hallo meiden, onze kleine meid van 13 maanden moet al ongeveer een half jaar niks van mn vriend/haar vader hebben. zodra hij thuis komt van zn werk heeft ze alleen nog maar oog voor mij. als hij te dicht in de buurt komt gaat ze huilen en ook als ik aan t werk ben en hij is thuis doet ze net alsof hij er niet is. als ik haar naam roep kijkt ze gelijk en ook als iemand anders haar naam zegt maar als hij het zegt lijkt ze oost indisch doof ofzo. Ik zelf zou het vreselijk vinden als ze mij de hele dag negeerd dus ik snap dat hij zich er rot over voelt maar wat moet ik hier nou mee? hij word er ook alleen maar chagerijniger van. Terwijl hij zo lief voor haar is en we hebben al van alles geprobeerd ik kan haar ook niet dwingen natuurlijk. maar dit drijft ons strax mischien wel uit elkaar omdat hij het zo zat is helluuup! en nou?
wij hebben dit ook wel hoor, maar in mindere mate gelukkig. ik sta ook boven aan zijn lijstje, en hij vind zn vader best leuk zolang mama ook in de buurt is. maar goed, ik heb niet echt advies voor je maar ik verwacht wel dat ze er overheen zal groeien. probeer je vriend maar duidelijk te maken dat het echt niet zijn schuld is, bij eenkennigheid kiezen ze meestal 1 ouder uit, en meestal is dat de mama.
ja oke maar duurt zoiets meer dan een half jaar? ze vind hem nooit leuk ook niet als ik wel in de buurt ben. iedereen kan een kusje krijgen maar hij niet. we hebben wel geprobeerd om hem meer te laten doen zoals haar uit bed halen verschonen eten geven e.d. maar bij alles begint ze te krijsen. en we hebben het toch wel een maand volgehouden maar t werkt gewoon niet.
Wat erg zeg! Ik zou het ook vreselijk vinden als de kindjes helemaal niks van papa zouden willen weten. Hebben jullie dit overlegd met het CB? Misschien hebben zij wel trucjes/ advies?
Jeetje wat lijkt me dat vervelend voor je vriend.. Mijn zoontje is een papa's kindje en als we er allebei zijn trekt hij heel erg naar mijn vriend maar als ik alleen ben dan vind hij alles leuk met mij. Ik vind dit altijd verschrikkelijk.. Ik heb helaas geen tips.. Misschien alleen probeer het voorlopig te accepteren en laat het contact niet forceren. Kinderen voelen dat aan. Dus je vriend zal het even los moeten laten (wat denk ik onmogelijk is) hopelijk heeft iemand hier goeie tips voor jullie. Groetjes Luna
Mijn vriendin had een zoontje die niets tegen de vader zei. Hij praatte wel tegen zijn broertjes, zusje en moeder, maar als zijn vader in de buurt was negeerde hij die ook en zei niets tegen hem. Als hij iets van zijn vader gedaan wilde hebben, ging hij naar zijn moeder toe en vroeg dan aan haar of zij aan papa kon vragen of hij iets mocht (terwijl de vader gewoon erbij zat). Dat heeft denk ik wel 2 jaar geduurd. En nu is dat ineens over en praat hij ook weer vollop met zijn vader.
ow jeetje wat moet dat een rot gevoel zijn voor je vriend zeg! Ik heb geen tips voor je maar wilde dit wel even zeggen. Hier is het zo dat pappa Tycho altijd MEGA aan het lachen krijgt, echt schateren en hoe gek ik ook doe en geloof me ik kan gek doen, Tycho lacht wel en af en toe schaterd hij maar dat duurt nooit langer dan 20seconden hahaha. Liefs
ja regelmatig en dan is t meestal wel goed maar als ze weer thuis is bestaat ie weer niet maar wat moet ik er nou aan doen. sommigen zeggen dat ik haar dan wat minder aandacht moet geven maar dat vind ik zielig want ze hangt wel aan mn been en dat kan ik niet negeren
Ik vroeg me af hoe het gaat als hij alleen met haar thuis is. Wat ik uit jouw verhaal begrijp ben jij er dan meestal ook bij en dan trekt ze erg naar jou. Maar wat gebeurd er als jij er niet bent en hij met haar thuis is?
Nee het lijkt me niet dat je haar minder aandacht moet geven. Dat zou het niet oplossen. Gelukkig dat als ze samen weg gaan het wel leuk en goed is.
Ah ok. Ik dacht misschien helpt dat. Misschien is het een fase. Ze gaat haar vader vast ooit leuk vinden.
