Hall okido... ik vind het heel moedig wat jij schrijft en ik ben blij te lezen dat er ook mensen zijn die wel het gevoel hebben gelukkig te kunnen zijn zonder kinderen.. ik heb dat gevoel namelijk niet..... ik heb van binnenuit een ontzettende oerdrang moeder te willen worden. denken aan een baby geeft mij een onbeschrijvelijk gevoel... nooit moeder kunnen worden is voor mij alsof m,n leven stopt? wat moet ik hier doen? waarom ben ik hier? mijn ouders zijn al oud, ik heb amper familie, mijn man ook.... dan blijven wij helemaal alleen over.... niemand die van ons houd zoals je van elkaar houd als je familie bent... en wat als hij er niet meer is? dan ben ik helemaal alleen.... nee... al moet ik doorgaan tot het eind, al m,n geld in extra behandelingen steken..... mezelf volpompen met hormonen.... ik ga er alles maar dan ook alles aan doen .... en ik houd hoop en moed in de wetenschap dat er maar een heel kleine groep mensen is die uiteindelijk niet zwanger word...
Hoi! Ik ben een klein beetje verbaasd dat best veel mensen tegen IVF of ICSI zijn. Persoonlijk vind ik het geweldig dat deze behandelingen er zijn. Tuurlijk zijn er risico's, maar die zijn er bij natuurlijk tot stand gekomen zwangerschappen ook. En kinderen geboren uit IVF functioneren net zo goed en zijn net zo gezond als ieder ander kind, bij ICSI doen ze daar nog onderzoek naar, maar ook daar zijn de eerste resultaten zeer bemoedigend. Iedereen is natuurlijk helemaal vrij in zijn mening en keuze, maar denk dat voor veel geldt, dat áls het erop aankomt, het heel fijn is als je een gezond kindje in je armen kan houden. Dat dan dan is ontstaan in een 'glazen potje' dat doet er dan in z'n geheel niet meer toe. Maar.........is mijn persoonlijke gedachte
Hoi Okido, Ik vind het ook heel knap wat je schrijft....mijn vriend wil geen IVF ( ik heb wel 5 IUI pogingen gedaan) maar ik vind het echt heel moeilijk om me daar bij neer te keggen. Ik heb net zoiets al joseetje dat ik ook tot het "eind"door zou willen gaan. Ik voel me niet compleet. leeg en af en te nutteloos in de zin van mijn bestaan.....en ik weet dat het onzin is! ik ben natuurlijk meer als een persoon die een kind zou kunnen krijgen ook mijn bestaan geeft natuurlijk toevoeging aan mijn omgeving maar zo voelt het meestal niet. ik voel me zoals ik al zei leeg en nutteloos. Ik zou graag willen weten hoe jullie op een bepaald moment kunnen zeggen en nu laat ik het los en ga ik verder met mijn leven. bij mij beheerst het mijn leven......
Joseetje en Hoop, ik kan me helemaal bij jullie aansluiten... Ik heb ooit eens gezegd dat ze me geen erger nieuws konden vertellen dan dat ik onvruchtbaar was... Nooit zelf een kindje kunnen krijgen is voor mij het ergste wat me kan overkomen! Ik zou me in elk opzicht gefaald voelen, als mens, als vrouw, als partner,.... Ik heb er àlles voor over en kan me niet voorstellen dat ik zou stoppen als ik nog niet alles geprobeerd had! Ik heb er wel enorm veel respect voor als mensen die beslissing wél kunnen maken, ik denk dat ik me veel gelukkiger zou voelen als ik wist dat voor zwanger worden moest wijken...
Hey , Ik denk dat onze grens niet veel verlegd zal moeten worden. Wij zijn gelijk bij onze laatste optie terecht gekomen ICSI. Ik denk wel dat ik en ook mijn vriend tot het eind gaan. Het is wel moeilijk om te zeggen we zitten nu nog maar in de eerste ICSI. En het is natuurlijk hopen dat je niet verder hoeft. Er is met ons al zelfs over een donor gepraat omdat er niet bekend was of het sperma voldoende was voor de ICSI , zelfs daar waren we voor gegaan. Al is dat wel moeilijk voor mijn vriend. Ik vind het ook opvallend dat mensen zo over IVF/ICSI denken. Als dat toch je laatste keus is. Wij hebben er geen moment aan getwijfeld. Wel is het een raar idee , het gaat toch niet natuurlijk maar het gebeurd in een lab. Maar ook die gedachten moet je gewoon van je afzetten. Liefs Silvana
Ik kan de drang die jullie omschrijven om moeder te worden heel goed begrijpen. Die had en heb ik ook. Het verschil in mijn situatie is dat wij al een gezonde dochter hebben die uit een spontane zwangerschap is geboren. Ik heb dus al een kind én de wetenschap dat het spontaan kan. Ik heb het gevoel dat ik de grenzen van mijn eigen lichaam/dat van mijn man overschrijd met IVF-ICSI. Maar ik kan dus heel goed begrijpen dat dat anders is als je nog geen kind hebt. Pim
het is voor ons nu even niet van toepassing, maar wij zouden ook niet stoppen als de verzekering niet meer zou willen betalen. we zouden dan sparen voor een poging. en als het ziekenhuis er niks meer in zou zien, zouden we misschien wel overstappen op een ander ziekenhuis dat het wel zou willen. de grens voor ons ligt hier: we gaan heel ver, maar wel met mijn eigen eitjes, en zijn zaad.
