Ik voel me soms wel s schuldig als ik bijvoorbeeld moe ben en Justin wil niks behalve de fles, en áls hij dan de fles krijgt, wil ie m ineens niet meer.. Dan word ik boos op m en leg m ff weg in de box. Heb dan totaal 0,0 geduld. Ik voel me schuldig als ik m naar t kdv moet brengen. (en ik ben vrij ofzo) Ik voelde me schuldig toen ik stopte met bv na 6 maanden. Ik voel me schuldig als ik Justin in zijn bedje laat leggen al is hij wakker (moppert niet), ik denk dan.. hij ligt al zo vaak op bed, maar t schijnt ook wel s goed te zijn. Ik voel me schuldig als hij 'bijna stikt' in zijn ligaatje ofzo, dan denk ik wat doe ik je toch aan arme schat.. Ach er zullen nog wel meer dingen zijn, maar weet t zo niet.
Ik voel me vooral schuldig als ik niet de tijd heb om ze genoeg 1 op 1 aandacht te geven. Echt een half uur knuffelen met 1 meisje in m'n armen komt er niet vaak van, en ik heb het gevoel dat dit 'wel zo hoort'.
ik voel me niet snel schuldig naar Nick. Wel merk ik dat ik als ik moe ben sneller geirriteerd ben en dat is niet altijd terecht. Dat vind ik dan wel vervelend Caitlin: zelfs met 1 kind lukt het hier niet om een half uurtje met hem te knuffelen...Hij wil echt niet rustig een half uur bij mij zitten....
Ik voel me schuldig als me geduld weer eens op is. ook voel ik me schuldig als ik niet weet wat er met hem is.
Ik voel me wel eens schuldig als Joris huilt en ik niet weet wat hij graag zou willen op dat moment terwijl hij gegeten, schone luier en geslapen heeft...! Dan voel ik me machteloos en voel me dan schuldig dat ik als mama het niet kan oplossen voor hem!
- Ik voel me schuldig dat ik haar naar het KDV moet brengen. Maar als ik zie hoe leuk ze het vindt gaat het al snel over. - Ik voel me schuldig als ik haar bij een oma achterlaat om op te laten passen terwijl uit eten gaan of zo.
Ik voel me schuldig als ik aan school moet of het huishouden moet doen, terwijl ik thuis ben. Ik werk 2 dagen en loop 1 dag stage en wil de tijd dat ik thuis ben er dan helemaal voor haar zijn. Helaas lukt het niet om alles tijdens de slaapjes te plannen. Maar ja ik zorg wel dat mijn man er dan is, maar toch voel ik me dan schuldig. Ook voelde ik me gister heel schuldig, of nou ja moedeloos. Inge was aan het krijzen van de pijn en ik kon haar niet troosten en het niet wegnemen . En ik voel me schuldig als ik weinig geduld heb als ik erg moe ben. Eigenlijk voel ik me vooral schuldig als ik erg moe ben en niet lekker in mijn vel zit. Zoals vandaag na een helze nacht met een van de pijn krijzend kind (waarvan ik nog steeds niet weet waardoor het kwam). Dan ben ik bang geen leuke moeder te zijn. Of als ze, als ik haar probeer te troosten, zich van me afduwt (dus wel opgetild wil worden, maar niet lekker tegen me aankruipt, maar zich met haar armpjes tegen m`n borst afzet en me boos aankijkt en blijft huilen). Dan vraag ik me af of ik iets fout doe of dat ze niet genoeg gehecht is. (terwijl ik wel weet dat het gewoon haar manier is om te laten zien dat ze boos is dat ik er niet snel genoeg was of zo. Het is nog al een pittig ding af en toe en als ze haar zin niet krijgt kan ze behoorlijk krijzen.)
