Ja, alleen mijn ouders en schoonouders weten het nog en heb ook nog niet echt de behoefte om het te vertellen (ben pas 10 weken) dus na de nipt moet het er toch eens van komen.
Onze dochter is wel mee geweest naar de eerste echo, maar had nog geen idee waar het over ging. Dat hebben we nog zo gehouden totdat we de uitslag van de nipt hadden. De opa’s en oma’s wisten het, door omstandigheden, met 6 weken. Ooms, tantes en onze beste vrienden met 10/11 weken met de uitdrukkelijke mededeling om er niets over te zeggen, omdat zij nog niet echt iets wist. De rest van de wereld pas met 14 weken en dat vonden wij prima!
Mijn dochtertje ging vaak mee naar het ziekenhuis toen we de MMM in gingen. Ze heeft het hele proces mee gemaakt en zag zelf de test liggen. "Twee streepjes is goed hè mama?" zei dit wijsneusje. Wel vindt ze het heel lang duren.
Ik heb, toen ik er net achter was dat ik zwanger was, het verteld aan mijn 3 jarige. Niet als in zekerheid, maar dat er een kans was dat hij nog een keer grote broer zou worden. Nadat we een kloppend hartje hebben gezien hebben we verteld dat hij nog een keer grote broer wordt. Ze lopen de halve dag op mij te springen, incl op mijn buik.
De laatste keer hebben we het bewust pas verteld rond een week of 13. De echo & niptuitslag waren goed, daarna hebben we het verteld aan de kinderen (oudsten zijn 4 &5,5) De rest hebben we het verteld nadat de kinderen het wisten. Onze (nu nog) jongste is ziek geboren en heeft in het ziekenhuis gelegen. De jongens zijn daar toen heel verdrietig over geweest. We wilden ze nu niet vertellen dat er een baby komt om daarna te moeten melden dat het mis was gegaan. Ook had ik er geen behoefte aan dat moeders van school ofzo het dan zouden weten
Dochter ging mee naar de echo met 9/10 weken oid dacht ik. Toen hebben we het haar verteld. Ik wilde graag dat zij het eerst wist, voordat de rest van de familie het zou horen.
Wij hebben rond 8 weken het boekje "mama wat zit er in je buik" voorgelezen aan de kinderen. Met zijn vieren op bed, samen het boekje lezen, was heerlijk! We hadden een echo gehad met een kloppend hartje. Onze dochter hebben we meegenomen naar de termijnecho. (zij is 4,5) ons zoontje is net 3, die hadden we thuis gelaten bij oma. Helaas bleek met de echo vorige week (10 weken) dat het kindje met 8 weken en 4 dagen al gestopt was met leven. Ik hoor mezelf nog tegen mijn dochter zeggen; "oh kijk, het babytje is ziek, die komt niet naar ons toe, maar naar opa in de hemel" Ze gaat er super goed mee om, voor haar is het goed. Ze is blij dat opa nu ook zijn eigen baby heeft. De verloskundige zei al dat kinderen heel flexibel zijn. Het enige waar je over na moet denken is dat ze het aan de hele wereld willen vertellen dat hun mama een baby in haar buik heeft
Na de eerste echo. Voordat we het de familie gingen vertellen. Onze dochter is 5 jaar en krijgt het anders wel mee door de gesprekken. Dat had ik niet eerlijk gevonden voor haar.
Dit heb ik ervaren. Ik wilde graag na 12-13 wkn vertellen, speelde zelfs met idee om tot 20 wkn te wachten. Mijn kinderen waren toen 5 en 3 jaar. Maar... vanaf 5 wkn kreeg ik hyperemesis gravidarum en was ik dus flink ziek en bedlegerig. Mijn kinderen hadden heel snel door dat dit anders dan normaal 'ziek' was. Ze maakten zich ernstig zorgen en in week voor eerste echo (8,5 wkn) kregen wij een verontruste KDV leidster aan de telefoon. Wat er in hemelsnaam met mama aan de hand was? Mijn dochter bleek verteld te hebben dat ik erg ziek was, veel buikpijn had omdat er iets in mijn buik zat, dat ik naar ziekenhuis moest en dood zou gaan ... (je kunt raden wat de leidsters dachten...) In diezelfde week bleek ook mijn zoon op school verteld te hebben dat ik erg ziek was en naar ziekenhuis moest, en werd ik door een hevig bezorgde juf apart genomen, om te vragen wat er aan de hand was... We hebben toen wel nog enkele dagen gewacht tot we eerste (goede) echo hadden gehad en toen kinderen alles verteld. Was een enorme opluchting voor hun. Ik had echt niet van te voren bedacht dat ze dit zo bezig zou houden en dat ze zulke dingen zouden bedenken... Maar ja. Achteraf gezien, hoe hadden ze met hun beperkte (levens)ervaring ooit iets anders kunnen denken?
