Hallo allemaal, Vanaf wanneer liepen jullie kindjes niet meer weg? Onze zoon loopt vanaf 11 maanden (nu 21 maanden) en vanaf die tijd zijn we heel intensief met hem bezig om te leren bij ons te lopen. Hij doet namelijk niks anders dan wegrennen. Zodra de deur open gaat, rukt hij zich los en is hij verdwenen. Hij is totaal niet bang en rent dan ook gerust het water in, de straat op, etc. Nu hebben wij vanaf dag 1 dat hij kon lopen de regel dat hij bij ons moet blijven lopen en bij oversteken of een drukke weg een hand moet geven en anders opgetild wordt/in de wagen moet. Hij loopt echter elke keer direct weg. Dus we geven hem dan een waarschuwing, leggen uit waarom we dit willen (gevaarlijk etc) en zeggen dat hij anders in de wagen moet of getild wordt. Heeft tot nu toe nog nooit geholpen!!! Hij rent 1 seconde later weer weg. Dus dan wordt hij getild/in de wagen gezet. Krijsen natuurlijk...zo erg dat ik hem nauwelijks kan vasthouden of in de wagen kan zetten. Nou, maakt me dat niet zo veel uit, maar heel gezellig is het ook niet. En het duurt niet lang meer of hij wordt te sterk/zwaar voor mij. Ik lees overal: consequent zijn en dan leren ze het snel genoeg. Nou, we zijn nu dus al 10 maanden elke dag (soms meerdere keren per dag) bezig, maar het dringt gewoon niet door!!! En niet om de heilige, goede moeder uit te hangen, maar we hebben echt nog nooit toegegeven. Niet luisteren is dus ECHT niet meer zelf lopen. Hoe lang heeft dat bij jullie kindjes geduurd voordat het kwartje viel? Ik word er namelijk een beetje moe van en vind het erg jammer dat het altijd krijsend terug naar huis gaan is. En ook is het niet echt praktisch. Nu zit ik te denken aan een tuigje. Maar dat wil ik eigenlijk niet. Ben misschien wat ouderwets, maar heb altijd zoiets van: je hebt niks te willen, je luistert gewoon! Maar ja, wanneer dan he? Zeker omdat het bij ons maar om 1 kind gaat. Je kunt toch wel met 1 kind lopen??? Nou, ik word er chagrijnig van dat het bij ons niet lukt zonder krijsen.
Dat is toch normaal gedrag? Mijn zoon is net zo oud en beseft echt nog geen gevaar. Hetzelfde met op tafel klimmen, op de bank lopen etc. Hij weet dat het niet mag, maar toch doet ie het want ja is toch spannend. ik denk dat het gewoon nog te jong is om te snappen dat ze bij je moeten blijven lopen op deze leeftijd. Wat ik in mijn omgeving zie is dat ze rond een jaar of 3 meer beseffen wat wel en niet kan.
Tuigje. Is dé oplossing geweest bij ons. Dochter rende ook constant weg. Wij gaven ook 1 waarschuwing + uitleg en daarna in de buggy. Nooit toegegeven maar ze bleef het doen. Toen een tuigje gekocht en het ging meteen een stuk beter. Ze had wel bewegingsvrijheid, maar werd zo gedwongen om in de buurt te blijven lopen. Wel blijf ik proberen om gewoon 'los' te lopen en ik moet zeggen dat het steeds beter gaat.
Het komt vanzelf als hij iets ouder is. Ik ben nu met de derde juist begonnen met niet meer 'straffen' en dat werkt hier heel goed. Ik zeg dat ze bij me moet blijven en anders een handje moet geven. Ze loopt natuurlijk eerst weg en dan pak ik haar handje. Een minuutje is al best lang op die leeftijd dus dan mag ze weer los (mits de situatie het toelaat natuurlijk). Door haar veel vrijheid te geven luistert ze eigenlijk beter dan de andere twee deden, bij wie ik wel heel consequent was. Moet ik er wel bijleggen dat ik nu ook gewoon heel vaak geen tijd heb om die strijd met haar aan te gaan ivm school en sporten van de oudsten Ik denk dat de focus moet liggen op iets gezelligs/leuks en dat in de wagen zetten een negatieve sfeer oproept en moeilijk te buigen is naar iets leuks. Maar elk kind is anders, mijn zoontje had een tuigje
Ik heb meteen een tuigje gekocht, ik woon vlakbij een snelweg, een drukke doorgaande weg en een grote rivier. Het handvat van het tuigje gaat door de riemlussen van mijn broek heen (of aan mijn jas), daarnaast houd ik ook altijd haar handje vast zodat ze leert dat ze m'n hand vast moet houden. Ze loopt altijd mee als ik de hond uitlaat (ik ben alleenstaand) en moet er niet aan denken dat ze wegloopt als ik de poep op moet ruimen. Maar omdat ik de lus niet in mijn hand hou maar "aan mezelf" vastmaak, voelt het niet alsof ik een hondje uitlaat . Een tuigje hoeft toch niet te betekenen dat er niet meer geluisterd hoeft te worden, maar geeft meer een soort zekerheid.
