Inderdaad 'gewoon' antwoord geven en zo simpel mogelijk. Zijn ze toe aan meer, dan vragen ze wel door. Doen ze dat niet, dan was je antwoord op dat moment voldoende. Volgens mij begint die voorlichting eigenlijk al heel vroeg. Mijn peuter constateert heel terecht: papa en broertje zijn jongetjes en hebben een piemeltje en mama en zij zijn meisjes en hebben een gaatje. Tadaa, dat was les 1. Reuze interessant als je 3 jaar bent. Ohja een baby in je buik, ook erg boeiend. Ik krijg dan vragen als 'waar was broertje toen ik in jouw buik zat?' En 'zaten broertje en ik toen samen in jouw buik?' Lastig hoor! De vraag hoe ze erin en er weer uit zijn gekomen is nog niet geweest Er komen vast vanzelf meer vragen!
Met de andere reacties eens: gewoon zo goed mogelijk uitleggen. Mijn oudste begon vrij vroeg met die vragen en ik heb gewoon verteld hoe het zit allemaal in simpele vorm en wat ze niet snappen, gaat zo ene oor in andere oor uit. Liever van mij de realiteit horen dan spook verhalen van andere kinderen. Oja en inderdaad hebben mama's een extra gaatje waar de baby uit komt was het maar zo simpel
Nou vanaf 3 jr.... Mijn dochter is 8 jr (was net 8) toen ze idd vroeg hoe het zaadje bij het eitje kwam (dit hadden we al verteld met 6 jr). Dus ik heb gewoon uitgelegd dat die piemel van de man in het babygat van de vrouw gaat en zo komt het zaadje bij het eitje. De reactie: gatverrrrrrrrrrrr te ranzig!!!!!! Wij lagen helemaal in een deuk!! En toen heb ik gelijk maar verteld dat grote mensen die ook doen omdat ze het lekker vinden, nou ze ging dat echt noooooit doen!!!
Toen ik zwanger was van de jongste, wilde onze oudste natuurlijk weten hoe je zo'n baby maakt. Uitgelegd dat mama een eitje in haar buik heeft en papa een zaadje in z'n piemel en als die bij elkaar komen groeit er een baby. Je zou in jullie geval kunnen uitleggen dat dit niet altijd vanzelf gaat en dat de dokter jullie geholpen heeft door in een bakje het eitje en zaadje bij elkaar te brengen, waarna de baby in jouw buik verder is gegroeid.
Hoe wil jij dat zij het leert en noemt? Dat is uiteindelijk de hele kwestie. Kies de woorden en emoties waar jullie achter staan en leg daarmee uit. Wij gebruiken het woord seks niet, maar noemen het vrijen. Dat vind ik zelf prettiger omdat ik belangrijk vind om te benadrukken dat het bij volwassen liefde hoort. Dan klinkt vrijen prettiger voor ons. Maar andere mensen ervaren dat anders. Mijn ervaring is dat als je voor jezelf duidelijk hebt hoe je een en ander wilt benoemen en welke emoties je erbij wilt overbrengen dat het niet meer ongemakkelijk is. Gewoon omdat het klopt bij de visie die je je kind wilt meegeven. In aanvulling op Eliza78, wij hebben ook verteld dat andere kinderen dit van hun eigen ouders leren. Sommige zaken zitten veel emotie en waarden aan en daar mogen mensen thuis over leren. Hetzelfde geldt voor ons over religies en bepaalde nieuwszaken. Ik vind het super als mijn zoon de hele school uitlegt hoe de douane werkt, maar hij hoeft niet iedereen uit te leggen hoe baby's worden gemaakt of dat God wel of niet bestaat. Sommige mensen ervaren dat anders en daar hebben wij respect voor en dat betekent in dit geval dat we het binnen de familie uitgebreid bespreken, maar niet zomaar bij anderen. Mijn zoon vindt dat heel prima en logisch. Het is voor ons geen onderwerp waar schaamte over moet heersen, maar wel een onderwerp wat privé mag zijn. Dat kun je een kind ook uitleggen.
