Hoi meiden. Wil even mijn verhaal kwijt. Sinds juni ben ik mama van het liefste meisje van de wereld. En sindsdien tob ik met werken. Ik heb sinds 1 mei verlof en moest in september weer gaan werken. Ik heb toen 3 weken gewerkt en me daarna ziekgemeld. Ik trok het niet. Ik mistte mijn meisje zo verschrikkelijk en mijn hoofd functioneerde gewoon niet meer. Kon slecht dingen onthouden. Mentaal ging het gewoon niet. Dit komt ook omdat wij in augustus zijn verhuisd van een appartement met maar 1 slaapkamer naar een gezinswoning. Deze huren we nu totdat ons appartement hopelijk gauw verkocht wordt. Daarnaast werk ik in de detachering en moet ik dus weer helemaal opnieuw beginnen. Elke keer werk ik weer ergens anders. Wat ik nu een ik een kind heb een groot nadeel vindt. Heb veel sollicitatiegesprekken gehad maar nog geen nieuwe baan gevonden. Ik ga dus binnenkort na bijna 9 maanden weer aan het werk via een detacheringsopdracht. Ik werk nu wel 32 ipv 40 uur. Maar ik ben zo bang. Ik ga mijn meisje zo missen. Ik solliciteer voor 24 uur en dat valt niet mee. Ik ben bang om weer te beginnen. ik hoop dat jullie wat raad hebben.
Ik heb helaas geen raad voor je, maar wilde wel even reageren op je bericht omdat ik je gevoel wel snap. Mijn dochter is in juli geboren en ik zit nu ook nog steeds thuis. Ben heel erg hard op zoek naar werk. Solliciteer me rot, maar het is heel moeilijk deze tijd. Ik zou ook graag 24 uur werken, maar het is idd lastig om voor die uren iets te vinden. Dus leg me er alvast maar bij neer dat ik misschien ook wel voor 32 uur moet gaan werken. Ik houd niet van veranderingen en ik baal dus ook dat ik weer ergens helemaal opnieuw moet gaan beginnen. Daar pieker ik me nu al suf over. Zie allemaal beren op de weg. Bang dat ik het werk niet leuk vind, bang dat mijn nieuwe collega's me niet mogen, bang dat het te veel uren zijn, hoe ga ik het oplossen met de opvang als ik heel vroeg moet beginnen of tot laat moet werken( wil graag zelf de 1e en laatste fles geven), bang dat ze bij een oppas voor het eerst gaat kruipen of lopen en dat soort dingen en dat ik die dan mis en ook heel bang dat ik mijn meisje zo erg ga missen omdat ik al bijna 7 maanden samen met haar ben enz enz Ik pieker me nu al suf, terwijl ik nog niet eens een nieuwe baan heb. De ene dag ben ik heel positief en denk ik dat het allemaal wel goed komt, maar de andere dag pfff...... Ik snap je wel heel goed hoor. Ik hoop voor je dat het nu beter zal gaan dan in september en dat je snel een leuke vaste baan gaan vinden. Maar je hebt ook veel aan je hoofd met jullie appartement dat verkocht moet worden. Maakt het er natuurlijk niet makkelijker op. Ik wil je veel succes wensen. Had je liever wat opbeurende tips of woorden willen geven, maar die heb ik helaas ook niet
Wij werken allebei voltijds, en dat lukt. Ik focus altijd liever op wat mijn dochter te winnen heeft bij die situatie, ipv op wat ik zogezegd zou verliezen. Een familie waar geld geen echt issue is. Waar zowel mama als papa ook een leven buiten het gezin hebben. Waar zij leert dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn. Maar vooral: het feit dat zij nu meerdere plekken heeft waar ze thuis is en geliefd is. Waar ze allemaal dingen leert die ik haar niet kan leren. Nieuwe liedjes en spelletjes en andere dingen die ik niet ken of kan of wil. En dat missen van de eerste stapjes of woordjes... Dat kan ook gebeuren als je naar de winkel bent. Of op het wc zit. En geloof me, de eerste keer dat ze stapt als ze bij jou is, is minstens even verbazend als de eerste keer tout court. Echt. Komt goed!
