Aankomende dinsdag dan is het zover. Erik gaar naar de peuterspeelzaal. En misschien zijn het de hormoontjes maar ik zie er zo vreselijk tegenop! Misschien ook omdat ik weet dat Erik het absoluut NIET leuk vind om ergens te zijn waar ie niemand kent en waar IK niet ben dan. Dat duurt bij hem altijd een hele lange tijd eer ie gewent is ( zeker een maand of langer ). Hij kan dan ook echt niet afgeleid worden door speeltjes of kindjes of wat dan ook ( heb het al een paar keer geprobeerd bij de buurvrouw ) Zodra ik maar uit het zicht ben dan is het eind zoek en kan niemand wat met hem beginnen. En dan zal ie compleet over zijn toeren zijn. En niet zomaar een beetje huilen maar dat word ook wekenlang, elke nacht er wel 10 keer eruit moeten vanwege nachtmerries en verlatingsangst. Heb ook het gevoel dat ie er nog niet klaar voor is. Naar Erikje toe doe ik zo enthousiast mogelijk. Heb een rugtasje voor hem gekocht enzo. Maar hij snapt er totaal niks van. Ook niet als we langs de psz lopen. Hij laat ook altijd totaal over zich heen lopen als ie met andere kindjes speelt en als dat ander kindje gemeen is tegen hem ofzo dan zal ie daar niks van zeggen. Hij zou alleen maar heel erg gaan huilen. En hij is ook zo klein ( wel 10 cm kleiner dan het gemiddelde kindje van zijn leeftijd ) Kan wel janken als ik eraan denk dat ik hem volgende week moet wegbrengen ben ik nou zo'n aanstelster of herkend iemand dit wel?
Mijn jochie is ook niet zo'n held.. Zeker in een speeltuin blijft hij kijken totdat de andere kinderen uit de buurt zijn. Hij laat zich gerust dingen afpakken. En als een 9 maanden oud jochie naar zijn koekje kijkt, dan geeft hij die bij voorbaat al af! Maar hij gaat 2 dagen naar het kinderdagverblijf, en dat gaat prima. Hij begon met 15 maanden, en dat was wel even 1a2 maanden flink wennen. Maar inmiddels heeft hij daar ook al een vast vriendje. Het duurt even, maar nu is dat allemaal goed. En laatst een mooi moment: Ik was koffiedrinken met moeders en kinderen uit de wijk. Op een moment wilde ik even het lokaal uit. Ik vroeg aan de kleine of ik even naar buiten mocht, en hij lief ging spelen bij de andere kindjes. En hij klom zo van mijn schoot af. En ging spelen. En heeft 20 minuten rustig zijn ding gedaan. Terwijl hij in het half jaar (serieus, half jaar!) altijd stijf op schoot zat bij me op die ochtenden. Ik zou me er niet te druk over maken, kijk maar eens hoe het loopt. Als je zelf zenuwt, neemt je kindje dat ook over. Gewoon proberen. Wil het na een paar keer nog niet, kun je altijd nog beslissen hem een half jaartje langer thuis te houden. Jij kent je zoontje het beste.
Mijn dochtertje gaat sinds een maand of twee ook naar de peuterspeelzaal. Nu ging ze ook al vanaf ze 7 maanden was tot april dit jaar naar het kdv, dus ze is wel wat gewend. Ik heb helemaal niet met haar gesproken over de peuterspeelzaal, gewoon omdat ik denk dat ze daar toch geen voorstelling bij kan maken en haar tijdsbesef ook gewoon nog niet veel verder dan een dag gaat. De eerste keer was gewoon een uur kennismaking en toen ging ze al gelijk overal naartoe (hihi, dat heeft ze niet van mij hoor ). Ze heeft tot nu toe nog geen enkele keer gehuild bij het afscheid nemen, alleen bij het ophalen, want ze vindt het zo leuk dat ze wil blijven. Ik houd het afscheidmoment altijd kort, gewoon even 3 minuten bij haar zitten in de poppenhoek of bij de treinen etc., dan geef ik haar een kus en loop weg. Ik heb zelf het idee dat als je er lang over doet, je er juist de nadruk op legt dat het heel wat is dat je weg gaat. De leidsters kunnen trouwens prima met kinderen omgaan die moeite hebben met afscheid nemen. Vaak is het even brullen, maar na 5 minuten doen ze wel mee. Ik hoop dat hij het leuk gaat vinden en niet helemaal van slag is. Werkt het echt niet, ach, dan probeer je het over een paar maandjes toch gewoon weer? Het ene kind is het andere niet. Oh ja, mijn dochtertje doet ook niet zo snel iets terug als kinderen speeltjes afpakken of haar een duw geven. Dan staat ze zo beteuterd te kijken, wil ze meespelen en dat mag dan niet van zo'n kind, maar ze gaat al snel weer vrolijk verder. En wat terug doen, komt vast wel met de tijd. Ze houdt trouwens niet van schreeuwerige of drukke kinderen, maar dat had ze al op het kinderdagverblijf. Gelukkig zit ze nu in de meest rustige groep van de peuterspeelzaal. Misschien kun je dat nog even navragen, want hier schijnt er duidelijk een verschil in te zitten en voor een verlegen jongetje is het misschien wel lekker als hij in een rustige groep komt.
