Op dit moment komt het daar wel op neer al spreekt mijn ex dat niet uit. Die heeft het nog steeds over af en toe een weekend bij mij logeren maar daar komt steeds wat tussen. Ze zouden afgelopen weekend ook bij mij zijn en toen werd dat op het laatste moment toch weer veranderd, ze gingen naar opa en oma. En zo gaat dat de hele tijd.
Maar jij hebt over de jongste twee gewoon gezamenlijk gezag hoor! Zij is het aan jou verplicht om de kinderen contact met jou te laten hebben, volgens mij.
Ze zijn nu bijna 4, 2 en bijna 1. We zijn uit elkaar gegaan tijdens de zwangerschap van de jongste maar hebben gewacht met het officieel maken van de scheiding tot zijn geboorte. Dat was een keus zodat ik nog wel rechten over hem zou hebben maar in de praktijk merk ik daar dus niets van. De jongste is niet met mij opgegroeid en mijn ex heeft inmiddels een nieuwe relatie. Hij heeft 2 mama's en heeft mij niet nodig is denk ik haar mening. De oudste is de enige die wel eens om mij vraagt. De middelste was ook te jong toen we uit elkaar gingen en herinnert zich waarschijnlijk niets van de tijd dat we nog getrouwd waren.
Het voelt voor mij niet als iets gemeens hoor Maar het is maar net hoe je de definitie gezinsleven opvat en meegeeft. Hier geef ik mee dat het niet standaard, papa+mama+kind+huis+hond is bijvoorbeeld maar dat er ook gezinnen bestaan uit 2 mama's, 2 papa's en dus ook gewoon zoals het hier is, ze voelt zich maar al te trots dat zij deel uit maakt van 2 gezinnetjes, 1 bij mama en 1 bij papa
Ah ja... dat maakt het inderdaad net even wat anders... daar heb ik verder ook geen ervaring mee of oplossingen voor
Vanuit mijn eigen situatie bekeken heb ik zowel een scheiding als kind meegemaakt als dat ik problemen in mijn eigen relatie heb gehad. Hieruit heb ik vooral geleerd dat je moet realiseren dat iemand waarvan je houdt en waar je een groot deel van je leven mee gedeeld hebt ook heel waardevol kan zijn. Mijn vriend en ik zijn onze dip weer te boven gekomen. Hoewel het lastig was weet ik wel dat een relatie niet alleen maar toppen kan zijn. Daarnaast zou ik niet weggaan voor een ander, omdat de spanning en verliefdheid die je nu voor een ander voelt ook niet voor altijd zal zijn. Ik zou de beslissing maken of je liever aan je huidige relatie wil werken of dat je alleen verder wil gaan (wat niet betekent dat je voor altijd alleen moet zijn/zult zijn). Het gras lijkt namelijk vaak ergens anders groener.
Hoe wist jij dat het het moment was om te zeggen: lieverd ik hou van je maar het is niet genoeg. Ik hield niet meer van hem, al lang niet meer... hij mishandelde mij emotioneel en verwaarloosde mij en ons kind... stal van ons, schold ons uit etc etc Had je niet het gevoel dat je je man zijn kind afpakte en je kind de vader afpakte? In mijn situatie was mijn dochter beter af zonder hem. Hij heeft nooit een poot naar dr uitgestoken. Praktische dingen; wie is waarheen gegaan? hoe heb je er voor gezorgd dat jullie on-speaking-terms bleven? Ik ben naar mn ouders vertrokken, hij huurde de woning en ik had al langer geen baan meer. Ik ben netjes samen met mijn dochter 3x per week bij hem langs gegaan tot die nog meer problemen veroorzaakte en alleen nog maar lelijk kon doen als wij kwamen... ook dreigde die met ontvoering en dat was de druppel... we hebben hem daarna nooit meer gezien en das ook maar beter zo! Wat had jij van te voren over het hoofd gezien? Dat je toch achteraf dacht van.. dat had ik niet verwacht. Dat ik door geen enkele instantie geholpen ben, als ik mn ouders niet had had ik buiten op straat geleefd! En dat er zo veel (domme) mensen in zijn leugens trapte, mij als vreselijke moeder bestempelde terwijl ik alleen maar voor mn kind op kwam! Het fijne is dat ik door heel wat lieve mede zp leden geholpen ben aal spulletjes en kleertjes, dit geeft me nog steeds een heel warm gevoel van binnen! Nog andere tips? Kies voor jezelf, een kind heeft niks aan een ongelukkige mama. Zolang er geen bezwaren zijn probeer een goede omgansregeling te treffen! Je kind komt op de eerste plaats! maar dit gaat alleen als de mama ook goed in haar vel zit! __________________
Mijn dochters was overgens 9 maanden toen ik bij mn ex weg ging, heeft haar biologische 'vader' (vind eigenlijk niet dat die de titel waard is) nooit echt gekend en er ook geen herrinneringen meer van. Toen ze 15 maanden was heb ik mijn huidige partner leren kennen die zei voor de volle 100% als haar papa beschouwt!
