Even mijn hart luchten hoor.. Ik ben zaterdagavond bevallen van ons eerste kindje, een meisje. Ik had een vervelende zwangerschap met veel klachten en was ontzettend bang voor de bevalling. Die viel me uiteindelijk enorm mee maar de nasleep, waar ik van tevoren helemaal niet over na had gedacht, valt me ongelofelijk tegen..Ik heb een knip gehad dus zit met hechtingen die enorm veel pijn doen en ik kon niet goed plassen dus ik loop al sinds zondag met blaaskatheter. Die wordt er morgen gelukkig uitgehaald. Maar psychisch vind ik het ontiegelijk zwaar..Ik moet wennen aan het feit dat er nu iemand is die er altijd zal zijn, iemand die ik nog moet leren kennen. Ik schrik van elk huiltje of schreeuwtje, en denk dan meteen: ojee, straks gaat ze enorm huilen en wat moet ik dan doen? Terwijl ze tot nu toe echt heel zoet is. De nachtvoedingen vind ik ook echt pittig: de wekker zetten om een kindje eten te geven en te verschonen. Je hele dag en nacht staan in het teken van de baby. En dan zou je denken: tja, dat wist je van tevoren, waarom begin je er dan aan? En dat is ook zo, ik wist dit ook, maar weten en weten zijn dus verschillende dingen. Ik betrap mezelf erop dat ik af en toe denk: hadden we dit wel moeten doen, ben ik wel geschikt voor kinderen? Onze kraamverzorgster zegt dat deze gevoelens normaal zijn en dat het ook een beetje kraamtranen zijn maar wat kan ik er dan tegen doen? Het is een rotgevoel, ik weet niet zo goed hoe ermee om kan gaan...
Inderdaad dat hoort erbij, helaas. En dat van tevoren weten. Ja en nee. Ja, je weet dat zo'n baby aandacht vergt. En nee, het is altijd anders als de baby er eenmaal is. Ook ik had mijn twijfels en soms spijt. Moest echt hem leren kennen. Ook ik had zoiets wat is er? als hij huilde en zijn natje en droogje gehad had. Achteraf (na een maand was dat) kan ik zeggen het was een kwestie van hem leren kennen . Het is niet niks een baby! Hopelijk nemen de fijne gevoelens snel de boventoon bij je!
Het is ook zwaar de eerste tijd en je weet van te voren niet waar je aan begint. Gelukkig maar, want ik schat dat er dan heel wat minder kinderen geboren zouden worden. Mijn oudste huilde zo verschrikkelijk veel de eerste twaalf weken dat ik af en toe ook weleens terug verlangde naar mn oude leventje... maar na een poosje groei je erin en na een korte tijd begon ik het zo leuk te vinden dat ik al heel snel naar een tweede ging verlangen... en zo gebeurde het dat ik ondanks die vreselijke eerste tijd met mn oudste nu 2 kinderen onder 2 heb... en er vreselijk van geniet! Weet dus dat het een fase is. Over een paar weekjes wordt het echt al makkelijker. Mocht je je toch zo blijven voelen, trek dan wel op tijd aan de bel bij bijv. je huisarts of verloskundige. Sterkte!
Gefeliciteerd met de geboorte van je dochter! Ik vind het al superknap dat je het durft uit te spreken. Uit mijn (werk) ervaring weet ik dat er heel veel vrouwen zijn die hetzelfde doormaken, maar er rust gewoon een beetje een taboe op. Als zwangere mag je klagen over alles, maar zodra je bevallen bent, moet je vooral een blije, stralende moeder zijn! Het is heel normaal dat je je zo voelt. Je hebt een zwangerschap en bevalling achter de rug en je hormonen vieren ook nog eens hoogtij! Nu heb je dan ook ineens de verantwoordelijkheid voor een kwetsbaar wezentje en dat valt gewoon niet mee. Neem je tijd om aan de nieuwe situatie te wennen en leg jezelf niet op dat je blij en gelukkig moet zijn. Meestal gaat het écht na verloop van tijd beter. Als je lichamelijk weer opgeknapt bent en je je baby wat beter leert kennen. Er gaat vast een tijd komen dat je kunt gaan genieten van het moederschap!
