Nu met twee kinderen zijn we helemaal compleet. Man heeft een knip gehad, dus dat is ook netjes afgehandeld. Zelfs lang getwijfeld of die tweede wel 'nodig' was. Maar wel héél blij dat we hem er nog bij gekregen hebben.
Eigenlijk had ik na onze dochter al een gevoel van: hopelijk mogen we nog een kindje krijgen en dan is het goed. Dus het was na de geboorte van de tweede ook gelijk klaar met rammelende eierstokken. Ik sta er vaak alleen voor door mijn man’s werk, dus ik vind het ook soms zwaar om telkens alles met 2 kinderen alleen te doen. Dus dan is het gevoel van compleet al sneller denk ik Al vind ik grote gezinnen wel ontzettend leuk om te zien. Ik kijk graag naar ‘een huis vol’ maar zou het zelf niet kunnen.
Wij hebben bewust gekozen om een tweede kindje (te proberen) te krijgen. En ik ben heel gelukkig met onze twee zoons. Maar ik denk niet dat ons gezin minder 'compleet' had gevoeld als dat niet gelukt was. Het is dus niet zo dat ik 7 jaar geleden dacht 'er mist iets' en 6 jaar geleden ineens het gevoel had dat het compleet was. Ik herken dat gevoel dus überhaupt niet zo. Misschien ben ik daar te rationeel voor.
Als ik aan compleet mbt hoeveelheid kinderen zegt voor mij: ik wil never nooit niet meer een kindje. En dat gevoel zal ik nooit hebben, een vijfde, een zesde etc zal altijd welkom zijn. Maar het is niet dat ik mijzelf niet compleet voel, zonder kinderen was mijn leven ook goed/compleet, heb nooit een concrete kinderwens gehad. Dus misschien herken ik het gevoel ook wel gewoon niet
ja, helemaal! Toen onze tweede geboren was wilde ik meteen een derde. Dat terwijl ik nooit 3 kinderen wilde en de middelste constant huilde en nog steeds. Die wens was zo sterk terwijl ik een enorm rationeel persoon ben. Nu is ze er en is het perfect zo met ons drietal!
Wat grappig. Hoe je compleet omschrijft maar dat het ook goed is hoe het is. Hier had ik wel een hele concrete kinderwens. Ook voor de tweede heel erg. En ik heb dus heel duidelijk nu: ik wil er echt never nooit geen kind meer bij. Ze zijn de liefdes van mn leven, ik hou enorm veel van hen. Maar echt niet meer eentje erbij.
Ik kan niet zeggen dat ik mij echt compleet voel. Wij hebben 4 kinderen kort op elkaar en voor mij voelt het nog niet compleet, maar ik vind het wel goed zo. Ik vraag me af of ik me ooit compleet zal voelen, ongeacht het aantal kinderen. Ik zie nog geen gezin voor mij met 5 kinderen. Mijn man zal zich op den duur laten helpen, maar dan wel pas over een jaar of 3. Ik wil 100% zeker weten dat er geen 5e kindje komt. Ik geniet ook extra van de jongste, omdat ik op het moment wel sterk het gevoel heb dat zij mijn laatste baby is.
Ik voel me compleet als we allemaal bij elkaar zijn. Maar er is ruimte voor nog meer. Meestal dan. Op sommige dagen zijn ze alle 4 overcompleet maar dan de dag er na gaat het weer goed en zijn de beren beertjes geworden
Voor dat er kinderen waren wilden we graag een groot gezin (zeker wel 4) maar onze oudste is zorgintensief dus dat vind ik nu niet meer verantwoord. Een 3e sluit ik niet uit maar compleet zal ik me denk qua kinderwens nooit voelen. Voel me wel heel rijk met ons mooie gezin dus het is goed zoals het is.
Dit voelde ik precies zo na de komst van onze 3e. Had zelfs medelijden met zwangere vrouwen haha, dus voor mij was het klaar.
Ik heb geen idee... ik zag mezelf altijd met 3 kinderen. Maar mijn man wilde echt geen 3 kinderen, dus dan houdt het op. Inmiddels ben ik zwanger van de 3e. En die had ik niet zien aankomen. Mijn man staat er ineens zo anders in... 100% pro 3e kind haha. Maar dit is wel de laatste. Ik heb niet heel fijne bevallingen en vrij risicovol. Een beslissing op puur gezond verstand. maar compleet? Ik denk dat er altijd wel iets blijft rammelen hier. Dankbaar dat ik het nog 1x mag meemaken.
Hahaha zo herkenbaar. Onze jongste is nu 2 en ik ben 100% zeker dat ik geen kinderen meer wil. En dat jaloerse gevoel of oooh schattig is ook volledig weg.
