Hallo! Onze kleine man is 9 maanden oud en sinds 1,5maand wil hij bij niemand anders op schoot zitten dan bij mama of papa. Als wij er niet bij zijn gaat het wel, maar als we er wel zijn is het gelijk huilen en alleen maar bij ons willen zijn. Hij is wel heel aardig en lief naar anderen als hij bij ons zit en zoekt ook contact, maar wanneer hij bijv. bij opa of oma op schoot zit is het huilen tot krijsen aan toe. Lange fase eenkennigheid of extreem mama's kindje?
Onze meid is nu negen maanden en was zomaar ineens een extreem papa's kindje... Maar nu wil ze het liefst helemaal niet meer op schoot. Als ze bezig is en je tilt haar op dan begint ze toch te gillen, echt niet leuk.
Heel herkenbaar! Het begon bij ons zo rond de 8,5 maand en nu, 13mnd gaat het beter. Nog is het wel zo dat zoonlief liever bij papa of mama is, (mama is hier overigens favoriet) maar hij accepteerd het nu ook weer om bij bijv opa of oma op schoot te zitten.
Hier ook vanaf een maand of 8 hele lange fase gehad dat ze niks van anderen moest hebben. Nu is ze bijna 3 jaar en kijkt nog steeds beetje kat uit de boom, maar ze praat en lacht volop tegen vreemde mensen en kinderen. Het was toen ze klein was zelfs zo erg dat als ze mijn vader maar zag ze al begon te brullen. Nu zijn ze dikke maatjes samen 💗
Mijn dochter is al vanaf de geboorte extreem eenkennig. Sinds kort voelt ze zich ook wat meer thuis bij papa, maar mama is echt alles voor haar. Als ze bij mijn man is en ik kom binnen, springt ze me bijna letterlijk in de armen (gilletjes, meteen naar me toe tijgeren, handjes uitsteken). Lief hoor, maar niet altijd praktisch . Van vreemden wil ze helemaal niks weten. Mijn ouders passen wel af en toe op en dat gaat vaak gelukkig wel goed. Maar soms huilt ze dan ook tot ik terug ben, dus dat verschilt. Ben benieuwd hoe het wordt als ze de echte eenkennigheidsfase in gaat haha. Maar ik forceer haar nooit om bij anderen te zitten of wat dan ook.
Bedankt voor jullie reacties! Helaas dus ook herkenning bij andere ouders! Ik vind het vooral lastig dat sommige mensen die dicht bij ons staan het niet lijken te accepteren en doen alsof wij hem zo hebben gemaakt. Vanaf geboorte is hij nooit een kindje geweest wat bij iedereen makkelijk op schoot ging, maar ik merk dat ik er soms scheef op wordt aangekeken als ik het niet wil forceren. Naar mijn idee kan je hierin kinderen niet dwingen. Maar lastig is het wel, tijdens op visite gaan heb ik mijn handen nooit vrij en hangt hij continu bij me. Ook al is hij het gewend daar. Nog tips?
Vooral niet forceren. Tenminste heb ik nooit gedaan. Ik trok me niks aan wat anderen zeiden en hield haar gewoon bij me. Zelfs paar keer ruzie met mijn vader gehad daarom die vond dat ik haar gewoon bij hem neer moest zetten. Uiteraard niet gedaan en daar was hij het dan niet mee eens Maar dan hebben mensen pech. Uiteindelijk is alles goed gekomen. Mijn zoontje van bijna 3 maanden is trouwens tot nu toe heel anders. Waar ik mijn dochter ook al van baby af aan moeilijk aan een ander kon geven zonder dat ze ging huilen, is hij nu al een allemansvriend. Dus het is maar gewoon zoals je kindje is en wordt naar mijn mening niks gecreëerd.