We hebben het weleens over een broertje of zusje voor ons meisje, maar vooralsnog sta ik er zogenaamd nog niet echt positief tegenover. Ik doe er erg stoïcijns over naar de buitenwereld, zo van we zien wel over een x aantal jaar... Maar eerlijk, steeds vaker fantaseer ik over een broertje of zusje voor ons meisje... Maar ik ben zo bang, dat wanneer ik echt overstag ben en er gevoelsmatig geen weg meer terug is, die allesverlammende angst dat een 2e kindje er misschien wel nooit komen zal, mijn leven gaat beheersen. Ik weet nog zo goed hoe het voelde bij de ICSI-behandeling en het daaraan voorafgaande traject, dat houdt me tegen. Ik durf niet... Wanneer waren jullie er klaar voor om weer die molen in te gaan? Zijn er hier ook meiden die het bewust bij 1 kind houden vanwege de mmm? Ik weet niet of ik er ooit wel klaar voor ben, ik geniet zo van ons meisje, maar het begint steeds vaker te knagen...
Ik zie nu dat het onderwerp bij 'clubs' staat, misschien dat hij beter onder de algemene mmm gezet kan worden...
Bij ons was mijn leeftijd de graadmeter. Ik was 36,5 toen de eerste werd geboren (na 3,5 jaar MMM). We wilden graag 2 kinderen als het zou lukken dus nadat Luca 9 maanden oud was zijn we weer de MMM gegaan. Na precies 2 jaar MMM voor de 2e was ik zwanger. Als ik jonger was geweest had ik wat langer gewacht. Achteraf gezien wel fijn dat we snel de MMM in zijn gegaan want het leeftijdsverschil is nu 3,3 jaar en dat is prima, veel langer had ik niet fijn gevonden.
doortje ik snap je echt helemaal. hier is het precies hetzelfde alleen kan ik niet wachten tenminste het was dat mijn had gezegd we wachten tot hij negen maanden is met bellen dan natuurlijk wachten op afspraak weer drie maanden overheen. heb nu inmiddels eerste poging gehad en mislukt. en inderdaad het beheerst weer je leven. teninste hier wel je voelt je weer rot dat mislukt en boos omdat ik dit heb. maar het is wel anders misschien minder heftig, in elk geval anders dan bij de eerste . 1 is beter dan geen. en dat merk je. al wil ik het wel echt heel graag. voor hem en voor mezelf. denk dat de pijn anders is dan bij de eerste ook voor jou. er is meer een teleurstellende pijn niet meer die zo erg die wanhoop. succes hoor met je beslissing
Ik wilde gelijk alweer voor een tweede gaan. Mijn eierstokken rammelden gelijk na de bevalling alweer en dit gevoel is nooit weggegaan Ik vond zwanger zijn, bevallen en alles erna zoooooo geweldig! Dus na 3 maanden had ik alweer het ziekenhuis gebeld voor een afspraak en na 6 maanden zaten we alweer met de arts aan tafel. Wel wilde ik nog even doorgaan met de borstvoeding, zodoende was de eerste ICSI voor een brusje toen ons meisje 11 maanden was. Ik zag eigenlijk helemaal niet op tegen de angst voor mislukking, ik ging meer uit van het positieve. Nu we een mislukte poging achter de rug hebben met 2 mislukte tp´s kan ik zeggen dat het mij tot nu toe heel erg meevalt. Ja, ik vind het lastiger qua organiseren en combineren, maar het grote verdriet is er niet. Meer teleurstelling dat het niet gelukt is. En het trieste gevoel naar onze dochter. