hier ook enige ervaring met dit onderwerp. Ik woon samen met mijn vriend die een dochtertje heeft van 2.5 jaar. ik ken haar sinds ze 6 maanden oud is. Wij hebben mij altijd bij mijn naam genoemd. toch is zij zelf mama gaan zeggen tegen mij.wij hebben dit gewoon gemeld aan de echte moeder en die was van mening dat als ze dat echt uit haar zelf is gaan zeggen ze het zo ook voelt (ze is hier ieder weekend) de echte moeder heeft toen de kleine 1.5 was een nieuwe vriend gekregen die inmiddels ook papa genoemd word. hier heeft de kleine in het begin wat moeite mee gehad in de vorm van verwarring als ik haar naar moeder bracht of vader naar nieuwe vriend. Nu heet ik mama samantha (haar moeder eet ook samantha dus dubbel verwarrend) en haar vriend papa marko. dit is alleen als ze bij de ander is. is ze hier zijn wij gewoon papa en mama is ze daar zijn hun dat. dit werk zo erg goed voor haar zelf hebben we gemerkt. ik zou gewoon je dochtertje blijven vertellen van vandaag gaan we naar papa toe foto;s dit is papa etc. dit hoeft niet te betekenen dat ze je vriend geen papa meer noemt. ze zal het wat verwarrend hebben in het begin maar uiteindelijk zoekt ze hier zelf haar weg in en dan zullen jullie daar hoe dan ook in meegaan omdat jullie zien dat zij zich daar goed bij voelt
in ons geval heeft de kleine dus ook 4 opa's(3 vader van mijn vriend is overleden maar praten er wel over) en 4 oma's die zo ook genoemd en erkent worden door haar. ze voelt zich dus ook grote zus aangezien ik zwanger ben en haar moeder sinds kort ook. hier gheeft ze echt haar eigen weg in gevonden.
Ook ik wil hier uit ervaring op reageren.. maar dan zowel mbt het papa noemen als het mama benoemen.. mijn vriend en zijn ex zijn uitelkaar gegaan toen de oudste net 13 mnd was. Zij is abrupt van de 1 op andere vertrokken naar een ex vriendje... Toevallig had hij en mijn viend dezelfde naam.. VL zijn ex nam dit als reden om de oudste te verpichten papa te noemen, want tsja anders raakt ze in de war. Ik kwam ook al zeer snel in beeld en heb altijd mijn naam gebruikt... maaaar tot het moment dat dochter voor het eerst mama zei... TEGEN MIJ! ik schrok.. ergens overmant met gevoelens want dat meisje had/heb ik in mijn hart gesloten. In het begin corrigeerde ik haar : nee ik ben niet mama ik ben M. waarop later geadviseerd werd die niet te blijven zeggen omdat je het kind een gevoel van afstoting geven ( niet willen hechten) vanaf toen ben ik gaan reageren op zowel mijn naam als mama. Dit ook aan VL zijn vriend voorgelegd en die was kwaad... ik was niet haar moeder, ze had 1 vader en 1 moeder. Heb gezegd dat ik uit mijzelf dit nooit zal zeggen ( bijv. kom eens bij mama.. nee het was dan kom eens bij M.) Wat dochter dan zei was vanuit haarzelf en niet gedwongen door ons. Nog steeds werd dochter bij haar bio moeder verplicht de andere man papa te blijven noemen, maar van beide kanten is hier later ( toen ze ouder werd) eerlijk over gesproken en uitgelegd hoe het in elkaar zit ( voor zover mogelijk bij een kind) dochter begrijpt heel goed hoe de situatie is. Inmiddels heeft ze bij ons en bij haar moeder een zusje erbij ( tussen deze zusjes zit 3 maand verschil) Helaas is haar moeder alweer gescheiden en ook aan het genieten van het single zijn.. helaas voor de kids. Dochter is op dit moment 5,5 jaar en wanneer zij bij ons is noemt ze mij automatisch mama, maar bij haar moeder M. Beide partijen hebben hier nu vrede mee, omdat dochter goed weet hoe het zit en zij dit vanuit haar zelf doet. Ik zelf verwacht persoonlijk gezegd ook niet dat ze mij altijd mama zal blijven noemen, naarmate ze ouder gaat worden zal ze vast volledig mijn naam gebruiken en daar heb ik vrede mee. conclusie... als je kindje nog zo klein is word het papa en mama benoemen "opgelegd" door ouders, aanhang en fam. maar denk dat zo gauw je kindje situatie begrijpt zelf de keuze zou mogen maken en eerlijkheid. Kinderen gaan vragen stellen wees hier eerlijk over. Ondanks dat je partner nu 24/7 voor het kindje zorgt wanneer de regeling met bio vader goed geregeld is en daar een vaste vriendin in beeld komt mag je hun niet verplichten om deze vriendin geen mama te laten noemen. Het gaat van 2 kanten. succes
