Hoi meiden, Ik zal het proberen zo kort mogelijk te houden. Ik heb 10 jaar een relatie gehad met mijn (zo goed als ex-)vriend en samen hebben we 2 kinderen. Het heeft dus even geduurd voordat ik erachter kwam dat ik door hem nagenoeg dagelijks gekleineerd, gemanipuleerd en ronduit respectloos ben behandeld. Ik heb me het afgelopen jaar verdiept in deze 'materie', ben naar een psycholoog geweest en heel veel met mijn vriend gepraat erover, maar zonder resultaat. Ik heb afgelopen augustus gezegd dat ik er schoon genoeg van had en hem voor een ultimatum gesteld; therapie of uit elkaar. Nou, dat werd dus uit elkaar.Ik heb inmiddels een huis en een nieuwe baan. Ik weet dat hij een verschrikkelijk verleden heeft gehad. Hij uit zich op dezelfde manier hoe zijn moeder zich naar hem uit. Van baby af aan heeft ze vreselijke dingen gedaan en houdt hem daarvoor verantwoordelijk. Hij is heel bang voor afwijzing en heeft veel bevestiging nodig. Dit heb ik hem meerdere malen verteld, maar nee..daar wilde hij niks van weten. Nu blijkt zijn moeder van de week naar haar andere zoon uitgesproken te hebben, dat ze mijn vriend maar een vervelende vent vindt omdat hij te veel op z'n vader lijkt (zij vechten elkaar al 30 jaar de tent uit, dus fijn voorbeeld ook) en een hekel aan hem heeft. Ik vind dit zo erg.. Diep van binnen heeft hij deze afwijzing altijd al gevoeld, maar nu werd hij er heel hard mee geconfronteerd. Dit heeft hem aan het denken gezet en hij wil hulp... Maar goed, mijn vriend wil dus van mij horen dat ik nog met hem verder wil. Hij wil het zelf niet toegeven dat hij aan zichzelf en aan ons wil werken (wat hij wel laat doorschemeren), maar ik moet het hem zeggen. Ik moet hem laten weten dat ik er nog voor wil gaan. Ik voel me wederom een speelbal die hij niet respecteert. Hij mag blij zijn als ik hem nog een kans wil geven, na alles wat hij heeft gedaan. Maar anderzijds denk ik...zijn gedrag in het algemeen lijkt zo verklaarbaar. Nu ook; hij zoekt bevestiging dat ik het nog wel wil, hij wil het niet zelf zeggen uit angst voor afwijzing. Als hij geen initiatief neemt, kan hij ook niet afgewezen worden. Hij kan zich hooguit gewenst voelen als ik hém vraag het nog een kans te geven. Wat moet ik hier nu weer mee? Ik ga er zelf aan onderdoor maar ik ergens voel ik een vorm van medelijden met hem. Hoe hij zich gedraagt is alles wat hij kent en geleerd heeft. Ik heb hem verteld dat het niet meer de verantwoordelijkheid van zijn ouders is, maar van hem. Hij is een volwassen man. Hij wil in therapie en eraan gaan werken. Maar als wij samen verder willen, moet het ten eerste uit mijn mond komen en ten tweede moet het op zijn voorwaarden gaan. Ik heb bijvoorbeeld gezegd dat ik best in gesprek wil, maar hij niet hoeft te denken dat ik mijn huis ga opgeven. Ik wil hoe dan ook apart wonen, ik ben echt kapot. Dat vindt hij prima, maar niet voor een al te lange tijd. Dus hij gaat bij voorbaat al voorwaarden stellen waar ik nog helemaal niet klaar voor ben. Ik ga mijn huis niet opgeven, nu niet en misschien wel nooit niet. Gevolg is wel, als ik mijn grens aangeef kan het zomaar zijn dat hij weer omdraait en zegt: weet je wat, dit wordt niks. Laat maar zitten. En dan zou ik inderdaad ook moet zeggen: prima! Maar het gevoel knaagt dan dat het een gemiste kans is. Het is manipulatie, ik weet het. Maar wel waarom hij therapie nodig heeft, dus van hem verwachten dat hij zich nu helemaal eerlijk opstelt is niet realistisch. Mijn emoties gaan als een achtbaan heen en weer. Ik praat met mensen die dichtbij me staan, juist om me niet te laten meeslepen in die manipulaties, dus please be gentle Hoe kan ik het beste dit gesprek ingaan, zonder hem maar van alles te verwijten maar ook zonder mezelf erin te laten meeslepen en uit hoop op beterschap maar meega in zijn voorwaarden?
