Wij horen bij de categori waar helemaal niks afwijkends gevonden is, maar waarbij het toch niet wil lukken zwanger te raken. Ik heb aangegeven in het zh dat ik het in ieder geval tot april nog ff zelf wil proberen, omdat ik het frustrerend vind dat er in een ogenschijnlijk gezond lichaam 'gesneden' moet worden.(figuurlijk) Ik heb 1 ivf behandeling gehad en die is erg zwaar gevallen, vandaar de rustpauze. Maar ik heb gewoon géén rust.Ik weet na zo lang proberen precies wanneer ik vruchtbaar ben en het klussen gaat niet altijd even spontaan.Want op zo'n moment wil ik gewoon niet overslaan uit angst om dan wéér mis te schieten.Maar als mijn partner dan met z'n hoofd bij het werk zit is het best moeilijk allemaal.Ook wordt er om me heen heel erg gerelativeerd.Ik ben er gewoon te veel mee bezig en daarom lukt het niet.Dus feitelijk is het m'n eigen schuld?Ook leuk is het verhaal van een stel waarmee niks mis was, maar in de mmm is het ook niet gelukt.Maar 5 jaar(!) later was ze toch opeens zwanger. Lekker bemoedigend allemaal... Aan de ene kant ben ik hartstikke blij dat er niks mis is, maar aan de andere kant zou ik soms bijna willen dat er iets mis zou zijn.Misschien dat er dan niet zo gemakkelijk over gesproken wordt.En nu heb ik het gevoel dat ik het nooit af kan sluiten.(Als ik de pech heb dat het in de mmm niet gaat lukken) Sorry voor m'n klaagzang, maar hoe gaan jullie hiermee om?
Ik begrijp dat je soms liever wel een aanwijsbare reden zou hebben. Je omgeving kan soms heel laconiek of luchtig reageren, dit werkt alleen maar averechts. Misschien heb je hier iets aan: van je omgeving verwacht je vaak begrip of medeleven. Dit krijg je meestal niet, zeker niet van stellen die nog geen kinderen hebben. Ik heb (met veel moeite) geleerd om mijn verwachtingspatroon naar mijn vrienden op nul te zetten. Dat is erg moeilijk omdat je toch wel wat begrip verwacht. Ik heb zelf op een gegeven moment tegen een vriendin gezegd; ik verwacht geen begrip maar misschien wil je wel even naar me luisteren want ik voel me rot. En dan legde ik de situatie uit. Dan kreeg ik echt geen begrip maar had ik wel een vriendin die naar me wilde luisteren en een arm om me heen kon slaan. Hieruit leerde ik dat ik bij stellen zonder kinderen mijn verwachtingspatroon moest bijstellen. Immers; ze begrijpen niet hoe graag jij dit wilt, ze zitten zelf niet in de situatie en kunnen zich ook niet inleven omdat ze geen benul hebben hoe dit voelt. Sommigen zullen het proberen, maar ik denk dat dat de meiden die jou echt begrijpen hier op het forum zijn, of het zijn mensen die al kinderen hebben, die hebben voor dit soort situaties vaak wat meer begrip. Ik zeg niet tegen je dat je hetzelfde moet doen als wat ik deed, het is natuurlijk jou leven, ik wilde je wel graag vertellen dat dit het voor mij veel draaglijker heeft gemaakt. Al die loze opmerkingen van; ach meid je moet er niet zo mee bezig zijn, probeer er boven te staan; deze mensen hebben vaak geen idee wat ze zeggen, ze hebben nog nooit dit probleem bij de hand gehad, en mensen zijn geneigd te reageren vanuit hun eigen referentiekader (ook wel logisch) maar ze hebben niet door dat ze jou daar eerder kwaad dan goed mee doen. Oei wat weer een veel te lang verhaal. Het blijft moeilijk meid, ik wens je heel heel veel succes, en doorzettingsvermogen. Je kan hier altijd je verhaal kwijt, hier word je WEL begrepen! Toi toi toi, ik brand een kaarsje voor jou, en ik hoop dat er toch ook een paar mensen om je heen zijn die zich wel kunnen inleven in jou en een beetje met je mee kunnen voelen! Neem zoveel rust als je wilt en nodig hebt, ik duim voor je dat je wens toch in vervulling mag gaan. Liefs Ester.