Meid zo herkenbaar echt je bent niet de enige! hier ook wel eens onzeker of ik alles goed doe en gedachtes dat mijn oude leventje makkelijker was. het scheelt al een boel als de pijn afneemt aan je onderkant en je baby meer ritme krijgt de komende weken zodat jij ook wat slaap krijgt. Zoek steun in je omgeving als het je even te zwaar wordt en zoek tijdig hulp als je echt meer verdrietig bent dan jlij veel sterkte kus
Wees gerust,dit had ik bij elke kind hahaha,gelukkig zijn die gevoelens van korte duur.Zodra je je ritme hebt komt alles goed.Sterkte.
gefeliciteerd! En het is een cliche, maar niets duurt voor eeuwig. het is even pittig en een hele verandering en het gooit je leven overhoop maar het is maar zo even.... er komt vanzelf een ritme, meer contact, minder afhankelijkheid.... Maar voor dit moment veel sterkte. als je er middenin zit en nog pijn hebt van die knip is dat gewoon zo niet tof. Had ik met de eerste en dan heb je het gevoel dat het nooit meer goedkomt... althans, ik wel effe. Zeker in de avond na een lange dag. Maar over twee weken is het vermoedelijk gewoon genezen, is je babietje een beetje gewend aan het leven buiten de buik en dan ziet de wereld er heel anders uit Als mensen langs willen komen op kraambezoek, schroom niet en vraag of ze een pan soep meenemen, of iets anders te eten. en als iemand vraagt of ze wat moeten doen: neem het aanbod aan! slaap als je slaap hebt en verder.... geniet van je mooie babietje!
Hoe gaat het met je? Rot he, als je je zo voelt, terwijl je je zo gelukkig "hoort" te voelen. Maar geloof me, het went. Na een week gaat die knip genezen, ben je wat handiger geworden in de verzorging en kan je hopelijk lekker naar buiten. En ik weet zeker dat je dan ook al een paar flinke huilbuien van je dochter hebt overleefd en is ze toch weer rustig geworden. Maar, huil zelf af en toe ook even lekker uit, dat lucht op. en heb je die behoefte niet, ga even lekker onder de douche of lees een tijdschrift, kijk een tv programma, iets voor jezelf. Hoeft echt niet lang maar is wel heel erg lekker.
Hee dit verhaal heb ik ook op een ander forum gelezen en daar gereageerd Het komt goed meid.. De eerste weken na een bevalling zijn ook niet leuk.
Ja Cathelijne1986, ik zoek overal naar wat steun Vandaag weer een moeilijke dag: de katheter mocht eruit maar ik kan nog steeds niet goed uitplassen dus moet mijn man mij elke 3 uur katheteriseren. Vannacht heeft ons meisje nauwelijks geslapen en voortdurend gehuild. En ik voel me gewoon echt ronduit klote. Ik ben bang als ik een piepje hoor want dan denk ik: ja hoor, daar gaat ze weer. Terwijl ze overdag nauwelijks een geluid maakt, ze is eigenlijk hartstikke zoet. Maar door zo'n nacht als vannacht en de wetenschap dat baby's nou eenmaal soms lang kunnen huilen, ben ik voortdurend on edge ofzo. Bang voor het geluid. Heel raar.
Komt morgen je vk langs? Je moet er echt met haar over praten. Daar is ze voor en het zit wel héél diep bij je. Kijk uit dat je geen postnatale depressie krijgt!
Dit.. Iedereen is wel een beetje labiel na zo'n bevalling en dat je man je moet catheteriseren doet wat met je. ga alsjeblieft hulp zoeken! hoe klein ook je hebt er last van en dat uit zich door je te "storen" aan je meisje als ik het daarin mag samen vatten. wat harder klink dan ik het bedoel. Maar zelf lichamelijk zo nog in de knoop zitten en dan zo de zorg hebben voor een kindje dat je niet kent, is zwaar, ontzettend zwaar. vraag hulp, bel de vk, bel de ha, echt waar doe dit niet alleen!!!!!!
