Mei 2008 ben ik gestopt met de pil, en daarmee starte onze enorm grote wens voor een kleintje. Oud en nieuw 2008/2009 teste ik positief... 4 dagen later een miskraam... enorm verdriet, maar we hielden ons vast aan de gedachte dat de natuur haar werk deed en dat er gewoon echt iets niet goed was. Mei 2009 teste ik weer positief... dit keer waren we wel blij, maar wilde het voor ons houden tot die 4 dagen, en inderdaad op precies dezelfde dag ging het wederom mis. Onvoorstelbaar, we konden dit gewoon niet geloven. In december 2009 zijn wij voor een cyclus analyse in het ziekenhuisgeweest. Alles was goed en we raakte zelfs die ronde wederom zwanger... en we gingen over die 4 dagen heen... die 4 dagen werden een week en 2 weken. Bij 8 weken kreeg ik mijn eerste echo. We wisten zeker, dit word hem! Helaas een lege vruchtzak. Ik was kapot. Een week later nog een echo, maar het was echt een lege vruchtzak. Op advies van de gyn een dag later een curettage. Ik heb een week "ziek" thuis gezeten. Er is uit het onderzoek van het vruchtzakje niks raars uit gekomen. En er volgde een chromosomen onderzoek. Uiteraard was ook daar niks te vinden. Afgelopen november ben ik begonnen met acupuntuur. Want ondertussen duurde het alweer bijna een jaar dat we maar niet zwanger raakte. 11 december teste ik positief. We hebben gehuild bij de positest. En nog nooit was hij zo vroeg (1 dag na nod) al zo knallend posi. We gingen over die 4 dagen heen. Ik mocht met 6 weken 5 dagen voor een eerste echo. Ik vond het doodeng en was zeker dat we weer teleurgesteld zouden worden... maar nee, we zagen een prachtig kloppend hartje. Zou het dan toch echt??? We zouden met 9 weken een tweede echo krijgen. Mijn man en ik hadden een soort van stilzwijgende afspraak dat we onze blijdschap zouden inhouden tot die 2de echo. We waren zo verschrikkelijk bang dat het mis zou gaan.... En die angst kwam helaas uit. Het vruchtje was wel enorm gegroeid, maar het hartje is ergens vlak voor de echo gestopt met kloppen. Ik ben kapot, ik kan niet meer, mijn tranen zijn op, maar mijn verdriet is niet over. Het lijkt wel of ik elke vorm van gevoel heb uitgeschakeld. As maandag volgt dus wederom een curettage. Het voelt zo oneerlijk, waarom weer wij, waarom lijkt het ons niet gegunt? Ik weet het niet meer. Ik ben op...
Jeetje meis, wat een nare ervaringen moeten jullie meemaken. Ik ken het zelf niet maar wil jullie toch heel veel sterkte wensen en ik hoop dat voor jullie de wens op een klein wondertje snel uit mag komen! Liefs
Verschrikkelijk meid, ik weet hoe het voelt zie onder mijn banner. Helaas ook drie miskramen gehad, maar hopelijk hebben jullie hetzelfde geluk als wij in de toekomst en blijft er wel eentje zitten. Heell veel sterkte.