Ons zoontje van toen nog 4 zag de echo foto liggen, en zei mama je heb baby in de buik. Dit was met 7 weken. Uitgelegd dat het ons geheimpje was en wonderbaarlijk heeft ie het tegen niemand gezegd tot 12 weken..
wij wachten tot sowieso na de eerste echo. Misschien zelfs tot de tweede echo met 10-11 weken. Ligt eraan hoe hard mijn buik gaat groeien. Onze oudste is 6 en roept al weken dat mama een baby in de buik heeft. en van de week zei hij opeens: mama ik zou het zo leuk vinden om een baby van onszelf te hebben. Dan kan ik elke dag knuffelen. Ik denk dat hij wel wat aanvoelt. Maar bij ons gaat het vaker mis dan goed dus ik wacht nog even anders is hij zo teleurgesteld. En wachten duurt voor ons al lang laat staat voor een 6 jarige. Toen ik zwanger was van onze dochter moest hij nog 2 worden toen meteen verteld maar snappen deed hij het toch niet haha.
Hier nu bijna 8 weken zwanger dmv icsi, heb al 2 kids een dochter van 5,5 en een zoontje net 3 jaar. De planning was om t na de 12 weken te vertellen, maar door zware overstimulatie, waar ik nog steeds niet doorheen ben, heel moe ben, en niet eens alleen meer voor ze kan zorgen, hebben we het dit weekend maar verteld. Na een mooie echo. En heb een enorm dikke buik al. Dochter wou al ruim een jaar een zusje, ze voelde t ook aan, ze zei bv als ze nog iets van een baby knuffel tegen kwam, dat die bewaard moest voor baby broertje of zusje. Ze reageerden beide super blij, en zo kon ik ze uitleggen waarom mama zou weinig kan, nu accepteren ze dat veel beter, zijn super lief . Ook heb ik wel nagedacht als t toch niet goed zou gaan, maar dan zou ik t toch ook willen delen met ze. Dochter heeft t op school al tegen der juf verteld en wat vriendinnetjes, wel gevraagd of ze t geheim wilde houden, maar dat lukte niet zei ze vanmiddag... Dotjes en zonnebloem, heel veel sterkte, hoop dat jullie wens binnenkort opnieuw vervuld wordt, met een blijvend wondertje.
Met 12 weken pas. Eerst de meest spannende weken afgewacht en de echo. Daarna ook pas aan alle anderen verteld.
. Helaas hier de update: vandaag de 10 echo weken, hartje is gestopt . Moet dit dus nog tegen de kids vertellen... valt me zwaarder dan ik dacht. Mocht t nu ooit nog eens lukken wachten we veel langer om t te zeggen.
Bij m'n tweede zwangerschap waren we al jaren bezig met behandelingen, onze zoon ging ook altijd mee naar het ziekenhuis etc. Hem hebben we het toen direct verteld, toen het tweede streepje écht overduidelijk was (dus met 4 weken). Hij was toen, op een maand na, 5. Deze keer heb ik het met kerst verteld, toen was ik een week of 7 zwanger. Ik had vlak daarvoor de eerste echo gehad en de kinderen voelden dat er iets aan de hand was. Ik had een paar weken daarvoor al een opmerking van m'n zoon (inmiddels 9 jaar) gehad over m'n misselijkheid; 'Je moet zo vaak overgeven, ben je zwanger ofzo?' Onze dochter is nu 3, maar ik heb niet het idee dat zij er moeite mee heeft gehad dat het zo ontzettend lang duurde. In het begin was ze er amper mee bezig, het interesseerde haar niet echt. Het kwam pas veel later dat ze echt begon over flesjes geven, hoe lang het nog duurt, of de baby nu wakker is in m'n buik, dat ze de baby in m'n buik kusjes en knuffels geeft, etc. Nu begint ze het wel irritant te vinden dat het nog een paar weken duurt, maar goed, daar heb ik zelf ook last van