Helemaal mee eens! En geef het ook gewoon tijd, het gaat heus wel wennen. Ziekmelden omdat ik m'n kind zou missen zou voor mij echt geen optie zijn Ik ben zelf direct aansluitend aan m'n verlof weer gaan werken en was na een paar maandjes helemaal aan de nieuwe situatie gewend. Succes!
Bekend gevoel! Ik zit er ook heel erg mee. Heb zelfs overwogen om helemaal te stoppen. Financieel is dit bij ons momenteel makkelijk te redden. We moeten dan wel wat luxe laten, maar geen noemenswaardige dingen. Het enige wat ik lastig vind is het weer vinden van een baan wanneer ik weer wil gaan werken. Ik zie zo vaak dat vrouwen maar moeilijk aan een baan komen nadat ze gestopt zijn. Ik werk al 10 jaar bij dit bedrijf...collega's zijn geweldig...het werk is leuk...leidinggevende...mwa...niet zo leuk maar dat kan ik goed negeren. En 9 van de 10 keer is die toch niet op kantoor. Ik werk 24 uur per week en heb nog recht op minder door eventueel het opnemen van ouderschapsverlof. Mag eigenlijk niet klagen. En toch mis ik mijn kindjes verschrikkelijk veel!!! Zou zo graag overdag lekker bij ze willen zijn. Nu heb ik de mogelijkheid gekregen om de 24 uur over de hele week te verspreiden (halve dagen). Ideaal zou je zeggen. Dan kan ik namelijk lekker om half 2 zeggen "Aju, ik ga naar mn kindjes!" Waarom dan nog steeds het gevoel dat het niet goed genoeg is...tja... Ik denk zelf dat het op een gegeven moment wel went. We hebben allerlei horror-monen ( ) die door ons lijf gieren. En ook dat gaat weer over (heb het in iets mindere mate ook bij de oudste gehad). Misschien van tevoren een paar keer je kindje wegbrengen naar een oppas en even iets voor jezelf doen. Zo wen je aan het feit dat jullie even "gescheiden" zijn. En eventueel even met iemand erover praten. Bij onze huisartsenpost zit een super aardige psycholoog. Na 2 gesprekken wist ik beter wat ik wilde en kon ik dingen beter loslaten. Kop op meis... het komt echt goed. Dikke knuffel! Als je je hart wil luchten mag je me altijd een privéberichtje sturen!
Idem hier. Hoewel ik me je gevoel wel een beetje voor kan stellen, schrik ik ervan dat je je om die reden hebt ziek gemeld. Vind ik eerlijk gezegd wel erg ver gaan, het zou echt niet in me opkomen. Ik denk dat je even door moet bijten en moet accepteren dat dit de situatie is. Of stoppen met werken en gewoon thuisblijven. Ziek melden vind ik echt niet kunnen, als leidinggevende zou ik er ook niet mee akkoord gaan.
Ook ik sluit mij hier bij aan. Ik snap best het gevoel (ik heb het ook gehad) maar het zou absoluut geen optie zijn om mij daarvoor ziek te melden. Dat vind ik persoonlijk niet kunnen. Jij hebt zelf het heft in handen en kunt kiezen om thuisblijfmoeder te worden of gewoon door te bijten en te gaan werken. Na een paar weken is het ook een ritme waar je aan went en als je dan ziet dat je kindje het ook naar zijn of haar zin heeft bij het kinderdagverblijf (net weer een stralend babietje opgehaald!) is het ook snel goed!