Hij gaat eerst maar eens aan zichzelf werken voor zichzelf. Je hebt je eigen zaken op orde, houd dat zo. Ik denk dat als je hierin mee gaat straks terug bij af bent.
Ik zou van hem eisen dat hij eerst zelf maar eens in therapie gaat. Laat hem eerst maar eens bewijzen dat hij bereid is om aan zichzelf te werken. Want zoals ik het lees is zijn de relatieproblemen een gevolg van zijn verleden en de dingen waar hij mee zit. Het lijkt me dus voor hem alleen maar goed om eerst eens op zichzelf te focussen, zijn gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten en daarna maar eens te kijken hoe nu verder met jullie relatie. Zo heb jij de tijd om echt even goed bij te komen van de heftige periode en kan je tegelijkertijd zien of hij moeite wil doen voor jou (en zijn gezin) zonder meteen op te geven.
Ik zou hem zeker de kans geven. Dat je eerst je eigen huis niet wil opgeven snap ik wel. Maar ik zou er qua therapie wel volledig samen voor gaan.
In combinatie met de andere antwoorden hieronder, denk ik dat jezelf wel weet dat de bal bij hem ligt. Laat hem eerst maar aan zichzelf werken en dat laten zien. Jij bent al op de juiste weg en nu hij nog. Wil hij dit niet is dat zijn keus.
Dit is ontzettend herkenbaar! Mijn ex deed dit ook. Veel verbale agressie. Manipulatie. Toen ik de stap gezet had om te vertrekken wilde hij ineens wel aan zijn problemen gaan werken. Maar alleen als ik bij hem bleef. En op korte termijn weer wilde samenwonen. Ik denk (zoals ik gedaan heb) dat je duidelijk moet zijn in waar jou grenzen liggen. Ga hem niets toezeggen. Leg uit dat je van hem houdt maar het zo niet langer kan. Hij moet aan zichzelf werken. Niet in de eerste instantie aan jullie relatie. Lastig hoor. Dat is het absoluut. Maar kies voor jezelf en je kinderen.
Als je ook nog enige vorm van liefde voor hem voelt dan zou je hem zeker een kans kunnen geven, maar met een kanttekening 'nu nog niet'... Laat hem zoals hierboven gezegd eerst aan zichzelf werken, en daarna zien jullie wel waar het toe leidt...dan is t ook geen directe afwijzing, maar je moet wel zelf nog ergens gevoelens voor hem hebben natuurlijk. en denk ook ergens een modus kunnen vinden dat, stel dat de therapie aanslaat, jij hem wel kan vergeven voor zijn gedrag in het verleden. daarnaast vind ik dat je hem ook best kan vertellen dat hij op het moment dat hij eisen stelt van 'niet te lang' dat hij je manipuleert (dat je het gedrag direct aanwijst) en dat je dan zegt daar niet in mee kan gaan.
Dat is het enige wat je aan gevoelens voor hem beschrijft in je post en hiervoor zou ik persoonlijk niet mijn leven weer overhoop halen. Mocht je wel meer voelen dan wat hier aangegeven staat dan nog denk ik dat hij eerst maar aan zichzelf moet werken.
Ik zou heel hard weg rennen en niet meer omkijken. Als je ex een persoonlijkheidsprobleem heeft, dan is het fijn als je weet hoe het komt. En ook naar dat dit gebeurd is. Maar daarmee is een psychiatrisch probleem niet verholpen. En relatietherapie is daar niet de plek voor. Als hij zichzelf wil verbeteren dan begint hij eerst maar eens aan zichzelf. Dan kun je daarna eventueel nog verder zien. Verder het contact normaal houden vanwege de kinderen en verder op een laag pitje zetten. Lees je eens in op borderline persoonlijkheids stoornis. Ik zeg natuurlijk niet dat je ex dit heeft. Maar het schept wel duidelijkheid over omgaan met liegen en manipuleren.