Wij zijn daar bij de oudste al mee begonnen toen hij drie jaar was en ik zwanger was van zijn broertje. Misschien wel eerder, eigenlijk. Hij ziet mij ook wel bloot dus dingen zoals jongens hebben een piemel en meisjes niet, wist hij altijd al. (De jongste van bijna twee ontdekte laatst ineens dat mama iets miste, haha. Het viel hem duidelijk ineens op. Verbazing alom.) Toen ik zwanger was, wilde onze zoon wel weten hoe die baby eruit zou komen. Hij wist al dat vrouwen hetzelfde poepgaatje hebben en in plaats van een piemel een plasgaatje. Ik heb toen 'het babygaatje' geïntroduceerd. Dat is een tijdje "exit only" gebleven. Hij vroeg zich ook op een gegeven moment af wat dat zakje onder zijn piemel is. Dus hij wist al een tijdje dat daar zaadjes 'voor later' in zitten om een baby mee te maken. Pas toen hij dat een tijdje wist, kwam de vraag hoe die zaadjes nu bij het eitje kwamen. Het hele verhaal over een piemel in een babygaatje vond hij errug raar. Eigenlijk geloofde hij het niet echt. Maar inmiddels is het wel 'geland' geloof ik. Zo komt er steeds een beetje bij. Als hij een vraag stelt, geven wij antwoord. Nou ja... ik meer dan mijn man, haha. Die heeft er wat meer moeite mee. Dus het is meer zo: zoon vraagt, ik leg uit en dan gaat hij bij papa navragen of dat echt klopt en die zegt dan gegeneerd ja. Voor kleuters met vragen, kan ik het boek "de grote race" van Nicolas Allen aanraden. Daar wordt vanuit het perspectief van een zaadje vertelt hoe dat nou in zijn werk gaat. 'De daad' zelf wordt alleen omschreven als "dan gaan meneer en mevrouw de Bruin vrijen". Daarbij staat een plaatje van een bed met de suggestie van mensen onder een dekbed. Ik vind het geen lastig boek om voor te lezen en voor mijn zoon was het toch weer extra verhelderend / bevestiging hoe het werkt. Dus ja, wanneer starten? Wij doen dit eigenlijk al van peuter af aan, dat we praten over het lichaam en ook over verschillen tussen man en vrouw. En we praten over gevoelens voor elkaar. Hij ziet ons knuffelen en we knuffelen met hem. Wat dat betreft vind ik seksuele voorlichting veel breder dan een verhaal over schaamhaar en seks. En verder: vragen beantwoorden. Gewoon een antwoord geven dat klopt. Het hoeft niet altijd volledig te zijn, kinderen vragen vanzelf door en dan komt er steeds een beetje informatie bij. Maar ik geloof niet in geheimzinnig doen of verhalen verzinnen over ooievaars of rode kool ofzo. Overigens kan ik dat in mijn groep 7 ook altijd precies terugzien, bij welke kinderen het altijd een normaal gespreksonderwerp is geweest. (Niet vreemder dan de vraag "Waarom kan een luchtballon vliegen?") en waarbij er geheimzinnig en ontwijkend over is gedaan.
De juf van onze zoon heeft vorig jaar in de klas een beetje uitgelegd hoe baby's meestal geboren worden. Eén van de kinderen zou er een broertje of zusje bij krijgen. Waarop een klasgenootje ging uitleggen dat dan haar moeder helemaal opengesneden zou worden. Dat was even schrikken voor het arme kind! De juf (is ook mijn collega) heeft uitgelegd dat het soms zo gebeurd als het nodig is, maar dat de baby meestal uit een speciaal gaatje komt dat een moeder daarvoor heeft en dat helemaal aan het eind van de zwangerschap groter wordt zodat de baby eruit kan en daarna ook weer normaal wordt. Ik heb haar er even op gewezen dat dat bij mij toch echt even wat meer tijd nodig had.
Even inhaken op dit stukje . Onze dochters komen er dus helemaal zelf niet mee, vragen helemaal niets. Vooral voor de oudste (bijna 8) vind ik het wel tijd worden voor wat meer info, vandaar dat boek wat we gekocht hebben. Alleen ligt dat weer even stil, dus het stuk over het echte vrijen moet nog komen . Het is vrij plastisch uitgelegd maar ik vind het wel tijd worden dat ze weet hoe of wat, zodat ze het niet van klasgenootjes hoort maar van ons.
Wauw, ik dacht dat ik een beetje een ontaarde moeder was, omdat ik mijn dochter rond 5,5/6 heb verteld dat baby's uit de plasser van de mama komen. Toen vroeg zij zich af of dat dan pijn deed. Waarop ik antwoord gaf dat dat wel pijn doet, maar dat dat voor mij niet uitmaakte, want ik kreeg een heel mooi kindje. Toen wou ze later echt geen baby's hoor! Maar nu dus wel weer... Ik zal binnenkort het babygaatje eens introduceren. Waar ik laatst wel een beetje moeite mee had, was toen ze glijbaantje ging spelen van mijn benen en op een gegeven moment bleef 'wrijven', waarop ik haar maar eens vroeg waarom ze dat deed. 'Lekker' was het antwoord, met een verlekkerd gezicht. Ten heb ik maar gezegd dat ze maar van me af moest gaan, maar verder wist ik ook even niet wat ik daar nou mee moest. Er is ook nog een jongetje geweest op haar school die een keer ging plassen buiten en haar toen piemelmassage (zo noemde hij dat) liet zien. Inmiddels mag ze van mij, om die en meer redenen, niet meer met dat jongetje spelen.