Ik heb me niet ziek gemeld omdat ik mijn kindje mistte al speelde dat natuurlijk wel mee. Ik was er echt niet aan toe om te werken. Zoals ik al zei heb ik een keizersnede gehad en ben vervolgens vlak daarna verhuisd. Ik zal op een telefoonfunctie met 80 telefoontjes per dag. Ik kon dat gewoon niet aan. Mijn hoofd deed het gewoonweg niet. Ik nam niks in me op. Kan slecht onthouden en was vrijwel de hele dag down. Weer werken is sowieso lastig en al helemaal als je weer ergens opnieuw moet beginnen. Het ging echt niet goed met me. Het moeilijkste tijdens de ziekteperiode is dat ik me nog schaamde ook. Ik heb alles wat mijn hartje begeert een lieve man, prachtige dochter en ook een leuke woning. En toch was ik erg neerslachtig en irriteerde ik mezelf omdat ik gewoonweg niks kon onthouden en merkte dat ik geen schim van mezelf was. Ik heb ook met praktijkondersteuner en de bedrijfsarts gesprekken gehad. Zij stonden volledig achter de ziekmelding. Ik heb vandaag gehoord dat ik per komende week mag gaan starten op een nieuwe opdracht. Gelukkig niet alleen maar telefoon dus dat is wel erg fijn. Ik hoop op een mogelijkheid tot thuiswerken en vroeg beginnen. Het werk lijkt me erg leuk. Ik ga bezwaarschriften doen in het kader van de AWBZ. ik ben juriste en ben dus blij met een juridische opdracht. Ik ben wel een beetje gespannen maar ik heb er ook echt zin in. Met mijn dochtertje gaat het goed op de opvang en bij opa en oma dus daar hoef ik me ook geen zorgen over te maken. Ik ben benieuwd hoe snel alles went. Ik vind alleen 32 uur zoveel, maar vroeg beginnen en thuiswerken zou het al een stuk dragelijker maken. Stoppen heb ik zelfs aan gedacht. Maar ik heb een prachtige rechtenstudie welke veel geld heeft gekost gedaan. En over een paar jaar zit dochterlief op school en moet er ook nog wat leuks voor mij overblijven. Ik denk dan ook dat werken mij op langere termijn het meest gelukkig maakt. Al is detachering dan niet de lekkerste combinatie.
Fijn Ik wil je wel alvast uit een droom helpen ... Thuis werken met een kind kun je vergeten. Ik deed het vroeger ook (toen ik nog geen kind had) om achterstanden weg te werken. Kon dat ook goed, gedisciplineerd en deed ook echtveel. Nu met een kind ben je zo vaak afgeleid, je kind vraagt om aandacht, moet eten, is gewoon jengelig ... Je komt nooit echt goed in je werk, te vaak afgeleid, kan niets even in een keer afmaken. als ze ziek zijn dan is het helemaal niet mogelijk. Mijn dochter wil alleen maar bij je hangen, de hele dag.
Klopt. Als ik thuis werk gaat ze naar oma. Maar het scheelt reistijd en ik kan lekker vroeg beginnen.
Klinkt als een leuke job! Ik werk zelf ook 32 uur en het is gewoon even wennen. Ik vind het zelf heel goed te doen (en dan heb ik nog niet eens een man, en geen familie in de buurt) Komt vast goed, geef het even wat tijd! Heel veel succes
Hier ook een mama die nog een 4 weken thuis is en dan terug aan de slag moet. Ik werk voltijds maar zal 20 maanden 4/5 werken (ouderschapsverlof). Op maandag, dinsdag en woensdag zal mijn zoontje naar de crèche gaan en op donderdag naar mijn ouders. Op vrijdag ben ik dan thuis. Hoe dichter bij het komt, hoe verdrietiger ik mezelf voel worden. Ik wíl mijn mannetje niet 's morgens afgeven en hem 's avonds pas terug zien. Ik pieker me suf erover, en zelfs nu ik dit aan het schrijven ben staan de tranen in mijn ogen . Ik vraag me eigenlijk af of ik wel normaal ben . Ik had op voorhand nooit gedacht dat dit me zo zwaar zou vallen. Ik maak me zorgen over de kleinste dingen. Zo zegt nu iedereen maar steeds dat ze zien dat mijn zoontje iets speciaal heeft met mij. Hij kijkt me altijd na, glimlacht al van ver als hij mij ziet, reageert op mijn stem, komt bij mij tot rust... Ik ben zo bang dat dat allemaal gaat weg gaan. Ik ben bang dat hij me gaat "vergeten" of weet ik wat. Ik weet dat ik me hier ergens over moet zetten maar weet niet hoe. Tegen mijn vriend durf ik hier niet eens over beginnen want die verklaart me gek, dat weet ik zo. Trouwens, ik moet nu al altijd vechten tegen de tranen als we het hebben over de crèche enzo... Ik zou het liefst van al gewoon een niet-werkende mama zijn. Maar helaas kan dat niet... Wat moet ik toch maar doen?