Ik denk dat ik mij compleet voel.... Spreek ik mijn eigen waarschijnlijk tegen omdat ik zei wij zijn compleet... Maar alles nogmaals mee maken zal ik echt heel leuk vinden... Niet nu... En ook niet over twee jaar.. Maar misschien als de meiden naar de basisschool gaan... Gewoon nog 1x een zwangerschap mee maken, of nog 1x bevallen.... (dat zou ik nog wel 100x kunnen denk ik..) gewoon die eerste ontmoeting zo magisch.... Alleen bij de drukte denk ik.... Nee het is goed zo... Maar is dat het gevoel van compleet zijn... Ik heb werkelijk geen idee... We hebben nu zo iets, straks als de kinderen wat ouder en zelfstandiger zijn dan weer iets meer tijd voor onszelf. Bij de tweeling had ik zoiets, dit zijn de laatste kindjes... En wilde gaan genieten. Maar dat kon niet echt want er was veel stress. 3x flinke bloedingen waardoor kans op miskraam van beide groot was... Daarna met 26w en 28w opgenomen geweest met weeën remmers en long rijping.... En daarna flinke rust.. Hmm..
Nu. Wij hebben lang getwijfeld over een derde en eind vorig jaar (2018) hadden we min of meer besloten om het bij 2 te houden, het voelde goed zo, alles liep fijn en we zagen het eigenlijk niet meer zitten om weer opnieuw te beginnen met een baby. Maar ergens vonden we het allebei ook wel jammer om nooit meer een baby te hebben. En toen was ik opeens onverwacht zwanger. Dat was wel even schakelen, want het was voor mijn gevoel eigenlijk wel een afgesloten hoofdstuk. Mijn man was gelijk 'om' en ik volgde ook na een weekje of twee. Nu is onze meid er en zijn we dolblij met haar. Maar nu is het echt goed, een 4e komt er niet. Ik ben overigens ook al 40, dus het is sowieso wel mooi geweest .
Na de 1e voelde ik me direct compleet met zijn 3e. Mijn man wilde wel een 2e, maar ik was daar echt nog niet aan toe. Pas 7 jaar na de geboorte van de 1e begon het bij mij te kriebelen. Na de geboorte van de jongste riep ik meteen dat er nog wel een 3e mag komen. Mijn 2e bevalling was zo puur en kijk daar zo fijn op terug dat ik het zo nog eens wil doen. Dus compleet? Ja, ik voel me compleet met mijn 2 jongens. Maar dit gevoel had ik na de 1e ook. Een 3e is altijd welkom en zeg ook nog geen nee, maar ergens vind ik het ook goed zo. We zijn gezegend met 2 prachtige gezonde kinderen.
Ik hoop bij 2, het voelt nu namelijk nog niet compleet. Maar ik hoop als het lukt bij 2 want ik zie een 3de niet zitten gezien onze geschiedenis en het niet zwanger raken.
Ik weet niet of ik me ooit compleet ga voelen. Gelukkig met de straks 2 kindjes die we mochten krijgen ja zeker wel. Ergens diep in mijn hart zou ik wel een nog groter gezin willen en ik heb ook tegen mijn man gezegd dat als na de 2e hij geen 3e wil, hij toch echt een knip zal moeten zetten. Maar aan de andere kant als er meer dan 2 komen weet ik ook dat het financieel zwaarder gaat worden, de ruimte in huis (we zouden moeten verhuizen en daar heb ik eigenlijk totaal geen zin in) de aandacht voor de kinderen enzovoorts. Maar goed eerst de 2e maar eens geboren worden, misschien denk ik er dan totaal anders over en zijn dit puur hormonen die nu roepen.
Nooit. Ik zal altijd de oudste 2 jongens missen, hoeveel kinderen er nog komen. Maar ik weet wel dat ik nooit meer de stress van een zwangerschap wil doorstaan, dus wij zijn klaar.
Tijdens zwangerschap van derde had ik al gevoel, dit is de laatste, dit doe ik hierna niet nog eens ... De derde was eigenlijk al een 'extraatje'. Even heb ik een euforisch-roze-wolk-zou-ik-misschien-niet-een-vierde-willen gevoel gehad toen mijn 3e rond de 3 maanden was en alles vrij soepel liep in huis. Maar dat gevoel verdween ook weer een maand later en was in mijn beleving hormonaal. Daarna werd het gevoel dat het met 3 kinderen echt klaar is alleen maar sterker. Nu vind ik het leuk/prima om iedere fase bij jongste af te kunnen sluiten: zo... dat was laatste keer. Ik moet er niet aan denken om weet 'opnieuw' te beginnen met een baby, luiers, gebroken nachten etc. Ik zie goede vriendin van mij met 4e kindje aan de borst en de wallen onder haar ogen en dan denk ik: gelukkig ik nooit meer ...