Ik vroeg me heel even af hoe jullie hier tegenover zouden staan en wat jullie zouden doen in zo'n geval. Het gaat hierbij niet om mijn kind hoor, maar iemand die ik dus ken. Je hebt een meisje van 11. Ze geeft dan wel toe dat één oog misschien net wat minder goed ziet dan de ander, maar dat dat echt heel minimaal is en dat ze gewoon echt heel goed ziet, nergens problemen of last van heeft oid. Ze is bij een opticien geweest om haar ogen te laten meten en die geven daar aan dat haar betere oog dus slechter is dan de ander en dat ze een bril moet. Dat vind ze ook al zo verwarrend. Ze ziet er ook echt tegenop, want ze zegt dat niemand haar geloofd, want tsja die test zegt dat toch. Maar ze zegt het zelf ook zo mooi; andere zien niet wat ik zie. Maar wat zou je dan doen als het jouw kind was? Verplicht je haar dan een bril? Of doe je een second opinion.. Maarja, wat als daar dan ook hetzelfde uit komt, verplicht je haar dan een bril? Of hoe pak je het dan aan? Kan ze zelf de beslissing krijgen om te kiezen wat ze doet? Of heeft ze maar gewoon te luisteren? Ik zou echt geen flauw idee hebben hoe ik er nou tegenover zou staan, ligt misschien toch per kind weer anders. Maar ik ben wel van mening dat een kind moet luisteren enzo, maar sommige dingen kan je toch niet invullen voor je kind? Zoals dus hoe goed/slecht je kind ziet. Geloof je dan zo'n test boven je kind? En al zou ze liegen omdat het bijv. niet stoer is ofzo, dan zou ze toch heus wel oud genoeg zijn om zelf de keuze te maken om er maar mee te leven? Het enige wat ik zou denken is dat je veel informatie kan geven en misschien zelfs een bril op de sterkte die dus wordt aangeraden laten uitproberen om te zien wat voor verschil dat geeft. Maar denk dat het dan daarna op houd. Of denk ik nou toch echt te makkelijk? Nou.. Ik ben wel even benieuwd dus hoe jullie zouden reageren
Hmmm ik ben zelf een brildrager, en tsja, ze zal toch het verschil moeten zien al tijdens het testen? Bedoel ze moet dan minder zien als het apparaat niet afgesteld is. Het gevoel dat het betere oog slechter is ken ik trouwens wel, ik weet niet of dat door de links/rechts verbinding is, maar ik denk niet dat ik een 11 jarige helemaal zou vertrouwen. Een 21 jarige trouwens ook niet, aangezien ze er niet voor geleerd hebben. Maar ja, ik zou wel willen weten of ze meer en beter ziet, daar zijn die testen voor en als het goed is hoor je dan ook meteen resultaat (ziet scherper, leest verder op de kaart etc.) Misschien dat je eens voor zou kunnen leggen dat lenzen ook een optie zijn, en kijken hoe ze dan reageert. Geeft ze in dat geval wel aan het te willen, en dus ook nodig te hebben, dan denk ik dat ze dus inderdaad een bril weigert om de verkeerde redenen....en dan moet ze gewoon een bril. Zoals dit: En al zou ze liegen omdat het bijv. niet stoer is ofzo, dan zou ze toch heus wel oud genoeg zijn om zelf de keuze te maken om er maar mee te leven? Dit vind ik dus niet, een bril is (meestal) anders dan de rest van de groep, en het is vrij normaal dat een kind weigert omdat het niet stoer is, afwijkend etc. Bij mij zijn ze er achter gekomen dat ik slechter zag toen ik bij aardrijkskunde constant 5en haalde bij de kaart overhoringen, terwijl ik gewoon leerde en normaal snel leerde. Nadat ik de bril kreeg waren het dus spontaan weer gewoon negens, ik was niet lui of laks, ik zag het gewoon net niet goed genoeg. Dus ja ik zou als het echt zo zou zijn mijn kind "dwingen" een bril te dragen.
