Hoi allemaal, ik ben al best wel lang een trouwe lezer, en zoals jullie kunnen zien, post ik niet veel. Ik heb sinds Juli 2013 een sterke kinderwens. Zo sterk, dat het me dagelijks bezig houd. Ik heb dit met mijn vriend over gehad. Hij wil nog niet. Hij wil nog een jaar wachten, minimaal. Wij hebben sinds september 2006 een relatie en wonen anderhalf jaar samen. Ik ben wel al ruim een half jaar geleden gestopt met de pil, omdat ik alle hormonen uit mijn lijf wil hebben en kijken wat mijn eigenlijke cyclus nou is. Dit weet mijn vriend en sindsdien gebruiken wij condooms. Maar sinds 2014 is begonnen, is mijn kinderwens nog sterker geworden. Ik kan er verder met niemand over praten, omdat ik steeds als reactie krijg: "ja, je moet het samen willen, dus geduld hebben". Dat weet ik, maar het neemt niet weg dat ik me rotter en rotter ga voelen. Iedere keer als ik over 'het onderwerp' begin bij mijn vriend, kapt hij het af. Hij begrijpt niet waarom ik er zo mee bezig ben. Ik soms zelf ook niet! Overal om mij heen worden mensen zwanger en zie ik baby's. Ik zoek het ook op door steeds op zp te kijken. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil bereiken.. Zijn er hier meer dames die dit probleem hebben (gehad) ?
Heel herkenbaar ja.. Ik kreeg in mei 2012 plots een hele sterke wens omdat ik dacht dat ik zwanger was (aan de pil begonnen en stond in de bijsluiter dat ie meteen veilig was, moeder en zus zeiden pas na een maand, en in de stopweek werd ik dus niet ongesteld, volgens mij uiteindelijk na 8 of 9 dagen eindelijk), maar vriendlief wilde absoluut niet.. Uiteindelijk na lang praten en ruzies maken tot december 2013 gekomen, ik vond het afgrijselijk maar het was het beste wat ik kon 'krijgen', dus bij 'neergelegd' (huilenhuilenhuilen, hele dag mee bezig zijn, niet lekker in vel zitten, niks meer willen doen, minstens drie keer per dag herhalen dat ik een baby wil en weer ruzie maken, ahum ahum ), wat heb ik me vreselijk gevoeld, had verder ook geen baan of wat dan ook dus ook niets om me af te leiden.. Uiteindelijk testte ik 1 augustus 2013 positief, pas na de 20-weken echo vertelde vriendlief dat het condoom gescheurd was maar hij destijds niets gezegd had omdat ik anders hoop zou krijgen.. Ik dacht de hele tijd dat het mijn schuld was (Had onregelmatige cyclus, dus de hele periode van vruchtbare dag bij kortste cyclus tot en met vruchtbare dag bij langste cyclus deden we het met condoom, de andere dagen zonder, en dacht dus dat ik uiteindelijk toch verkeerd gerekend had..) Maar snap je gevoel heel goed! Dikke, dikke knuffel meis..
He bah wat een rot-situatie. Ik had met mijn ex ook een soort gelijke situatie. Ik wilde dolgraag beginnen voor ons eerste kindje, hij bleef maar telkens de boot afhouden en zei telkens binnenkort... Uiteindelijk heb ik de beslissing genomen hem er een jaar niet over lasting te vallen. Mijn droom op een wachtlijstje te zetten, zodat ik hem niet telkens in de stress bracht en hij er even over kon denken. Ik heb hem toen wel gezegt dat over een jaar we serieus met elkaar erover moesten praten want zou hij dan het nog steeds voor zich uit schuiven dit voor mij een reden zou zijn de relatie te verbreken. Halverwege dat jaar besloot hij dat hij nog niet klaar was voor een relatie en de maand dat we zouden trouwen heeft hij zijn biezen gepakt. Een paar maanden later trof ik mijn huidige man. Hij wist meteen vanaf moment 1 dat hij kindjes wil, niet meer continu in onzekerheid zitten was erg prettig voor mij. Na 10 maanden waren we ook zwanger van onze dochter Emma, en op dit moment 3 jaar samen, getrouwd en zwanger van de tweede. Heel veel sterkte, veel success. Ik hoop dat hij er snel klaar voor is, en dat jij zo lang kunt wachten.
Ohh wat lastig is dat he!? Ik was er ook wat eerder klaar voor dan mijn vriend. Gelukkig praatte wij er veel over en dat maakte dat hij ook steeds meer aan het idee begon te wennen. Op een gegeven moment kwam hij er zelf mee dat hij er klaar voor was en wilde proberen. Toen durfde ik eigenlijk niet meer omdat het zo echt werd haha! Maar zie daar toch het resultaat Ik zou toch in gesprek gaan, vertellen over je gevoel en wat het afkappen van de gesprekken met jou doet. Vragen wat hij nodig heeft om aan het idee te wennen, en hoe hij de toekomst voor zich ziet. Hopelijk krijg jij daar ook wat meer duidelijkheid door. Succes!