@sam1993 ... hihi beetje eng hoe onze verhalen/situaties op elkaar lijken :O ... hahaha ... en zelfs het puntje.. samen zwanger zijn met ex van VL hahaha
Latig. Als biologische vader helemaal niet in beeld zou zijn, dan is het niet raar dat je kindje je vriend papa gaat noemen op de leeftijd wanneer hij/zij daar aan toe is! Zou dat dus niet opdringen. Maar als de bio papa wel in beeld is, vind ik dat absoluut niet kunnen. Zo ook bij een goede vriendin van mij bijv. Biologische papa is in beeld en oké hij heeft fouten gemaakt in het begin, maar hij doet wel zn best om er voor zn kind te zijn. Hij ziet kind 1x in de 2 weken 24 u (letterlijk, van za 11.00 tot zondag 11.00) en op de woensdag's, hij wil kind heel graag vaker zien maar dat laat moeder niet toe. Nu woont moeder sinds een half jaar samen met nieuwe vriend (kind is 2), moeder inmiddels zwanger van nieuwe vriend en laat haar zoon de nieuwe vriend papa noemen, onder het mom van 'anders is dat voor hem ook zo raar als de baby straks komt'. Bullshit in mijn ogen! Hij zal het niet helemaal begrijpen hoe het zit, maar hij weet dondersgoed wie zijn echte papa is. Vader in kwestie weet hier nog niets van, maar dat zal niet lang meer duren denk ik en zal de boel wel escaleren. Ik zou ook echt kwaad worden als mijn man en ik uit elkaar gaan, hij een nieuwe vriendin zou krijgen en onze kinderen haar mama noemen...
Dat is wel een beetje greener mening, mijn man is sinds het eerste ajar van mijn zoon in ons leven terwijl er wel een dna papa is die hij iedere week ziet. Hij houd onvoorwaardelijk veel van mijn zoontje en Als je ooit zou zetten dat zich geen papa zou mogen noemen steek je echt recur in zijn hart. Some heeft papa zijn helemaal NIETS met DNA te maken, soms is het een onverklaarbare band. en mochten mijn man en ik ooit gaan scheiden heeft hij net zo veel recht op mijn zoon als ik. Hij heeft zilch bewezen ALS vader en daarmee alle rechten op die titel verworven.
Moeilijk, maar ook hier zien we het van de andere kant. Dochter van inmiddels 5 moet stiefpapa papa noemen. Noemt mijn man ook wel papa, maar dan papa met naam. Snap je? We merken dat ze het zelf erg verwarrend vindt. Mij noemen ze bij mijn naam. Ik ben hun moeder niet en wordt dat ook niet. Ze hebben een moeder en een vader en daarbij een cadeaumoeder en cadeauvader. Ik zie dat mijn man best wel schrikt als ze de partner van moeder papa noemt. Dat doet pijn om te zien. de kids noemen mij tegenover onze dochter wel mama, maar tegen mij zeggen ze mijn naam. Duidelijk voor iedereen. Ik zou dit altijd zo stimuleren. Bij mij in de groep zit een meisje en die heeft een buikmama (haar biologische moeder die ze heeeeeel af en toe, 2 keer per jaar ong) ziet en ze heeft een mama die voor haar zorgt, dat is haar pleegmoeder. Ze zal nooit teruggaan naar haar biologische moeder. Dan vind ik het nog moeilijk maar snap ik het wel beter. Komt er omgang met vader dan zou ik er niet voor kiezen joiuw partner nu papa te noemen hoe moeilijk ook. Kan je niet een leuke bijnaam voor hem bedenken die er wat op lijkt????
Nee, jouw man is niet haar vader dus kan ze die gewoon bij de voornaam gaan noemen. Voorkom problemen, vroeg of laat klopt haar gevoel erbij niet meer... Hier 2 kids die mijn man papa noemen (bio) en 2 die hem bij de voornaam noemen (ze hebben al een papa). Duidelijkheid en eerlijkheid duurt het langst!