Oef, die komt wel even binnen. Zo mooi zoals jij het omschrijft Ik vind het heel confronterend dat ik dit niet in mijn bericht benoemd heb want dat zou inderdaad ons uitgangspunt moeten zijn. Ik denk dat dat ook wel zo is maar dat ik die gevoelens niet toe laat als zelfbescherming ofzo. Ik vind het zo jammer dat ik dit gisteravond aan mijn vriend liet lezen (omdat het voor hem ook nog niet helemaal duidelijk is) en dan alleen maar het verwijt krijg dat ik er weer veel te veel mee bezig ben. Gevolg -> ruzie Maar als ik er zo mee bezig ben (wat ook zo is) dan is de wens wel groot denk ik.
Ik wist meteen na de geboorte van de eerste dat ik graag nog een kindje wilde. Wij hebben best lang moeten wachten op nummer 1 en op de een of andere manier verwachtte ik dat nummer 2 ook niet makkelijk zou gaan.5 Maanden na de geboorte van de eerste ben ik gestopt met de pil en pas 2 jaar later mochten we ouders worden van onze jongste. Nu hebben wij heel bewust gekozen voor zo snel mogelijk weer proberen zwanger te worden, want je hebt nooit de garantie dat het ook lukt. Zelfs niet voor een 2e keer of vaker. Niet dat dat voor jullie geldt, ik hoop het niet, maar dat gaf ons dus wel de doorslag.
Ik heb mijn vriend beloofd er minder mee bezig te zijn. Niet willen plannen, een maand willen vast leggen. Het zal moeilijk voor mij (controlefreak) worden maar het moet want anders krijgen we er iedere keer ruzie over en wil hij helemaal niet meer. Het enige wat ik nu nog kan doen is afwachten tot hij er zelf over begint...
Ik denk dat dat een hele goede is Saren! Laat hem de eerste stap zetten en kijk dan op dat moment hoe jij je erover voelt. Misschien juist wel een hele bevrijding dat je er niet over na hoeft te denken. Jij kan dan altijd nog bepalen dat je er op dat moment wel of niet aan toe bent.
Pff... Valt nog niet mee hoor. Ik ben er nog wel mee bezig maar val mijn vriend hier niet mee lastig. Gisteren liep ik bij de Hema en zag al die baby kleertjes en dacht toen: Ahw, ik wil ook. Ik ben nu 1 dag overtijd en heb stiekem de hoop ook al weet ik dat het eigenlijk niet kan. Mijn vriende belde net en ik vertelde hem dat ik nog niet ongesteld ben en wat zegt hij: oh dat komt nog wel. Aargh! Zo wat ik niet wil horen! Ik merk dat ik dan toch weer teleurgesteld ben door zijn reactie.
Ik denk dat je het op een gegeven moment maar gewoon moet doen. hier ook nog geen eureka gevoel maar als je alles gaat benoemen waarom het niet zou kunnen dan is er naar mijn idee altijd wel een reden om niet te beginnen.
Op een gegeven moment weet je het gewoon volgens mij: nu ben ik er aan toe. Hier 16 maanden na de geboorte van de eerste weer zwanger. Zit dus nagenoeg precies 2 jaar tussen. En voor mij is de eerste niet extra speciaal of anders. Ze zijn allebei speciaal, geweldig en lief. Hou enorm veel van beide kids. Er is echt plaats in je hart voor nog een kindje. Dat merk je pas na de bevalling, voor die tijd blijf je toch bang voor wat er komen gaat.
De oudste was vanaf een maand of 6 zo'n makkelijke baby dat het toen vrij snel voor een 2e na begon te kriebelen. Omdat het 2 jaar duurde en we een IUI behandeling nodig hadden bij de oudste, hadden we vrij snel besloten niet al te lang te wachten en toen de oudste 10 maanden was zijn we er weer voor gegaan. Tot onze verbazing was het deze keer meteen raak Wat betreft houden van, het gevoel voor mn lieve knulletje is niet te vergelijken met het gevoel voor mn kleine meissie, maar ik ben op beide even dol en doe alles voor ze. Het is niet hetzelfde, maar ze zijn ook niet hetzelfde.