Tja, op basis van je verhaal zou ik zeggen: geef hem nog een kans. Maar dan ook alleen als jij dit echt wil. Ik lees namelijk een hele beschadigde man, die zijn hele jeugd heeft weg gedrukt en dat heeft een stempel op het heden gelegd. Een stempel op z'n gedrag en houding. Hij zal daar zelf aan moeten werken. Mijn man heeft ook een hechtigsprobleem vanuit z'n jeugd. We zijn inmiddels 11 jaar bij elkaar waarvan ik (en hij ook) heel veel hebben geïnvesteerd in onze relatie, maar ook in zijn problemen die vanuit de jeugd komen. En ja dat heeft me heel veel energie gekost, maar uit eindelijk wel veel meer opgeleverd. Voor onze relatie maar vooral voor hemzelf.
Mijn gedachte: Eerst hij alleen in therapie ivm zijn verleden, als dat goed gaat kan je samen gaan. Maar gelijk je huis etc opgeven zou ik niet aanraden
Hier mee eens. Hier helaas ook een man met de nodige bagage uit zijn jeugd en dat is moeilijk, vooral voor hem. De onzekerheid die dat bij hem heeft veroorzaakt gaat ook nooit meer weg denk ik. Hij is eigenlijk altijd goed in alles wat hij doet, maar zal het zelf waarschijnlijk nooit zo ervaren. Als iemand maar lang genoeg tegen je zegt dat je toch niks kunt/waard bent blijft dat wel hangen. Dus op basis van je verhaal zou ik ook zeggen geef hem een kans. Je bent niet voor niets 10 jaar samen geweest, dus hij heeft wel wat denk ik. Aan de andere kant, duidelijk zijn in wat jij wilt en houd je daaraan. Geef duidelijk je grenzen aan. Als hij het waard is tenminste natuurlijk.
Ik kan er als buitenstaander natuurlijk weinig over zeggen, maar hij klinkt lichtelijk als mijn vader. Verschrikkelijk onzeker, vreselijke jeugd gehad, heeft mijn moeder wel tig keer gesmeekt of ze alsjeblieft niet bij hem weg wilde gaan want was doodsbang om alleen te zijn. Maar aan het einde van de dag is en blijft het een klootzak, die echt niet voldoende in staat is om zich in anderen in te leven. Het zal altijd om zijn eigen emoties blijven draaien. Hij is grappig genoeg ook erg gevoelig. Therapie is helaas geen wondermiddel, en het zou natuurlijk voor jullie wel kunnen werken, maar er zijn ook mensen die niet in staat zijn om anderen te behandelen zoals zij dat verdienen. Als jij denkt dat het er bij hem wel in zit dan zou ik hem dat eerst laten bewijzen, in plaats van weer aan zijn voorwaarden te voldoen.
Laat hem eerst maar aan zichzelf werken, daarna kan hij (en jij) pas aan jullie samen werken. Wanneer je duidelijk ziet dat hij stappen heeft gemaakt, kan je pas gaan nadenken over een vervolg. Komen die stappen er niet (en blijft het dus bij alleen maar zeggen dat hij er aan gaat werken), dan heeft het weinig zin om er weer energie in te steken. Dus: eerst daar bij woord, dan praten we verder
Ik voel nog veel voor hem. Juist op de momenten dat we het heel gezellig hebben en hij helemaal zichzelf is, weet ik dat het gevoel er nog is. Hij komt overigens helemaal niet onzeker over, hij stopt het juist weg. Hij zal mij nooit smeken om te blijven. En dan onze kinderen? We hebben ze al verteld dat het niet goed gaat thuis en dat papa en mama dus hebben besloten apart te gaan wonen. Ik had al een vermoeden dat er toch nog iets zou kunnen veranderen na onze beslissing (omdat hij dat steeds liet doorschemeren, maar puntje bij paaltje stoot hij me weer af) dus we hebben niet zozeer uitgesproken dat we echt uit elkaar gaan. Alleen dat we apart gaan wonen en dat voor hun alles verder zoveel mogelijk hetzelfde blijft als nu. Ik blijf hier met de kinderen en als ik 's avonds en in het weekend aan het werk ben, dan is papa hier. Ik zou eerst sociale sector huren, maar nu huur ik van een kennis die meerdere woningen heeft en verhuurd. Daarop hebben we besloten dat hij (voorlopig) daarheen gaat, om de kinderen aan de situatie te laten wennen. Dochter mag het er gewoon over hebben in de klas en met de juf, vriendinnetjes etc. Ze zegt ook gewoon dat papa en mama uit elkaar gaan en papa ergens anders gaat wonen. Haar tegenspreken door te zeggen dat het helemaal niet zeker is of we uit elkaar gaan doe ik niet, omdat ik haar dan straks blij maak met een dode mus, dus heb ik besloten het zo te laten. We gaan sowieso apart wonen en het gaat nog héél lang duren voordat we evt weer onder 1 dak kunnen samenleven. Hoe leg ik dit het beste aan de kinderen uit?..
