Twee van mijn kids zitten op judo. Bij een vereniging waar ik nog steeds niet echt een goed gevoel bij heb, maar dat kan ik niet echt verklaren. Misschien mijn HS wat me hier in de weg zit. Chaotische trainingen en een trainer die al meerdere keren heeft gezegd de groep niet leuk te vinden en geen duidelijke instructies tijdens de oefeningen. Als je het niet snapt, moet je je maar redden. Maar mijn kids vinden het leuk dus wat heb ik dan te zeuren, toch? Gisteravond echter brak mijn hart. Ze hadden halfjaarlijks examen en mijn zoon 'bevroor'. Hij zei letterlijk: er zijn teveel mensen!" Hij voelde zich niet op zijn gemak en ging volledig in zijn hoofd zitten waardoor er van zijn judo weinig meer terecht kwam. Mijn dochter had daar wat minder last van en deed gewoon haar ding, enigszins afwachtend omdat ze geen idee had wat ze nou eigenlijk moest gaan doen. Maar hé, ze is pas vijf. Maar mijn zoon van 6 had het er enorm moeilijk mee en begon op den duur bijna te huilen. Maar in plaats van aangespoord te worden werd hij uiteindelijk, zo voelde het voor mij tenminste, keihard gestrafd. Als enige van de hele groep ging hij maar 1 slip omhoog (van geel naar oranje), omdat ze nou eenmaal altijd 'groeien'. Maar mijn dochter, die nog maar net mee doet kreeg ook de oranje slip. Geen idee waarom, want haar niveau is niks beter als toen de anderen hun gele slip kregen. Daarbij werd vooraf nog even fijn verteld dat het vrijwel nooit gebeurde dat een kind een kleur oversloeg. Nou, dat statement hebben ze gisteravond even ernstig ontkracht. Alle kinderen gingen minimaal 2 en enkele zelfs 3 kleuren verder. Dus als je er alle trainingen bent en altijd je best doet, dan ben je schijnbaar niet goed bezig. Oke, geef toe, de anderen zijn allemaal 7 jr of ouder, maar dan mag je dus best de helft van de trainingen missen of je verschuilen achter je ASS en elke training lopen te janken of boos de mat aflopen. En begrijp me niet verkeerd hoor, mijn oudste heeft ook ASS en ADHD, maar dat is geen reden om iemand in zo'n uitzonderingspositie te zetten. Maar hier mag je dan zelfs kiezen met wie je de examens wilt doen omdat er drie kinderen in de groep zitten met je wie je absoluut niet wilt judoën. (That's the spirit.) Mijn oudste heeft ook gejudood, maar die kon de chaos en drukte in de traing niet handelen. Ik herken mijn tweede ook in het hsp-profiel en kan me goed voorstellen dat het publiek teveel was voor hem. Daarbij werd ook nog even extreem duidelijk gemaakt dat ze beoordeeld zouden worden en je hebt de freeze-formule voor mijn zoon. En dan de afterparty. In de kleedkamer kwam de ontlading. Waarom heeft iedereen... en zitten er nog maar net bij... en dan heeft zusje ook nog dezelfde slip gekregen. Tranen met tuiten en zo ziek als een hond. Buikpijn, hoofdpijn en groot verdriet. Natuurlijk snap ik dat er onderling verschillen zijn en dat die verschillen groot kunnen zijn. Maar wat er gisteravond gebeurde was niet terecht. Daar had mijn zoon volkomen gelijk in. In mijn beleving moet sporten leuk zijn en is het fijn als het het zelfvertrouwen van je kind vergroot en is het niet de bedoeling dat het zelfvertrouwen met de grond gelijk gemaakt wordt. Want zijn zelfvertrouwen is echt gedaald tot het nulpunt en gisteravond gaf hij aan nooit meer heen te willen. Ik heb mede daarom besloten dat ze niet meer heen gaan. Als ze verder willen met judo ben ik bereid een andere vereniging te zoeken, maar dan wel 1 waar met gelijke maten wordt gemeten. Want in de trainingen doet mijn zoon absoluut niet onder voor de jongens die nu meer geluk hadden. Maar dat telt schijnbaar niet. Die oranje slip weiger ik bij beide aan de band te bevestigen omdat mijn dochter dat niveau nog niet heeft en mijn zoon meer kan.Toen hij zijn gele slip kreeg kon hij al meer dan waar z'n zusje nu de oranje slip voor gekregen heeft. En echt, ik gun haar ook haar feestje. Ik heb ze beide verteld dat ik ontzettend trots ben op wat ze hebben laten zien. En dat ben ik ook! Maar dit voelt zo niet goed.