hoi Laris... ik denk niet dat je het echt moet zien als ertegen zijn... maar het is natuurlijk een heel zwaar traject... relaties komen onder druk te staan... kans op overstimulatie of complicaties bij de punctie.... ik denk dat iedereen het er wel over eens is dat een kind ontstaan door ivf of icsi net zo lief, mooi en bijzonder is als ieder ander kind, maar ik kan me voorstellen dat mensen op een gegeven moment voor zichzelf een grens trekken... ik vind dat zelfs heel erg knap.. wat als je voelt dat je het niet zult trekken..... als je bang bent dat je relatie geen standhoud? en dan zijn er natuurlijk ook nog mensen die gelovig zijn.... wat doe je als je op natuurlijke manier geen kinderen kunt krijgen? waar ligt dan de grens met behandelen? ik ben zelf heel erg blij dat ivf isci bestaat, godzijdank....... ik heb vaak tegen mijn man gezegd.. als ik nu in de middeleeuwen zou leven en er geen medicatie was... zou ik altijd kinderloos blijven... gr jose
Goeie vraag! Wij proberen al een tijdje zwanger te worden van een derde kindje (ik heb pcos) Ik heb altijd gezegt niet verder te willen gaan dan alleen medicatie (spuiten of slikken). Nu ben ik die grens al aan het verleggen tot eventueel IUI als dat echt nodig is, maar voorlopig (lees zeker eerste half jaar) ben ik daar nog niet aan toe.. IVF zie ik niet zitten, vooral ook omdat ik al 2 kinderen heb, niet dat de wens niet net zo groot is, maar het geeft zo'n boel spanning en ik wil ook een goede moeder blijven en niet een moeder die alleen maar bezig is met zwanger worden. Maar het hangt er van af hoe dat ik me dan voel.
Hallo allemaal! Wat is het soms toch oneerlijk verdeeld in de wereld he? Als je zo graag wilt en je hebt er gewoon niet 100% invloed op, da's heel lastig en bij een kinderwens heel verdrietig. Ik bewonder het doorzettingsvermogen van jullie om met je partner toch te gaan voor alle mogelijkheden die de medische techniek ons biedt. Soms denk ik nu wel eens: zou ik altijd al onbewust geweten hebben dat het voor mij lastig zou worden kinderen te krijgen? Ik (en mijn vriend ook) hebben nl tot 2 jaar geleden echt helemaal geen behoefte aan kroost gehad. Sterker nog: we moesten er echt niet aan denken dat onze vrijheid werd beperkt. We kunnen natuurlijk al 15 jaar samen gaan en staan waar we willen, hebben beide fantastische ouders en familie, hebben het samen superleuk, etc. En ik twijfel nog wel, willen we dit op 'onze leeftijd' (wat klinkt dat vreselijk oud!) nog? Jaaaa, denk ik ook vaak. Eigen kinderen is echt heel anders dan andermans kinderen. Ik hoop dat we dat nog eens mogen ervaren. Wij laten het aan de natuur en het 'toeval' over. Misschien kunnen we de keuze gewoon niet zelf maken, is onze kinderwens niet diep genoeg of zijn we gewoon heel nuchter, ik snap het soms zelf ook niet. Ik ben wel heel blij dat we samen gewoon toekomstplannen kunnen en willen maken, of het nu met of zonder kinderen is. Ik wil nog wel even kwijt dat ik absoluut niet tegen IVF en andere vruchtbaarheidstechnieken ben. Het is juist prachtig dat het kan en heel veel mensen gelukkig maakt, mooie nieuwe mensjes op de wereld zet. Echter, wij vinden het voor ons gewoon niet de manier omdat het (te)veel impact heeft op allerlei dingen die we ook belangrijk vinden.
Okido, ik ben echt wel een beetje jaloers op jouw instelling... Ik probeer mezelf ook in te praten dat er andere dingen zijn die ertoe doen en die me gelukkig (kunnen) maken maar ik ben nu (al?) op een punt gekomen dat het voor mij lijkt alsof ik me nooit meer écht gelukkig ga voelen als ik niet zwanger word... En das geen fijn gevoel... Nog eens wat die grens betreft, ik had er eigenlijk niet bij stilgestaan maar een donor zouden wij ook niet doen. Toon heeft het al moeilijk met 'kunstmatig' maar als het dan niet van hem zou zijn, zou hij zich door mij verraden en aan de kant gezet voelen... Ik zou me in zijn plaats hetzelfde voelen dus daar zijn we het helemaal over eens, gelukkig. Maar dat is voor mij de enige grens die ik kan stellen.
