de bevalling van Sascha Amélie 01-01-2008

Het is een beetje laat misschien om mijn bevallingsverhaal hier neer te zetten, maar nu ik een beetje ben bijgekomen merk ik dat het toch best veel indruk heeft gemaakt en dat ik het fijn vind het op te schrijven ( typen)

het begon op 29 januari, ik was 41 weken en 5 dagen zwanger.
had nog geen krampje of iets gevoeld.
niets wees erop dat ze nog zou komen voor de 42 weken.
een aantal dagen daarvoor wilde de verloskundige me proberen te strippen, ik had daar nee tegen gezegd, ik denk dat ik er nog niet klaar voor was.
de 29ste moest ik weer naar de verloskundige en toen heeft ze me wel gestript, ze vertelde dat het waarschijnlijk niet helpen zou omdat het potdicht zat.
ze vond ook dat ik er niet meer goed uitzag en dacht dat er misschien iets zou kunnen 'broeien'
mijn bloeddruk was iets te hoog en hield erg veel vocht vast.
ik moest door naar het ziekenhuis en hun constateerde dat alles nog goed ging met mij en de baby.
aan de ctg zag ik dat er weeenactiviteit was. eerder was de lijn altijd recht en nu waren en kleine golfjes.
3 dagen later zou ik ingeleid worden en we gingen terug naar huis.
in de auto voelde ik lichte krampjes die heel de dag door gingen.
m'n vriend droeg ik op alles klaar te zetten, op te ruimen enz. want dit kon het moment zijn.
's avonds (op oudejaarsavond) zijn we thuis gebleven, na twaalven werden de krampjes wat erger in m'n rug, we zijn toen nog naar m'n schoonouders gelopen( gewaggeld, en elke zoveel stappen even blijven staan).
thuis heb ik de slijmprop verloren, het waren een soort sliertjes, de krampen werden ook weer iets krachtiger, maar goed vol te houden.
m'n vriend ging nog even slapen en ik was dat ook van plan.
het lukte natuurlijk niet, want ik was veel te opgewonden.
een half uurtje later was het moment waarop ik door de huiskamer ijsbeerde, ze begonnen echt pijn te doen.
ik ben snel even onder de douche geprongen en er redelijk snel ook weer onder weg gesprongen, ze kwamen toen veel sterker en vaker.
gelijk daarna m'n moeder gebeld, want hun zouden me naar het ziekenhuis brengen en bij de bevalling zijn, m'n moeder zei dat ik de verloskundige moest bellen, maar ik wilde nog even wachten.
het deed behoorlijk pijn, maar het was pas 5 uur en ik wilde haar niet wakker bellen
ondertussenwerd mijn vriend wakker van het g*dverdeg*dverdeg*dver van me, hij was zelf een beetje geirriteerd dat ik hem uit zijn slaap hield.
en ik was zelf ook behoorlijk geirriteerd van de pijn, m'n vriend mocht niet praten, niet bewegen, niks
ik wilde tot 6 uur wachten met bellen maar dat hield ik niet vol, heb geen weeen getimed en was ook niet naar een cursus geweest, dus hoe ik weeen opvangen moest had ik geen idee van.
ze kwamen echt behoorlijk snel en heb de VK gebeld, ze kwam meteen en vertelde me hoe ik moest puffen.
ik had 5 cm ontsluiting en ze brak m'n vliezen.
op dat moment had ik in 'n hoofd dat ik nevernooit een auto in zou gaan en lekker thuis zou bevallen.
toch moesten we nu op medische indicatie naar het ziekenhuis, er zat poep in het vruchtwater.
mijn moeder zou me wegbengen maar die moest eerst mijn zusje (2,5 jaar) nog bij de oppas brengen en dan nog naar ons toe, dus mijn schoonvader heeft ons gebracht en mijn moeder kwam naar het ziekenhuis.
in de auto vond ik verschrikkelijk, het duurde maar een kwartiertje, maar ik kon geen wee meer opvangen.
op de parkeerplaats ben ik de auto uitgestapt met een natte koude handdoek op mn rug, verdwaasd en kromlopend van de pijn het ziekhuis ingelopen, naar een nog onbekende afdeling.
daar hebben me ze in een rolstoel gezet en naar de verloskamers gebracht.
toen ik daar op bed lag met mijn vriend naast me die zijn mond niet open durfde te doen, kwamen al snel mijn moeder en haar vrouw.
de verloskundige van het ziekenhuis( die ontzettend hyper en optimistisch was) kon ik wel voor d'r kop slaan.
ik ben ook behoorlijk bitchy geweest tegen haar("kom op! je hebt het zelf gewild"hou alsjeblieft je mond!, "je mag niks hebben voor de pijn, dat is niet goed voor het kind' ach mens! heus wel!, je bent er bijna de kleertjes liggen al klaar en ik zie al zwartje haartjes" nou en?!)
toen de weeenstorm kwam wist ik even niet waar ik het moest zoeken(ik wil pijnbestrijding! maar dat kon niet) de ene wee over de andere wee, alleen maar rugweeen. ik dacht dat ik gek werd.
ik ben twee keer opgestaan om weg te lopen waarna ze me gelijk weer terugduwden in bed.
die verloskundge iriteerde me enorm, gelukkig was m'n moeder er, zij ws de enige die me nog een beetje rustig kreeg.
mijn vrend kreeg nog even de wind van voren(kom nou eens hier! ga weg! zit aan m'n rug! nee nu niet sukkel! )
ik had volledig onstluitig, nu nog wachten op de persweeen, die kwamen niet en de enige wat hielp om de normale weeen te verzachten was persen.
dat ben ik gaan doen, persen persen persen.
volgens de VK kon ik beter even wachten op de persweeen, dan zou het makkelijker gaan, maar dat wou ik niet horen. ik MOEST van de pijn af.
het persen ging goed, na tien minuten was ze eruit.
Wat een opluchting! echt heerlijk! de pijn was weg.
ze was prachtig! voor het eerst voelde ik echt dat ze er was, dat ze echt ECHT was, dat ze gewoon perfect was.
ik heb zolang gewacht tot ik kon zien hoe haar gezicht eruit zag, het was echt geweldig!

 

haha klopt.