Hey meiden, Ik wil jullie even wat voorleggen. Ik wil erg graag een keizersnede op eigen verzoek. Een aantal jaar terug ben ik verkracht. Dit is voor mij nog steeds een heel moeilijk punt. Gelukkig heb ik er met seks geen last van en kan ik daar van genieten. Mn vriend is daar heel begripvol in. Destijds had ik daar beneden ook wel behoorlijk wat ( gelukkig geen blijvende ) schade. Het gebeurde door 2 mannen en moet zeggen dat het voor mij behoorlijk traumatisch is geweest. Nu ik zwanger ben dacht ik eerst... ik kan dit.. bevallen. Maar nu het dichterbij komt ga ik er weer steeds meer over dromen. Ik merk dat ik niet echt meer kan genieten omdat ik me druk maar. Niet zo zeer om de pijn, maar om de mensen er om heen, als er een vacuumpomp gebruikt moet worden, iemand op mn buik moet drukken, knippen, iemand mn benen uit elkaar moet houden...Er dus mensen zich met mijn lichaam gaan bemoeien waar ik zelf geen controle over heb. Als ik er aan denk dan krijg ik al tranen in mn ogen. ik weet dat een keizersnede een behoorlijke ingreep is, maar het zou me zo veel rustiger maken als ik weet dat dat mogelijk is, dat ik dan dus de controle heb. Ik wil het eigenlijk met de verloskundige bespreken maar omdat ik het zo moeilijk vind om over te praten heb ik dat nog niet aangedurfd. Ik weet dat dit in Nederland niet zo maar gebeurd maar denken jullie dat ik een kans maak als ik het aankaart?
Wat vreselijk wat jou is overkomen! Ik zou dit echt aankaarten bij de verloskundige (of gyn). Je kunt hier duidelijke afspraken over maken. Ze moeten dit echt van tevoren weten. Een vriendin van mij had ook een flink trauma (niet door verkrachting) en daar had achteraf gewoon een psycholoog ofzo bij moeten zijn. Ze raakte volledig in paniek en raakte in een soort shock. Als ze dit van tevoren hadden geweten hadden ze dit anders aangepakt. Een geplande keizersnede of een natuurlijke bevalling met duidelijke afspraken (geen vacuümpomp). Ik zou dit dus echt overleggen en misschien niet onverstandig om voor de bevalling toch eens met een psycholoog te praten.
Jeetje wat erg! Ik denk wel dat daar het begrip voor is. Zou het bij je volgende controle even vragen
Jeetje meid....Wat heftig!!!! Wat fij n wel dat je er met je vriend geen last van hebt en nu een mooi wondertje mag verwachten Je hebt zeker een grote kans! Heeft je vk met de intake hier niet naar gevraagd? Die van mij heeft dat wel gedaan ivm het trauma en dat dat een issue kan zijn bij inwendige onderzoeken enz. Kan me voorstellen dat het moeilijk is, maar kaart het aan want de kans is groot dat je dan een geplande kijzersnede krijgt en daardoor nu voor de rest van je zwangerschap rust hebt op dat gebied en kan blijven genieten!! Heel veel sterkt en succes, maar voorla, lekker genieten van het mensje in je buik
Wat heftig! Jeetje. Toen ik de intake had bij verloskundige vroeg ze of ik nare seksuele ervaringen heb gehad. Ik neem aan dat dat niet zonder reden word gevraagd, dus ik zou het gewoon aankaarten. Stress is zeker niet de bedoeling. Sterkte en succes.
Ja ze heeft het wel gevraagd en ik heb het toen wel vertelt. Niet precies wat maar meer een negatieve seksuele ervaring. Toen zei ze ook dat ze er rekening mee houden met aanraken ect. Maar ik denk dat dit voor mij echt niet genoeg is. Zeker niet als er bijvoorbeeld een ' nood' situatie ontstaat. Waarbij snel gehandeld moet worden. Ik denk dat ik dan helemaal in paniek raak.. Ik dacht misschien schrijf ik het op voor de verloskundige. Mn verzoek en verhaal. Dat is makkelijker dan het eerst vertellen.
Lijkt me een heel goed idee om het op te schrijven! Ik zou zeggen DOEN, want het is zeker belangrijk dat je het tijdig bespreekt, zodat er op alle mogelijke manieren rekening met jouw gevoelens wordt gehouden. Succes!
