Hallo meiden, Ik ben een jonge vrouw van bijna 26 (Morgen jarig) en een trotse moeder van een prachtige zoon. In 2009 ben ik gestopt met de pil en na 10 maanden waren we in verwachting, opzich een prima zwangerschap van 40+2 alleen ben ik 9 maanden lang moe geweest. Heb een hele zware bevalling gehad van 46 uur, maar aan alles komt en eind en op 8-11-10 is mika geboren. ooo wat was ik blij en trots. Na 2 maanden ging het in ene niet zo goed met mij had veel lichamelijke klachten en werd met de dag dipperig. Had geen zin in werk, werd bang voor alles (huis kwijt raken, baan verliezen ook al had ik een vast contract, slechte moeder te zijn, etc) mijn man dacht eerst aan een burn out maar na meerdere testen bleek het toch een post partum depressie te zijn. Dus aan de anti depressiva. Huis en baan uiteindelijk ook kwijt geraakt en in het 1ste levensjaar van mijn zoontje 5 verblijfplaatsen gehad. Na uiteindelijk weer een eigen huis en een baan te hebben ging het beter en ben ik nu bijna een jaar van de anti depressiva af. Het gaat goed. nu alles weer stabiel is wil wij toch voor een 2de gaan. Spannend vinden we het zeker maar o zo leuk. sorry voor het lange verhaal maar ik zou graag met dames in contact komen die in een soort gelijke of dezelfde situatie hebben gezeten. Hopelijk tot gauw liefs roosviceetje
jeetje heftig zeg! ik heb niet echt een soortgelijk verhaal maar ik herken mezelf wel in jou. mijn zoontje is nu 10 maanden heb daarvoor 1,5 jaar in de mmm gezeten en daarna zwanger geraakt en een piitige zwangerschap gehad en de bevallling was ook pittig. daarna was ons zoontje 4 maanden lang klassieke huilbaby geweest en heeft daarvoor ook opgenomen geweest in het ziekenhuis verder 9 maanden lang niet slapen. nu sinds een maandje krijgen we hem in slaap. wel word hij nog veel wakker snachts. hij is nog steeds enorm prikkelbaar en is om een klein veranderingetje al helemaal uit zijn doen. het is dus echt een kindje waarbij we heeeeel veel geduld moeten hebben . dit alles bij elkaar heeft mijn leven behoorlijk op zijn kop gezet. eert mmm daarna moeizame zwangerschap met complicaties en veel stress daarna heftige bevalling en dan ook nog eens gelijk een pittige start. het is voor mij een behoorlijke rollercoaster geweest en een uitputtingsslag. heb ook de eerste half jaar flink overspannen geweest.nu de laatste maanden gaat het iets beter. ik begin wat mer handigheid te krijgen en mijn ouder nemen mijn zoontje af en toe een nachte zodat ik kan bijtanken. nu speelt bij ons ook de wens voor een 2de kindje. we zouden het leuk vinden als het leeftijdsverschil zo rond de 2 a 3 jaar is. maar we vinden het nu nog niet de juiste tijd om zwanger te raken. omdat we niet weten of ons zoontje over 9 maanden stabiel is. maar tegelijkertijd zijn we bang dat het weer heel lang duurt voordat we zwanger zijn en dat zet ons soms aan het twijfelen om toch voor een 2de te gaan. maarja stel je voor dat het meteen raak is? kunnen we dat aan? daarom hebben we besloten om nog een paar maandjes te wachten. en dan het risico dat het weer lang duurt maar voor lief te nemen . liever zeker weten dat ons zoontje stabiel is en wij ook dan dat we voor een verassing komen te staan en het nog niet aankunnen. jou sitiatie is anders, ik denk dat de angst voor je depressie altijd wel een beetje zal blijven. ik denk niet dat het uitmaakt of je er nu voor gaat of over een paar jaar. is je kindje stabiel en gaat het goed tussen jou en je man? en voel je je weer fit genoeg om een zwangerschap aan te kunnen? ik denk als je die vragen met een ja kunt beantwoorden je er klaar voor bent. als je het fijn vind zou je in je zwangerschap kunnen vragen om goede begeleiding omtrent je depressie zodat ze die voor de 2de bevalling aan kunnen zien komen of je daarin kunnen begeleiden om te voorkomen.