Ik ken je verhaal hoor Dolce82. Ik moet ook elke keer weer huilen. Pb me even. Misschien kunnen we elkaar tot steun. Ik zijn. Ik heb bewust de woensdag gekozen zodat ik haar max. 2 dagen achter elkaar hoef te missen.
Hoi Patty, klinkt heel herkenbaar. Ik ben ook juriste en na mijn bevalling moest ik ook meteen weer vol aan de slag terwijl mijn hoofd er eigenlijk nog helemaal niet bij was. Ik kon helemaal niet nadenken over ingewikkelde dingen. Ik was gewoon zo moe en depri. Ik ben toen ook uitgevallen en mijn contract werd niet verlengd. Na een tijdje weer via detachering aan de slag. Ik zag het echt niet zitten om elke keer weer ergens anders geplaatst te worden, maar het werken went heel snel en voor je het weet zit je in het ritme. En het is ook wel fijn om weer te werken. Succes meid, het komt vast allemaal goed!
Hoi meiden, Hier even een update. Ik ben inmiddels alweer 4 weken aan de slag en het gaat super goed. Ik zit lekker in mijn vel, ben vrolijk en kan me weer goed concentreren op mijn werk. ik werk momenteel bezwaarschriften weg, dus moet veel juridische stukken schrijven. Gelukkig merk ik dat ik dat weer kan. Heerlijk gevoel. Ik krijg er energie van en weet nu weer waarom ik zo graag rechten wilde studeren. Ik begin om 8 uur en ben om half 6 thuis. Dat gaat erg goed. Mijn dochter is ook helemaal vrolijk als ze op de creche is of bij opa en oma. Ze gaat gelijk lachen als ik haar kom ophalen en als we aan het eten zijn heeft ze weer grote lol. Ik merk echt niks aan haar. Wat heerlijk zeg. Het is me 100% meegevallen. Ik ben nu op woensdag vrij en dat is echt genieten. Ik hoef dus nooit meer dan 2 dagen achterelkaar te werken. Goede balans zo. Fijn om een keer een herkenbaar verhaal te horen Tantetil. Het is geen schande als je even tot jezelf moet komen. Maar ik ben nu wel weer helemaal terug.
Fijn te horen! Ik werk ook 4 dagen en de woensdag vrij (en mijn man de vrijdag dan) en ik vind het ook heel goed te doen! Ik merk dat ik juist beter in mijn vel zit sinds ik weer werk. In mijn verlof had ik er alleen maar zorgen over en nu kan ik alles beter relativeren
Ja dat heb ik dus ook Vrolijkheid. Ik heb ook meer energie. Ik krijg meer gedaan dan toen ik nog thuis was.
Toch vind ik het niet vreemd dat jij je had ziek gemeld.. als ik je verhaal zo teruglees, was jij gewoon down en depri.. dat noem ik ziek zijn, je functioneert dan ook niet optimaal zoals "normaal" Heel goed dat je naar je lichaam en geest hebt geluisterd, en vooral heel fijn dat je daarom nu weer terug bent Vind dat je het prima hebt gedaan.. wat heeft een kindje aan een moeder die overspannen raakt.. Alles heeft z'n tijd, maar ook zijn tijd nodig Succes met alles verder.. fijne toekomst samen met je meisje.. (en de rest van je gezin uiteraard)