Lieve Annemiek, ik weet precies hoe je je voelt. Het is zo verschikkelijk oneerlijk, niet te bevatten, en gruwelijk. Het is als het ergste liefdesverdriet, maar dan 100 keer erger. Ik was in maart 2009 voor het eerst zwanger. Bij acht weken bleek de vruchtzak leeg, een curettage volgde. In augustus weer zwanger, dat werd met 5 weken een vmk. In september weer zwanger, we hadden hartactie, maar het kindje groeide niet. Een curettage volgde bij 8 weken. Daarna meteen weer zwanger, met dit kindje ging het goed. Hartactie, mooi gegroeid, maar bij 8,5 week klopte het hartje niet meer. Toen in februari weer zwanger, geen echo laten maken (we konden het niet meer aan) en bij 7,5 begon de miskraam vanzelf. Ik herken je verhaal dus maar al te goed en weet hoe de wanhoop en het verdriet toeslaan, zeker nu, maar ook later. Ik vind het afschuwelijk voor je. Wij zijn inmiddels twee jaar bezig en hebben 5 ziekenhuizen versleten. Ik heb ongelooflijk veel onderzoek gehad en weet wel een beetje wat mogelijk is op dat gebied, en wat eventuele oplossingen zouden kunnen zijn. Mocht je er meer over willen weten, dan mag je me pb'en. Op het topic 'Wie heeft er ook meerdere miskramen gehad' zijn meer vrouwen zoals jij en ik. Sommigen hebben ondanks vele miskramen toch een kindje, anderen staan nog steeds met lege handen. In dit topic steunen we elkaar en houden we elkaar op de hoogte van het nieuwste onderzoek, en mogelijke behandelingen. Misschien staat je hoofd er nu niet naar, maar je bent van harte welkom. Tot slot wil ik je erop attent maken dat je ook misoprostol/cytotec kan gebruiken om te proberen een miskraam op te wekken. Wist je dat? Het nadeel van een curettage is namelijk dat je er verklevingen in de baarmoeder van kan krijgen: het syndroom van Asherman. Zeker als je vaker een curettage ondergaat. Nederlandse gynaecologen menen dat dat niet vaak voorkomt, maar ik heb aan den lijve en in mijn omgeving ervaren dat het veel vaker voorkomt dan sommige artsen beweren. Op de Amerikaanse wiki wordt het risico op Asherman na een curettage op 30 procent geschat. Verklevingen gaan nooit vanzelf over en beïnvloeden je vruchtbaarheid nadelig. Vaak volgt er een maandenlang traject van operatie(s) en een spiraaltje. (Ik spreek uit ervaring.) Misoprostol/cytotec is dus de andere optie. Het nadeel is dat je niet 100 procent zeker weet of je alles kwijt raakt met de pillen, maar het slagingspercentage wordt door mijn gynaecologen op 80 procent geschat. Wel kun je best wat bloed verliezen. Dat moet je even weten, anders schrik je er misschien van. In uitzondelijke gevallen kan het zo veel zijn dat je alsnog naar het ziekenhuis moet, maar dat komt gelukkig echt niet al te veel voor. Je krijgt ook weeën, dus het kan pijnlijk zijn. Zorg dat je niet alleen bent als je de pillen inbrengt en ga naar het ziekenhuis bij zeer hevig bloedverlies en als je dreigt flauw te vallen. (Komt dus niet vaak voor, maar je moet het wel weten.) Het voordeel is dat je thuis bent, dat je man erbij is, en dat je het 'zelf doet', en dat je niet naar het ziekenhuis hoeft. En de kans op verklevingen is dus zo goed als nul met deze methode. Na verlies van het vruchtje wordt het bloeden als het goed is vrij snel veel minder. Daarna heb je meestal nog een aantal dagen wat bloedverlies, en daarna vaak nog een paar weken rozeverlies, maar dat is niet bij iedere vrouw zo. Mocht er na de pillen toch nog een curettage nodig zijn, dan is de kans op verklevingen na gebruik van misoprostol aanzienlijk kleiner, te weten 6 procent, omdat de baarmoedermond al wat open staat en het vruchtje meestal al los zit. Misschien wist je dit allemaal al en heb je goed over de curettage nagedacht. In dat geval slik ik m'n hele verhaal weer in. Hoe dan ook, ontzettend veel sterkte. Suus
Lieve Annemiek, we kennen elkaar niet maar ik wil je wel laten weten dat jouw berichtje me vreselijk raakt. Geen wonder dat je klaar bent, dat er geen energie meer over is om te vertrouwen dat ooit.... Afschuwelijk gewoon.... Heel veel sterkte!
Ik wil er nog aan toevoegen, maar misschien heb je dat ook al vaker gehoord, dat de kans dat je na 3, 4, 5 of zelfs nog meer miskramen uiteindelijk een gezond kindje krijgt veel groter is dan dat het nooit zal lukken. Ik kan me voorstellen dat je daar even niets mee kan nu, maar ik wilde het toch even zeggen. Suus
wat erg voor jullie zeg, ik herken je verhaal en ook de pijn. Ik heb een vmk gehad, toen miskraam bij 9,5 week, toen bij 7,5 week en toen een gezonde zoon! Toen we voor de 2e gingen eerst weer een vmk, weer een miskraam bij 9,5 week en nu zijn we al over de helft! Hou moed en blijf in je lichaam geloven! Heel veel sterkte, ik duim voor jullie liefs Miek
Ook ik wil je ontzettend veel kracht en sterkte wensen! Ik hoop dat ook jullie het geluk mogen meemaken van een gezond kindje!