Ik heb zelf ook een lichte oogafwijking. Ik heb wel een bril, maar zet em alleen op als dat echt nodig is. Bij bv autorijden (in het donker). Heb je zelf het idee dat ze een bril nodig heeft?
Ik zou naar een optometrist gaan ipv een opticien. Bij een opticien heb ik zelf de ervaring dat er lang niet altijd echt deskundig gemeten wordt. Plus dat de meting subjectief is, want jij moet zeggen wat je ziet. Bij een optometrist kunnen ze druppelen en objectief vaststellen of er een afwijking is. Als uit een dergelijke objectieve meting vast zou komen te staan dat er een afwijking is, dan zou ik de bril 'verplichten'. Anders maak je je ogen kapot. Toevoeging: ik denk niet dat een kind al voldoende kan overzien om de consequenties in te schatten en 'ermee te leven'.
Ik ben altijd bij een optometrish centrum geweest, ik kreeg m'n eerste bril toen ik 11 was. Wilde dr ook niet aan maar ik zag de letters op het bord op z'n kop en dubbel dus tsja.... examenjaar. Ik werd er ook wel naar toe gebracht door m'n ouders. Ik had geen keuze.
Zeker voor kinderen zou ik naar een optometrist gaan!! Want die ogen zijn nog ontzettend in ontwikkeling. Vind dat een opticien zich daar niet aan moet wagen bij kinderen.
Idd ziekenhuis! Bij de opticien had ik 'erg slechte' ogen. In het ziekenhuis(druppelen) was er niets aan de hand. Althans niet nodig om een bril te dragen. Nu 6 jaar laten nog steeds geen bril
Ja ze zei zelf ook al dat ze het ook over lenzen hadden dat het een mogelijkheid was. Maar toen vertelde ze al huilend dat ze dat dat toch niet nodig is omdat ze gewoon goed ziet. Dus ik zelf merk helemaal niets aan haar dat ze het weigert ofzo.. Maarja, ik ben haar moeder niet, haar vader niet, dus ik zie waarschijnlijk ook niet wanneer ze liegt of niet. En doe het met wat ik wel zie op zo'n moment. Ik zat ook al te denken dat ik het raar vind dat je een kind kan laten testen bij een opticien. Zou toch helemaal niet precies kunnen checken, als het kind wat teveel beweegt of knippert of wat dan ook, kan dat toch ook niet 100% goed gaan.. Moet je voor het ziekenhuis echt een doorverwijzing hebben of kan dat ook op de één of andere manier zonder? Want ik weet niet hoe haar vader er over denkt, want dat is echt zo'n type die het altijd makkelijk wil doen. En haar moeder kan helaas geen kant op met haar kinderen zonder toestemming van hem. Dus het ligt dan echt aan de vader.. Maar ik ga het proberen voor te leggen, wie weet helpt het haar dan nog met de juiste keuze maken.
mja het ook kan best dat ze het hele idee van slechte ogen gewoon heel erg vind. Als een soort persoonlijk falen zegmaar..
Je hebt hier in de regio een speciaal oogziekenhuis. Daar heb ik gewoon naartoe gebeld en mijn vraag voorgelegd en toen mocht ik langskomen.
Idd naar het ziekenhuis ervoor. Die kunnen dat veel beter beoordelen. Overigens misschien ziet dat meisje voor haar gevoel wel alles. Kinderen passen zich daar gewoon op aan. Mijn dochter heeft dit.ook gehad masr bij onderzoek.in het ZH bleek ze amper te zien en toen ze een bril kreeg ging er letterlijk een wereld voor der open.
@Saskia, ja dat is ook zo, er zijn echt zoveel redenen te bedenken waarom ze het niet durft/eng vind en dat het dus ook niet persé met liegen te maken heeft. Denk dat je dan echt een manier moet hebben om er doorheen te prikken.. Denk dat een oogarts daar toch ook wel verstand van moet hebben, die zal toch wel talloze kinderen langs hebben gehad die het ook niet wouden.. Denk in haar geval dat het ook veel beter is om goede begeleiding erbij te hebben zodat ze echt heel goed beseft of het nodig is of niet dan haar direct voor het blok te zetten door te zeggen dat het moet en klaar. Dus ik hoop dat ze dat dan ook gewoon krijgt. Oh dat is ook een goede Hilly, die ga ik ook even uitzoeken voor als dat dus nodig is.
