Er staat nu een topic in de lounge over je oud voelen, waardoor ik weer na ging denken over hoe ik soms het gevoel heb dat ik dik 5 jaar van mn leven kwijt ben door de mmm. Het klinkt misschien overdreven dramatisch, maar soms voelt het echt zo en ik moet hier soms ook wel een beetje om huilen. Ik ben op mn bijna 30ste de mmm ingegaan(nadat we al bijna 2 jaar zelf bezig waren). Ik werd op mn 32ste zwanger en 3 weken na mn bevalling zijn we gelijk weer begonnen met proberen voor een tweede. Weliswaar niet gelijk in de mmm, maar dat volgde na een jaar, maar wel gelijk weer met alle restricties van dien. Voor mn 30ste had ik altijd een heel bruisend leven, we gingen heel veel uiteten, we reisden veel en gingen veel uit. Met de mmm kwam hier abrupt een einde aan. Reizen kon nauwelijks nog ivm het niet willen missen van behandelingen, uit eten kon nog maar mondjesmaat, want daar hoorde voor ons toch een drankje bij en dat mocht niet meer/ durfde ik niet meer en uitgaan daar stond ons hoofd niet meer zo naar. Nu is het niet erg als je leven verandert, want als je een kindje krijgt gebeurt dat immers ook, maar ik heb het gevoel dat de mmm ons leven zo beheerst heeft in die afgelopen 5 jaar, dat het achteraf voelt alsof ik die jaren "kwijt"ben ofzo, alsof ik niet echt goed geleefd heb. Een beetje alsof ik op mn 29 in slaap viel en pas op mn 35ste weer wakker werd. Vooral op mn werk als ik alle jonge collega's van midden 20 hoor kletsen, moet me mezelf er soms echt van vergewissen dat ik niet meer één van hen ben en dat zij mij oud vinden . Het is een beetje een vaag verhaal en ergens vind ik ook dat ik niet moet zeuren, omdat we tussendoor wel een hele mooie dochter hebben gehad! Maar toch draait mn hele leven voor mn gevoel al zolang om zwanger willen worden, dat ik soms wou dat ik wat meer "geleefd" en genoten had de afgelopen jaren. Ik voel me ook vaak schuldig naar mn man toe dat het ons huwelijk al zolang heeft zo beïnvloed. Herkenbaar?
Ik heb het niet zo met de MMM (het heeft wel een paar jaar geduurd voor ik Thijmen kreeg), toen ging alles gewoon door. Ik drink sowieso al niet, dus we gingen gewoon uit eten etc. Ook op werk lekker door werken. Ik heb het wel heel erg met het jaar dat ik zwanger was en het jaar daarna. Ik heb HG gehad en mijn leven kwam echt tot stilstand toen ik zwanger was. Ik kon alleen nog in bed liggen en moest ook een paar keer worden opgenomen. Ik werkte niet, deed niets met vrienden, kon nauwelijks weg. En daarna kostte het opbouwen ook heel veel moeite. Mijn energie was weg, had geen weerstand meer, vond het lastig mijn leven weer in te richten en alles te verwerken. Dus ja, wel wat herkenning! Helaas geen tips.
