Inmiddels staat ons leven al tien jaar in het teken van kinderen krijgen, althans het proberen daarvan. Na een lange, zware weg gelukkig wel moeder mogen worden van twee zoontjes. De wens voor een derde is groot en daar zijn we nu ruim 1,5 voor aan het proberen. Ik word 37, onze jongste volgend jaar 4. Doordat we al zoveel ziekenhuizen hebben gezien, hebben we besloten niet meer medische molen in te gaan, maar alleen de nodige ondersteuning te slikken. Ik heb een laag amh en gebruik dhea en ubiquinol. Helaas zonder resultaat dus. Ik ben een beetje moe gestreden, wil door met leven. Geniet ontzettend van onze jongens en ben daar ongelooflijk dankbaar voor. Maar toch knaagt het. We hadden een gezin met drie kinderen voor ogen, er is liefde en ruimte genoeg. Waarom is het ons niet meer gegund....Wanneer weet ik nou dat dat ik het af moet sluiten. Vind het zo lastig. Niemand heeft voor mij het antwoord, maar misschien wel herkenning.
Je raakt me met je verhaal. Maar wanneer stop je? Ik denk dat niemand je daar antwoord op kan geven Ik denk wanneer je zelf leeg bent je er erg voor moet waken dat het je niet kapot maakt uiteindelijk. Jullie willen graag een 3e en dat zit in je hoofd en hart. En dat naast je neer leggen is natuurlijk erg lastig. Je geeft zelf aan moe gestreden te zijn en door wilt met je leven... je zegt dat je al 2 pracht kindjes hebt. Misschien helpt dan het feit mee dat je moe gestreden bent om er voor te waken dat je straks niet een mama bent die geen energie meer over heeft voor die 2 kindjes. Zij zijn er immers en hebben je hard nodig, ze hebben niks aan een mama die straks helemaal leeg en kapot is. hoe moeilijk het dan ook is heb je dan misschien niet al een grens bereik? Meer kan ik je denk ik niet zeggen... behalve een dikke knuffel want die strijd is zo lastig, als de wens er is.
Ik zit niet in dezelfde situatie maar kan het me wel een beetje voorstellen. Wij hopen al een paar jaar op onze eerste en ik was een tijd bang dat het niet ging lukken. Eigenlijk al sinds mijn 17e omdat me toen verteld is dat ik bij een kinderwens de mmm in moest ivm PCOS. Nu met in de mmm, maar ik snap helemaal dat het je leven beheerst en dat je er zo moe van wordt! Ik merk bij mezelf dat ik de laatste maanden veranderd ben, misschien heb jij er ook iets aan. Ik heb besloten dat ik niet geleefd wil worden door het idee van kinderen krijgen. Ik wil ook van mijn leven NU genieten. Ik heb twee stiefdochters en was veel bezig met wat ik allemaal met mijn eigen kind zou willen doen, terwijl ik hen al heb. Er is een knop omgegaan in mijn hoofd en ik voel me zoveel beter. Ik vind nu de mmm ook niet zwaar, terwijl ik er heel erg tegenop zag en aan het begin elke afspraak vervelend vond. Dus wat ik je zou aanraden is: probeer te genieten van je leven hoe het nu is, schrijf op waar je dankbaar voor bent, gebruik geen anticonceptie maar laat het krijgen van een derde kindje los. Wie weet komt het dan vanzelf. De mmm willen jullie toch niet meer in en als je niet meer zwanger zou worden heb je in ieder geval van je leven genoten. Misschien vind je het zweverig maar mij helpt the law of attraction heel erg, ik luister op YouTube veel naar Abraham Hicks filmpjes. Ik hoop dat je hier iets aan hebt
@Ashleyrachel en @Lisanne1811, bedankt voor jullie lieve reacties. Ik prijs mezelf ook gelukkig met de rijkdom van onze jongens. Heb heel lang gedacht dat ik nooit moeder zou worden. De medische molen helemaal doorlopen en in Nederland zelfs uitbehandeld. Via kliniek in Düsseldorf uiteindelijk zwanger geraakt. Daarom is de mmm geen optie meer; weer naar DD vormt een te grote belasting voor ons gezin. Ik heb mijn baan onlangs opgezegd en een andere aangenomen. Iets wat ik al jaren wilde. In die zin durf ik nu wel verder te gaan met leven. Vakanties worden weer vooruit geboekt. Maar waar ik eerst de grens voor mezelf had van max een jaar proberen, merk ik nu dat ik er niet toe kan komen weer een spiraaltje te plaatsen. Mijn hoofd wil nog niet mee, in mijn hart is het nog zo welkom. Heb wel besloten geen nieuwe tabletten meer te bestellen. Dat betekend nog een half jaar. Maar 6 kansen.... Accepteren dat iets niet lukt is nooit mijn sterkste kant geweest. En dat is moeilijk...