Het is ook ontzettend zwaar, zowel fysiek als mentaal. Tel daar fysieke complicaties nog bij op. Het is absoluut niet vreemd dat je je zo voelt! Verstop dat gevoel ook niet, spreek het uit naar de vk en je man, dat lucht vaak al enorm op. Je staat er niet alleen voor he? Nooit, er is altijd wel ergens een luisterend oor. Ik heb de eerste tijd heel vaak met mijn zus gesproken, zij herkende mijn gevoelens ook enorm heb dat gaf al veel steun. Ze heeft zelf een ppd gehad na de bevalling van haar eerste, en ik denk dat haar ervarig daarmee mij heeft geholpen niet verder weg te zakken. En je merkt vanzelf dat je meer en meer leert te luisteren naar je gevoel wat betreft je kindje. Ik was ook heel bang dat ze ging huilen, want wat moet je dan doen? Hoe weet je wat er aan de hand is? Ik heb geleerd dat er dan zijn voor zo'n kleintje al heel belangrijk is, lekker vasthouden, wiegen, troosten, en bekijken. Zo leer je elkaar kennen.
Ik herken het ook wel een beetje... Terwijl ook wij eigenlijk een heel zoet en tevreden kindje kregen. Bij ieder huiltje wat ze dan wel had, was het gelijk blinde paniek... Of nouja, vooral in mij. Ik heb veel ervaring met jonge baby's, maar het krijgen van een eigen kindje, wiens geluk van mij afhangt, viel toch echt rauwer op mijn dak als ik gedacht had. Ik googlede me suf op van alles en nog wat... Durfde niet op mijn ervaring en kennis en instinct af te gaan, bang dat ik het verkeerd zou doen. Ik ben niet zo'n goede slaper, dus de nachten waren in dat opzicht een stuk gezelliger voor me... nu had ik immers wat te doen. Maar er komt zoveel op je af... Allerlei instanties willen wat van je weten, terwijl je eigenlijk nog bar weinig weet en dus te vertellen hebt. Maar... en dat lijkt nu nog mijlenver weg, maar het wordt echt beter! Je leert je kindje kennen, weet wat ze wil, bent haar vaak voor, voor ze zelf begint te piepen om eten/slapen/een knuffel... Je groeit er in... Heel geleidelijk. En hoe meer je mama 'wordt', hoe meer je kunt genieten. Vrijwel niemand is opslag moeder... of althans, voelt zich zo. Een nieuw mensje ontcijferen is een fikse klus. En vaak zijn mama's nog fysiek en mentaal aan het herstellen van de zwangerschap en bevalling. Het wordt te vaak onderschat! Meid, rust zo veel je kunt... Vraag om hulp. Je doet het goed! Daar moet je op vertrouwen. Heel veel sterkte!
Gefeliciteerd met je dochter! Zo herkenbaar je verhaal. Dikke knuffel voor jou! In hoeverre het "normaal" is, weet ik niet, maar ik weet hoe je je voelt. Vooral dat "on edge" alsof je constant wacht op dat huiltje en dan toch weer schrikt als het er is... Praat er over, met je man, met je vk, met een goede vriendin. Dat lucht op, hou het vooral niet te lang voor jezelf. En wat mij hielp: geef het maar toe aan jezelf. Ik heb echt regelmatig gedacht: "jeetje dit is niet wat ik verwacht had", "moet dit nu leuk zijn", "kan ze niet eens ophouden met huilen", "ik wil m'n oude leven terug". Heel onaardige gedachten, maar door het toe te geven aan jezelf raak je in ieder geval het gevoel kwijt dat je jezelf teleurstelt (ik zou dit toch leuk moeten vinden?). Het is zoals het is, je voelt je zoals je voelt en dat mag best. Rust in je hoofd wat dat betreft. En op z'n tijd: gewoon even lekker meehuilen! Verder, goed voor jezelf zorgen (laten zorgen): gezond eten, genoeg drinken en zoveel als kan (I know...) rusten. Het wordt beter, echt waar. Jij gaat je beter voelen als moeder en je kindje gaat straks meer communiceren, anders dan door alleen maar te huilen. Dat maakt het allebei makkelijker. Komt goed.