Ja de laatste 3 jaar heb ik dat gevoel zeker. Tot 2010 had ik altijd nog wel het idee dat het nog wel goed zou komen ... Maar toen werd ik 34 en zat tegen de 35 aan te kijken ... Een leeftijd waarop mijn moeder mij nog even kreeg ... Ik was een nakomertje. Ik weet nog goed dat ik mijn moeder zo oud voor in vergelijking met moeders van mijn leeftijdsgenootjes. Nu is dat maar relatief. Mijn vader en moeder schaatsen nog gewoon een hele middag rondjes op de ijsbaan. Heel fit voor hun leeftijd 70 en 75 jaar. Terwijl moeder van een vriendin, die ik destijds zo jong vond ... Nu bij 60 jaar veel ouder lijkt / doet dan mijn moeder. Maar goed ... Die 35 jaar dus in het vooruitzicht toch maar de stap naar de gynaecoloog gemaakt. En nu staat mijn leven voor mijn gevoel al wel zo'n 3 a 4 jaar in de wacht. Grote vakanties naar verre oorden durf ik niet zo goed te maken. Toekomstplannen blijven nog een beetje vaag ... Afhankelijk van of ik kinderen ga krijgen of niet. Als ze er niet komen ga ik me volledig richten en inzetten voor dierenwelzijn (nu ook al). En misschien wel helemaal opnieuw beginnen in het buitenland... Maar goed ... Voor nu zijn dat wegen die ik kan bewandelen als kinderen krijgen een doodlopende weg blijkt. Ik wil het proberen tot 40 jaar. Maar goed ... Eerder was mijn grens nog 35 jaar
Nee herken t niet. Tot de eerste zijn we 12 jaar bezig geweest, wrl met pauzes van n jaar ertussen om gewoon door te leven zeg maar. Nee ons leven stond niet stil en wij voelen wel dat we sinds we ouders zijn geworden nu pas echt leven.
Wij hadden zulke slechte resultaten steeds, waardoor het bij ons in een jaar eigenlijk klaar was. (nu in mijn laatste wachtweek). Ik heb echt het gevoel dat ik 1.5 jr kwijt ben. Eind december keek ik naar mijn zoontje en dacht: Wat ben jij groot geworden! En hoe kan het dat je jezelf al kan aan en uitkleden? Dat soort dingen... Toen besefte ik wat ik allemaal gemist had en hoezeer ik hem "vergeten" ben in heel het proces. Dat maakte me wel heel erg verdrietig. Die 1.5 jr krijg ik nooit meer terug. Het heeft me ook geleerd te accepteren dat de kans er is dat we met zijn 3tjes blijven. En toen besefte ik ook dat ik daar gewoon content mee zou zijn. Het heeft me dus ook inzichten gebracht behalve alleen gemis. Ik zou het om die reden dus ook nooit meer over doen. Geen behandelingen meer, op is op. Ik wil vanaf nu gewoon genieten van mijn gezin. Geen groeispurten meer missen, of tot de conclusie komen dat de tijd veel te snel is gegaan. Ik wil in het hier en nu zijn. Zonder hormonen, zonder tijdsschema's en andere ellende. Dus ja, de mmm heeft mijn leven stil laten staan.
Ik begrijp het gevoel wel. Mijn vriend en ik zijn 2 jaar lang bezig geweest. Ben wel uiteindelijk zwanger van m'n 1e kindje, maar ik zie ook familieleden en vrienden die zwanger zijn van hun 2e of zijn bevallen van én 2e, terwijl mijn wens in het begin zo groot was om meer kinderen te willen, is door de MMM weggezakt. Ben zo blij dat ik volgende maand ga bevallen van m'n eerste en dat ik uiteindelijk moeder word! Toch als ik eraan terug denkt... met kerst, in de zomer. Het dieten en gezond leven om zwanger te worden. Hoewel ik dronk en veel koppen koffie dronk, het was sympathie, om zo te vergeten dat ik in de MMM zit. En juist het vergeten en loslaten heeft me zwanger gemaakt. Ik geloof er heilig in. Ik was te druk bezig met ovu-testjes, temperaturen en dat gaf me allemaal stress. Na anderhalf jaar... want meiden om me heen zijn wel makkelijk zwanger geworden door ovu-testen en temperaturen en ik denk bij mezelf: waarom lukt het bij ons niet? Maar dat is verleden tijd omdat onderzoeken ons een definitieve stempel hebben gegeven. Ik vond de ICSI vrij snel gaan! Puur geluk? Nu we alleen zwanger kunnen worden met ICSI, ben ik er blij om. Mijn vriend en ik gaan gewoon klussen na de geboorte van m'n 1e kindje. Lekker genieten van het leven. En misschien, heel misschien kan ik toch natuurlijk zwanger worden. Stiekem hoop ik dat! Maar als het niet lukt gaan we weer terug en dan ben ik 33 (ben nu 30). De zkh heeft gezegt dat ze mensen helpen tot hun 40e en prive klinieken tot 46e. Dus ik ben opgelucht.
