Vorige week is mijn dochter geopereerd en heeft 5 dagen in het ziekenhuis gelegen. Het gaat fysiek heel goed. Mentaal heb ik zo mijn twijfels. Ze is wel gewoon heel vrolijk en speels, maar ook erg aanhankelijk. 's Avonds is slapen gaan een drama. Ze wil gewoon niet slapen ook al is ze doodmoe. Wat ik ook probeer, niks helpt. Uiteindelijk valt ze wel in slaap, maar dan ben ik er zeker 2,5 uur mee bezig geweest. Eerder had ze ook weleens een avond dat ze niet wilde gaan slapen, maar dan ging het de volgende avonden weer goed. Nu is het al ruim een week iedere avond. Eigenlijk vanaf de eerste nacht in het ziekenhuis. Nou ben ik in het ziekenhuis ook wel dag en nacht bij haar geweest (op 1 nacht na dat ze op de IC lag, maar toen sliep ze voornamelijk). Deze week had ik vrij genomen, omdat ik niet wist hoe het met haar zou gaan. Eigenlijk is ze dus nog niet zonder mij geweest. Zondag is mijn vriend wel een paar uur met haar weg geweest naar familie. Dat ging goed, maar ze was daar wel heel verlegen geweest en dat is eigenlijk niks voor haar. Ze was de hele tijd bij papa in de buurt gebleven. Het rare is dat het middagdutje geen tot weinig problemen geeft. Ze valt dan bijna direct in slaap, of na 1 minuutje protest. Heeft iemand ook deze ervaring na een ziekenhuisopname of andere ingrijpende gebeurtenis? Of zou ze gewoon in een fase zitten en is het puur toeval dat het tijdens de opname is begonnen? Ik ben een beetje wanhopig. De afgelopen week is ook voor mij indrukwekkend en emotioneel geweest en heb het gevoel dat ik op ben. Maar ik kom niet tot rust, omdat ik de hele avond bezig ben haar in slaap te krijgen. Sorry voor het lange verhaal, hopelijk is het een beetje duidelijk
Ik heb het niet als ouder meegemaakt, maar wel als kind. Toen ik bijna een jaar was heb ik met hersenvliesontsteking in het ziekenhuis gelegen. Dat was wel een stuk traumatischer in zoverre dat mijn ouders er niet bij mochten blijven. Volgens mijn moeder heeft het naderhand een hele tijd geduurd voordat ik weer erop uit durfde. Ik deed bijvoorbeeld geen pogingen meer om te gaan lopen, was heel huilerig en maakte weinig contact. Mijn moeder is veel bij me gebleven, weinig uitjes en veel tijd samen met mijn broer. Het is volgens mij normaal gedrag, waar je wel aan toe kunt geven voor zover dat werkbaar is. Houd even vaste rituelen aan, geef haar duidelijkheid. Komt weer helemaal goed.
Hier duurde het ongeveer 2 weken na de opnames/operaties voordat ze weer helemaal de oude was. We gingen gewoon mee in haar behoefte en legde soms weer even de "dingen" uit, waarom ed.
Ik herken het wel. Wij kregen als tip van de psychologe om met behulp van boekjes bv nijntje in het ziekenhuis steeds weer opnieuw het hele gebeuren in het ziekenhuis te bespreken. dat help je kindje om alles te verwerken. En natuurlijk nabijheid, maar ook hele duidelijke structuur
Onze kleinste heeft vanaf geboorte totdat hij 3 maanden was, 5 keer in het ziekenhuis gelegen. Hij is volgens mij mede daardoor een erg moeilijke slaper. Overdag slaapt hij nauwelijks, 's nachts redelijk. Maar het liefst is hij bij mij op de arm. Hij zoekt ook continue oogcontact met mij. Zolang hij mij ziet of bij mij is, is het goed. Ik denk wel dat het erbij hoort. Gewoon aan toegeven en hopen dat het over een tijdje beter gaat. Succes!
Ik denk dat het een combi is: deze leeftijd staat ook wel bekend om dit gedrag, maar met een ziekenhuisopname erbij kun je er haast wel donder op zeggen dat ze er dan last van gaan krijgen Onze jongste is een aantal keren opgenomen geweest, de eerste 3 maanden van haar leventje. Een keer 5 dagen op de neonatologie van het Radboud, (een uur rijden voor ons) toen ze 3 weken oud was, de andere keren allemaal op de kinderafdeling van ons eigen ziekenhuis. In het Radboud konden we er niet bij blijven, in ons eigen ziekenhuis wel. Alleen die keer na de opname in het Radboud was ze huilerig en hangerig en wilde steeds bij ons zijn, dat had ze de andere keren niet. Ik denk dat iets dergelijks voor jonge kinderen gewoon heel ingrijpend is en hoe jonger ze zijn, hoe lastiger om alles goed te kunnen plaatsen. Lekker de veiligheid bieden die ze vraagt, zou ik zeggen. Maar kun je dat ook afwisselen met je man? Dan kun jij toch ook wat aan je rust toekomen. Ook als het bij je man moeizamer is, zou ik dat wel doorzetten: hij is de vader en dus veilig voor haar. Daarmee heb je dan direct een veilige manier om weer wat ademruimte voor jezelf te creeren...
Wat naar voor jullie! Je zegt dat je kleine ook op de ic heeft gelegen? Heeft ze ook veel pijn gehad en gaat het nu weer helemaal oke? Het verschilt denk ik van kind tot kind en van opname tot opname. Die van ons heeft het alleen na de eerste opname heel even gehad daarna niet. Ik zou ook meegaan in haar behoefte hierin maar toch niet teveel andacht aan schenken. Ik zou het simpel houden. Wil je niet slapen in bed? Prima dan kom je er maar uit. Maar daarna ook geen aandacht aan besteden, niet teveel tutten etc. Wat bij ons vaak werkte en geloof me ik ken slapeloze nachten is er geen probleem van te maken en je zult zien dat het probleem dan heel snel verdwijnt. Vaak heeft het kind net zoveel of juist weinig macht als de ouders het eraan geven. Sterkte!