Wat de leeftijd is waarbij je het vertelt, dat moet ieder voor zich weten. En hier weten ze ook al wel dat baby's daaronder eruit komen, is natuurlijk niet echt sexuele voorlichting (dat is het pas als je verteld hoe de baby erin komt ). Maar ik heb echt niet verteld dat ze uit de plasser komen, heb je dat echt zo verteld? Dat moet je wel aanpassen hoor, als ze daarbij blijft komt het later heel raar over (ik wist zelf pas heel laat dat dat een ander gaatje was en daar heb ik me wel voor geschaamd). Wat betreft dat wrijven dat ze het lekker vindt, ik heb toen meteen uitgelegd dat het niet netjes is om te doen waar anderen bij zijn en dat ze het dus op haar kamer mag doen.
Ja, dat heb ik haar echt zo verteld. Maar bij haar is zeg maar de hele regio daar beneden je plasser. Zeg maar het verzamelwoord. Dus ik heb nog niet echt verschil gemaakt tussen plasbuis en waar de baby uitkomt zeg maar. Moet ook bekennen dat ik dacht dat ik haar iets vertelde waar ze nog te jong voor was en heb niet heel erg nagedacht. Maar dat valt wel heel erg mee, merk ik al. Dus ik ga volgende keer zeker iets duidelijker zijn hoor. Moet ook bekennen dat ik hier een hulpverleenster (voor iets anders) over de vloer heb, die het raar vond dat ik grappend zei dat mijn dochter anders maar in de vriezer moest gaan zitten, omdat ze het zo warm had. Waarom viel ze daar over? Omdat kinderen alles letterlijk nemen en dat dat gevaarlijk is en ik juist vond dat kinderen ook moeten leren wat het verschil is tussen een letterlijke en figuurlijke uitspraak. Dus sindsdien ben ik veel twijfelen over wat ik wel en niet kan zeggen.
Ik zou het wel inderdaad wel duidelijk maken. Als ze straks tegen kindjes gaat zeggen dat een baby uit je plasser komt, is dat gewoon sneu. Gewoon zeggen dat er nog een extra gaatje zit waar dan een baby uitkomt. Ik zou ook best zoiets kunnen zeggen als in de vriezer gaan zitten . Onze kinderen (mijn jongste is 5,5 jaar) hebben toch wel door dat het een grapje is? Onze dochter zou me echt zo aan kijken van, mam, doe normaal . En dan zou ik zeggen dat ze even wat uit moeten trekken als ze het zo warm heeft of even wat rustiger moet doen
Voor jou heeft zoiets een sexuele betekenis, maar voor kinderen is dat nog niet zo he. Zo wrijven is lekker, net zoals bv friemelen aan een pluk haar lekker kan zijn, of krabbelen aan je hoofd als je jeuk hebt. Dus maak er geen taboe van door te zeggen dat iets niet mag, maar zeg gewoon dat iets inderdaad lekker is, maar dat ze dat niet op mama mag doen omdat het voor jou niet fijn is bijvoorbeeld. En dat jongetje; tja, ook daar geldt weer dat hij iets lekkers heeft ontdekt, zit echt niks kwaads achter. Je zou je dochter kunnen vertellen dat plassers persoonlijk zijn, dat je je plasser dus niet aan iedereen laat zien en dat ánderen hun plasser ook niet moeten laten zien. Als ik terug denkt, heb ik ook wel dat soort herinneringen, maar echt onschuldig; ik logeerde bv bij een klasgenootje, waren we allebei 5 en gingen we samen douchen, dan gaat het natuurlijk ook over de verschillen tussen jongens en meisjes en hij ging vol trots z'n piemel showen. Ik vond dat heel interessant, had het nog nooit zo gezien, dus ach ja; allebei tevreden Daar was níks seksueels aan, gewoon puur 'jongens hebben een piemel'.
Hier komt dochter van 8 ook met vragen. Ik heb hier de boeken liggen van zo werkt je lichaam ( vroeger van mij geweest) Maar dan gaan we samen zitten en lees ik de boeken dat gaat op een toch wel kinderlijke manier. En ook zij weet hoe het zit. Maar ook dat dat iets is voor als je later heeeeeel groot bent