Wat je zegt van de mmm snap ik helemaal. Ik ben nu zwanger van mijn 2e kindje die zoals het er naar uit ziet gezond geboren gaat worden. (Vorige kindje 1e zwangerschap met 17 weken verloren) En manlief heeft al een dochter en wil graag een 3e straks na deze die nu onderweg is. Maar ik niet ik wil niet opnieuw de zware strijd aan in de mmm. Voor mij is straks het gezin compleet met mijn bonus dochter en straks biologische dochter. Als je hoofd en hart nog niet op 1 lijn liggen is idd een strijd en echt vervelend. Misschien kan je het na 6 maand wel naast je neerleggen omdat je er dan anders in staat. Zoals je aangeeft ik zou die 6 Maand nog lekker benutten en wie weet draait her nog uit op een mooie verrassing, waar ik heel erg voor je op hoop. Misschien een idee om er anders met iemand over te praten die juist in dit soort dingen gespecialiseerd is?
De kansen benutten gaan we doen. En dan maar even bekijken hoe de vlag erbij hangt. Mijn man heeft met beide uitkomsten vrede. Ik hoop door de nieuwe baan een andere focus te krijgen en het zo wat naast me neer te kunnen leggen. Maar sluit niet uit er eens met een professional over te praten. Want waar er veel begrip was toen we nog geen kinderen hadden, merk ik dat men nu niet snapt dat dit ook een (rouw) proces is waar ik doorheen moet.
Precies idd, het laatste wat je zegt rouw proces. Ik hoop echt dat het nog lukt, mocht het niet lukken dat je er toch vrede mee kan krijgen met of zonder hulp.
Hier een soort van zelfde situatie. Hebben een grote wens voor een derde, althans ik. Onze eerste kwam na 8mnd proberen, de jongste na 18mnd en is inmiddels 2,5 jaar. Nu zijn we dus alweer in ronde 25 beland en 4 IUI’s verder en helaas nog niet gelukt. Tja wanneer is het tijd om te stoppen? Lastig hoor. Wij hebben gisteren een goed gesprek gehad met de arts, wij doen bewust iui in eigen cyclus met alleen pregnyl. Arts vond ook niet nodig gezien mijn mooie cyclussen om toch hormonen te gebruiken. Krijgen nog 2 extra IUI’s aangeboden. Wij willen niet het IVF traject in en hebben dus besloten dat de laatste iui een goede afsluiter is, vlak voor onze vakantie. Daarna proberen we het op eigen kracht nog zo’n 2 jaar en dan is het echt klaar. Ik moet het echt proberen los te laten maar is zo ontzettend moeilijk. Gelukkig heb ik een aantal vriendinnen die me begrijpen maar net zoveel die vinden dat wij moeten genieten van de jongens die we hebben, dat soort uitspraken doen toch zeer ondanks dat je weet dat ze het gewoon (nog) niet begrijpen. Ik besef nu juist meer wat voor wonders onze 2 jongens zijn. Ik wil je heel veel succes en sterkte wensen. En inderdaad misschien toch eens praten met een pro. Ik ga nu trouwens al wel een tijdje naar een haptonoom, moet zeggen dat dat al wel fijn is, even relaxen, er over praten en ademhaling oefeningen doen om ook in het dagelijks leven te kunnen relaxen, voor zover dat gaat in zo’n traject.
@Brondy, dank je wel voor je reactie! Enigzins wel herkenbaar dus. Aan het begin van dit jaar ben ik een aantal x naar een acupuncturist geweest, wat me wel heeft geholpen. Daarnaast alle vitamines en mineralen op peil gebracht. Nu wil ik " gewoon" maar even niets extra's. Richten op mijn nieuwe baan en vast wennen aan het idee dat ons gezin zo blijft. Wie weet worden we nog verrast. Jij heel veel succes, hoop dat het jullie nog gegeven is!
