Dat je zwanger bent? Ik wil eigenlijk wachten tot de 3maanden, maar voel me zo moe en misselijk dat ik het misschien toch eerder wil vertellen. Twijfel nog wat hebben jullie gedaan?
Ik was 8 weken zwanger toen ik ook twijfelde om het eerder te gaan vertellen. Ik wist namelijk niet hoe lang ik die misselijkheid nog zo volhield met werken. Toch heb ik het uitgesteld met vertellen. Met 9 weken moest ik helaas mijn leidinggevende bellen dat ik niet kon komen omdat ik alleen maar spuugde. Ik had erg spijt dat ik het niet eerder had verteld en het nu door de telefoon moest zeggen. Toen ik met 18 weken weer ging werken, wisten dus ook alle collega's al van mijn zwangerschap. Als je twijfelt, gewoon vertellen hoor. Het is dan misschien een onzekere periode tot 12 weken, maar een onzekere periode is eigenlijk ook wel de hele zwangerschap.. Ik zeg: Doen!
Ik heb het mijn unitmanager verteld meteen toen ik het zelf wist (5wk) en de rest van mijn collega met 8 wk (na een goede echo) Zei tegen mijn baas: ja, als het mis zou gaan, dat weet je ervan (en is er een mogelijkheid vrij oid te krijgen om alles te verwerken) Je hebt dan iig meer begrip Ook vind ik wachten alsof je wacht tot het fout gaat. Ik ga het liefst uit altijd van een goede verloop en wacht dus liever niet. Maar dit is natuurlijk voor ieder persoonlijk
Oh dat is al best snel, ach ja waarom ook niet. Als het mis gaat moete je het ook wel vertellen idd. Ik ga het denk ik ook nu vertellen. Voel me zo slecht, vandaag ook ziek naar huis gegaan
Ik heb het verteld nadat we het onze familie enzo verteld hebben. (nadat we onze 12-weken echo gehad hadden) Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik die misselijkheid enzo niet ken. Ik ben 1 week wat misselijk geweest, maar ik heb nooit hoeven overgeven o.i.d. Ben dan ook maar 2x een dagje thuisgebleven en collega's enzo hadden dus niets in de gaten.
Ik had geen kwaaltjes dus hoefde niks te 'verbergen' maar mijn uitgerekende datum viel vrij gelijk met onze geplande trouwdatum. De trouwdag gaan we dus een jaar uitstellen en ik was het zat om over de bruiloft te liegen tegen collega's (jaaaahoor ik heb al een jurk gekocht, jaaaahoor, de locatie is geregeld haha) dat ik het met 10 weken heb verteld tijdens een vergadering. Ik zei bij de mededelingen dat ik een persoonlijke mededeling had. Dat ik de afgelopen weken tegen ze gelogen heb. Want mijn bruiloft ging helemaal niet meer door...Nou je kon een speld horen vallen, allemaal grote verbaasde ogen! Tot ik daarna met big smile vertelde dat ik zwanger was!! Toen konden collega's gelukkig weer lachen haha
Ik wil het bewust niet vertellen op m'n werk. Daarbij lastig dat ik op 1 okt 3 jaar in dienst ben en dan vast aangenomen zou moeten worden, en als mijn eerste trimester erop zit is het of 2 of 9 oktober. Vlak daarna dus. Wat doe je dan? Ik heb nog niets verteld en inmiddels wel gehoord dat ik een vaste aanstelling krijg. Misschien gemeen, maar mijn baas heeft mij ook gemene streken geleverd in het verleden. Inmiddels werk ik met veel plezier (weinig nog met baas te maken op andere locatie). Ik ben er 3 jr in dienst en nooit 1 dag ziek geweest, vind dat ik die vaste aanstelling verdiend heb. Ik heb mij sowieso altijd voorgenomen het het eerste trimester sowieso voor mij te houden, voor IEDEREEN. Dus niemand weet nog van onze zwangerschap. Ik weet dat mijn ouders dolgraag opa en oma willen worden, en wil daarom wachten tot de grootste risico periode om is. Sowieso tot ik zelf zeker weet dat er werkelijk een kindje in mijn buik zit, en dat weet ik nog niet (morgen eerste afspraak verloskundige en dan afspraak maken voor echo). Ik zou het nooit eerder op 't werk vertellen dan aan mijn ouders/vrienden/familie. Eén zaterdag ben ik beroerd geweest, maar wel aan 't werk (onder ''ik zal wel een griepje hebben'') Gistermiddag op 't werk overgegeven, maar was niemand bij. tot nog toe lukt het dus om het geheim te houden, ik hoop dat ik dat nog 2 weekjes volhoudt. Aan één kant voelt het heel ''fout'' wat ik doe, aan de andere kant is het heel normaal het de eerste 3 maanden voor je te houden en het valt nu ''lullig'' gezien mijn contractverloop, maar als het ons had gelegen, was dit kindje al veel eerder gekomen. Dat soort dingen plan je nou eenmaal niet. En ik heb liever dat ze mij aannemen nav hoe ik werk, dan omdat ik ''toevallig'' zwanger ben. Gezien mijn leeftijd en alles kunnen ze verwachten dat ik een keer een kindje krijg... toch? Maar ik zal wel blij zijn als het bekend is. Wordt wel eens beroerd van bepaalde dingen en kan het niet zeggen. Of extreem moe en soms klunzig zonder reden. Als het eenmaal bekend is maakt het wel veel makkelijker denk ik. Maar ik hoef ''nog maar'' 2,5 week en hoop voor mezelf eerst op een goede echo.. Ik vind m'n eigen gevoelens en die van mijn ouders belangrijker dan die van mijn baas... ja toch?
ik heb het na 9 weken verteld , 2 clienten wisten het eerder dan mijn collega's of leidinggevende , ik werkte toen nachtdiensten en ivm sommige zware handeling heb ik met hun overlegd of het anders kon ivm mijn zwangerschap . en 1 client voelde het aan me dus toen ze erom vroeg heb ik gewoon ja gezegd daarna heb ik hettijdens t werkoverleg verteld aan mijn collega's en leidinggevende waarop ik ook gelijk doorgestuurd werd naar de arboarts en ook geen nachtdiensten meer mocht draaien .
Ik vind het ook maar lastig. Ben in mei begonnen bij mijn huidige werkgever.rottijd gehad door angststoornis,veel afwezig geweest.nu weer drie weken fulltime bezig en gaat goede kant op.denk dat mijn interim manager wel even klaar is met mijn 'kwaaltkes'.ik wacht denk ik tot mijn echte manager terug is van zwangerschapsverlof half oltober,dan vertel ik het haar.zij zit waarschijnlijk toch nog in de zwangerschapsemotie haha!