Hallo allemaal, Onze zoon Dean is op 1 december 2008 geboren, 1 week en die dagen later dan uitgerekend. Zijn sprongen lijken steeds niet op "de momenten" te komen, maar vaak iets daarvoor. Daar waar een donderwolkje staat, is hij in een opperbeste stemming. En nu, in de tijd dat hij eigenlijk zich goed zou moeten voelen, is hij helemaal van slag en is ongeveer twee keer per dag ontroostbaar. Verder ontzettend vrolijk ventje, echt waar, maar sinds afgelopen week gaat het minder met hem. Even kort op een rijtje: Zijn twaalf weken sprong was op vrijdag 14 februari, maar toen werd hij ziek. Diarree en spugen, daardoor (waarschijnlijk) geen zichtbare sprong. Dit heeft een week aangehouden en op 21 februari was hij beter, althans, de diarree en het spugen waren gestopt. Daarna vrij normaal weekend gehad, maandag naar het kdv en daar begon het huilen. 's morgens, ontroostbaar, na een half uur was het over en de rest van de dag was alles prima. Dinsdag net zo en vanaf woensdag begon hij ook thuis te huilen. twee á drie keer per dag, heel heftig huilen. De drie r-en uiteraard toegepast ( daar waar mogelijk is, want er loopt ook nog een kleine peuter rond ) Om een lang verhaal kort te maken, kan dit een verlate sprong zijn vanwege het ziek zijn of misschien een vroege sprong ( die van 4 1/2 maand)? Ik ben heel benieuwd naar jullie meningen!
Misschien zit hij gewoon niet lekker in zijn vel? Ik snap wel dat je het graag op sprongen wil gooien omdat dat het dan te verklaren is, maar soms zitten kindjes niet lekker in hun vel door bijv ziekte oid. Persoonlijk heb ik hier nooit iets van een srong gemerkt. Daarmee zeg ik niet dat het niet bestaat, maar niet ieder kindje gedraagt zich volgens het boekje.
ik heb nooit wat gemerkt van sprongetjes, heb het boek oei ik groei liggen maar alles wat er in staat komt mij niet bekent voor.
Ik merk wel wat van de sprongen. Als Roos anders is als anders kan ik het meestal nalezen in het boek en klopt het ongeveer wel. Ook kan ze vaak ineens na zo een periode een stuk meer
Hoi, hier zien we de sprongetjes wel, maar als ik jouw verhaal zo lees, lijkt me eerder dat het door het ziek-zijn kwam. Ik heb hier ook nog niet meegemaakt dat een sprong maar 1 dag duurde, (zou wel lekker zijn, ). Overigens klopt wel dat je moet rekenen vanaf je uitgerekende datum.
Nou, idd! Hier bleef Bas bijna twee weken hangen in de 12-weken-sprong, was denk ik even vergeten eruit te komen
Dank voor de antwoorden. We zitten echt een beetje met onze handen in het haar. Alles hebben bedacht, van a tot z, maar we begrijpen niet waarom hij zich zo voelt. Hij kan heel vrolijk zijn, maar o zo ontroostbaar.. Vandaag heeft hij het een keer gehad, waarbij zo'n huilbui 40 minuten duurde. Ontroostbaar, hysterisch, erg zwaar voor ons allemaal... Alle andere dagen was het een tot drie keer. Ook vermoeidheid lijkt invloed te hebben, maar we proberen echt hem meteen in bed te leggen. Het eerste gaapje, oogjes die steeds kleiner worden etc.. Weinig prikkels, vandaag bv niet eens muziek of tv aangehad. We gaan niet veel weg, ze gaan wel naar het kdv, maar afgelopen week was al zijn 4de week, dus nieuw is het ook niet helemaal. We zitten zelfs te overwegen om een afspraak te maken bij een osteopaat, al is het om uit te sluiten dat er op dat gebied niks met hem is. Van het cb verwacht ik weinig. Het zal vast wel weer beter gaan, maar nu zie ik het even somber in...