Mag je niet een dagje meelopen/kijken? Dan kunnen jullie samen wennen aan de nieuwe situatie. Ik mocht de eerste keer na 1,5 uur al komen en dan de rest van de tijd in de klas erbij zitten. Zo wist Elise dat ik terug kwam. Ik moet wel zeggen, Elise was meteen al enthousiast dat ze met de kindjes mocht gaan spelen en liep dan ook al 2 weken lang met haar rugtasje en beker rond. Ze was er dus zelf ook echt aan toe. Maar toen puntje bij paaltje kwam heeft ze toch echt de eerste 2 weken gehuild toen ik weg ging. Ze was, als ik uit zicht was, wel steeds weer snel rustig. (heeft de juf verteld) Ook is hier op de psz de regel dat als het kindje echt overstuur blijft de mama/papa sowieso gebeld wordt.
bedankt voor de reacties! Maandag ( de dag voor ie ernaar toe gaat ) komt de leidster bij ons thuis kennismaken. ( schijnt hier zo te gaan ) dus dat vind ik wel prettig. Weet voor de rest niet hoe de dag verder zal verlopen dan dindsdag. Neem aan dat ik gewoon die dag erbij mag zijn. Ik hoop dat ze er geen groot probleem ervan maken als het echt niet gaat ik Erik een paar maandje thuis houdt en het dan weer probeer. Maar ik hoop zo dat ie het leuk gaat vinden! Want hij vind spelen met andere kindjes zo leuk!
psz is toch op vrijwillige basis dus als jij het niet wil of het gaat niet goed dan hou je hem toch gewoon ff thuis... zou wel gewoon een serieuze poging doen want ik geloof wel dat het goed is voor kindjes en loslaten ed. hoort er toch bij en zal vroeg of laat toch moeten. Mn zoon is ook een enorme kleef-aan aan mij maar naar zoiets ging toch vrij snel oke... Tenminste de eerste 4x wat tranen en daarna geen tranen maar wel een hele boos heel timide en opeens na een vakantie vond ie het helemaal super. Probeer zelf ook wat flink te zijn want ze voelen het wel hoor en dat werkt natuurlijk ook niet mee. Erover praten elke dag even kan ook helpen... ze begrijpen vaak meer dan je denkt en herhaling (steeds opnieuw uitleegen/voorbereiden) helpt vaak ook wel.
Ik had van te voren boekjes zitten lezen over kindjes die naar de speelzaal gaan. Zo heb ik mijn dochter een beetje voorbereid. Of het geholpen heeft? Misschien, want ze heeft nog nooit gehuild bij het weggaan en ze heeft het heel eg naar haar zin. Ze was ook altijd erg terughoudend bij drukke kindjes en liet heel makkelijk over zich heen lopen. Inmiddels heeft ze dat niet meer en maakt nu toch heel duidelijk, als kindjes iets doen wat ze niet leuk vind. Als het echt niet zou gaan, dan zeggen de leidsters dat ook. Gewoon proberen, je merkt vanzelf wel of gaat of niet.
@mamzie: maar als je nou echt het gevoel hebt, dat hij er nog niet klaar voor is, dan hou je hem toch nog even bij je...is niks mis mee hoor. Je kan ook bijv. starten als hij 3 of 3 ½ is,misschien dat hij er dan gewoon meer aan toe is. Ik ben hier met 2 begonnen, en het ophalen en wegbrengen is wekenlang (zeker 2 maanden) moeilijk geweest, maar het ontwikkelen,spelen,met andere kindjes spelen, vond hij wel heerlijk, en hij kon goed mee met de rest,ook belangrijk. De laatste tijd gaat het eigenlijk heel goed, en heeft hij z´n plek gevonden ( en veroverd...), en dat vind ik voor hem heel fijn.