Ik zal dat gevoel nooit krijgen denk ik. Ik heb altijd zo zeker geweten minimaal 3 kindjes te mogen krijgen. Bij de tweede zwangerschap wist ik ook zeker dat nog een keer mee te maken. Maar dat is dus niet gebeurd. Het lijkt mij zo fijn om compleet te voelen, daar kan ik best wel jaloers op zijn.
Sinds de komst van de 3de. Ik heb jaren moeten wachten op de 3de en heb in die jaren altijd namen bijgehouden, doopsuiker gezocht, kaartjes, jaloers gekeken naar zwanger buiken, emotioneel bij het zien van baby's en sinds de komst van de 3de heb ik dat allemaal niet meer
Lastige vraag.. ik ben nu zwanger van de 3e. We denken dat dit de laatste is, maar of dat ook zo voelt? We zijn allebei nog erg jong, 30 en 31. Moet/Kan je dan al zo'n beslissing nemen? Praktisch is 3 prima. Financieel ook. Maar of dat straks ook zo voelt... we gaan het mee maken!
Ik heb dat gevoel nu niet. We zijn nog zo jong allebei, dus in die zin is het ook gewoon mogelijk (ook snel zwanger geraakt) en nu de jongsten 3,5 jaar zijn, spookt het wel weer regelmatig door mn hoofd, een kindje er bij. Maar tegelijkertijd ook weer heerlijk nu ze wat ouder en zelfstandiger zijn. Hoe dan ook, voor nu eerst nog aan mezelf werken en genieten van de drie lieverds die me al gegeven zijn.
Tja, nooit helemaal waarschijnlijk.. We hebben er 2. Twee gezonde kinderen, erg blij mee en dankbaar voor. Vroeger wilde ik er wel 4 of 5 en het liefst vlot op elkaar. Daar ben ik vrij snel op teruggekomen Mijn vriend heeft er altijd 2 gewild. 1 was maar alleen, maar 3 zag en ziet hij de meerwaarde niet van. Bij mij is die optie altijd open gebleven. Als hij graag had gewild waren we vast voor een 3e gegaan. Nu heb ik er wel eens over gedacht, maar zag toch vaak meer nadelen dan voordelen. Oke, het lijkt natuurlijk fantastisch maar als ik dan na ging denken over de nadelen dan dacht ik steeds ach nee, het is goed zo. Nu is de jongste 5 en ik zelf 38, nu hoeft het niet meer. Ik zou het in ons gezin te beperkend vinden, weer een baby erbij. Nou ja en je hebt natuurlijk 2 mensen nodig.... die er allebei volledig achterstaan! Maar toch, ergens blijft dat gevoel wel knagen, van hoe was het geweest als... hoe zou de etenstafel er hebben uitgezien met een nummer 3... we hebben ook nog wel een slaapkamer over.... nouja dat.
Ik was er na vier kinderen (eigenlijk al na drie) echt hélemaal klaar mee. In retrospect vooral wegens het giftige huwelijk waar ik destijds in gevangen zat, maar soit. Dikke paniek dus toen ik ook nog eens als alleenstaande een vijfde kreeg......zodra zij er was, was het goed, maar een positieve ervaring was het niet echt. Mijn gezin als alleenstaande voelde vooral erg vól, niet zozeer compleet. Dat gevoel, dat complete, hangt niet zozeer samen met het aantal kinderen maar ook met de ervaring er omheen. Dus toen ik mijn man leerde kennen (en er ook nog drie stiefkindjes bij mocht krijgen), ging het tóch weer kriebelen. Na een lange, lánge weg op vele fronten, mocht het zo zijn en nu ligt die hartewens hier op schoot te slapen, vier maandjes jong. Hij is het. Hij is de voltooiing van ons gezin. Alles klopt en nu is het goed. In iedere zin van het woord. De zwangerschap was een feestje, de bevalling was een sprookje en de onophoudelijke high die we voelen sinds we ook van hem mogen genieten, is een droom. En dat houdt niet in dat dit ene kindje van ons samen méér is dan de rest, integendeel. Hij is het ontbrekende puzzelstukje. De completering van het hele spectrum aan karaktertjes in ons gezin. Precies evenveel en precies even onmisbaar. Nu is het goed. Wij zijn voltooid.
Het voelt niet compleet, had altijd een droom van 3 kindjes, ben ook 3x zwanger geweest maar 2 gezonde kindjes rijker waarna de laatste zwangerschap flink vol zorgen en dat is de reden dat het voor mij psychisch niet te doen gaat zijn om nog eens zwanger te zijn. Teveel stress en teveel zorgen. Dus ik prijs me gelukkig met mijn lieve zoon en dochter, 2 mooie wonders , totaal verschillend en ik geniet iedere dag van ze! Oh en man wil echt geen 3e, heeft zich ook laten steriliseren dus kan twijfelen wat ik wil maar er komt geen 3e.
Ik wil heel graag nog een 3e. Mijn man niet. Ik vind het heel moeilijk. Of het ooit klaar (of compleet) gaat voelen weet ik niet.
