Hier momenteel idem. Ene moment zijn we elkaar helemaal zat. Andere moment is alles koek en ei. Twijfel heel vaak aan onze relatie. Maar laatste wat ik wil is nog een X de vader van een van mijn kindjes verlaten. Soms weegt het leuke veel zwaarder als het negatieve. Maar er zijn ook periodes dat dat niet zo is. Zit momenteel heel slecht in mijn vel en heb nu doorverwijzing voor een mogelijke depressie die ik al heb sinds de geboorte van mijn zoontje. (Wou het eerder niet toegeven) Hoop dat het misschien daaraan ligt en het weer positiever zal worden wanneer ik wat beter in mijn vel zit. Mijn ex verlaten toen hij mij een klap gaf terwijl hij mijn dochter in zijn handen had. Gelukkig was ze nog heel klein en weet ze er niets meer van . Maar dat was voor mij echt het punt nu is het genoeg.
toen mij ex mij aangaf dat ik nooit wat voor hem deed. terwijl ik 24/7 de kids verzorgde, 4 dagen werkte, alle boodschappen deed en daarbij het hele huishouden. hij bleef zichzelf maar zielig vinden en trapte mij continue de goot in. uiteindelijk bleek hij wat psychische aandoeningen te hebben (die niet overgaan en ook niet mee te leven valt ) en toen was het voor mij echt helemaal over. en nu vrienden? nee hoor als hij me ziet achtervolgt hij me met een gezicht als onweer dus ik kom hem liever niet alleen tegen.
Hier besloten om te kappen na dat mijn ex voor de 3de keer was vreemdgegaan iedere keer hoopte ik dat die het niet meer zou doen beloofde goede bergen is ook aantal jaren goed gegaan tot ockt 2013 toen ging het weer mis maar met 3 Kids wou ik niet zomaar opgeven en heb gevochten maar dat heeft bij mij niet geholpen vertrouwen was echt weg en ben toen in maart2014 naar mijn ouders gegaan met de 3 Kids beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Het is zwaar 2 kleine Kids alleen opvoeden maar wel komen er wel. Met hem.heel slecht contact na 2 weken had die weer Sen ander leren kennen en trok daar ook gelijk in ik en Kids konden haar niet en hij kon haar 2 weken . Contact loopt heel slecht hij werkt nergens aan mee en zegt vaak af als hij de Kids krijgt of dat hij zelf wat plant met ze zegt die dag van te voren gewoon af en hen ik huilende kinderen want hun papa zegt weer af en komt belofte niet na
Voor mijn zwangerschap heb ik nooit zo sterk het gevoel gehad als nu ook niet toen hij me bedrogen had
Het moment dat ik dacht als hij thuiskwam: ga alsjeblieft weer weg.... en blij was als hij de deur uitging. We hadden best een redelijke relatie, maar op een gegeven moment ging ik me echt overal, maar dan ook echt overal aan ergeren we gaan met elkaar om, omdat we samen een kind hebben (die bijna 18 is, dus heb er niet zo vaak meer mee te maken) Al moet ik eerlijk bekennen dat als hij ooit voor mijn auto loop ik gas geef. Zegt denk ik voldoende.
Hier ook tijdens mijn zwangerschap die gevoelens gehad. Maar met een pre en postnatale depressie en andere ellende heb ik mezelf echt verboden grote beslissingen te maken. Zeker zolang ik nog niet het gevoel heb dat depressie en hormonen onder controle zijn. Van het eindigen van mijn relatie is gelukkig geen sprake meer, eraan werken wil ik wel, maar daarvoor moet ik eerst bij mezelf zijn.
Met mijn ex was het over toen ik meer aandacht kreeg van een andere man dan van hem, alleen heeft het nog 2 jaar geduurd voordat ik het durfde, we spreken elkaar nooit meer Hij heeft het niet te kunnen verkroppen dat ik wegging bij hem
Eigenlijk al voor de bevalling. In zwangerschap ging het bergafwaarts, toch 1,5 u verderop verhuisd voor hem en ons gezin. Hij is stikjaloers, vertrouwde mij niet (terwijl ik gaf m geen enkele aanleiding daartoe). Was niks waard volgens hem. Heel bezitterig, belde 10x per dag om te vragen waar ik was, las mn telefoon door. Na de bevalling verwachtte hij dat ik 2 dagen na thuiskomst (had keizersnede) weer op volle toeren het huis deed. Want tja zn zus stond dag na de bevalling al uitgebreid te koken (alleen had die geen ks). Hielp niet met dochterlief, klaagde alleen maar over slaapgebrek. Enorme ruzies erachteraan. Relatie vol psychische mishandeling maar ook sporadisch fysiek. Toen dochterlief 2 weken en 6 dagen precies was, was hij er klaar mee. ik moest vertrekken en andere papa voor dochter zoeken (letterlijke woorden). Hij vertrouwde me voor geen meter en was jaloers op zn kind (!!!). 3 weken later terug verhuisd. En eerlijk? hoe rot de nasleep ook was (financieel huisvesting maar ook emotioneel), ik ben blij dat ik van 'm af ben. Hij heeft dochter niet meer gezien sindsdien. En nam alleen contact met me op als ie weer een kronkel in zn hoofd had. Vroeg nooit naar mn meisje. Nu gelukkig weer paar maanden stil.
