Wij zeggen geen u binnen de familie, maar spreken de ouderen ook niet bij voornaam aan. Het is dus ' oma Truus' en 'jij'. Mijn ouders spreek ik nog steeds aan met mama en pap en dat zal zo blijven. Overige mensen die iets verder van me afstaan (bijv ouders van mijn vrienden, vrienden van mijn ouders of oudere vreemden) spreken we wel aan met u. Maar dat is ieder z'n beleving, ik vind het niet ouderwets, maar puur netjes. Ik heb ook daadwerkelijk respect voor 'ouderen' en dat is een van de manieren voor mij om dat te uiten.
Als iemand ook echt oom of tante is. Dus vriend of vriendin niet. Dit moeten ze overigens niet, maar als ze iemand oom/tante noemen die dit niet is of als iemand zich voorstelt als oom/tante die dit niet is dan zal ik dit verbeteren.
Ik ben de jongste in de schoonfamilie, dus een deel van de kinderen was al geboren toen ik "er bij kwam". Voor de oudste drie ben ik gewoon M. De vierde wisselt een beetje tussen tante M of gewoon M. Voor de jongere garde (nu 18 jaar of jonger) ben ik gewoon tante M. Van mijn eigen kant heb ik de oudste kinderen, dus hier is iedereen gewoon oom en tante
Ik voel me altijd echt ontzettend lullig als we m'n zwager en schoonzus zien en zij tegen hun zoon zeggen 'Kijk, dat is oom W!' en ik volkómen genegeerd wordt. We waren al samen toen hij geboren werd, maar op de één of andere manier lijk ik er niet bij te horen. En echt, het hoeft niet eens per sé 'tante' te zijn, als ze dat 'oom' er dan ook maar niet zo in zouden wrijven, terwijl ik compleet genegeerd wordt. Ik vind het dus héél lullig om onderscheid te maken tussen familie en aangetrouwde (of aange-relatied ) familie.
Echt? Maar voor een kind van 4 is er toch geen verschil tussen zijn oom van 45 en de vrouw ervan? Of leg je dan uit aan het kind dat oom wel familie is en die vrouw niet? (Of begrijp ik je post verkeerd, kan ook)
Mijn "schoonzus" is nog niet zo lang in de familie. Nu weten de kinderen nog niet wat ooms en tantes zijn. (1,5 en 3 jaar) Tegen de tijd dat die oom 45 is weten ze het zelf wel. Tegen de tijd dat het zijn vrouw is en niet zijn vriendin is het toch ook hun tante.
Wij noemenden mijn tantes en ooms gewoon 'tante' en 'oom'. Tot we, denk ik, een jaar of 15 waren ofzo. Toen was de voornaam wel genoeg. Wij hebben flink wat neefjes en nichtjes maar voel me echt veeeeel te oud als ik met tante wordt aangesproken. Dus voornaam is genoeg. Wij zijn er naar de familie toe met onze eigen kinderen ook best gemakkelijk in. Laten het wel van de tantes en ooms zelf afhangen. Maar die zijn allemaal jong genoeg om dat niet heel erg nodig te vinden...
Ik ben al tante vanaf de geboorte van mijn nichtjes, maar hier i de familie zeggen we nooit oom/tante. Gewoon de voornaam
Ik ben zelf hopeloos ouderwets naar anderen toe terwijl het me niets uitmaakt hoe ik word aangesproken. Zo zeg ik nog altijd u tegen mijn schoonouders en noem ik ze nooit bij voornaam. Ik denk niet eens dat zij dit belangrijk vinden maar er is simpelweg nooit gezegd dat ik mocht tutoyeren. Aan mijn kant zijn al 13 neefjes en nichtjes. Ik was 14 toen ik voor het eerst tante werd en niemand zegt logischerwijs tante tegen me. Onze zoon wordt de eerste aan lief zijn kant en wij willen wel graag dat hij oom en tante tegen iedereen zegt. Ook tegen onze beste vrienden. Het onderscheid is echt zo geleerd, daar heb ik zelf ook nooit problemen mee gehad.
Mijn zwager en schoonzusje zijn nog niet zo lang samen, maar zij was voor onze oudste gelijk tante C. Bij mijn zwager ging dat net zo. Die werd ook meteen oom I. Mijn andere zus en zwager worden ook aangesproken met oom en tante. De veiend van mijn schoonmoeder noemen wij bij de voornaam en schoonmoeder is gewoon oma. We hebben daar nooit een uitleg over gegeven. De kinderen zijn hem sinds een tijdje opa K. Gaan noemen. Er is niemand anders die ik de titel opa zou toevertrouwen dus helemaal goed.