Zoals al meerdere zeggen laat hem eerst de stap zetten om aan zichzelf te werken. Is beter voor hem maar op lange termijn ook goed voor de kinderen. Mocht je er serieus tegen over staan om het opnieuw met hem te proberen wanneer hij aan zichzelf gewerkt heeft kun je hem bijvoorbeeld ook aangeven dat die mogelijkheid er op dit moment niet is maar die wel kan komen wanneer hij aan zichzelf werkt. Mocht hij dat niet genoeg vinden en wederom voorwaarden stellen, dan realiseer je je alsjeblieft dat het nooit gaat veranderen met geen enkele therapie, misschien tijdelijk maar niet blijvend, je bent op dat moment enkel een makkelijk ‘slachtoffer’ om het op te botvieren (manipulatie en frustratie) die tijdelijke gedragsveranderingen zijn dan enkel een ‘nieuwe’ manipulatie techniek die bewezen effectief is. Overigens denk ik niet dat medelijden hebben met een mogelijke oorzaak een goede basis is om samen verder te gaan of in therapie. Uiteraard kun je hem wel toezeggen hem te ondersteunen tijdens de therapie wanneer je dat zelf ook echt wilt, als vrienden.
Dat klinkt echt heftig. Ik zou heel duidelijk zijn: hij moet eerst aan zichzelf werken en daarna kun jij erover nadenken of je nog samen ergens met hem aan wil proberen te werken.
Niet. Niet verder uitleggen en de informatie zo laten als het is. Ze zijn ermee om aan het leren gaan dat jullie uit elkaar gaan. Als je gaat proberen uit te leggen dat papa eerst aan zichzelf moet werken en dat jullie dan misschien later weer bij elkaar komen, dan is dat waanzinnig onduidelijk voor je kinderen.
We hebben gepraat gisteren. Ik heb aangegeven dat hij eerst aan zichzelf moet werken, voor zichzelf in eerste plaats. Ik wilde ook de komende periode echt gewoon rust hebben. Hij gaf wel aan dat hij wil weten met welke 'mindset' hij bij ons weg zou gaan. Zou het definitief zijn en dat je elkaar alleen spreekt over de hoognodige zaken en verder niet, of heb je beide de intentie om eraan te werken en kan je elkaar dus gewoon eens opbellen in de avond om te vragen hoe je dag was en lunch je een keer samen op de zondag. Het zou dan niet de bedoeling zijn dat alles meteen weer koek en ei was, maar dat we heel langzaamaan proberen weer terug te groeien naar elkaar. Eerste periode dus gewoon als vrienden. Hij gaat dan eerst een paar sessies therapie voor zichzelf doen, ik ook voor mezelf en daarna relatietherapie samen. Dit zijn overigens voorwaarden die ik heb gesteld, waar hij dan mee akkoord gaat. Wbt samenwonen: hij is van mening dat als het goed gaat, je ook over een tijd (wel een lange tijd) weer samen kan wonen. Als we niet kunnen samenwonen, gaat het blijkbaar niet goed genoeg. Ik ben het daar niet mee eens, omdat het ook wel eens de sleutel zou kunnen zijn. Er is gewoon teveel gebeurd en ik weet niet of dat het herstellen valt, dat ik ook geen spanning meer in huis voel bij hem. Dat zal de tijd dus moeten uitwijzen. Ik denk dat we niet eens zozeer verschillen van mening in dit geval. Ik wil dat hij eerst aan zichzelf gaat werken en dan zien we wel. Ik wil hem zeker wel een kans geven als dat tegen die tijd beter gaat. Maar hij wil in ieder geval weten of we beide de intentie hebben om er samen voor te gaan. Maar wel dat we allebei op elk punt kunnen zeggen: dit gaat voor mijn/ons niet werken, ik wil niet meer. Hij vindt die mindset heel belangrijk en dat snap ik wel. Er zit niet eens zoveel verschil in het hele proces.