Nou ik ben nog niet zwanger dus er valt nog weinig te vertellen maar mijn vriend is er van overtuigd dat hij wil wachten tot de 3 maanden grens. Ik zelf ben meer van de daken schreeuwen Maar ik wil best de 3 maanden grens aanhouden omdat hij dat graag wil. Misschien was dit moeilijker geweest als mijn ouders nog hadden geleefd, want volgens mij deel je zoiets het liefst met je ouders..... Maar in mijn geval gaat dat dus niet op.
ja ik zag mijn ouders meerdere malen per week dus had echt onmogelijk vol te houden dan haha, ik kan me niet voorstellen dat je eigen moeder dat niet kan vertellen (ja misschien als je geen goede band ofzo hebt dan) Ik snap zoiezo dat "voor jezelf" houden lolletje niet zo, het is toch geweldig, als je ziek bent houd je dat toch ook niet lekker voor jezelf, dan deel je dat ook en vind je fijn als mensen er zijn voor je, met iets leuks ga je het dan wel lekker voor jezelf houden, terwijl die zelfde mensen dat ook graag met je zouden willen delen.
Wij hebben het ook meteen verteld, lag ook wel aan de omstandigheden. Bij een eventuele 2de wil ik het langer geheim houden.
Hier wacht ik ook nog even met vertellen op de volgende echo. En heb een hele goed band met mijn ouders, zusje/broer. Zie ze meestal meerdere keer per week en vind het liegen ook niet geweldig maar denk dat het voor nu gewoon beter is. De vorige keer was het dus bij de 2e echo niet goed. Heb toen ik dat wist het wel aan iedereen verteld en heel fijn steun gehad. Weet alleen dat wanneer ik het nu zou vertellen iedereen heel lief elke keer zal vragen of het nog goed is en ik denk dat ik daar dan juist de zenuwen van krijg. Vind het zelf al erg moeilijk mijn eigen lichaam te vertrouwen dat alles nu goed gaat en weet zeker dat voor hun ook lastig is. En natuurlijk kan er altijd nog iets fout gaan, maar is de kans aanzienlijk kleiner dan met 12 weken. Iedereen heeft zoveel verdriet gehad dat ik nu gewoon met goed nieuws wil komen zodat zij zich geen zorgen meer hoeven te maken.
wij wilde ook steeds wachten tot 12 weken, maar we konden niet wachten met het nieuws te vertellen. Bij de 1e was ik 6 weken, ik dacht 8, maar werd teruguit gezet bij de verloskundige. Bij de 2e en 3e ook met 7 - 8 weken. Mocht het nu raak zijn wil ik het weer gaan proberen 12 weken, maar nu met de komende feestdagen is het natuurlijk ook wel erg leuk. Ik wil iig gaan proberen tot na de 1e echo.
Bij ons weet iedereen dat we bezig zijn, dus als het zover is, zeg ik het ook vrij snel hoor. Als het mis mocht gaan, vind ik het ook fijn dat ze er voor me zijn namelijk. Misschien tot de eerste echo, zodat we weten of er echt iets is. Ik heb deze ronde 2 eitjes, dus zou bij ene positest wel erg benieuwd zijn of het er 1 of 2 is.
Wij hebben het niet tegen onze ouders verteld toen ik zwanger was (alleen tegen een vriend en vriendin (zij hebben ook een miskraam gehad en we wisten dat als het mis ging, we het graag met hen wilden delen)). We hadden bedacht dat we in ieder geval tot de 12 weken echo zouden wachten met vertellen tegen onze ouders. Helaas ging het mis en ook toen heb ik uiteindelijk niks tegen iemand gezegd (behalve een collega en die vrienden). We hebben wel altijd gezegd dat wanneer we het (toch) zouden willen dat we het dan wel met onze ouders gingen delen, maar ze weten niet dat we bezig zijn en verwachten het ook echt niet. Ik wil de verassing niet verpesten. Ik weet dat andere mensen andere keuzes maken en iedereen moet doen waar hij of zij zich het beste bij voelt. Als je op youtube intikt "suprise pregant" krijg je HEEL veel filmpjes van stellen die het tegen hun ouders vertellen met grappige en emotionele reacties...