Okido, Ik ben ook erg jaloers op jou instelling! ik heb er echt respect voor dat je op deze manier kunt denken. Ik zou ook willen dat ik dat kon. Ik heb het zelfde gevoel al Elke tegelijk weet ik ook dat het niet zo is...dat je natuurlijk niet alleen maar gelukkig kunt zijn met kind maar weten en voelen zijn twee dingen. op dit moment heb ik het gevoel dat ik niet leef, althans minder geniet van het leven en van de dingen die gebeuren. Soms vind ik ook dat ik voor niks op deze aarde ben....je laat tenslotte niets achter. Ik heb soms zo`n down gevoel daarover..Dan denk ik wat als ik nu kom te overlijden dan is er niets meer van mij. Ook voor mijn ouders vind ik het erg. Wij zijn bij mij thuis met zijn 2-en ik heb een broer. Mijn broer valt op mannen dus daar zullen nooit kinderen komen en mijn lijf laat het ook af weten. Dus hun zullen geen opa en oma worden. dat doet hen ook zeer. kortom op dit moment zie ik de leuke dingen van het leven een stuk minder. Ik hoop dat voor mij ook een dag komt dat ik zo kan denken als jou! geweldig!
Jeetje hoop, vind het heel heftig wat je schrijft. Zo blijkt maar hoe iedereen er anders in staat. Ik herken mezelf wel ik okido's verhaal. Heb van mezelf niet dat oermoeder gevoel. Wat niet wil zeggen dat ik minder graag kinderen wil dan een ander hier, we willen dolgraag kinderen. Maar ik heb wel het idee dat ik zonder kinderen ook heel gelukkig kan zijn. Ben 32 jaar zonder kinderen, en ik heb het heel erg naar mijn zin gehad. Het wil ook niet zeggen dat als wij geen kinderen krijgen dat ik niet verdrietig zal zijn, maar ik denk dat ik wel sterk genoeg kan zijn om daarna weer gelukkig te worden. Wij willen wel het hele mmm verhaal doorlopen, mocht dat nodig zijn. En waar dan op een gegeven moment de grens getrokken wordt dat kan ik nu echt niet zeggen. Denk dat je op een gegeven moment vanzelf merkt dat genoeg genoeg is... Jeetje het is eigenlijk heel moeilijk om je gevoelens te omschrijven. Ik wil ook niet het idee geven dat we het niet echt willen als ik zeg dat ik geen oermoeder ben. Maar hoop, ik vind het echt heel erg voor je als ik lees hoe je erin zit...Als ik jou verhaal lees hoor ik echt een oermoeder. Ik hoop ook echt dat het voor jullie gaat lukken, wordt gewoon een beetje verdrietig als ik jou verhaal lees(dit bedoel ik niet lullig) Waarom moet het zo moelijk gaan, als je wens zo groot is...En waarom kan elke malloot een kind krijgen (zo lijkt het althans..) Als je ziet hoe sommige kinderen opgroeien, dan breekt je hart, terwijl er hier op het forum zo veel meiden zijn waar de wens zo alles omvattend is... Ik brei er maar een eind aan, het wordt een erg onsamenhangend verhaal volgens mij... Wil iedereen heel veel sterkte wensen in de weg naar het moederschap. Dikke kus
Hoi zoe, Bedankt voor je antwoord. Ja als ik het terug lees klinkt het ook dramatisch maar het is inderdaad moeilijk je gevoel te verwoorden. MIjn vriend heeft al twee kinderen uit een eerdere relatie. En dat maakt het bij on sook heel moeilijk. We zitten er beide anders in. Ik denk ook als je samen in de MMM zit dus beide vanuit nul begint je het ook beter samen kunt delen..Hij hoeft niet meer zo nodig maar doet het meer voor mij. IVF wil hij niet dus dat frustreerd mij ook! Wat ook een groot verschil is met de meeste is als je samen geen kinderen kunt krijgen je samen je leven dan ook in kunt richten als een gezin zonder kinderen...bv verre reizen maken ofzo. Mijn vriend heeft co-ouderschap dus een leven leiden zonder kinder is voor mij toch niet aan de orde ..misschien snap je nu beter mijn gevoel. ik word er dagelijks mee geconfronteerd.
Ik heb altijd gezegd dat ik zou stoppen als ik moest gaan spuiten. Inmiddels zit de 2e maand met spuiten (Puregon + Pregnyl) er al op. Nu heb ik geen stop meer. Je gaat er toch steeds verder in denk ik.