Maar als het een soort examen was voor een hogere groep, en hij doet niks, dan kan hij toch niet hoger? Ik zou sowieso nooit broer en zus op zelfde sport doen. Voor de Compitie strijd onderling.
Hmmm een chaotische leraar, die het blijkbaar niet leuk vindt om met kleine kinderen te werken... ik zou een proefles bij een andere judo school gaan volgen. Het judoën moet op deze leeftijd vooral leuk zijn; een beetje "stoeien" met wat val -en tik spelletjes tussendoor. Ik zou ze sowieso niet meteen laten stoppen; op die manier straf je je kinderen voor het feit dat jij je niet goed voelt bij de judo school en de matige leraar.
Als je er geen goed gevoel bij hebt, zou ik een andere vereniging zoeken. Verder zou ik je frustratie voor nu laten voor wat het is richting de kinderen. (En wat honeyy al schrijft: als een kind niets doet, kun je onmogelijk hoger komen. Een examen is niet voor niets een examen, dat is voor je zoon ook iets om te leren, denk ik. Als je af moet zwemmen en je gaat niet door het gat, dan krijg je ook geen diploma. Wel is het blokkeren door de drukte (of een andere reden) iets wat je kunt bespreken en waar je dan een volgende keer oplossingen voor kunt zoeken. Dat is ook iets waar hij (en jullie) iets van kunnen leren, toch?) Als ze allebei hetzelfde leuk vinden, dan is dat niet anders, lijkt me... Anders heeft de jongste (of de oudste, als die er later bij wil) altijd pech...ook een beetje sneu.
Natuurlijk moet hij het laten zien op het examen, dat heb ik ook met hem besproken. Maar hij kon het niet meer bedenken. Ik mag ook niet in gesprek met de trainer. Hij wist niet of hij nog wel weer heen wilde vanavond, maar ik heb de slip al uit de container moeten vissen. Hij was er boos op. Hem gezegd dat ik er trots op ben, maar dat kon hij niet geloven. Want hij was de enige die.... zucht. Hem gezegd dat het voor nu gewoon klaar is. We zien het wel. Er is in ieder geval nog genoeg te doen. En het is ook een leermoment, dat besef ik ook. Hij is ook nog maar 6. Maar ik kan me zo vinden in zijn ik-vind-dit-niet-eerlijk-gevoel.
Lastig is dat soms, he? Dat je zijn gevoel begrijpt...maar als ouder er ‘breder’ tegenaan kijkt. Ik zou het voor nu even laten inderdaad. Het is een teleurstelling, dat heeft tijd nodig. Over een paar dagen er eventueel nog eens over hebben en dan zou ik het vooral oplossingsgericht houden: hoe kan dit (het overweldigd raken en dichtklappen) een volgende keer voorkomen of verminderd worden. Bij judo, maar ook in andere situaties waar dit soort dingen voor kunnen komen.
Misschien komt dat omdat je even snel je frustratie kwijt wou maar je verhaal is best warrig. Je zoon en dochter zitten op judo. Om te groeien moeten ze hun kunsten laten zien. Dochter laat het zien en groeit, zoon laat het niet zien en groeit dus minder. Beide kinderen zitten dus nu in dezelfde groep en dat vindt je niet eerlijk? Wat is precies het probleem? Ik begrijp dat het niet leuk is voor je zoon dat hij niet durfde, maar het is wat het is. Dat is de schuld van niemand toch? Volgende keer beter, hij is tenslotte pas 6.
Nee, inderdaad. Het is even keihard voor hem nu, maar dat is het hele idee van een examen, toch? Dat je dán en dáár laat zien wat je kan. Op de Olympische spelen krijg je ook geen gouden medaille omdat je tijdens een training een wereldrecord liep. Zo werkt het nou eenmaal niet. Wat ik zou doen als ik jou was, is nu zeker NIET stoppen bij die judoschool. Want de impliciete boodschap die je dan geeft (die je zoon onbewust meekrijgt) is: "als iets mislukt of tegenzit, kun je er maar beter mee stoppen." Terwijl je je kind juist wil leren om uit te huilen, z'n wonden te likken en dóór te gaan. En dan rustig op zoek naar een judoschool waar de examendruk minder hoog is en waar jullie je alledrie beter bij voelen, om over een aantal weken pas over te stappen, zodat de associatie met het "mislukte examen" er niet meer zo aan hangt.
Het is ook voor een groot deel mijn frutratie op dit moment, weet ik. Naast al het andere was dit moment gewoon ook iets wat ik er niet meer bij kon hebben. Zijn teleurstelling kwam bij mij gewoon tien keer zo hard binnen. Maar hij is weer rustig en ik nu ook. We laten het voor wat het is. Examens doen we gewoon niet meer. Niet eerder dan dat hij zelf zegt er klaar voor te zijn. Het gesprek met de trainer zal nog komen.
