Halo je bent zwanger al die hormonen. En je hebt al een kindje je gaat dan toch wel vechten voor je relatie. Ga samen eens lekker een weekendje weg kom tot elkaar. En neem geen beslissing waar je spijt van krijgt en bij de buren lijkt het altijd groener en daar ismook wel eens wat. Succes
Ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee, maar ik vraag me dan wel af of het alleen dragen van die zorgen voor meer geluk zou zorgen? Of dat het niet meer een kwestie is van weer op een golflengte komen nadat je lange tijd ieder op eigen wijze met de zorgen bent omgegaan. Ik ken jullie situatie verder niet, dus kan niet veel zinnigs zeggen, maar vraag me dat dan wel af...
Ik denk dat je daar wel gelijk in hebt hoor. Er is zoveel heftigs gebeurd en we hebben vrij lang echt moeten "overleven" zeg maar en dat is ons behoorlijk goed afgegaan al zeg ik het zelf. We hebben echt goed teamwerk geleverd en het echt samen beleeft. En nu gaat het dan beter en is er een soort..... leegte? ofzo. Bovendien zijn zulke grote zorgen gewoon echt zwaar zowel lichamelijk als geestelijk en maakt het moe. Het lijkt alsof we weer onze weg samen moeten vinden. Want laat ik voor opstellen dat ik zielsveel van mijn man hou
Met een kleintje van nog twee en 27 weken zwanger zijn vrees ik dat de hormonen met je aan de haal gaan, zou het eerlijk gezegd een vreemde timing vinden om te beslissen dat het ineens over is of hij moet nu echt iets geflikt hebben natuurlijk maar dat haal ik er niet uit. Praat met elkaar, doe wat leuks samen, met z'n drietjes, alleen of met vriendinnen...zou nu geen overhaaste beslissingen nemen in ieder geval.
Ik vind het persoonlijk altijd zo makkelijk om het op de hormonen te gooien. TS geeft aan dat het ver voor de zwangerschap ook al niet lekker zat en het alleen maar erger word. TS, ik zou eens een goed gesprek met je man aangaan. Weet nog dat een vriendin van mij in een beetje de zelfde situatie zat als jij nu zit en die is toen in therapie gegaan, van de therapeut moesten ze na een tijdje beide een schema maken met daarin de positieve en de negatieve dingen van elkaar, als het negatieve lijstje langer was dan het positieve dan moesten ze er inderdaad maar aan denken of het niet beter was om uit elkaar te gaan. En mensen die zeggen '' Je moet bij elkaar blijven want je hebt samen kinderen '' die snap ik echt niet. Is het voor die kinderen juist niet beter dat papa en mama uit elkaar zijn en nog op een normale manier kunnen communiceren? Of zijn die kinderen beter af met twee ouders die wel gewoon bij elkaar zijn maar continue ruzie hebben? Sorry maar ik zou voor de eerste gaan.
Hier nu 7 jaar samen en 3 kinderen. Het is kei hard werken en we kennen veel strubbelingen. Soms zie ik hem 2 dagen niet ivm het werk en het drukke gezinsleven. Soms denk ik ook wel eens, ik ga bij hem weg. Maar dan? Nee, ik blijf lekker bij hem. Als de kinderen groter zijn en we zijn gestopt met werken, dan komt onze tijd wel. Nu genieten we van de avonden als ze op bed liggen en blijft het belangrijk om met elkaar te praten!
Zolang je twijfelt is er denk ik hoop. Een gesprek aangaan met je man/vriend lijkt me het beste, al is dat soms best wel moeilijk.
Toen die na de emotionele mishandeling, leugens en drugs probleem ook nog geld van mn ddochter stal! Ik zie m nooit meer en das maar beter ook!
Hier had ik die gevoelens ook wel in mijn zwangerschap. Maar dat waren in mijn geval echt de hormonen. Zou dat zeker voor ogen houden! En verder denk ik veel praaaten met elkaar.. over alles wat je dwars zit. Weet hij ook dat je je zo voelt?
Sowieso zou ik met gelijk welke beslissing wachten tot na de bevalling. Als je 27 weken geleden verliefd genoeg was om een kind te maken, zullen die 13 weken er hopelijk nog wel bij kunnen ... Al leef je een tijd als broer en zus naast elkaar desnoods. Zwanger zou ik alleen vertrekken als er echt serieus gevaar dreigt of is (zware drugsverslaving, mishandeling, ...).
Wat rot Zomer! Ik kan me je topic in 2012 nog herinneren. Is relatietherapie miss een optie (weet niet of jullie dit doen, heb niet alles gelezen?) Hier was het over toen hij steeds meer mijn vrijheid begon in te perken. Toen ik zag wat een zielig moederskindje hij eigenlijk was. Kon nergens over praten, bang voor emoties, altijd bezig met de buitenwereld... Zo vermoeiend. Op een gegeven moment was ik er zo klaar mee, toen was ik heeeel snel weg.
Ik heb dit een keer gelezen en het hier al vaker gepost: stel jezelf eens voor over tien jaar. Hoe zie je jezelf dan? Alleen met je kinderen? Met een ander en je kinderen (en eventueel stiefkinderen) aan tafel? Of met je man en kinderen? De jaren met kleine kinderen zijn voor veel mensen ontzettend intensief, zeker als je allebei (deels) werkt en/of kinderen hebt die extra zorg behoeven. Natuurlijk kan het zo zijn dat de koek op is, maar bedenk ook dat je je allebei moet aanpassen aan een totaal nieuwe dynamiek. Als je aan een nieuwe baan begint, verwacht je ook niet dat je na een week alle ins en outs weet en je helemaal thuis voelt. Geef het bouwen van een nieuw gezin dan ook de tijd, vind ik.
"Bij elkaar blijven voor de kinderen" zal je mij niet zo snel horen zeggen maar met bovenstaande ben ik het wel eens....en praat met elkaar, doe leuke dingen samen, met het gezin, met vriendinnen, alleen, maar praat vooral met elkaar. En vlak die hormonen niet uit, zijn rare dingen die veel teweeg kunnen brengen. Bij mij was het trouwens over toen ik na twee eerdere korte relatiepauzes tot de conclusie kwam dat een egoïstische materialistische humorloze man het niet is voor mij.
Ik ben persoonlijk van mening dat het over is (uitgaand van een normale relatie zonder bedrog/geweld/drugs/alcohol problemen enz.) wanneer je blij bent als je partner buiten de deur is en je al chagrijnig word op het moment dat hij de deur binnen stapt. En/of als je totaal geen behoefte hebt aan intimiteit met je partner en "walgt" van het idee dat hij je een kus/knuffel geeft of jullie seks hebben. Ik denk dat als de bovenstaande punten (na therapie) niet goed zitten dan een relatie dan echt over is. Dit had ik zelf bij mijn ex. We spraken af maar ik was blij als hij weer weg was en ik naar huis kon. Daarnaast vond ik het verschrikkelijk als hij me probeerde een zoen te geven en als hij me een knuffel gaf dan probeerde ik mij zo snel mogelijk ertussenuit te wurmen. Toen besefte ik dat het over was en ik met hem niet gelukkig zou worden.
Door voor mijn gevoel meer als ''vrienden'' te leven dan liefde en alles wat daar bij komt. Overigens hebben we vaak pauzes gehad in onze relatie, maar dit heeft uiteindelijk niks geholpen. We zijn nu uit elkaar en het contact is veel beter dan als we samen zijn.
Geldt dit dan ook als je kinderen hebt? Dan vind ik het een stuk lastiger worden!Maar deel wel deze mening.