Dankje Ik heb ook een aantal x acupunctuur gedaan, fijn voor de stress maar helaas niet geholpen bij een zwangerschap. Ik slik nu gewoon standaard vitamines, foliumzuur, vitamine D en omega 3, meer niet. Verder doe ik aan yoga, inmiddels ook al een jaar. Ach tis wel lekker even zo’n relax sessie en ‘me time’. Jij ook heel veel succes, ook met je nieuwe baan.
Lieve @tlc81 , ik ken je al heel lang uit de MM subfora en topic over de door ons ook bezochte kliniek en arts. De pijn die je voelt van het zelf niet mogen invullen van je kinderwens is legtitiem. Het is iets zo sterks. Heb je wel eens aan een professionele gesprekspartner gedacht? Persoonlijk denk ik dat het een verwerking/rouw proces is.
@Champetter, bedankt voor je reactie. Ja, daar heb ik wel eens aan gedacht. Maar ergens ben ik daar nog niet aan toe ofzo. Nu zweeft het nog een beetje, erover in gesprek gaan maakt het gevoelsmatig definitief. Als mijn partner dezelfde intense wens had als ik, was ik misschien ook nog wel de mmm weer ingegaan. Maar hij wil dat echt niet, is hem zo zwaar gevallen allemaal. Onze jongste heeft bij zijn geboorte voor de hemelpoort gestaan en 5 weken op de ic gelegen. Mijn man is echt klaar met ziekenhuizen. Wat ik.volkomen respecteer en begrijp. Ik moet de berusting nog vinden. Wie weet over een poosje met behulp van gesprekken.
Ach, ik snap het. Je man is vast niet zozeer klaar met kindjes verwekken maar met het trauma van jullie jongste jongen. Wat verdrietig, ik kan zijn angst goed begrijpen. En ik wil je niks aanpraten maar kan me voorstellen dat je frustratie en verdriet hebt van je eigen aandoening. Hoe zuur het is dat een geboren moeder met zoveel liefde uitgerekend eitjes te kort komt om dit te verwezenlijken. Teleurstelling in je lichaam op dat gebied, gelukkig wel aangevuld met trots van je mannen maar dat stukje verdriet, dat zit er gewoon. En ik snap ook dat de valse hoop elke maand toch veel verdriet en teleurstelling oplevert. Een kind is zoiets groots, dat is geen bijzaak maar een allerovertreffende hartenwens.
Hi, een beetje dezelfde situatie omdat bij ons een derde ook niet wil lukken. En ik heb altijd zeker geweten dat we drie kinderen zouden krijgen, waarschijnlijk zelfs 4. Eerste twee 9 en 13 mnd op gewacht zonder mmm gelukkig, dus dat is wel een heel verschil met jou. Nu in ronde 29 (of 30 tel kwijt) en 3 keer iui gehad. Van te voren zeiden we dat we nooit het ziekenhuis in zouden gaan maar inmiddels hebben we zoveel grenzen en deadlines verlegd.... Tot eind van de zomer gaan we nog zelf proberen en dan afsluiten als de jongste ook op school zit. Ik word dan 38. Ik ben er ook moe van, emotioneel is het zwaar. En door dat ik er moe van ben kan ik het hopelijk wel gaan afsluiten. Ik ga wel met een professional praten (kan me er niet toe zetten om een afspraak te maken) want ik hoop dat die mij kan helpen het een plek te geven, want ik kan er gewoon geen vrede mee hebben (twee vriendinnen zijn ongepland zwanger van de derde nu). Het voelt voor mij nu al als een rouwproces en het helpt mij ook om het zo te zien ook al is "echte " rouw natuurlijk veel erger. Ik vind het iets als waar je naartoe moet leven, het in 1 keer afsluiten kan niet denk ik. Maar hier ben jij (onbewust) ook al mee bezig omdat je er zo moe van bent. Een heel verhaal, misschien niets nuttigs gezegd voor je. Maar je mag er verdrietig om zijn wil ik ermee zeggen. Maar uiteraard hoop ik voor je dat het gewoon wel gaat lukken!!