Ik HOOP HOOP HOOP stiekem echt dat Dean het ook heeft! Maar dan zal ik hem echt even wakker moeten maken, want het is niet grappig meer
hallo Vervelend dat het jullie zo onzeker maakt. Een baby komt helaas niet met een gebruiksaanwijzing in de hand ter wereld. Ik begrijp goed dat je wat houvast zoekt in die sprongetjes. Zelf lees ik ook in het boek Oei, ik groei, wat ik een leuk boek vind. Toch kun je het niet als een soort 'patroon' op je baby's gedrag leggen en op de dag af zeggen 'vandaag begint zijn 12-wekensprong'. Het is een leuk naslagwerk, waarin je kunt lezen wat er eventueel per periode kán gebeuren en veranderen. En ze schrijven in het voorwoord ook duidelijk, dat elk kindje anders is en anders kan reageren. Wat mij het meeste heeft geholpen, is gewoon rustig te blijven en goed te kijken naar mijn zoontjes gedrag. Je voelt als moeder en vader toch vaak wel goed aan wat er aan de hand is met je ukkie. Toch blijven er momenten, dat je inderdaad echt niet weet wat er aan de hand is. Wat ik in zo'n geval zelf doe, is mijn kindje troosten, knuffelen en hem lekker laten uithuilen bij me. Wij hebben ook wel eens van dat soort momenten gehad, kon ook wel ruim 45 minuten duren, hoor. Dan wiegden we hem en wandelden met hem door het huis. Vaak viel hij dan in slaap. Dan heb ik al gekeken of hij honger heeft, moe is, een vieze luier heeft, etc. Vaak zijn het ook echt de indrukken van de dag die zo'n kleintje moet verwerken. Ze leren zoveel nieuws iedere dag. Wat voor ons heel gewoon is, is voor een baby juist nieuw. En jij schrijft ook dat je kindje naar het kdv gaat, dus ook daar doet hij enorm veel indrukken op. Zelf werk ik niet, dus ik zie mijn zoon dag in dag uit en heb daardoor misschien ook wat meer tijd om rustig te 'observeren' waar hij mee bezig. Ik denk dat het al scheelt als je zelf rustig probeert te blijven en jezelf niet te bang maakt. Als het echt mis is of hij is ziek, dan merk je dat als ouders vast wel. En misschien is het inderdaad een sprongetje, dat kost energie voor je kindje. Er gebeurd een hoop in dat kleine lijfje, het groeit en groeit maar en ontwikkelt zich er op los. Maar als jij liever door een arts of cb-arts gerustgesteld wilt worden, is dat toch je goed recht, daar zijn ze voor! Het was nogal een lang stukje van mijn kant, maar ik vind het gewoon erg rot als iemand zich zo onzeker voelt. Succes met je lieve kleintje!
Was het maar waar Maar ik begrijp je verhaal April. Bij Dominique waren we volgens mij ook veel makkelijker met het loslaten van alles wat "moet" en keken we beter naar haar. Nu lijkt dat moeilijker, juist omdat je rekening moet houden met een ander kind. Zo zijn er momenten geweest dat we dachten, "laat hem maar even huilen, het is niet goed als we meteen zijn kamertje binnenstormen", maar dat kan niet, want anders maakt hij Dominique wakker. Of als getroost moet worden, maar ik ben net Dominique eten aan het geven. Ik mis simpelweg tijd of een tweede paar handen ( als mijn man er niet is) Dus ben ik (wij) zijn opzoek naar structuur, maar dat lukt niet, want Dean wil het liefst bij ons zijn, op ons hangen, je snapt het wel denk ik Op het kdv gaat het trouwens best goed. We merken weinig dat hij daar overprikkelt raakt, tenzij hij het opspaart tot de dagen dat hij thuis is
Hoi Angel, kindjes die makkelijk overprikkeld raken, lijken vaak IN de drukke situatie nergens last van te hebben, en in de rust komt de overprikkeling er dan uit. Een osteopaat is olgens mij altijd een goed idee, maar mss in de tussentijd ook alvast handig om even met het kdv te overleggen dat ze er rekening mee kunnen houden?