Ik zou idd wel overstappen en ook een gesprekje aangaan met je oudste dat je het ontzettend vervelend voor hem vindt en dat het de volgende keer beter is.
Om heel eerlijk te zijn vind ik je te heftig reageren. Misschien neem je je zoontje daarin ook mee. Hij is teleurgesteld, dat kan. Wij als ouders proberen het te relativeren voor hun en ze te troosten. Maar ik krijg het idee alsof je heel erg in zijn teleurstelling bent meegegaan. Dat lijkt mij niet de beste aanpak. Waarom zou hij geen examens meer moeten doen? Dit is toch een kwestie van leren? Hij is pas 6 jaar, volgend jaar gaat het vast alweer een stuk beter. Waarom direct de handdoek in de ring gooien?
Misschien dat je het zelf anders aan had kunnen pakken maar ik ging persoonlijk op zoek naar een andere dojo. Min oudste heeft ook een tijdje op judo gezeten en vond het vaak erg leuk. De trainer was een heel relaxed persoon waar de kinderen gek op waren. Er was ruimte en geduld voor elk kind al was de groep regelmatig rond 20 kinderen. En ook de groep waar mijn dochter in zat zaten rotte appels. Kinderen die vooral lopen te klieren of als ze aan het verliezen zijn gemeen gaan spelen door te knijpen of te slaan. In de weken voor een examen zag je dat de trainer extra op ging letten hoe de kinderen het deden. En ze moesten dan geleerde worpen extra demonstreren, ook dingen die al even geleden waren. Op basis daarvan werd besloten hoeveel ze omhoog gingen. Zo zag je ook in de weken voor het examen dat kinderen trouw elke week kwamen, die normaal af en toe aanwezig waren. Die kinderen gingen vaak ook maar 1 slip omhoog tijdens het echte examen. Maar voor de tijd was er dus al besloten wie welke nieuwe slip of band zou krijgen. Is er misschien bij de sportschool nog een groep met een andere trainer? Dan kun je kijken of ze daar beter passen. Want een trainer die zelf de groep al niet leuk vind, daar zou ik mijn kinderen niet bij willen hebben.
Kinderen van 5 en 6 die op ezamen moeten? Druk die daar zo hoog gelgd wordt dat ze dichtklappen? Tranen met tuiten op het einde? Mwah... niet mijn idee bij kindzijn en sporten. Ik zou op zoek gaan naar een club waar kinderen wel gewoon kind mogen zijn. En waar ze op leuke speelse wijze de sport aangeleerd krijfen.
Ik denk ook dat jullie moeten leren met dit soort teleurstellingen om te gaan. Het hoort bij het leven. Teleurgesteld zijn, balen, schouders eronder en weer door. Ik hoop trouwens dat je dochter gewoon trots mag zijn op haar behaalde prestatie. En dat ze zich niet in moet houden omdat zoon zo teleurgesteld is.
Erg lastig, je dochter kan nu niet blij zijn omdat haar broer het niet eerlijk vind. Misschien past deze judo school niet bij je kinderen. Onze uk is nog maar 3.5 maar zit ook op judo. We hebben een fantastische juf die geweldig is met jonge kinderen. Alles op een leuke speelse manier. Zodra hij naar een groep hoger gaat werken ze met punten tijdens de les. Hij gaat daar ook pasnaar toe als hij daar klaar voor is. Hij zal af en toe ook teleurgesteld zijn maar dat hoort er bij. Samen kijken wat ging er mis en wat kunnen we er aan doen. In gesprek blijven met de leerkracht en je kind, vinden ze het ook echt leuk. Ik zou zonder de kinderen te vertellen alvast oriënteren bij andere scholen en kijken of je daar een beter gevoel krijgt. Is jou gevoel niet goed breng je dat onbewust over op je kinderen.
Ocharme TS heeft natuurlijk gelijk, dat klinkt niet als een leuke sportschool, ik zou weinig te bespreken hebben met de trainer. Ik bespreek dat soort dingen ook gewoon met dl, maar we maken er zelf wel gewoon een feestje hoor (juist wel die slippen geven dus!). En dan daarna gewoon bij een andere sportschool gaan kijken inderdaad.
Dit. Je geeft andere dingen aan waar je al niet blij mee was. Structuur, gemotiveerde leraar en duidelijkheid die ontbrak. Dat zijn goede redenen om over te stappen. Discipline is toch 1 van de belangrijkste dingen bij judo? Dat lijkt mij lastig als deze 3 dingen ontbreken. Maar laat er wat tijd overheen gaan om ervoor te zorgen dat de kinderen er geen verband in zien. Het zijn eigenlijk ook 2 losse problemen die je aangeeft. Los ze apart op.