Maar dat is dus juist het probleem. Als ik hem bij de hand pak als hij niet luistert, dan begint er een gekrijs en getrap op de grond liggend. En dat is dus wanneer hij de straat op wil rennen of iets anders gevaarlijks. Als hij weer opstaat rent hij direct weer weg. En dan bedoel ik dus echt: DIRECT. Hij heeft letterlijk nog nooit los gelopen zonder weg te rennen. Ja, dat lijkt misschien ongeloofwaardig, maar het is echt zo. Zodra hij buiten is en vrij is rent hij weg. Hij hoeft er ook niet bij te lachen en kijkt niet achterom, dus het is ook geen spelletje voor hem. Dus ik weet niet hoe ik hem meer ruimte kan geven.
Inmiddels toch een tuigje besteld. Zo'n knuffeltje met een lijntje Misschien vind hij het wel heel erg prettig om begrensd te worden. Moet wel eerlijk zeggen dat ik niet uitkijk naar alle opmerkingen over: zielig, hond uitlaten, etc. uitkijk. Ja, je weet natuurlijk waar je het voor doet en waarom, maar ik denk dat ik dat soort opmerkingen mezelf heel erg aantrek. Zou ook niet weten wat ik dan terug zou moeten zeggen. Helemaal omdat ik dan alleen met hem ben. Als je nou een baby erbij hebt, of een tweeling... hij is maar alleen Voelt toch wel erg als falen.
Je moet dat helemaal niet als falen zien! Is juist uit liefde voor je kindje, laat ze maar lekker kletsen. Ik zou niets terug zeggen; mensen die hier iets over zeggen hebben toch al een mening die je niet verandert. Heel goed besloten juist! Mijn zoontje liep ook aan een tuigje hoor, hij luistert nu heel goed. En mijn jongste gaat ook krijsen en op de grond liggen als ze een handje moet geven omdat ze wegloopt maar ik pak haar stevig bij de hand en loop rustig door zonder er meer iets over te zeggen. Meestal draait ze snel bij en kiest ze eieren voor haar geld. Het moet echt even indalen en dat duurt een keer of tien (20, 80....) Zij is trouwens maar twee weken jonger dan jouw zoontje.
Ik heb ook een knuffeltje (passen ook nog de poepzakjes in, hihihi). De enige opmerking die ik tot nu toe heb gehad was juist erg positief, en mocht iemand iets lelijks zeggen kan je altijd aangeven dattje liever een levend kindje heb dan eentje die onder een auto rent.
Stukje karakter is het ook denk ik.. ik heb de juf van mijn vierjarige gewaarschuwd dat hij er weleens vandoor kan gaan, omdat hij wordt afgeleid. Bij mijn oudste was het met 2,5 a 3 jaar over.
Volgens mij valt hier echt niet zinnigs op de zeggen. Mijn oudste is altijd wel vrij braaf geweest en liep nooit weg. Zelfs als dreumes bleef ze netjes naast me lopen. Ik denk dat dit echter niet alleen maar 100% positief is, want ten dele zou een angst of onzekerheid hier wel eens ten grondslag aan hebben kunnen liggen. Het bijna 4 jarige zoontje van mn beste vriendin daarentegen neemt de helft van de tijd nog steeds de benen als hij er de kans voor krijgt. Hij is veel ondernemender en nieuwsgieriger en luistert minder goed naar zijn ouders. Mijn jongste zou er, gebaseerd op haar karaktertje nu, best ook wel eens zo eentje kunnen worden. Ze is veel meer van de grenzen opzoeken en op dit moment in ieder geval totaal niet angstig aangelegd. Als ik haar nu niet tegenhoud gaat ze er zo, zonder naar me om te kijken, vandoor als ze iets interessants ziet.
Intussen kan ik zeggen dat we een tuigje besteld hebben en ontvangen hebben. Vandaag proefstukje gelopen... guess what! Hij rent natuurlijk direct weg, BAM koord staat strak. Ik denk: nu krijgen we het....Maar hij moet lachen en loopt vervolgens braaf met mij mee. Maar dan ook echt NAAST mij :O Hij had echt plezier in het lopen en leek het heerlijk te vinden dat hij vast zat (zo apart). Blijkbaar geeft de begrenzing hem rust. Af en toe leek het mis te gaan, maar door hem niet aan te raken bleef het goed gaan. Hij accepteert duidelijk wel correcties van het koord. Een keer laten verleiden om hem op te willen pakken en toen beginnende driftbui. Alleen aan het koord gehouden en hij krabbelde op, voelt de spanning van het koord en loopt weer fijn mee. Wat heeeeeeeerlijk om eens te ervaren en een stukje te kunnen lopen zonder problemen. We willen het tuigje niet als oplossing gebruiken, dus blijven oefenen, maar wat een verademing. En helemaal om te zien dat hij zoveel plezier heeft en bewust die begrenzing zoekt.
Gebruik je het woord gevaarlijk ook naar hem zelf toe? Want dat is een nogal abstract begrip voor een klein kind. Ik zou het dus zo concreet mogelijk maken, en als het niet gaat en hij blijft dit doen, dan toch meer bij je gaan houden met buggy of tuigje.