Heftig onderwerp, ik weet er zelf alles van af. Wacht alsjeblieft niet te lang. Ik heb 3 jaar gewacht. Het is al die ellende en stress niet waard. Aan het einde bleek mijn ex al tijden een verhouding te hebben en was hij met die vrouw al huizen aan het bekijken.... en mij maar voorschotelen dat er niets is. Ook bleek het niet de enige seksuele relatie te zijn geweest buiten de deur. Wij waren heel af en toe nog intiem.... dus ik heb daarna wat bezoekjes aan de arts moeten brengen, allerlei testen op HIV en SOA's. Ruzie maken heeft geen zin, vooral niet als je kinderen hebt. Ik heb een co-ouderschap. Het is erg moeilijk, want je moet altijd samen blijven communiceren... maar voor mijn dochtertje leek mij dat de beste oplossing. Voor mij was de scheiding zo'n ontzettende opluchting. Ik was nu eindelijk uit die situatie weg waar ik niet in wilde zijn. Ik ben nu 1000x gelukkiger ... als het niet meer is. Heb nu een man waarbij ik volledig op mijn gemak ben.... een geweldig gezinnetje hebben we nu, en we verwachten een klein wondertje volgende zomer.... Denk aan je zelf en aan je kinderen!!!!
Ik heb zo'n maand of 8 getwijfeld of ik wel verder wou, wij leefden meer als vrienden. In juli hebben we besloten om uit elkaar te gaan. Vandaag lag de brief op de mat dat alles omtrent de scheiding is afgerond. Ik heb eerst nog 3 maanden met de jongens bij hem in huis gezeten. Dat ging verder prima, aangezien we toch al meer als vrienden leefden. In oktober heb ik de sleutel gekregen van ons eigen huisje, dit is om de hoek bij mijn ex man. Heel fijn voor de jongens want ze mogen naar papa toe wanneer ze willen. Mijn ex man werkt 5ploegen dus Co ouderschap was niet mogelijk door de wisselende diensten. Hij heeft de jongens gemiddels 3 dagen van de tien. Wij hebben een mediator ingeschakeld maar zelf heel veel geregeld zodat die kosten niet hoog waren. Wij wouden voor de jongens alles goed vast hebben staan. Spullen verdelen is ook soepel gedaan. Enigste is nu nog ons huis, mijn ex blijft daar wonen omdat we anders een rest schuld hebben en hij wil mij niet opzadelen met een schuld omdat de kinderen meer bij mij zijn. De bank is hier alleen nog steeds mee bezig. Zijn flinke achterstanden daar. Mijn ex en ik hebben verder bijna nog wel dagelijks contact, en dat verloopt allemaal goed. Onze mediator zei dat hij nog niet eerder had meegemaakt dat een scheiding zo soepel is verlopen. Veel respect voor elkaar gehad tijdens de beslissingen etc.
