Voor zover ik weet (en ik denk er met een autistisch broertje aardig wat van te weten) is autisme niet erfelijk. Dus maak je wat dat betreft niet te druk om je schoonfamilie.
Gevaarlijke uitspraak... Autisme kan namelijk zeker wél erfelijk bepaald zijn! (ook ik heb een broertje met autisme trouwens... ) @Ts, ik denk dat je je angst voor wat betreft autisme moet proberen los te laten, hoe moeilijk dat misschien ook is... Iedere 'verse' mama komt dingen tegen waarvan ze denkt, hé klopt dat wel of is dat bij andere kinderen ook zo? Heel menselijk, maar ik zou er voor waken om met autisme in je achterhoofd naar je kleintje te kijken omdat je daarmee jezelf alleen maar onzeker maakt en echt gaat letten op wat afwijkend / anders is... Het is nog zo'n ukkepukkie, geen enkele ontwikkeling bij kinderen loopt gelijk op, en het klopt dat sommige kids met autisme al op vroege leeftijd een verstoorde ontwikkeling laten zien, maar zo'n diagnose stellen op deze leeftijd is gewoon onmogelijk! Ook bij onze uk duurde het vrij lang (week of 14) voordat hij ons echt aankeek, we hadden zeker wel contact dmv geluidjes en geknuffel, maar als ik hem recht aan wilde kijken keek hij altijd weg... Hij lachte naar het schilderij, de lampen, de klok, maar naar mama? Ho maar... Het komt vast goed!!!
Fijn, bedankt voor jullie antwoorden. Kreeg er namelijk al 2 reacties over OH hij reageert niet eens, was de gehoor test wel goed, want mijn kind kon dat al met .... weken :X zucht
Heel vervelend, en kan me voorstellen dat dat soort opmerkingen je onzeker kunnen maken... Maar, lekker laten kletsen die mensen en vertrouw op je kleintje en jezelf! (en anders heb je altijd 'ons' nog... )
Weet je, ik ben een meelezer en ik reageer niet vaak, maar ik herken zoveel in je verhaal. Meid, laat het los. Ik wou dat iemand dat tegen mij gezegd had. Alle onderwerpen las ik over, bij alles vroeg ik me af of mijn zoontje dat wel op tijd deed en goed deed en over alles maakte ik me onbewust en bewust toch zorgen. Ook ik had de zorgen dat hij me niet aankeek, daar begon het zon beetje mee geloof ik. Maar toen ik op van de zenuwen was en besloot het allemaal los te laten, werd het allemaal zoveel beter. (en dit was helaas pas rond 7 maanden). Geen verwachtigingen, geen dingen die moeten. Is mijn knul gelukkig? Ja? Prima, dan komt alles zoals het komt. Zorgen veranderen niets aan dingen die komen. Komen doen ze toch. Geniet, en ineens is daar die dag dat hij precies doet waarvan je zo bang was dat hij het misschien wel nooit zou doen En andere kindjes die het eerder/beter/mooier doen dan jouw mannetje: Leuk voor hun, maar jouw kindje is toch de leukste! Veel plezier met je mannetje!
Fay keek ook heel lang langs ons heen. Zelfs nu als ze moe is kijkt ze ons niet aan. Het verschil tussen licht en donker is het duidelijkst langs de haargrens. Kijkt je kleintje soms veel langs je haar? Zwart, wit trekt ook heel vaak. Je zult zien als je kleintje wat groter is dat ineens je kindje je wel gaat aankijken.