Je geeft aan dat je het zielig vind om haar minder aandacht te geven, maar ik denk dat de oplossing 'm wel daarin zit. Nu compenseer jij namelijk voor wat ze niet met papa wil. Dat betekent niet dat jij haar moet negeren, maar wel dat je afspraken maakt over wat jij doet en wat papa doet en dat jij je er totaal niet mee bemoeit als ze dan gaat gillen, krijsen of wat ook. Ze moet met papa dealen op dat moment en dat is het. Daar roer jij je dan helemaal niet in. Verder zijn er ws wel situaties waarin je haar een duidelijk 'nee' mee kunt geven. Haar kunt laten weten dat haar gedrag niet gewenst is. Doe daar niet te moeilijk over, gewoon zoals je ook zou doen als ze aan de planten zit, of weet ik wat voor dingen waar ze niet aan mag komen. Dat kun je evt ook doen als ze aan het gillen/krijsen gaat om dingen waar niets om te gillen/krijsen is. Kort en duidelijk: nee, je hoeft niet te gillen. En evt met wat je wel van haar wilt zien, (je kunt nu gewoon fijn spelen, je kunt nu gewoon stil liggen als papa je verschoont, je kunt nu ... enz enz). Verder zou ik er wel mee naar het CB gaan en ondersteuning vragen. En tenslotte: probeer het tegelijkertijd ook los te laten en er niet krampachtig in te doen. Straal uit dat het haar probleem is dat ze loopt te gillen vanwege papa, en niet dat van jullie. Dus je blijft onaangedaan als zij er een drama van maakt. Nu reageer je aangedaan (logisch ook hoor!), en dat voelt zij en vertaalt dat als: Oh, ik heb dus reden om te gillen/overstuur te zijn/iets niet te willen. Eigenlijk gewoon zo opstellen zoals je ook zou doen als je haar begrenst bij het zitten aan dingen waar ze niet aan mag komen. Oja, en tenslotte nog: is er iets gebeurd rond de periode dat dit begon, waar ze last van zou kunnen hebben? Een vervelende gebeurtenis ofzo? Misschien dat je daar met haar over kunt praten. Dat doe je dan door de situatie te beschrijven, (weet je nog dat toen en toen dit gebeurde) en te beschrijven dat je weet hoe zij zich toen voelde (papa en mama weten dat jij daardoor je heel erg ... voelde), en tenslotte te vertellen dat dat voorbij is en ze nu veilig is en jullie er voor haar zijn. Beloof daarbij geen dingen die je niet waar kunt maken, dus als het om dingen gaat waarbij jullie niet bij machte zijn om te zorgen dat het nooit meer gebeurd, dan beloof je ook vooral niet dat het nooit meer gebeurt, maar zeg je meer iets in de trant van: Als zoiets weer gebeurt, zijn wij er om je te troosten. De veiligheid bieden dus die je waar kunt maken Succes!
Kun je niet af en toe zelf even weggaan voor een boodschap en haar dan bij je vriend thuislaten. En dat zo beetje bij beetje opvoeren tot een paar uur als het goed gaat. Dan 'moet' ze wel met hem optrekken. In het begin zal ze zich niet al te veel van hem aantrekken, maar als ze van hem afhankelijk is zal ze wel moeten. En misschien is ze er dan ineens doorheen. Het is maar een idee.
Ik ben het met de post van Rozemarijke eens hoor. Ik zou proberen haar toch wat minder aandacht te geven als ze aan je been hangt. Natuurlijk niet negeren, maar zo van 'mama is nu bezig, ga maar even spelen' ofzo.
Ook eens met Rozemarijke. Hoe lullig ook, vaak houden de moeders dit zelf in stand.. Want als jij hem overpakt als ze gaat huilen, dan is papa ook niet nodig. Je doet haar niets tekort door haar met je vriend te laten, want het is haar vader. Laat je man een poosje voornamelijk de leuke dingen doen, knuffelen, spelen, boekje voorlezen, in bad gaan etc. En jij de minder leuke dingen; verschonen, tanden poetsen etc. Vaak is het ook een stukje loslaten in jezelf.
Ik denk dat je meer met z'n 3en moet doen.. Dus als jij met haar aan het spelen bent laat je vriend ook meespelen.. Naar bed/bad? doe het samen. Zo ziet ze dat jij haar papa ook leuk vind en dat het best gezellig met z'n 3en is..? Ik hoop dat je de oplossing vind want dit is wel heel erg sneu voor je vriend..
ik denk idd dat een hele gebeurtenis terug halen niet zo veel zin heeft op haar leeftijd. Maar ik denk wel dat je in het vervolg kunt vertellen wat er gebeurd. Jonge kinderen kunnen misschien niet meepraten,maar ze kunnen wel alles horen wat je zegt en meer begrijpen dan jij denkt.