Het zat al heel lang verkeerd. Hij was vreemd gegaan en werd later heel bezitterig en achterdochtig terwijl ik nooit ben vreemd gegaan. Toen hij mij op een avond een klap verkocht was dat voor mij de druppel. Ik wilde het niet meer en heb me met heel veel moeite uit die verstikkende relatie moeten wringen.
Toen zijn ademhaling mij zo irriteerde dat ik wurgneigingen kreeg. Ik zat in mijn hoofd serieus met een manta "stop met ademen...stop met ademen, stop met ademen". En dat ik opmerkte dat als ik met de hond liep ik altijd aan het rondkijken was, op zoek naar plekken waar ze hoogstwaarschijnlijk geen lijk konden vinden. En ik ben echt een zeer vredelievend persoon. Maar ik wist geen andere uitweg meer. Hij leeft nog hoor No worries
binnen 10 cm vanaf mijn gezicht wil ik dat ook niet hoor. Krijg ik het gewoon benauwd van Maar deze ademhaling waar ik op doelde was als we in dezelfde kamer waren, hij naast me zat op de bank. Ik en ex hadden (gelukkig!) geen kinderen samen. Hij wilde dat wel. Ondanks dat hij tig keer vreemd was gegaan, dat altijd ontkende overigens, en mij geestelijk mishandelde. Het was in alle opzichten geen goede relatie. maar ik voelde me gevangen. Als hij dood zou gaan leek het mij de ideale oplossing.
In de Ouders van Nu staat deze maand een artikel over een stel wat zich door kinderen helemaal kwijt is geraakt en uit elkaar willen. De uitleg is dat je tenminste moet wachten totdat de jongste 3 jaar is, daarna krijg je langzaam aan tijd om weer tijd voor elkaar te hebben. Gun jezelf die tijd. Voor dat stel was het een eyeopener. Voor zorgbehoevende kindjes zal het ws nog langer duren, maar ms goed om te lezen?
nou, 3 jaar ongelukkig samen wonen lijkt me ook niet een optie... maar in TS haar geval zou ik wel de zwangerschap even uit laten werken voor je definitieve keuzes maakt....
Niet fijn nee, maar voor de kinderen wel belangrijk. "Waarom zijn jij en papa niet meer samen?" .. "nou, jij was erg ziek, en dat konden we niet meer aan samen". Kind meteen een schuldgevoel van hier tot aan Tokio.
haha, dan snap je het communiceren naar je kind toe ook niet helemaal als je het zo uitlegt......................dussssssssssssss maar ik vind 3 jaar veel, ja het is pittig een kind (en een zorgenkind kan ik niet over oordelen) maar dat is een gezamenlijke keuze geweest, en als zoiets je echt alleen uit elkaar drijft en nergens in juist naar elkaar toe (zoals wij het gelukkig met nummer 1 wel hebben ervaren) lijkt mij dat er misschien in de basis al iets niet goed is...
Hm, maybe true Ik heb daar geen ervaring mee. Wij hebben geen kinderen, laat staan zieke kinderen. Maar ik kan mij voorstellen dat het echt zwaar is. Mijn zus was vroeger erg ziek; reuma, infecties aan ogen, handen en knieën. Het was elke week wel weer oogarts of een andere arts. 3x een flinke operatie aan haar ogen voor haar 8ste verjaardag. En dan weer naar fysiotherapie en weer andere medicatie. Toen ze 4 jaar was praatte ze nog geen woord. Kortom: mijn ouders zijn veel in het ziekenhuis geweest en (neem ik aan) veel stress gehad. Maar ik heb nooit het idee gekregen dat ze zichzelf volledig verloren in het zorgen voor mijn zus. Ik ben van mening dat het dus niet hoeft. Dat je je uitdagingen krijgt, dat is duidelijk. Maar ik denk ook dat je ergens een keuze kan maken in je houding naar elkaar. (?)
Dan communiceer je inderdaad niet goed met je kind en gok ik ook zomaar dat je geen ervaring hebt met wat het met een gezin doet als een kind maanden lang ballanceert op het randje van de dood, je een half jaar in een ronald macdonald huis woont en je al 3 jaar lang 2x per maand een dagopname hebt en het leven grotendeels bestaat uit ziekenhuis, fysio, psychologen, medicatie en sondevoeding. We hebben het "prima" voor elkaar samen maar echt gelukkig zoals vroeger? nee, daar zijn de zorgen echt te groot voor. En dan kom je inderdaad op een punt dat je denkt "word dit nog beter". Misschien is het gewoon een proces van accepteren dat alles anders is en daar een weg in vinden, dat zou ook kunnen.
Mijn ex (narcist) was (en is) totaal niet handig....en doet er ook geen moeite voor. Hij laat alles door iedereen doen en steekt zelf geen poot uit. Het zat natuurlijk al tijden niet goed, maar wat voor mij de druppel was, was het moment dat ik met een boormachine in mijn hand, een f*cking p lankje in het berghok wilde ophangen en ik een schroefje liet vallen en hij me keihard begon uit te lachen terwijl hij languit op de bank lag. Tel daarbij op dat ik bekkeninstabiliteit had, een postnatale depressie en hij niks uitvoerde in huis noch iets deed voor zn kind. Ik heb de boor neergelegd, en heb gezegd dat ik ging scheiden en meteen een advocaat ging bellen. Zn kaak hing op de grond...... En zo is het dus gegaan