Hee nog een promovenda! Er loopt er hier nog een rond, die is zwanger van een tweeling (al meer dan 25 weken geloof ik), en die heeft haar proefschrift verdedigd toen ze zwanger was. Weet niet of dat met het eerste kindje was of met deze 'lading' Ik vind het wel zwaar hoor, de combinatie, maar de overweging was idd dat als het snel zou lukken dat ik dan nog zw-verlof zou hebben (heb ik PRECIES), verlenging en WW heb ik sowieso recht op. En je krijgt een bovenwettelijk bedrag omdat je dr. bent oid. Ik kan nu echt geen nachten tot 3 uur werken, ben nu in het 2e trimester al blij dat ik weer 8 uur per dag volhou. Daarna stort ik doodop mijn bedje in. Ik ben ook nog een tijdje ziekgemeld geweest omdat ik amper kon bewegen van de misselijkheid. Ik wil je niet ontmoedigen natuurlijk, maar het is echt heel pittig! Nu heb ik weer meer puf en gaat het ook weer, maar ik vraag me soms wel af hoe ik het ooooit moet bolwerken. Maar dat komt ook doordat ik over een week ook nog ga trouwen, dat maakt het extra zwaar, juist deze zomer toen ik zo beroerd was, hard moest werken EN een bruiloft moest gaan regelen. Gelukkig heb ik een super kerel naast me, die is al gepromoveerd en weet hoe het is... Ik voeg je even toe aan mijn vriendenlijst, voor ik hier pagina's ga volkladden over mijn gevaarlijke combi van dit jaar: Boek, Baby en Bruiloft.
Hallo allemaal Ik zou het waarschijnlijk wel wat eerder dan de 3 maanden vertellen aan mijn familie. Ook omdat wanneer het fout gaat ik het ook met hen kan delen en dat ik dan hun steun kan krijgen. Ik zou niet graag willen vertellen aan mijn ouders dat het fout is gegaan zonder dat ze wisten dat ik zwanger was. Ik denk dat mijn ouders er graag voor me willen zijn in goede en slechte tijden.
Alleen mijn broer en vrouw wisten dat we gestopt waren met de pil. Verder dacht iedereen dat wij kinderloos zouden blijven Toen we wisten dat we zwanger waren, hebben we het mijn schoonzus en zwager verteld. Met 8 weken de eerste echo, en toen ook de ouders. Volgende dag op mijn werk, en een paar dagen later op de verjaardag van mijn vriend, onze vrienden en familie leden. Tot nu toe ben ik best ziek van mijn zwangerschap, en was door al mijn smoezen heen.
Wij hebben het onze ouders verteld toen we stopten met de pil en even later ook wat vrienden. We krijgen (gelukkig) niet elke maand de vraag of het gelukt. Alleen mijn moeder begint nu na 8maanden toch wel wat vaker te vragen hoe het zit. Ik vind het juist fijn dat ook vrienden het weten. 1 bevriend koppel verwacht een deze dagen hun eerste kindje en een ander bevriend koppel gaat binnenkort voor de tweede. Zo kunnen we toch wat gedachten wisselen en hoef je niet iedere keer op te letten met wat je zegt. Als we zwanger zijn zullen we het eerst onze fam vertellen en daarna de vrienden. Ik wacht niet tot de 12 weken omdat ik zeker weet dat ik veel steun nodig zal hebben als het fout gaat. Ik heb het zelfs mijn baas verteld dat we gestopt zijn met de pil, ik heb namelijk nog geen vast contract dus wou toch weten hoe hij ertegenover stond. Maar gelukkig vind hij het geen probleem en hoopt voor ons dat het snel raak mag zijn.
Wij hebben het ook aan ouders, broers, zussen en een aantal zeer goede vrienden verteld toen ik gestopt ben met de pil..De relatie en band met deze mensen is gewoon erg sterk.. Mocht ik zwanger raken, dan mogen ouders, broers en zussen het méteen weten..idd ook met de achterliggende gedachte, dat als het fout mocht gaan, ik inderdaad ook de steun heel hard nodig zou hebben.. Na een tijdje zouden we het dan ook de vrienden en de rest van de familie vertellen.. We hebben ook afgesproken dat, als we naar de dokter moeten, we het dan aan iedereen gaan vertellen..Gewoon, omdat ik het nu al vervelend vind als mensen (uit de familie) constant aan me vragen "of er al iets in mijn buikje groeit?" en "dat het nu toch echt niet meer lang kan duren.."...(deze mensen weten van niks..)..En dat vind ik gewoon vervelend.. Maaja..eerst maar een zwanger worden..
Op dit moment zijn er bij ons een paar mensen die het weten: onze oude buurvrouw (net verhuisd, maar was altijd zo gezellig kletsen op t balkon), en mn zusje. Zij woont even bij ons in, en thuis willen we niet stiekem hoeven doen. Verder houden we het voor iedereen geheim, maar dat vind ik best lastig! Zeker nu het wat langer lijkt te gaan duren, en iedereen er zo vaak grapjes over maakt. Wij zijn namelijk zo'n stel van wie iedereen het al lang verwacht, maar toch wil ik ze ook kunnen verassen! Dus ik hoop dat het niet al te lang meer duurt, en we gewoon lekker eerlijk kunnen zijn naar iedereen. Als het lukt, dan vertellen we het onze nabije familie zodra daar een leuke gelegenheid voor is. Verder zijn er een paar vrienden waar ik mn mond vast niet tegen kan houden, maar de rest van de wereld (behalve jullie natuurlijk!) moet het maar gaan ontdekken aan mn groeiende buikje hoor! Veel te leuk...8)
Mijn man en ik hadden besloten aan niemand te vertellen dat we 'bezig' zijn. Nou ja, op mijn beste vriendin na... je wilt je ei af en toe toch ergens kwijt We hadden inderdaad geen zin in maandelijks vragende blikken of bemoeienissen. Een paar weken terug heb ik een vroege miskraam gehad. Nu weet zo'n beetje iedereen; ouders, broers, vriendinnen, collega's. En weet je; het maakt niks uit. We hebben gezegd dat het absoluut geen verboden onderwerp is, maar dat we niet willen dat er elke maand gevraagd wordt hoe het ervoor staat. ("Don't call us, we call you...") Sterker nog: omdat het bij ons wat langer duurt vind ik het wel fijn om het er gewoon over te kunnen hebben.