Oh wat afschuwelijk! Zeker aankaarten, niet alleen ivm de bevalling, maar ook dat je daarna 'in tact' blijft. Zelf heb ik een knip gehad en heb echt heel lang last gehad bij het vrijen. Dat het pijnlijk was en ik niet kon genieten. Zelfs na 10 maanden heb ik, volgens mij mede daardoor, nog weinig behoefte om intiem te zijn.
Het is inderdaad een standaard vraag bij de intake. Ook in mijn verleden heeft er iets gespeeld, hoewel lang niet zo heftig als wat jou is overkomen. Ik heb zelf niet meer het gevoel dat het mijn leven nog beïnvloedt, maar heb het wel gemeld. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het een moeilijk onderwerp vind en dan lijkt het me een goede oplossing om het op te schrijven. Dan kun je daarna alsnog een gesprek aangaan maar hoef je niet meer alle details te bespreken. Of je kans maakt op een keizersnede durf ik niet te zeggen, maar ik persoonlijk zou er alle begrip voor hebben... Heel veel succes en ik hoop dat je wel blijft genieten van je zwangerschap.
Uit ervaring kan ik vertellen dat het in mijn geval juist heeft 'bijgedragen' aan de verwerking. klinkt gek... Maar de weeën namen bij mij het rationeel denken over. Ik kwam echt in een soort trance terecht. Ben wel ingeknipt en behoorlijk ver ingescheurd, maar door de heftige weeën had ik zeg maar 'geen tijd' om over andere zaken na te denken. Ook toen ik eenmaal gehecht moest worden (en ik dus met m'n benen wijd voor 'een vreemde' lag...) heeft het verder geen invloed gehad. Had zo een gruwelijk, dikke, vette, roze wolk (en was volgepompt met endorfine en adrenaline) te pakken toen mijn zoon op mijn borst lag Wel kon ik moeilijk de weeën opvangen en is er wel een soort van paniek bij me ontstaan... Maar dit kan ook te maken hebben gehad met het feit dat ik in 45 minuten van 5 naar 10cm ontsluiting ging. Dat het heeft bijgedragen is denk dat de nare herinnering en emotionele ballast van de verkrachting moest plaats maken voor een toch best wel heftige bevalling. 'Het gebied down under' was nu voor een ander doeleinde gebruikt (geboorte van een wonder ) en moest zo vaak nog bekeken en aangeraakt worden... Eigenlijk net zo een effect als bij exposure therapie! Ppppffff.. ik hoop dat je een beetje logica hieruit kan halen, ook al klinkt het wat raar.. haha! Met andere woorden, een natuurlijk bevalling kan dus ook juist goed zijn.
Hoi ts, Wat heftig en erg voor je. Maar je moet dit echt aankaarten bij je vk. Of neem je vriend mee en laat hem uitleggen wat er is gebeurd. Maar hoe dan ook bespreek het met je vk. Heel veel succes.
Zoals al eerder word gezegd kun je dit het beste even overleggen met je verloskundige. Overigens is er op dit forum ook een vlos aanwezig, misschien kan zij jou antwoord geven? In elk geval heel veel sterkte! Zet hem op, je kan het!!!
Bij mijn eerste zwangerschap een vergelijkbare situatie. Complete paniek zelfs bij het denken aan moeten bevallen, toucheren etc.. Echt naar van geweest. Op aanraden van de vk naar de gyn geweest, maar die zei dat ik eerst echt met een psychologe in het ziekenhuis eens moest gaan praten om te kijken hoe en wat het eventueel wel te proberen was. Heb met haar heel wat gesprekken gehad, ook samen gekeken naar wat mij zo angstig maakte, hoe het eventueel beter te behappen zou lijken. Uiteindelijk afspraken op papier gezet voor gyn en vk hoe en wat ik wilde en wat absoluut niet. Toucheren bijv alleen als ik het wilde of als het medisch noodzakelijk was, een vk waar ik mij wel ok bij voelde (overigen voelden echt minder), bevalling afwachten en dus niet inleiden tenzij medisch noodzakelijk: zo kon ik thuis blijven zolang als ik dat wilde (zh voelde voor mij bijv ook helemaal niet goed: keizersnede leek mij een super oplossing om nauwelijks te hoeven dealen met mijn verleden, maar dat steriele, niet mijn eigen omgeving, langer daar moeten blijven, katheter kreeg ik ook compleet de kriebels van bijv). Uiteindelijk ging het tijdens de weeën echt op de automatische piloot. Ik ben natuurlijk bevallen zonder pijnstilling. Klein hechtinkje nodig gehad. Heb het als een super iets ervaren en het heeft mij juist erg gesterkt na zo'n traumatisch verleden. Maar ga dus echt praten. Ga ook nadenken over wat je eventueel wel zou willen (naast een keizersnede), wat voor jou wel goed zou kunnen voelen en bijv dan alleen in geval van echte paniek die keizersnede (sommige vrouwen vinden bijv pijnstilling juist wel fijn, ik niet omdat ik zelf controle wilde houden en voelen). Betrek ook je partner bij alles. Als jij tijdens de bevalling niet meer voor jezelf op kunt komen (of durft!) dat hij weet hoe en wat.
