dag lieve dames! Ik zit een beetje met mezelf in de knoop. Ik wil me vooraf alvast echt 1000 keer verontschuldigen voor de mensen die super graag een kindje willen en mij totaal van een andere planeet vinden. Maar misschien herkent iemand zich hierin en kan ik ook weer slapen (want 3 uur per nacht is toch te weinig heb ik het idee). Nou goed ik ben nog vrij jong, ik ben 23 en mijn vriend wordt 28. Altijd al vanaf kleins af aan wilde ik moeder worden en toen ik tante werd begon het steeds meer te kriebelen.. We hebben het er vaak over gehad en toen besloten om ervoor te gaan. Wat ik niet wist was dat het meteen de eerste keer raak was. Toen we dat tweede streepje zagen waten we uiteraard super enthousiast. Maar hierna ging het snel bergaf. Sindsdien heb ik elke avond paniek aanvallen, ben ik super bang en weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik twijfel letterlijk over alles.. ben ik wel echt gelukkig, ben ik zeker van mijn relatie en kan ik dit überhaupt wel aan? Door dr onzekerheid komen natuurlijk ook nog ruzies die het niet bepaald beter maken.. ik ben nu bijna 8 weekjes zwanger maar weet gewoon de weg even niet meer.. ik hoop echt dat ik niemand voor het hoofd stoot en dat ik hier niemand boos maak.. Ik zou het gewoon fijn vinden om wat positiviteit te ervaren! Ps. Ik ben inmiddels wel doorverwezen naar een psychologe die gespecialiseerd is in dit soort dingen bij zwangere vrouwen maar de intake laat nog op zich wachten en ik wil zo graag weer slapen!
Ik wilde ook niets liever dan een kindje toen wij eenmaal begonnen eraan en ik was na een paar maanden zwanger. Vanaf het begin met hetzelfde geworsteld en zelfs naar mijn man uitgesproken dat ik niet wist waarom we dit in godsnaam hadden gedaan en hoe we het in ons hoofd hadden gehaald om ons leven op deze manier te verzieken. Realistisch gezien wist ik dat het een combinatie van onzekerheid, hormonen en angst voor het onbekende was, maar het gevoel was wel aanwezig en behoorlijk rot. Nu het dichterbij komt voel ik af en toe weer hetzelfde, maar kijk ik ook zo uit naar het moment dat ik haar vast kan houden. Het ene moment wordt ik overspoeld met liefde, het andere moment vraag ik me af waarom ik dit wilde. Ik kan je nog niet vertellen dat het goed komt omdat ik nog niet ben bevallen, maar ik vertrouw er wel op dat dit gaat gebeuren. Er zijn genoeg mensen die er 2 of 3 of zelfs meer willen en krijgen, dat zal allemaal niet voor niets zijn toch? Lees ook nog even het topic 'Veel verdriet, ga ik van mijn kindje houden', daar hebben heeeeel veel moeders hun verhaal opgeschreven waarin je waarschijnlijk veel herkenbare dingen gaat lezen
Lieve reactie! Fijn dat ik niet alleen ben! Ik heb me gewoon nog nooit zo eenzaam gevoeld.. wilde niets liever dan den kindje en nu denk ik tot mijn eigen verafschuwing soms: ga weg ga weg.. hmpf
Ja dat gevoel is echt enorm herkenbaar, maar dat komt echt wel goed! Nu heb ik af en toe ook nog de gedachte 'waarom zijn we hieraan begonnen' maar als ik haar voel draaien en dansen in mijn buik dan besef ik echt dat mijn wereld in zou storten als dit kleine frummeltje iets zou overkomen, ookal heb ik haar nog nooit vastgehouden. Je groeit er dus wel iets in hoor, de onzekerheid zal misschien blijven tot het einde maar het wordt wel minder en 'anders' en beter. En fijn dat je wel een verwijzing hebt en met iemand gaat praten erover, ik hoop dat dat je kan helpen het gevoel een beetje van je af te zetten.