Je kan je nooit helemaal voorbereiden op de komst van een kindje.. en helemaal als het je eerste is... Ik had van te voren een ideaal beeld van heerlijk op bed blijven liggen met mijn kindje in mijn armen, terwijl visite allemaal leuke cadeaus komt brengen. Nou dat beeld viel toch wel een beetje in duigen toen ik niet eens fatsoenlijk op bed kon liggen/zitten doordat mijn onderkant zo'n pijn nog deed van de knip... En ook toen mijn man en ik de hele nacht geen oog dicht hadden gedaan doordat ons meisje om de 5 minuten weer wakker werd vond ik het niet zo leuk meer... Het komt allemaal goed meid! Even doorzetten en probeer toch te genieten van dit minimensje Als ik pasgeboren baby's zie denk ik nu vaak 'Ik had echt meer moeten genieten van m'n kleine frummeltje..' Dat klinkt makkelijker dan het is natuurlijk maar het komt echt wel goed.
Zo ontzettend fijn om jullie reacties te lezen, bedankt! Ik blijf me gespannen voelen. Ik kreeg vanochtend de verloskundige op bezoek en die heb ik dit ook verteld. Ze was enorm aardig en probeerde me gerust te stellen, dat het normaal was en dat het tijd nodig heeft om aan elkaar te wennen. Ook hebben we besloten dat ons meisje vanaf nu op haar eigen kamertje gaat slapen. Doordat ik naar elk zuchtje en geluidje lig te luisteren, kom ik gewoon niet aan mijn nachtrust toe zolang ze bij ons op de kamer ligt. Ik voel me er wel een beetje schuldig over naar haar toe: ik hoop maar dat ze zich niet alleen voelt daar. Maar ik moet slapen...
Ha Roan, Ik zag dit topic te lezen en zag toen pas dat jij het was. Van mij even een hele dikke knuffel en hart onder de riem. Ik had het geluk wel op een roze wolk te zitten, maar dan nog herken ik zó wat je zegt. Dat constante gevoel van spanning. Bij alles wat ik deed was ik vooral aan het luisteren of zij huilde. Geen moment van rust. Soms huilde ze de hele dag, en soms sliep ze. Juist die onvoorspelbaarheid maakte dat ik niet kon ontspannen. En dan die gebroken nachten. Iedere twee uur voeden. Het is gewoon ontzettend zwaar. Je bent vooral aan het overleven. Maar geloof me als ik zeg dat ik me er 5 maanden later niet eens veel meer bij voor kan stellen. Het gaat voorbij. Je kindje gaat doorslapen. Je leert haar beter kennen. En met een week of 6 heb je de eerste gulle glimlach te pakken en dat maakt het al zo veel makkelijker om vol te houden! Hang in there en bespreek je gevoelens met de VK. Het is echt niet gek of raar, maar ik denk dat iedere pas-bevallen vrouw moet oppassen of het niet de verkeerde kant op gaat. Het is gewoon zo heftig allemaal! X Stella
Die constante spanning is inderdaad slopend, ik moest van de kraamverzorgster overdag even slapend, maar lag dan echt met bonkend hart te wachten tot mijn dochter zou gaan huilen. Vreselijk opgejaagd gevoel geeft dat... En heus; dat went en het wordt minder! Wat mij ook heeft geholpen is tv kijken, klinkt gek, maar daardoor kon ik echt m'n gedachten even verzetten. Voor dingen als lezen had ik echt geen energie, en internetten betekende dat ik hier op ZP ging lezen en posten, dus ook geen echte afleiding. Maar simpel GTST, Dr Phil, CSI, ofzo, echt heeeel fijn vond ik dat, terwijl ik dat eerder nooit keek.
Andrea85, precies, wat jij schrijft, dat heb ik dus ook! Ik wordt naar bed gestuurd maar kan niet slapen omdat ik denk: zometeen begint ze te huilen..Opgejaagd, dat is precies het goede woord!