Ondanks mijn 2 kindjes, ben ik nog steeds bezig met de mmm. Het is gewoon enorm ingrijpend. Nog steeds kan ik soms niet bij dat ons dat is overkomen. Wij hadden ook het gevoel dat we stil stonden en niet verder konden, zoals normale stellen dat doen. In plaats van geld opzij te leggen voor een reis, of een huis, legden wij geld opzij om de ICSI te kunnen betalen. Elke keer weer geen drankje doen, want misschien...elke keer weer de hoop, voel ik me nou anders, wat reageert de kat raar, ben ik nou misselijk of..., zal ik een testje eraan wagen, toch tegen beter weten in klussen rondom je ei, naja, ga zo maar door. Hoe dan ook het beheerst je leven behoorlijk. Zelfs nu, hoop ik stiekem op een spontaan wonder en kan ik het weer niet loslaten, want we hebben geen ac.
Heel herkenbaar! In 2007 zijn wij begonnen voor de eerste. Lang zelf geprobeerd. Ovutesten temperaturen. Op vakantie, niet mee bezig zijn, wel mee bezig zijn we hebben echt alles geprobeerd. In 2009 in het ziekenhuis terecht gekomen en daar kwamen we er achter dat manlief weinig tot geen zaad had. Daarin hadden we geluk dat we gelijk ivf/icsi mochten gaan doen ipv iui's die zouden mislukken. In de zomer van 2010 begonnen met de eerste behandeling en weer gezond leven alles ging ervoor aan de kant. Je leeft van echo naar echo Uiteindelijk in nov van de 2de icsi zwanger geworden van de oudste. Eenmaal zwanger sta je nog met 1 been in de mmm. Toen me dochter geboren was maar half kunnen genieten omdat 1 kind voor je gevoel zo kostbaar is en ik weet dat ik zo snel mogelijk nog een keer wil. In zomer 2012 gaan we de mmm weer in. En gelijk zwanger van onze enige cryo. Helaas volgt een nare zwangerschap en weinig kunnen genieten. Als ik het voorjaar van 2013 onze 2de word geboren voel ik eindelijk opluchting we zijn compleet. Nooit meer puncties. Nooit meer mezelf prikken. Om de dag naar het ziekenhuis, wachtweken. Nu gewoon echt genieten van me gezin. En niet meer om dingen heen plannen. We hebben nu alles weer zelf in handen. Dus je begrijpt dat we elkaar stomverbaasd aankeken dat ik opeens spontaan zwanger blijken te zijn. Kan er nog steeds niks van geloven. Maar voel me zoveel relaxter dan de andere zwangerschappen. Ik zie wel hoe het gaat lopen en ga nu echt.genietebln van deze laatste zwangerschap!!
Ja heel herkenbaar helaas. Ik was nog 26 toen we begonnen met proberen en net 31 toen mn dochter werd geboren. Het voelt alsof ik de tussenliggende 5jr kwijt ben. Dat er niets leuks was, niets om te herinneren, alleen het lange wachten het verdriet en de eenzaamheid. Geen vakantie durven boeken, geen dagje weg, geen lekker eten of drinken want wie weet, geen grote uitgaven want wat als het helemaal foute boel is. En soms komen daar nog de tranen van.. Om de mmm maar ook om het stukje leven dat een soort weg is. Mss heb ik mezelf die jaren ook niet veel lol gegúnd, had ik dat meer moeten doen ipv stil te blijven staan. Maar ja, wat doe je eraan.. Het is hoe het is en ik ben zielsgelukkig om toch moeder te mogen zijn nu
Heel herkenbaar, al zit ik niet zolang in de mmm als velen hier. 2 jaar lang problemen en 1,5 jaar behandelingen; geleefd van fm naar fm naar menstruatie. Teleurstelling op teleurstelling en groeiende angst; door dat alles is het gewone leven erg geblokkeerd/weggevaagd al die tijd.