pffff............wat hebben we weer veel om schuldig over te zijn he! Als moeder denk je dat je het nooit goed genoeg kunt doen.... Nou hier is mijn lijstje: Als ik haar naar het kdv/ oma breng om te gaan werken..(waarom wilde ik ook alweer moeder zijn?) Als ik haar even wegbreng om aan mezelf te denken....(zonnebank, schoonheidsspecialiste, kapper, gewoon even een middagje schoppen, boek lezen wat er al eeeeeeeuwen ligt, etc) Als de kat haar een mep verkoopt, zonder nagels gelukkig...(waarom let ik niet beter op?) Als ze geen schone kleertjes meer heeft, omdat ik geen zin had om te wassen...(loopt de arme schat twee dagen in hetzelfde..) owww...en als ik haar een half uurtje eerder in bedje leg, omdat ik te moe ben om nog een half uur langer met haar bezig te zijn....(wat ben ik een egoistische moeder..) En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Voel me vooral schuldig wanneer ik boos op hem wordt, terwijl hij echt pijn heeft en er niets aan kan doen dat hij huilt. Sowieso is Siem té klein om echt boos op te kunnen zijn, want huilen is zijn enige coomunicatiemiddel, maar soms kan ik hem wel achter het behang plakken. Gelukkig voor hem zijn alle muren gestuukt (schrijf je dat zo?) Maar goed, ook regelmatig schuldgevoel hoor! PS: Tricot-slen nog steeds fijn hier! Thanks!
- Ik voel me schuldig als ik hem in zijn bedje leg en hij heel lang huilt, en dan ineens hysterisch huilt en nog niet moe lijkt te zijn. betraand gezichtje en helemaal nat.... -ik voel me schuldig als ik hem naar het KDV breng -ik voel me soms schuldig als ik even buiten een bakkie en een peukie doe, terwijl hij binnen in de box ligt. (ik moet er toch elke minuut voor hem zijn denk ik dan) verder eigenlijk niets tot nu toe.......
Ik voel me ook vaak schuldig als ik moe ben en de kids eerder op bed leg... Voel me schuldig als ik ge-irriteerd ben en ik dat af reageer op de kids.. Voel me schuldig dat ik niet altijd zin heb om met de kids te spelen.. Ach we zijn ook maar mens... en verdomd goede moeders die dat toch maar ff doen, kids opvoeden, huishouden, werken, etc.
Ik voel me schuldig als ik eigenlijk geen zin heb/te moe ben om met haar te spelen en zij dan heel blij met haar speelgoed aankomt. En ik leg haar idd wel eens op bed terwijl ze nog niet echt moe is als ik erg moe ben, daar doet ze niet moeilijk over, ze speelt dan en gaat slapen, maar toch voel ik me dan schuldig.
ik voel me schuldig als ik Jelina in bedje leg, en ze dan heel zielig begint te huilen. Het huilen duurt maar 5 min, maar ik heb vaak zoiets van ik pak haar na beneden. Ik doe het gelukkig niet, want anders weet ze als ik zielig doe, pakt mama mij. XX Vera
ik voel me niet zo snel schuldig, als ik haar naar de gastouder breng of naar mijn moeder of schoonmoeder als ik ga werken huilt ze altijd. maar zodra ik uit beeld ben zit ze vrolijk te spelen en als we haar komen halen gaat ze rustig door met spelen, dat zit wel goed... de ouders zitten wel te zeuren dat ze een nachtje moet blijven slapen, maar daar zou ik me wel schuldig om voelen. ze mag daar best slapen, maar alleen wanneer ze het zelf kan zeggen en dus zelf kan beslissen
voel me eigenlijk niet gauw schuldig heb het gevoel dat ik doe wat ik kan voor mijn kids en heb het idee dat ze het wel goed hebben (zijn beide over het algemeen erg vrolijke kids die tuurlijk ook wel eens jengelen)
Ik voel me momenteel schuldig omdat ik ziek op bed ligt en hij dus bijna verplicht de hele dag naast mij in bed ligt omdat ik weinig kan