Ik ben 3x zwanger geweest. 1x per ongeluk van een afgegleden condoom op dag 20, 1x van 1x seks op dag 10 en de laatste keer in ronde 1 april 2013. Die laatste zwangerschap ging na 10 weken fout. Het duurde even voor ik weer helemaal schoon was. Maar inmiddels zijn we alweer 7 rondes verder. Ik temperatuur, gebruik ovulatietesten en voel zelfs mijn eisprong. Ik kan zeggen dat in alle 7 rondes mijn eisprong binnen 12u na de laatste keer seks was. Zelfs 1x een half uur na de seks. Wij hebben al kindje met veel uitdagingen op medisch en ontwikkelings gebied. Ik wil heel, heel, heel graag nog een kindje omdat ik bang ben dat we hem alsnog een keer gaan verliezen maar ook omdat ik zo graag een keer die roze wolk wil ervaren. Mijn zoontje werd 10 min nadat hij geboren was bij mij weggehaald en heeft toen 4 maanden in het ziekenhuis gelegen en 3 open hartoperaties gehad. Er zijn periodes van weken achtereen geweest dat ik hem niet eens kon vasthouden en van kraamtijd was natuurlijk helemaal geen sprake. Als ik mijn zoontje wilde zien moest ik toch echt naar hem toe. Hij eet en drinkt nog steeds niet dus ik weet ook niet hoe het is om je kindje te voeden. Ook contact maken en knuffelen werkt bij hem gewoon anders. Tenslotte zou het gewoon voor hem en zijn ontwikkeling heel goed zijn om een broertje of zusje te krijgen. Maar over ruim 4 maanden word ik 40. Veel tijd heb ik dus niet meer. Ik heb inmiddels een echo gehad waar alles er normaal uitzag. Geen zichtbaar weefsel van de MA meer, baarmoederslijmvlies zag er goed uit en ook het rijpende eitje zag er normaal uit. Vrijdag heb ik bloed laten prikken om te kijken of mijn hormoonhuishouding goed is. Mijn vriend en ik hebben het er regelmatig over hoe ver we willen gaan. Maar ook welke opties we nog hebben op deze leeftijd. Adoptie valt bijvoorbeeld al af vanwege onze leeftijd en vaak langere tijd die je bereid moet zijn in het buitenland te verblijven. Wie kan me een hart onder de riem steken? Of zijn ervaring delen? Is mijn angst onterecht? Welke opties hebben we nog op onze leeftijd?
Wat heftig zeg! Helaas weet ik wat wachten en hopen dat alles goed gaat is. Eigenlijk moet je niet opgeven, maar het kan zo frustrerend zijn. Ik denk dat ik de vraag bij het zkh zou neerleggen en in gesprek zou gaan met de arts. Misschien is het ook goed om korte tijd psychische begeleiding hierbij te vragen om zo alles op een rijtje te zetten. Wel een gespecialiseerde psycholoog, want de meeste kunnen dit niet helaas. Zelf zijn wij na een aantal onderzoeken spontaan zwanger geworden en moet ik nu bijna bevallen. Een vriendin van mij had jouw leeftijd en zat vervroegd in de overgang (ook miskramen) en heeft nog een gezond kindje gekregen. Ik hoop dat ik je hiermee een beetje kan helpen.
Jeetje jullie hebben ook wat meegemaakt en jullie geduld is ook op de proef gesteld zeg! Mag ik vragen hoe je vriendin nog zwanger kon worden terwijl ze al in de overgang was? Dat is ook mijn angst namelijk. Een gespecialiseerd psycholoog is wel een idee. Ik ben vorig jaar al eens bij een gewone psycholoog geweest maar kwam niet echt verder. Behalve dat het wel lekker was om van me af te praten Succes met de laatste loodjes van je zwangerschap! Wat zal dat straks bijzonder zijn als je je kindje in je armen mag houden!
Eigenlijk zou het haar laatste maand(en) zijn dat ze nog zwanger kon raken en dat is toen net gebeurd. Gewoon heel veel geluk gehad eigenlijk. Als het goed is weet je binnenkort of je al in de overgang zit toch? Haar cyclus was ook niet helemaal regelmatig en daar heeft ze toen ook iets voor gekregen. Ik weet niet welk zkh je loopt en of ze daar ook psychologen hebben die gespecialiseerd zijn?
Heftig verhaal! Wij zitten in een beetje gelijke situatie. Ons zoontje, nu 3, is 3 maanden te vroeg geboren en heeft 5 maanden na op de intensive care gelegen. Is nu nog een zorgkind op medisch en ontwikkelingsgebied. Na lang twijfelen hebben we besloten te gaan voor een tweede en die wens is nu heel groot. Een nieuwe zwangerschap zal niet zonder risico's zijn en inmiddels weet ik sinds vandaag, dat ook ronde 6 niet is gelukt. Ik ben gister 35 geworden, nog jonger dan jij natuurlijk, maar mij bekruipt af en toe al het idee wat als het niet meer gaat lukken...? En als het wel lukt, hoe dan verder? Mijn zoontje heeft alle aandacht nodig en bovendien zal het geen zorgeloze zwangerschap worden.. Maar ja, de wens is zo groot..
Wij zijn erg lang bezig geweest en uiteindelijk zijn wij voor eiceldonatie gegaan, aangezien mijn eigen eicellen prut waren. Inmiddels is onze dochter 10 maanden en ben ik stapelverliefd op haar. Het feit dat ze genetisch niet van mij is maakt echt geen zier uit. Ik hoop natuurlijk dat jij gewoon zwanger zult raken, maar anders zou dit misschien een optie kunnen zijn..