Lieverd, Lees net dat je vandaag je curratage moet ondergaan.. Ik wil je heel veel sterkte toewensen en ik hoop dat je snel de rust zal vinden om dit alles wat er gebeurt is een plekje te geven.. Zelf hebben we 11 kindjes verloren..ik weet dus wel wat je nu meemaakt.. Bij ons waren het steeds verschillende weken dat het fout ging.. 1,5 jaar geleden zijn we ons zoontje kwijtgeraakt bij een zwangerschapsduur van 20 weken..Dat heeft er even flink ingehakt..na hulp van een psycholoog heb ik dit alles een plekje weten te geven en konden we daarna weer verder...want de wens voor nog een kindje was er nog steeds..daarna weer 4 keer een miskraam gehad en zie nu mijn banner...alles lijkt nu toch echt goed te zijn...wat ik zeggen wil geef de hoop niet op meid..Ondanks dat we 11 keer een kindje zijn kwijtgeraakt lijkt het er nu toch op dat we in juni ons tweede levende kindje gaan krijgen!Dat je het moeilijk gaat krijgen als je weer zwanger gaat worden is een feit..Zelf heb ik nog steeds momenten dat ik bang ben dat het helemaal mis is.. maar gelukkig hebben we een gyn die erg begripvol is..Ik hoop dat dat in jullie geval ook zo is.
Hallo lieve meiden, Ten eerste dank jullie voor al jullie lieve reacties en jullie medeleven. Vandaag was voor ons een zware dag. Om 8 uur moest ik me melden in het ziekenhuis. Eerst werd ons toen verteld dat ik pas rond 10 uur half 11 geholpen zou worden... pfff daar waren we niet blij mee. Toen ik om half 9 naar de wc ging stonden ze me al op te wachten, ik mocht gelukkig al mee. En voor je het weet lig je dan om half 10 alweer op de uitslaap kamer. Nog verschrikkelijk moe van de narcose, en leeg en ontzettend verdrietig. Toen ik op mijn kamer terug kwam was Marcel er gelukkig ook al. De gyn is nog even langs geweest om te vertellen dat alles goed is gegaan, en dat ze ook geen rare/afwijkende dingen heeft gezien. Ze was blij om te zien dat ik voor over 2 weken een afspraak had staan om verdere onderzoeken te bespreken. Na naar de wc te zijn geweest en wat gegeten te hebben mocht ik naar huis. Thuis gekomen meteen naar bed gegaan en heel de middag geslapen. Nu voel ik wel in mijn onderbuik dat er wat gebeurd is vandaag, maar kan niet zeggen dat het pijn doet. Dus medisch/lichamelijk gezien gaat het goed met me. Geestelijk is dat toch wel een ander verhaal. Erg leeg en verdrietig en vooral ook onbegrip, ik snap het gewoon niet, het lijkt wel een boze droom. Gelukkig weet ik dat het gewoon even wat tijd nodig heeft en dat het dan ook langzaam aan weer wat beter gaat
Hoi Annemiek, wat een super naar bericht. Het was bij jullie dus ook weer gelukt... en dan nu dit. Waarom, waarom, waarom? Heel veel sterkte. X
sterkte meid!! Neem de tijd om ook dit verdriet weer te verwerken. Maar probeer ook positief te blijven. Ik weet hoe moeilijk het is, ik heb ook meerdere miskramen gehad en op een gegeven moment zakt de moed in je schoenen. Maar probeer ook dan toch positieve dingen naar voren te halen. Hopelijk kun je het een plaatsje geven en weer verder gaan voor een nieuwe zwangerschap. Eens komt het goed, geloof me!!!! liefs Sannie
Ik wou je even heel veel sterkte wensen ik heb hetzelfde meegemaakt en ook bij mij was niks te vinden waar het aan zou kunnen liggen. Als laaste heb ik een waterecho gehad en daarna raakte ik zwanger van ons zoontje dit was bij de 5de x. En nu voor de 2e waarschijnlijk weer niet goed dus ik ben bang dat het ook voor de 2de niet makkelijk zal gaan, maar het scheelt dat ik nu al een kindje heb en er nu makkelijker mee om kan gaan als toen. Geef de moet niet op eens krijgen ook jullie een mooi wondertje!.