AARGH! Ik ben echt een emotionele doos! Ik moet het toch even van me afschrijven.. Gisteren eerste echo gehad, niks aan de hand alles was goed ik helemaal gelukkig.. Helaas wel heel de ochtend lopen spugen, en de middag ook regelmatig, bijna niks gegeten en zoveel mogelijk proberen te drinken.. Ben gister niet wezen werken. Vandaag wilde ik weer met frisse tegenzin gaan proberen te werken, dus wekkertje ging om 9 uur ik at mijn ontbijtje op bed, en bleef daarna nog even relaxed liggen en tv kijken.. Helaas werd met de minuut de misselijkheid erger. Ik dacht dus om 10 uur ik bel mijn baas op dat het me vandaag niet gaat lukken. Dus hij zegt: ja maar, de ergste misselijkheid is toch alleen 's morgens, dus je kan het vanmiddag best proberen.. Laat het me maar even weten.. Je had toch ook pillen tegen de misselijkheid? (daar gaat het begripvolle) Dus ik heb gezegt dat ik het best wil proberen en dat ik om 12 uur wel even een berichtje doe wat ik ga doen vanmiddag.. Ondertussen werd de misselijkheid nog erger.. tranen kwamen erbij en verder nu al een anderhalf uur aan het janken Dus manlief gebeld, wat te doen.. Want ik denk dat toch, ik kan het niet maken om dat zonder het te proberen vanmorgen om 12 uur een berichtje te doen dat het niet gaat lukken.. Manlief zegt: je blijft maar gewoon thuis, zal jou een rotzorg wezen wat ze er over denken.. Ik heb van mezelf een hele zwakke gesteldheid, om die reden heb ik besloten om maar 24 uur te werken, maar zelf dat is op het moment gewoon veel te veel, ik heb vorige week elke dag de middag gewerkt , en volgens mij geeft mijn lichaam nu gewoon aan dat het te veel is. Mijn man zegt ook; je moet is een keer aan jezelf denken, maar ik zit zo in elkaar dat ik eerst aan een ander denk en dan pas aan mezelf en ik weet gewoon dat ik nu inderdaad aan mijn kindje en aan mezelf moet denken.. Maar ik ben ook heel bang voor wat de buitenwereld denk,, ik wil niet dat ze op mijn werk gaan denken dat ik me aanstel, of misbruik maak van de situatie. Vorige week Dinsdag heb ik voor het eerst weer gewerkt, en was een erg pittige middag om half 3 zat ik er doorheen en had dat ook aangegeven, maar echt niet dat ik naar huis kon hoor ik stond notabene tot 6 uur alleen. Donderdag idem,, ik was helemaal kappot had last van mijn rug, was duizelig en onwijs misselijk, maar echt niet dat ik een extra pauze kon opnemen of iets eerder naar huis kon. Dus als ik het vanmiddag zou proberen, is er gewoon geen mogelijkheid om als het niet meer gaat naar huis te gaan. Ik weet gewoon niet wat ik er nog mee aan moet, mijn lichaam geeft aan dat het er gewoon klaar mee is, dat ik mezelf rust moet gunnen (is volgens mij voor de gezondheid van onze kleine ook beter om te rusten wanneer het moet) maar ik kan mijn werk ook niet laten stikken, ze zitten al met personeel te kort en nu ik steeds ziek ben worden ze daar ook niet blijer van.. Met daarnaast dat 9 juli mijn contract af loopt, en ik eigenlijk nu al wel zeker weet dat die niet meer verlengt gaat worden. Iemand enig idee?
wat een rotsituatie. Ik vind het niet erg begripvol vanuit je baas. Ik voel me op het moment ook zo. Ze weten het nog niet op mijn werk en morgen ga ik weer aan de werkweek beginnen...ben benieuwd hoe lang ik die schijn nog op ga houden. Wat een hel kotsmisselijk zijn! En ja mensen denken dat je je aanstelt. Ik zou dat denk ik ook denken als ik het niet zelf zou voelen. Maar het is niet te hopen dat je hierom geen contractverlenging krijgt. Je mag volgens mij de ziektewet in. En het is vervelend voor je baas, maar als jullie het dan gewoon van dag tot dag bekijken. Jij zoveel mogelijk komen en je baas begrijpen dat het anders niet gaat. Succes ermee
Hè wat naar. Zo erg misselijk zijn is al super naar, maar al dat onbegrip uit je omgeving maakt het alleen maar erger. Ik ben het hierin wel met je vriend eens. Je moet juist nu goed voor jezelf zorgen wat je omgeving er ook van vind! Eventueel zou je eens met je huisarts overleggen misschien zijn er middelen om je misselijkheid wat verminderen. In ieder geval veel sterkte en vergeet niet: er gebeurt om dit moment zoveel in je lijf juist nu moet je goed naar je eigen lijf luisteren!
Ik heb me met 6 weken ziek gemeld ivm met misselijkheid! Bij mij was het het minste als ik plat op bed lag... Ik heb na een week of 4 geprobeerd om te werken maar mijn lichaam was gewoon op door het niet kunnen eten. Heb me gelijk weer ziek gemeld en zit nu dus nog thuis!! Inmiddels is de misselijkheid weg maar ik zit nog steeds thuis en ga ook niet meer werken tot na mijn verlof. Ik kan het lichamelijk gewoon niet meer aan. Ik zou zeggen luister naar je lichaam, als die het niet aankan heeft je baas gewoon pech!!!! Daar is de ziektewet namelijk voor!!!! Lekker ziek melden dus, zeggen dat je heel de dag misselijk bent en pas weer gaan werken als je weer helemaal beter bent!! Sterkte
Ik werd met 9 weken ook ziek en dan ook de hele dag door tenzij ik plat lag... Ik heb me een paar dagen ziek gemeld en daarna heb ik van de huisarts al pilletjes gekregen die bij mij wel hielpen, dus mogelijk helpt het! Ik zeg niet dat je dat moet doen om toch te kunnen gaan werken, maar juist om jezelf beter te voelen. Dan kijk je al heel anders tegen alles aan... Sterkte en... bij de meesten wordt het op een gegeven moment minder... Bij mij hield het van de ene op de andere dag op bij 16 weken...
Ik heb voor oud en nieuw 3 dagen achter elkaar constant elke 5 min overgegeven, heb op oudjaarsdag pillen gekregen, (emasafene) maar die hielpen maar 2 uur.. op nieuwjaarsdag na een hele nacht over te geven dus smorgens naar de HAP gegaan, daar heb ik Primperan gegeven, maar die houdt eigenlijk alleen het braken tegen. Ik weet dat mijn lichaam niet alle ijzer die ik binnen krijg vasthoud, ik slik sinds mijn 12e (nu 8 jaar) al standaard ijzerpreparaten, om redelijk de dag door te kunnen komen. Nu met de zwangerschap heb ik daar dus heel snel last van, ik heb van mezelf ook nog eens een lage bloeddruk de laatste controle had ik 100/50 (ipv 120/70) dat gepaard met dus die standaard te laag ijzer gehalte heb ik heel snel last van duizeligheid, vooral nu met die kou dat mijn lichaam nog harder moet werken om warm te blijven. dus is allemaal erg vermoeiend, ik slaap snachts onwijs vast en als ik dan wakker word ben ik rond 11 uur / half 12 weer uitgeput... Ik werk in een bloemenwinkel en dat is lichamelijk erg zwaar werk, veel tillen/bukken en de hele dag staan. Het tillen word me wel uit handen genomen gelukkig maar het vergt op het moment gewoon heel veel energie. Een beetje begrip van mijn werkgever kan je dan toch wel verwachten?