In principe mag ik met verlof maar heb gezegd tot 36 weken te werken. Moet dus nog deze week en volgende week. Ik moet een project afmaken maar de laatste dagen (sinds vrijdag) kom ik amper vooruit kan niet lang meer zitten. Ze wordt nu echt zwaar en een stukje van een paar meter is al zwaar nu als ik een hele dag werk en zit. Het is niet onmogelijk en heb verder geen klachten kwa harde buiken. Ik heb al 2 kinderen rondlopen waarvan de oudste bijna 4. Door de tijdsdruk heb ik best veel adrenaline maar ben bang dat het me tegen gaat werken als ik eindelijk rust kan houden. Waar ik alleen bang voor ben als ik eerder stop is dat ik een schuld gevoel krijg naar me werk. Niemand verplicht me maar er is wel duidelijk aangegeven dat ze het erg zouden waarderen. Heeft iemand dit ook of gehad en kon je het loslaten? Het is nog max 1,5 week dus misschien moet Ik ook niet zeuren.
Dat ze het waarderen als je er nog bent is leuk, maar ik zou toch echt voor jezelf kiezen hoor! Als je lijf aangeeft dat het niet meer gaat, dan gaat het niet meer. Die 1,5 week kunnen zij makkelijker regelen dan dat jij die door blijft werken met pijn. En over dat schuldgevoel: Je stopt toch niet omdat je dat leuk vindt, maar omdat het niet meer gaat, en daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen hoor! Al was je met 20 weken gestopt vanwege klachten, hoef je je nog steeds niet schuldig te voelen, jij kan er niks aan doen. Ik zeg altijd maar zo: Niemand is onmisbaar, en je hebt maar 1 lijf, dus voor mij is de keus dan makkelijk
Ik ben een belgse en hier wordt er doorgewerkt tot 39 weken. Zelf was ik dat ook van plan (dan zou volgende week mijn laatste week zijn), maar ik ga toch een weekje vroeger al nemen, dus vrijdag laatste werkdag. Ik merk ook wel dat er rare reacties op komen, maar het boeit me niet. Wat ik wel merk is dat ik gewoon nog heel wat werk heb en ik dus 's nachts niet meer slaap als ik opsta om te plassen omdat ik gewoon zo obsessief bezig ben met mijn werk en wat er nog moet gebeuren en hoe ik het nog moet plannen etc... Van mijn man mag ik volgende week niet meer gaan werken hoewel ik wel aangegeven heb dat ik misschien tot nog een dagje ofzo zal moeten gaan. Maar goed, ik zal gewoon wel eventjes hard doorwerken en dan lukt het ook nog wel, als iedereen met morgen gewoon met rust wil laten Oh en ik ben accountant, dus ik heb een énorm zittend beroep
Wow 39 weken! Ik ben trouwens financieel manager en moet de jaarrekening afmaken voor de accountant. Je snapt me dillema misschien dus wel
Is eert geen mogelijkheid om thuis te werken of minder uren per dag? Ik had ook schuld gevoel en heb daardoor niet naar mijn grenzen geluisterd en baal nu van de pijn. Schuld gevoel was na en paar dagen over hoor, de baas krijgt je vervanger vergoed
Bij oudste hield ik het redelijk goed vol tot 36 weken. Bij jongste ben ik gestopt met 35, en had eigenlijk spijt dat ik niet met 34 al met verlof ben gegaan. Ik vond het niet goed vol te houden. Gelukkig beviel ik pas na 40 weken, had er niet aan moeten denken om gelijk met 37 weken al te 'moeten'. had mijn rust nog heel hard nodig. (achteraf helemaal spijt; voelde me zo verantwoordelijk om de overdracht zo goed als het kon te doen (had ik voor de 34 weken al gedaan, maar vervanger haakte alsnog af, kon ik het nóg een keer doen met iemand anders), en uiteindelijk ben ik toch nog m'n baan kwijt geraakt. Dat langer doorwerken was dus echt nergens goed voor.) Het is een afweging die alleen jij kan maken. Minder gaan werken kan eigenlijk niet, want zodra je je gedeeltelijk ziek meldt gaat van rechtswege je zwangerschapsverlof in. Misschien helpt het je als je een deel van je werk vanuit huis gaat doen. Laat je schuldgevoel in elk geval los, daar is niemand bij gebaat. Als je nog kunt werken dan doe je dat, als het niet gaat dan neem je nu verlof.
@bri ja mijn toekomst is ook onzeker dus lijk wel gek. Ik ga me idd niet ziek melden maar neem vrije uren op, heb er nog zoveel. Ga morgen eens op werk praten en vanuit huis vind ik ook een goede optie. Wil gewoon rust nu