Tja, ik zou niet weten wat ze kunnen doen.. Hij gaat naar de babygroep, kleine groep, met veel rust en regelmaat. daarnaast heeft hij het de eerste weken niet gehad, maar misschien komt het nu pas tot uiting? En als laatste moet ik zeggen dat we natuurlijk ook een peuter hebben, een kanjer, maar ook een kind die ook druk kan zijn, zoals een peuter kan zijn. Ik kan ze niet gescheiden houden, dus ergens moet hij ook wennen aan prikkels, helaas.. Als je één kind hebt zijn dit soort "problemen" makkelijker aan te pakken, dan met twee of meer. Die "moeten" met het gezin meedraaien. Dat maakt het denk ik moeilijkst.
Hoi, Bij Dominique zijn de sprongen wel heel merkbaar, alles wat in het boek beschreven staat is wel van haar op toepassing, huilerig, hangerig, steeds aan mamma's benen hangen tijdens een sprong. Maar het moeilijkst is wel s'nachts, ze slaapt erg slecht, erg licht ook vaak een paar keer per nacht wakker, we hebben geloof ik de fase van het ontroostbaar zijn achter de rug, maar ze wordt nog wel vaak wakker, beetje drinken en speentje is momenteel afdoende, dan valt ze wel weer in slaap, maar er zit eenritme in, ze wordt vaak om 23.00 uur, dan om 2.30 en om 5.00 uur wakker, ik heb al vanalles geprobeerd rustige dag thuis, dagje weg, s'avonds hebben we ritme en rust, maar kan nou niet zeggen dat ze beter slaapt als we een rustige dag hebben gehad. Wel is het enorm vermoeiend, maar moet ook zeggen die glimlach s'morgens en die uitgestoken armpjes s'morgens maken veel goed! henriette
Herkenbaar! En... mooie en leuke naam, Dominique Vandaag een goede dag gehad. Kleine Dean had vanmorgen een half uur na zijn flesje ineens een heftige huilbui op het kdv, en na een kwartier was het ook zo weer over.. De leidsters denken dat het krampen waren, aangezien hij met zijn benen aan het trappen was. 's middags wilde hij steeds bij een van de dames hangen, begon te mekkeren zodra hij even alleen was. Dat laatste vind ik heel typerend aan een sprong. En zijn papa heeft nog het beste idee gehad om hem in ieder geval 's avonds rustig te laten in slapen. Hij hád een bakerzak, maar die hebben we onlangs afgebouwd omdat hij op zijn zij was gaan rollen en wij het te gevaarlijk vonden worden. Daarna heeft hij in een slaapzak geslapen zonder mouwen, wat hem alle ruimte gaf om met zijn armen te maaien. Nu heeft manlief bedacht om hem in slaapzak te doen mét mouwen en dat ging vanavond fantastisch! anderhalve seconde mopper de mopper en daarna was hij meteen rustig, omdat hij merkte dat hij zijn armen niet goed kon bewegen, dus rust! Wat heerlijk, wat kan een moederhart toch weer snel genezen! Maar ondanks alles heb ik wel een afspraak gemaakt bij een osteopaat. Ik wil echt uitsluiten dat er niks meer is. Dus over twee weken kunnen we terecht. Ik ben benieuwd... Maar voor nu ben ik een hele gelukkig mama!
Mijn neefje is ook rustig bij de oppas en op de peuterschool, maar zodra hij thuis is bij zijn ouders gaat hij 'los'. Misschien omdat hij zich dan weer vertrouwd voelt en zijn dag eruit komt, zeg maar. Als kind was ik zelf ook tijdens bijvoorbeeld schoolreisjes of logeren erg rustig, zodra ik thuis kwam wilde ik niet met mijn ouders praten over wat ik dan had meegemaakt en was huilerig, stil en trok mij liever terug. Meestal kwam het er dagen later pas eruit en kon ik met plezier vertellen over hoe ik alles ervaren had. Blijkbaar flink tijd nodig om de boel te verwerken. Dat heb ik eigenlijk nog steeds wel een beetje, alleen huilerigheid niet meer Tja, het lijkt me inderdaad ook niet altijd even makkelijk als je nog een peutertje rond hebt lopen. Ik heb die ervaring nog niet, maar ik begrijp dat je je aandacht verdelen moet en je een paar handen tekort komt. Toch wel een goede beslissing om bij de osteopaat langs te gaan, je weet het nooit. En anders is het ook fijn om uit te sluiten dát er iets aan de hand is, toch? Veel succes met je kleintje!