Wij wachten de eerste echo af op 26 november en vertellen het dan tijdens pakjesavond op 7 dec. We zijn dan wss 9 weken, Moeilijk, wil het nu het liefst van de daken schreeuwen, maar eerst de echo afwachten. De rest van de familie (ooms en tantes enz) vertellen we het met kerst
Wij hebben het meteen aan onze (schoon)ouders en broers verteld. De rest hoorde het pas met 12 weken. Ik was de eerste keer 7 weken zwanger en de 2e keer 4 weken. Het idee daarachter was dat als het mis zou gaan, wij ook graag het verdriet met deze kleine groep zouden willen delen. Het kostte de (schoon)ouders wel veel moeite om het niet meteen van de daken te schreeuwen . Die waren zoooo blij toen ik eindelijk de 12 weken grens voorbij was
Hier bezig met 1e. Ik zou het wel meteen aan mijn moeder vertellen en mijn beste vriendin, beetje vrouwelijke steun is nooit weg! Overige fam. en kennissen pas als alles ok is. Maarja, zoals andere al zeggen; je lichamelijke toestand kán je verraden.
Ik zou de mensen die weten dat we in de MMM zitten wel vertellen als het raak is (dat zijn ouders, broers/zussen en beste vriendin van mij). Dus die weten het dan meteen. De rest denk ik na een goede echo, of misschien pas na de 12 weken, even kijken hoelang ik het vol kan houden. En aangezien ik met 7 weken al een echo krijg als ik zwanger ben, kan het alsnog alle kanten op natuurlijk.
Als ik het geluk mag hebben zwanger te zijn, dan zou ik het wel graag al gauw vertellen, aan mijn vader/schoonouders, broers (schoon)zussen en zwagers, maar vriendlief wil dat tot de 12 weken. Aan de andere kant vind ik het ook wel iets hebben dat je even een geheimpje met z'n tweetjes hebt. Nou ja, laat het eerst maar eens zo wezen, misschien denken we er dan allebei wel anders over
valt me op dat vaak "vriendlief" of "manlief" vaak meer wil wachten dan de vrouwen, mijn man heeft dat mij laten bepalen in de zwangerschap, het is al zo'n onzekere tijd dat je graag met iemand erover wilt kletsen (en laten we eerlijk zijn niet alle mannen zitten hier op te wachten, elke dag haha) dat is echt een vrouweniets, je zit er helemaal vol mee in je hoofd en dan wil je graag even lekker keuvelen erover. Dat je het echt voor de buitenwereld "verborgen" houd dat snap ik nog wel maar je bloedeigen ouders? of een vriendin ofzo (als je geen goede band hebt met je ouders) dan kan je het toch een beetje delen, even bellen als je je onzeker voelt, alvast stiekem in een babywinkel tutten enzo.. Ik denk dat mannen dat niet begrijpen en ook niet kunnen, voor hun is het nog zo ver weg, die begrijpen dat hele getut en gekeuvel vaak ook niet zo, ik denk als ze dat zouden begrijpen dat ze dat niet aan je zouden vragen om te doen..
Vorige keren was ik, net als deze keer, ook van plan te wachten tot we in ieder geval het hartje hadden zien kloppen. (Ik krijg altijd een vroege echo.) De eerste twee keer is dat gelukt, maar de laatste keer was ik al vanaf vijf weken zo kotsmisselijk dat we, gezien we toen een paasbrunch en diner hadden, het wel moesten vertellen! Ik ben benieuwd of ik het deze keer tot 6 1/2 week kan volhouden. Oh, ik vertel het trouwens wel altijd direct aan mijn oudste zusje en mijn man direct aan zijn beste maat. dat is een beetje traditie geworden.