Oh, wat vreselijk moeilijk voor je. Ik weet hoe het voelt om "klepperende eierstokken" te hebben. Zo noem ik het maar altijd. Wanneer de kinderwens van een vrouw, om welke reden dan ook, (nog) niet vervuld kan worden, dan doet dat veel pijn. Maar meis, je maakt het jezelf ook wel erg moeilijk door het, zoals je zelf al zegt, op te zoeken op pagina's als dit. Dat is de kat op het spek binden. Jezelf kwellen. Je wens nóg meer voeren. Waardoor je nóg meer negatieve gevoelens krijgt. In het algemeen, maar ook naar je vriend toe. Als je dit doorzet, dan zou het maar zomaar je relatie kunnen kosten! Of als je vriend je uiteindelijk "je zin geeft", omdat hij jouw gedrag niet kan handelen, dan wordt hij dus in principe geconfronteerd met iets waar hij nog niet klaar voor is. Dan zal hij misschien niet de pappa kunnen zijn, die hij over een tijd wél zou kunnen zijn. Je kunt hem een kinderwens niet opleggen en het hem ook niet kwalijk nemen dat het bij hem nog niet zo leeft. Wat je wel kunt doen, is jezelf en je partner tijd geven. Hoe makkelijk gezegd ook. Maar stel een ultimatum voor jezelf. Geef het een jaar, zoals hierboven al werd gezegd. Geef wel duidelijk aan dat als hij dan nog niet weet wat hij wil, dat voor jou reden kan zijn om de relatie te verbreken (als dat zo is) of om hulp te zoeken. Want anders ga jij er misschien aan onderdoor! Probeer in de tijd die je afspreekt veel te plannen, veel afleiding te zoeken en zéker niet jezelf te kwellen met het opzoeken van van alles wat met zwangerschap en kinderen te maken heeft. Echt een hele moeilijke situatie, veel sterkte! groetjes Patricia
Heel herkenbaar! Ik kreeg een sterke kinderwens zo rond juli 2012 (en was er al eerder mee bezig). Wilde op dat moment niets liever. Mijn man wilde op dat moment absoluut niet, ik had geen werk en de crisis was in volle gang. Ook vond hij het te onzeker m.b.t. het bedrijf waar hij werkt: zou het wel goed gaan? We spraken toen af om in april 2013 weer te kijken hoe het ervoor stond. April kwam en ging, het was nog niet de juiste tijd en mijn man wilde nog niet. Toen heb ik het even laten rusten en daarna aangekondigd dat ik in januari 2014 met de pil ging stoppen (hier was hij het wel mee eens hoor!) Zelf was ik van plan om er dan vanaf mei echt voor te gaan. Zo zou ik mezelf ook een eerlijke kans geven om werk te vinden (heb nu nog steeds geen werk maar wel een stage waar ik ervaring op doe). Goed..... 2013 ging toch echt voorbij en mijn man zei op een gegeven moment dat hij geen condooms wilde gebruiken en dat we vanaf januari wel zouden zien. Ik vroeg hem of hij het zeker wist. Ja hoor, zei hij. Ik was er wat sceptisch over maar met Kerst lag er een bon van Prénatal onder de boom. Kon ik straks wat leuks gaan kopen zei hij. Nou, hij meende het dus echt! 5 januari mijn laatste pil geslikt, heb netjes mijn strip afgemaakt. 10 januari begon mijn ongi en zie nu onderschrift. Mijn tip: blijf erover praten. Als hij het afkapt en vraagt waarom jij er telkens over begint dan zeg je: daar kan ik niks aan doen, het is mijn biologische klok die mij gek maakt, dat hebben vrouwen nou eenmaal! Bij ons zit er nou eenmaal een houdbaarheidsdatum op kinderen krijgen. Vraag vervolgens aan hem waarom hij telkens het gesprek afkapt. Bij mijn man waren het ook de meer praktisch bezwaren: hoe ga je dat doen als je moe bent? Wat als we het financieel toch krap krijgen? Wat als ik ineens geen baan meer heb? Hoe gaan we het doen met.... Op al deze vragen kon ik een antwoord geven. Ook heb ik gezegd dat er genoeg mensen voor ons klaarstaan. Als we het een keer niet trekken dan zijn er genoeg mensen die even op willen passen zodat we bij kunnen tanken. Mocht er financieel wat zijn dan neem ik het eerste beste callcenterbaantje aan en onze ouders zullen altijd willen helpen. Verder: doe wat dpbovenkamp zegt. Geef hem wel de tijd om aan het idee te wennen en ga leuke dingen doen (vooral die dingen die je met een kind niet of minder makkelijk doet ). Wees duidelijk naar hem toe maar vergeet ook niet van elkaar te genieten.
Weet je ook de reden waarom hij nog geen kindje wilt? Hebben jullie allebei vast werk bv., huren jullie nog of hebben jullie een huis gekocht? Hier wou mijn man er pas aan beginnen zodra we een huis hadden gekocht.. Eerder niet.. Gelukkig hebben we niet lang moeten zoeken! Misschien speelt er zoiets in zijn hoofd?
Echt onwijs bedankt voor jullie reacties! Rainbow88, we hebben allebei een vaste baan, financieel stabiel. We hebben nog geen koophuis, maar dat is volgens hem niet de reden.. Hij is er 'gewoon' nog niet klaar voor. Ik respecteer dat echt, maar accepteren, is weer een ander verhaal! Ik moet gewoon geduld hebben en er toch met hem over praten zoals ik jullie advies lees..