Die rot hormonen ook hè? Want die zorgen ervoor dat alles 1000x harder binnen komt! Maar ik kan je ook vertellen dat dat na een aantal weken minder gaat worden en die gevoelens ook! Iedere nieuwe moeder is bang. Of het nou de eerste, tweede of zesde is. Het is normaal maar het moet geen belemmering zijn in je dagelijkse doen. Goed dat je hulp hebt! Niemand heeft een glazen bol dus ik kan je ook niet zeggen hoe de toekomst eruit gaat zien. Een kindje krijgen heeft heel veel impact, het vergt heeeeel veel energie maar geeft het ook weer. Het kan druk leggen op je relatie maar ook versterken (heb beide meegemaakt, na de eerste gescheiden, en bij de tweede is de band juist hechter geworden met mijn huidige man) maar ze worden groter, gaan lopen, praten, worden eigen persoontjes en zullen de leukste mensen zijn die je kent! Geloof niet in de roze wolk, of ja, geloof niet dat dat moet. Ik heb het wel eens eerder gezegd hier op het forum maar niet alleen een kindje word geboren maar ook een moeder en jullie gaat elkaar leren kennen met vallen en opstaan.
Ahh de hormonen. Je weet nu wat je hebt en niet wat je krijgt. Je hebt nu geen controle ,eer over de situatie. Let iT go. Het komt goed !!!
Hier precies hetzelfde. Eindelijk na 4 jaar doormiddel van IVF zwanger geworden. En ja, toen sloeg ook de twijfel toe.. over van alles! Kunnen we dit? Waarom wilden we dit? Het hoort er allemaal bij. En ook bij deze zwangerschap, weer twijfel.. Je gaat gewoon bij jezelf na of je het allemaal wel kan, kan ik wel zorgen voor zo'n klein mensje? Antwoord? Jazeker! Helaas had ik niet zo'n positieve start bij de eerste (postnatale depressie) maar ook dit is helemaal goed gekomen! Je moet eenmaal aan elkaar wennen, maar zodra je aan elkaar gewend bent, heb je een band die niet zomaar kapot kan gaan.. Ik wil je wel een tip geven, blijf vooral praten met je partner. Leg uit dat je die gevoelens hebt en dat die heel erg normaal zijn. Hormonen zijn hele rare dingen die je hele leven in twijfel kunnen brengen. Maar ook dit komt weer goed
Uit ervaring kan ik vertellen dat het begin van elke zwangerschap gewoon raar is. De vraag: ,was ik er nou wel echt klaar voor' komt dan vaak terug. Ik had het bij allebei, terwijl we bij allebei 2 jaar probeerden om zwanger te worden. Hormonen en het onzekere van al die nieuwe ervaringen en verantwoordelijkheid lijkt heel veel. Maar... je groeit hierin mee naarmate de weken vorderen. En als je je kindje in het echt gaat zien: je bent verliefd!!! Mooiste moment in je leven geloof me! Komt goed meid!
Wij wilden eerst trouwen en dan aan kindjes "beginnen". Dag na de bruiloft hoefde het van mij opeens niet meer. En ik wilde al jaren! Blijkbaar gaf mijn man mij een veilig gevoel met zijn "eerst maar eens trouwen". Daarna nog een ronde gewacht en voor kerst echt begonnen. 2 maanden teleurstelling. En met de positieve test weer de twijfel of het wel het goede moment was, en of wij het wel kunnen enzo. Voorzichtig advies: probeer te bedenken wat jij leuk vindt aan zwangeren/zwanger zijn, welk positieve beeld had je van te voren? En focus je daarop. Mijn focus was babymeubeltjes en kleertjes zoeken op marktplaats. En alle info over de ontwikkeling van baby zoeken die ik maar kon vinden. Youtubefilmpjes met zwangeren en baby's (ik vind Annic ten Duis heel leuk, en er zijn er veel meer). Ik merk dat ik nog steeds (al) aan het nestelen ben en me echt aan het voorbereiden ben met zoveel mogelijk informatie. Ik vind het ook heel frustrerend als ik mijn moeder app over haar zwangerschap van mij en ik krijg alleen terug dat ik moet genieten. Ik geniet als ik antwoord krijg op mijn vragen!
Lieve @Solbol, zo herkenbaar! Check het topic wat ik geopend had. Met mij gaat het inmiddels al stukken beter. Knuffel!! http://www.zwangerschapspagina.nl/threads/veel-verdriet-ga-ik-van-mijn-baby-houden.674688/