Wat afschuwelijk wat je hebt moeten doormaken meissie.. Ik zou het zeker overleggen! Of/hoeveel kans je hebt durf ik niet te zeggen, maar ik duim dat er een voor jou acceptabele oplossing uit voortkomt..
o wat verschrikkelijk voor je en kan die angst best begrijpen ik zou hoe moeilijk ook het toch voorleggen want aan paniek heb je ook niks als het eenmaal zo ver is ik hoop dat het kan zodat je die ellende bespaart blijft
in bepaalde gevallen kan de gyn uitzonderingen maken. Ik zou dit met de gyn bespreken. Bedenk wel dat je met een keizersnede een ruggeprik krijgt waardoor je ook de controle over je onderlichaam verliest. Je voelt tijdens de operatie nog wel aanrakingen maar geen pijn. Ook dan staan er een hoop mensen omheen en drukt de gyn nog op je buik om de baby eruit te krijgen. Dit kan ook heel onprettig aanvoelen en/of je misselijk maken. ik zou e.e.a. me de gyn bespreken als ik jou was. Als je gestresst bent tijdens een natuurlijke bevalling vordert de ontsluiting waarschijnlijk ook misschien niet goed. Heel veel sterkte!
Heftig zeg maar ik zou het ook aan je verloskundige vertellen. Je schrijft dat je het moeilijk vind, wat ik dus zou doen is je verloskundige bellen dat je haar een mailtje stuurd met iets wat heel belangrijk is. Wat je in een besprek heel moeilijk vind om te vertellen maar als ze op de hoogte is de drempel een stuk lager is. Zou wel vragen om een bevestiging als ze het mailtje gelezen heeft. Sterkte en ik hoop op een keizersnede voor jou. Gesprekken heb me vast al genoeg gehad dus nu vooral genieten van je zwangerschap zou super zijn.
Ja hoor, als je dit verteld is een keizersnede geen probleem volgens mij. Je hebt zo'n traumatische ervaring gehad, en wat ze absoluut niet willen is dat je bevalling ook traumatisch verloopt door je angst.
Wat afschuwelijk dat dit je is aangedaan, vreselijk. Ik zou dit ook zeker aangeven bij de vk. Echter ik wil je mijn ervaring vertellen over mijn, zo goed als, hands-off bevalling. Je kunt bevallen zonder dat mensen aan je zitten. Niemand heeft mijn benen aangeraakt, het stond specifiek in mijn geboorteplan dat ik niet aangeraakt wilde worden. Niet om dezelfde reden als jij, maar omdat ik heel erg last had van mijn bekken en ze die bij mijn vorige bevalling scheef getrokken hadden. Ik wilde ook niet getoucheerd worden. Dat is uiteindelijk 1 keer gedaan op mijn eigen verzoek en daarna niet meer. Ik lag in bad en het is allemaal heel gemoedelijk gegaan. Ik kan je het boek 'vrije geboorte' aanraden. Daarin lees je hoe je natuurlijk kunt bevallen en leer je dat je lijf en je bevalling van jou is en dat niemand aan je zit als jij dat niet wil. Misschien is deze manier van bevallen een optie voor jou? En anders hoop ik dat je een ks mag, ik vind dat zeker geen overbodige luxe na jouw trauma. Sterkte meid.