Hier een opticien. Een kind kan heel makkelijk zelf sterkte aanmaken, daardoor is het mogelijk dat je snel te veel min-sterkte meet. Daarom worden bij ons altijd kinderen onder de 12 door een optometrist/orthoptist gemeten. Een opticien kan prima beoordelen of dit verstandig is. Als een kind duidelijk aan kan geven en alle controles in de oogmeting kloppen met elkaar, kan de opticien bij een jaar of 11/12 best een bril voorschrijven. Mijn advies is om in ieder geval naar een gediplomeerd opticien te gaan, die zich bewust is van het feit dat je makkelijk een te hoge min-sterkte meet. In geval van twijfel, als dochter niet makkelijk aangeeft of als de controles niet kloppen, naar een optometrist. Misschien zijn contactlenzen iets voor je dochter! Neemt niet weg dat een reservebril een must is voor als je een keer ziek bent, voor 's avonds, of als je een keer geen zin hebt om lenzen te dragen. Succes!
naar een optometrist en als uit die deskundig meting blijkt dat ze een bril nodig heeft, ja dan zou ik een bril verplichten. Heel fijn dat mijn 11 jarige zegt dat het wel meevalt, maar ik ga toch liever uit van iemand die daar wat jaartjes voor gestudeerd heeft
sowieso wen je tot op zeker mate aan je afwijking....ik heb nu -8,5 dat is echt niet te verbergen, maar toen ik op mijn 8ste een bril moest bleek ik al -4 te hebben...best hoog al voor een eerste bril. Door mijzelf bepaalde trucjes te leren heb ik het lang uit kunnen stellen voordat men ontdekte dat ik wel eens een bril nodig zou hebben
Bij mij zou het voor een stuk met de sterkte te maken hebben en met hoeveel "last" ze er echt van heeft (op school bijvoorbeeld). Ik zou dus zelf laten hertesten. Heeft ze een -1 of + 1 dan valt er over "bril weglaten" te praten. Heeft ze een -4 dan zet ze hem op. Ik heb zelf jaren een bril gedragen (van mijn 5de tot 25ste). Mijn één oog is bijna 0, mijn ander oog -1.75. Sinds een paar jaar "verdraag" ik die bril gewoon niet meer (als ik hem op heb is mijn reactie echt "af af af" - het is begonnen na één van mijn epilepsie-aanvallen). Mijn vader is zelf opticien, dus alles is echt wel getest, glazen kloppen, sterkte klopt, ... Ik laat hem sinds een jaar of 5 af en zie eigenlijk bijna perfect, tenzij als ik van ver een bord of tekst op tv moet lezen. Mijn vader wordt er gek van dat ik mijn bril niet meer draag en ik mag dat geregeld horen, maar het is toch echt wel mijn keuze.
Ik zou naar het ziekenhuis gaan met haar en daar laten kijken hoe het er voor staat. Het kan best zijn dat haar ogen niet goed zijn en zij zelf denkt van wel omdat ze niet beter weet dan dat ze ziet wat ze ziet. Mijn nichtje is nu 11 en heeft een bril, vorig jaar gekregen en die zei laatst tegen mij "ik wist helemaal niet dat ik niet goed zag tot ik mijn bril kreeg" had ik haar voor ze haar Bril had gevraagd of ze goed kon zien had ze waarschijnlijk ja gezegd. Ik was ongeveer 8 toen ik een bril kreeg, wist ook niet dat ik niet goed zag maar de juf vond dat ik zo zat te knijpen met mijn ogen als ik naar het bord keek. Het was een verademing voor mij om goed.te.zien, heldere kleuren en alles had scherpe randjes.