Voor mij is het ook heel herkenbaar. Wat ik ook heel moeilijk vind is dat ik geen toekomstplannen kan maken. Ik zit vast in mijn huidige situatie, want 'wat als' ik toch zwanger ben... 'stel dat'... alles staat op pauze, ik ben alleen maar aan het wachten. Ik weet dat het anders kan, maar het zwanger worden gaat voor mij voor alles en daardoor ook ten koste van veel.
Ik heb er inderdaad vakanties en tripjes voor laten schieten omdat ik me name tijdens de iui geen maand wilde missen! Ik herken het dus zeker! Ik hoop dat een tweede uiteindelijk makkelijker gaat en we niet zo lang bezig hoeven te zijn, want dat wil ik liever niet, maarja als het moet... Kies ik toch voor een kindje! Ik was heel bang dat het nooit zou lukken en we de verre vakanties etc allemaal voor niks hadden laten lopen dan zou ik wel balen! Toch heb ik wel geprobeerd het evenwicht te bewaren en zijn we dus ook wel op vakantie gegaan! Nu ik weet dat ik zwanger ben vind inkjet nog steeds jammer, maar het is niet voor niks geweest!!
Ergens wel fijn dat er zoveel herkenning is, maar ook heel jammer natuurlijk . Ik heb soms wel eens het gevoel dat ik zeur als ik zo denk, omdat het allemaal terug en niet vooruitkijken is, maar ja... kennelijk voelen toch meer het zo. Voor mij is dit gevoel ook een reden om 100% zeker niet meer voor een derde te gaan als de tweede wel mag lukken. Ik twijfelde al over de tweede vanwege de mmm en de voor ons toch wel hoge emotionele kosten, maar hoopte toen toch stiekem dat het makkelijker zou gaan en ik wil het zó graag. Als ik op de natuurlijke manier zwanger had kunnen worden dan had ik graag een groot gezin gewild, maar zo via de mmm is het straks genoeg geweest. Ik wil niet nog meer jaren verliezen in deze juist zo speciale en belangrijke fase van m'n leven.
Ik herken het wel. Voor ons gevoel heeft ons leven ook stil gestaan in de jaren dat we met de behandelingen bezig waren. Ik wilde graag een baan, maar ik kon niet iets vinden wat zo flexibel was dat ik om de dag naar het ziekenhuis kon. Dat was een groot struikelblok. Ik wilde ook wel een interne opleiding in een ziekenhuis volgen, maar dan moest onze kinderwens ook aan de kant geschoven worden. Dus toch doorgegaan met het medische circuit om zwanger te worden. Die wens speelde nou eenmaal heel sterk en we zaten er midden in. Dus daar stop je dan niet mee. Qua levensstijl en gezondheid hield je er rekening mee, zeker na een inseminatie of terugplaatsing. In financieel opzicht, omdat de mogelijkheid er was dat we zelf extra behandelingen zouden moeten betalen of dat we voor adoptie zouden gaan (dat traject hadden we al opgestart). Daardoor gaven we geen geld uit aan bijvoorbeeld dure vakanties of andere dure aankopen, dat wilde je sparen voor als je het misschien nodig zou hebben voor meer ICSI's of adoptie. Natuurlijk hebben we wel geleefd in die jaren. Maar op andere fronten stond het stil, moest je dingen aan de kant schuiven om je kinderwens te verwezenlijken. En als het zo lang duurt allemaal heb je het gevoel dat je in een situatie gevangen zit waarbij alles draait om het zwanger worden. Je kunt pas verder met je leven als je eindelijk zwanger bent, als er een kindje is. Of als je uit het circuit stapt, gewenst of noodgedwongen.
