Ik zie t ff niet.. vanmorgen voor t eerst bij verloskundige geweest, echo gehad. Hartje zien boinken en zelf n armpje ging omhoog ofdat hij/zij hallo zei! Waarom blijf ik nou zo'n ijskonijn? Zit er met droge ogen naar te kijken of t t weerbericht is. Manlief was onder de indruk, bij t naar buiten lopen vroeg ie of ik t nog wel leuk vond. Ik mag niet klagen, 1e ronde raak, niet echt ziek en volgens de echo goed zwanger....maar waar blijft de enorme vreugde? Ik denk omdat ik ruzie met mij pa heb en hij t nog niet weet. Ook mandag mijn moeder een flinke uitbrander heb gegeven, zij weet vanaf dag 1 van de zwangerschap maar heeft al 2weken niets van zich laten horen, ik verweet haar dat ze t empstisch vermogen van een eendagsvlieg heeft en toen hing ze huilend op. Kortom, fijne situaties. Nu voel ik er niet veel voor om de ruzie met mijn pa bij te leggen, maar vind n kaartje sturen met je word opa ook onpersoonlijk.... Nu wil manlief t aan iedereen vertellen van zwangerschap, maar dit vind ik lastig, opa eerst. Arggg wat een gepieker ipv dat ik blij kan zijn..... Mos t ff kwijdt...
Ik heb dat ook gehad, bij beide zwangerschappen. Bij mij kwam die echte liefde en ontroering eigenlijk pas na de bevalling. Liefde en emoties voel ik nu in overvoed voor mijn dochter, dus maak je geen zorgen .
Ik vind je geen ijskonijn hoor...iedereen reageert anders op de eerste beelden van haar baby. Zelf was ik wel blij om het hart te horen en te zien dat het kindje leeft, maar ik gaf verder geen kik. Ook toen ik naar buiten liep zei ik er vrij weinig over. Inderdaad vervelend dat het zo is gelopen, dan wordt het lastig om echt van de zwangerschap te genieten! Kaartje sturen is inderdaad niet erg persoonlijk, wellicht kan je contact met je vader opnemen en het eventueel bijleggen omdat er zulk goed nieuws te vertellen is? Hij wordt tenslotte grootvader... en jij wordt mama!
Ook ik vind je geen ijskonijn! Ik reageerde beide keren precies hetzelfde op de echo's.. en toch houd ik heel veel van mn zoontje en nu ook al van de baby die nog geboren moet worden hoor! En over je vader, misschien is dit een goed moment om de ruzie bij te leggen? Ik weet natuurlijk niet wat de reden van ruzie was, maar als je wil dat hij het eerst weet dan zul je toch een stap moeten zetten denk ik.. sterkte!
Weet je wat t is, mijn vader is soms heul lastig, snel op teentjes getrapt. In july was hij bij mij in huis aan t klussen, en ik vermoed dat ik t in zijn ogen t contact heb laten doodbloeden ik hoor t 'm zeggen (zie, ben je 2 dagen druk en vervolgens hoor/zie je ze niet)..... Terwijl hij wist dat ik toen zorgen had met onze kat, 2x daags naar dierenarts...en hij weet hoeveel t dier voor mij betekend. Niet 1 telefoontje met de vraag hoe t is. Uiteindelijk heb ik na zijn klusdag nog 2weken letterlijk dag en nacht voor mijn poeslieg gezorgt, tevergeefs, doodmoe en kapot van verdriet was ik ervan, temeer omdat ik mij in de steek gelaten voelde door mijn pa, die nota bene zelf gezien heeft hoe ziek ze was. T is dtil gebleven na die klusdag, heel erg stil. En ik voelde er ook niets voor om na die 2 weken zorg en verdriet op te bellen, pa hij is er niet meer, om me troosten, daar ben ik dan net te trots voor, zijn antwoord weet ik al. Oh, das lullig voor je. Meer dan dat is t niet, empathie is niet z'n sterkste kant..... (Mijn moeder ook al niet )... Kortom fijne shit....
Allereerst, gefeliciteerd met je mooie echo. Ik zat bij mijn eerste echo niet te huilen, en bij mijn tweede, toen het kindje nauwelijks gegroeid was en het hartje was gestopt heb ik ook geen traan erom gelaten. Dus nee geen ijskonijn. Je reageerd zoals je op dat moment doet. Over je vader, hoelanger je wacht hoe moeilijker je het jezelf maakt. Je hebt een vermoeden over de reactie op de kat, heel naar als hij zo zou gaan reageren, maar hoelang wil je het geheim houden dat je zwanger bent? Bel, en kijk hoe het balletje rolt, begin rustig met de vraag, hoe gaat het met jou en met hem, en kijk hoe er verder een gesprek uit rolt.
Meis, ik heb het ook. Bij mij komt het door de hormonen, echt heel bizar. Terwijl mijn hubby zijn ogen uit zijn hoofd huilde toen we voor het eerst een kloppend hartje zagen... Geniet er lekker van en van je nuchterheid!
Ik ben ook niet zo'n brulaapje hoor, bij de echo's. Wat ik me wel afvraag is of je normaliter wel meer contact hebt met je moeder, of dat dit een uitzondering is dat je haar 2 weken niet spreekt. En misschien typ ik voor mijn beurt, maar je kan haar dan toch ook benaderen? Het is toch niet zo omdat jij zwanger bent dat je dan geen eigen initiatieven hoeft te tonen?
Nee dat begrijp ik, normaliter heb ik dagelijks/wekelijks contact. Toen ze hoorde dat ik zwanger was stond ze te stuiteren, en daarna viel t stil. Tot afgelopen maandag, en ik vermoedde dat ze enkel belde over n ritje naar t ziekenhuis waar ik haar heen zou brengen, maar daar heb ik geen trek in, t lijkt wel of ik er dan ineens wel goed genoeg ben....
hier ook pas na de bevalling echt emoties. Had er niet echt veel gevoel bij tijdens de zwangerschap. En over je vader. Het was natuurlijk leuk geweest als hij wist wat die kat voor je betekende dat ie had gebeld. Maar mensen denken nu eenmaal anders over dieren soms. Toen mijn hondje overleed had ik super veel verdriet. Maar ik kreeg ook niet de hele tijd telefoontjes hoor... en dat hoeft voor mij ook niet. Voor mij was die hond belangrijk maar ik snap wel dat een ander dat niet ziet.