Mooi om te lezen hoe verschillend dit voor iedereen is. Ik kan niets met zekerheid zeggen, want nog zwanger, maar hoewel we droomden van een groot gezin (voldoende voor deelname aan 'een huis vol' ) denk ik dat we straks ons gezin voltooid hebben. Leeftijd, zware zwangerschappen en een zorgenkind spelen daarbij zeker een rol. Dus compleet...lastig, in ons hart zal altijd ruimte zijn voor meer kindjes maar tegelijkertijd beseffen we de rijkdom die ons na veel jaren gegeven werd en sluit ik niet uit (we zijn opvanggezin ed) dat er op andere wijze nog veel liefde op ons pad mag komen
Toen ik zwanger bleek te zijn van de 3e wist ik echt zeker dat dit ons laatste kindje zou zijn. Ik had altijd een wens voor een derde, van m’n man hoefde het niet. En nu na 2 jongens is ons derde kindje er, een meisje. Ik heb de zwangerschap echt ervaren als de laatste keer en daar had ik ook echt vrede mee. Maar nu, heel stiekem, vraag ik me af of het ooit compleet gaat voelen. M’n verstand zegt dat het zo genoeg is, 3 gezonde kindjes en zelf ga ik nu ook richting de 40, maar heel diep van binnen... misschien zijn het de hormonen van net bevallen zijn, misschien komt het omdat ik een waanzinnig goede bevalling heb gehad (na 2 heftige bevallingen), misschien omdat dit een super makkelijke baby is, ik weet het niet, maar in m’n hart is echt nog wel ruimte voor nog een kindje. En als ik me nu bedenk dat dit echt de laatste is, dat ik nu alles voor de laatste keer mee maak, dan word ik daar echt wel verdrietig van.
Hier voelde het direct na de geboorte van de tweede compleet. Na de eerste werd een tweede zwangerschap afgeraden vanwege APS. Alleen toen voelde het niet compleet. Na gesprekken ervoor gegaan en zo dankbaar dat we deze keuze hebben gemaakt en onze jongste hebben mogen krijgen. Een derde durven we niet aan qua risico's, en hebben beide geen kinderwens meer. Mijn man heeft zich inmiddels laten helpen.
Ik voel mijn gezin niet als compleet. Maar wij hebben geen keuze meer. We moeten dankbaar zijn voor onze 2 jongens, en dat zijn we. Maar mijn man heeft zich 2 dagen geleden laten steriliseren en ik liep huilend het zh uit. Ik heb er verdriet van want de wens voor een derde is groot. Maar soms moet je handelen naar je verstand. Ik hoop dat het gevoel nog weggaat.
In eerste instantie stond ik achter de sterilisatie, toen heeft hij de afspraak ook gemaakt. Ik was toen net een paar dagen ervoor bevallen. Nu is het zo afschuwelijk definitief, ook al zou het niks veranderen aan de keuze om het niet te doen. Het is voornamelijk uit veiligheid, we zijn nou eenmaal een vruchtbaar koppel. Bij ons heeft het meerdere redenen (waaronder medisch van mijn kant). Indien ik opnieuw zwanger zou raken, nemen wij een enorm risico mbt de gezondheid van het kindje. Bij de tweede zwangerschap hebben we gewoon vreselijk veel geluk gehad, we wisten niet dat het risico er toen ook al was. Het is echt 50/50. Daarbij speelt de leeftijd van mijn man ook mee. Het is een schrale troost dat mijn man ook wel een derde had gewild. Ik sta er nu niet helemaal alleen in. Hij is er niet verdrietig om, maar ik voel me wel wat meer gesteund. Ik probeer er niet teveel aan te denken. En als ik het toch doe, dan bedenk ik me ook dat ik nooit meer hoef te bevallen, nooit meer weeën heb en ook nooit meer eruit zal zien als een soort aangespoelde walrus. En dat helpt wel enigszins.
Ik voel me nog zeker niet compleet. Denk soms al hoe het zou zijn met een 4e en over namen enz. voor mijn vriend is het klaar, net als na de eerste en tweede Ik probeer het wel te accepteren maar vorige week maakte die de opmerking dat er misschien ooit nog wel eentje bij komt en dat maakt het dan wel lastig hoor. Geniet wel extra van L want het zou zomaar de laatste kunnen zijn.
Het voelt nog steeds af-en-aan compleet. Vanwege gezondheidsproblemen mocht ik een poos niet zwanger worden.. en we hadden de mantelzorg voor mijn zieke ouders ... en toen was ik “ineens” 39. Ik had altijd nog graag een derde gewild en als ik nu een lief babypakje zie of een leuke dreumes in een kinderwagen , voel ik ineens de tranen prikken. Maar we hebben deze zomer een lieve kitten uitgezocht, mijn kleine meisje! Ze kan geen jurkjes aan, maar verder kan ik heerlijk met haar tutteren! En net lagen we allemaal op 1 bank een film te kijken; ik met mn 2 zoons en poezekind en dan voelt het toch wel compleet.
Ik Ben nu zwanger van de derde. Eerder bleef de kriebel, de wens, het verlangen. Nu voelt het goed, compleet, het is oke en goed Zo, geen kriebel voor een vierde. Ik ervaar rust in mijn kinderwens.
We hebben altijd de wens gehad om 4 kindjes te mogen krijgen. 3 kindjes kwamen vlot achter elkaar en ja het kriebelt wel weer.. Maar omdat onze jongste een zeldzaam syndroom blijkt te hebben, vind ik het niet verstandig om voor een 4de te gaan. Het is niet erfelijk maar onze jongste zal haar leven lang veel zorg nodig hebben.