Grappig, een jaar of 2 geleden heb ik precies zo'n vraag hier gesteld. http://www.zwangerschapspagina.nl/alleenstaande-moeders/260041-wanneer-wist-jij.html Ik merkte een jaar geleden dat onze kinderen er last van hadden. Ik wilde ze niet langer in onze spanning laten opgroeien, omdat ik bang was om de stap te nemen. Natuurlijk 1000x geprobeerd en blijven hopen, maar op een gegeven moment weet je dat de koek op is. En op het moment dat je het doorzet, was het voor mij belangrijk dat één van ons woonruimte zou vinden en dat lukte gelukkig vrij snel. Toen was het voor mijn ex heel duidelijk dat het "echt" was. Dat waren zware tijden, maar ik heb hem steeds voor gehouden dat we er samen doorheen moeten. Nu, een jaar later zijn wij weer heel erg naar elkaar toe gegroeid en komen we stapje voor stapje weer naar elkaar.
Hoe wist jij dat het het moment was om te zeggen: lieverd ik hou van je maar het is niet genoeg. Het moment dat zijn vrouw en dochter hem niet meer interesseerde. Hij had geen tijd voor ons Had je niet het gevoel dat je je man zijn kind afpakte en je kind de vader afpakte? Ik geef mijn kind ruimte om te groeien in een gelukkig situatie. Dat hij haar minder ziet, is zijn keuze Praktische dingen; wie is waarheen gegaan? hoe heb je er voor gezorgd dat jullie on-speaking-terms bleven? Praten deden we al jaren niet meer, de thuis-situatie is dus niet verandert. (Behalve dat hij af en toe eens een uitbarsting heeft) Wat had jij van te voren over het hoofd gezien? Dat je toch achteraf dacht van.. dat had ik niet verwacht. Hij doet inmiddels niets meer in het huishouden, terwijl hij altijd alles deed. Dus nu moet ik echt alles doen. Zorgen voor mezelf, mijn meisje en ook hem (hooguit eten geven) Nog andere tips? Blijf er niet te lang in hangen
word er gewoon beetje verdrietig van.... zo veel meegemaakt en dan ook al uit elkaar... Sterkte ook voor jouw.
Nee waarschijnlijk niet, hoeft ook niet. Maar vind het wel spijtig dat het bij zoveel mensen toch na zoveel jaren en zoveel meegemaakt fout loopt....waar gaat het dan zo vaak fout op vraag ik me af. Lees hier veel dat het gevoel weg was, dat er niet meer gepraat werd en langs elkaar geleefd...maar daar kan je toch aan werken? Dat laat je er toch ook zelf in sluipen dan of niet? Als er misbruik van elkaar verbaal of fysiek is ja dan snap ik het dat je eens voor jezelf kiest of je kinderen....dan zit het gewoon niet goed. Ik vind het moeilijk om te lezen dat mensen niet praten met elkaar....oke wij praten ook niet veel, maar overleggen alles en praten over alles met elkaar. ook al zou je het niet zeggen en zitten we vaak ons eigen ding te doen in de avond...... Het lijkt me zo een moeilijke keuze om te maken als je al zoveel hebt meegemaakt met elkaar. Ik zou dan juist denken je bent nog dichter bij elkaar.....maar blijkt in de praktijk dus dat dat niet zo is als ik het hier lees..... doet me verdriet.....voor de mensen die het meemaken.
Het is ook heel spijtig als mensen uit elkaar gaan. Hoewel ik bijna zou gaan denken dat het een soort "trend" word... In mijn geval, die van mij praat gewoon niet! En ik heb behoefte aan duidelijkheid en praten. En dat krijg ik niet, ik krijg helemaal niets uit de relatie. En na alle ellende verdien ik echt wel beter.....
In mijn omgeving gaan er het laatste jaar ook enorm veel mensen scheiden of bij elkaar weg. Mijn ex en ik hebben zo vaak aan elkaar aangegeven dat we moesten veranderen en dat ging even goed en dan daarna was het weer als er voor. Weinig praten, weinig samen ondernemen. Daarom besloten om uit elkaar te gaan. Dan gunnen we elkaar beide het geluk met een ander. Ik wil niet nog zo 30 jaar door gaan met elkaar, wij hadden nooit ruzie of gezeur met elkaar. Lieten elkaar vrij in alles maar ik miste gewoon veel in onze relatie. Mijn ex man is echt een schat van een vent met een gouden hart, hij is altijd heel goed voor mij en onze jongens geweest ( en nu nog). Ik kan echt geen verkeerd woord over hem zeggen, maar als de passie etc weg is kun je beter stoppen in mijn ogen.