Ik herken het zeker. Niet alleen tijd kwijt geraakt, maar nog meer. Mijn twee beste vriendinnen hebben me in de steek gelaten, omdat ik zo veranderd was door alle hormonen en ze daar niet mee om konden gaan. Goede band met collega's begint langzaam weer te komen, maar ik ben echt niet te genieten geweest. Daarnaast gewoon veel afwezig geweest door alle afspraken en uiteindelijk zelfs een ziekenhuisopname door overstimulatie. Zelfs nu ik zwanger ben en alles helemaal goed gaat, zit ik nog steeds met mijn hoofd bij de mmm. Het kan nog zoveel slecht nieuws achter elkaar toch niet gewoon goed gaan nu? Volgens mij blijft dit me nog lang achtervolgen.. Ik hoop nog steeds dat mijn sociale leven in mijn zwangerschap wat meer gaat aantrekken, want ik voel me eenzamer dan ooit. En geloof me, dat is met dank aan de mmm. Want afgezien daarvan ben ik best leuk..
@Aster: die eenzaamheid herken ik ook hoor! Ik had zoveel vriendinnen voor ik de mmm in ging en daar is na die dikke 5 jaar nog maar een handjevol van overgebleven. De meeste vrienden ben ik kwijtgeraakt, doordat ik steeds avondjes stappen of andere afspraken afzegde (net iui gehad en niet laat willen maken/ geen puf of zin in mensen om je heen door al het gedoe, etc.) en niet meer meeging op gezamenlijke vakanties en langere uitstapjes, etc. Ik kan het soms echt jammer vinden dat mn sociale leven zo enorm is veranderd. Bij mn man is het iets minder extreem, maar zijn vriendenkring is toch ook flink uitgedund. Hopelijk komt er straks een moment dat we weer opnieuw kunnen gaan opbouwen in plaats van afbreken!
Toen ik de mmm in stapte dacht, dat gaat me zo lukken...moeder snel zwanger, zus snel zwanger...dus ik ook, dacht ik. Helaas niet dus en mag mijn handjes dicht knijpen als er nog een baby komt. Ik heb altijd gehoopt een man te ontmoeten, die waren er ook zeker,en dan samen een gezin te krijgen, dat is dus nog niet gelukt. BAM was dan de oplossing. Het eerste jaar MMM was nog te doen, IUI, maar het afgelopen jaar ICSI, zwanger, miskraam en weer verder gaan. Heeft me veel gedaan, 7 kg aangekomen, alle ins en outs weten vd medicatie ondertussen links en rechts ingehaald door stellen die wel zomaar een kind kregen, zo pijnlijk. En idd elke keer bij dingen ja maar stel je voor dat ik zwanger raak. Maar goed deze gedachtes zijn er vooral op slechte dagen, op goede dagen zie ik de kansen en pep ik me op met het kan! Mijn openheid geeft me kracht, ik heb er nooit een geheim van gemaakt waar ik mee bezig ben. Dat kan ook niet want moest vaak weg vh werk en had tijdens de ICSI ook wel hulp nodig van mijn zus en andere vrienden. Gelukkig heb ik geen mensen verloren door mijn keus! Ik wens je heel veel kracht toe om vol te houden!!! en zie dat je zwanger bent, wat fantastisch!
Voor mij ook zeer herkenbaar, we leven van cyclus naar cyclus,hopen dat er dan weer wat gebeurd. Of een nieuwe icsi poging of een cryo. Dan nog die vreselijke wachtweken. Angst en twijfel groeien er follikels zitten er eitjes in. Vind er een bevruchting plaats. Is er voldoende zaad voor icsi. Al die wachtmaanden. Plus al het mooie nieuws van anderen wat we moeten ondergaan en wij maar wachten. Er altijd in gedachten mee bezig. Eten en drinken we gezond, Oja vitamines slikken, sporten is ook goed voor je. Constant dat tantra wat zich blijft herhalen. Inmiddels 16 maanden in de molen voor een brusje. De eerste ging erg snel dat weten we ook daar mogen we ons ook mee in ons handen knijpen. Nu al 5 tp, 6 cryo's die niet goed ontdooien, een afgebroken poging en een miskraam verder. Voor ons wordt 2014 echt het jaar van de waarheid. We hebben nog 2 pogingen tegoed maar nog jaren proberen op deze manier is niet goed en gaan we ook niet doen. Dus hopelijk mag het toch nog lukken en hoeven we onze wens niet op te geven of ons toekomst perspectief bij te stellen! Wil iedereen heel veel succes wensen die nog in het traject zitten!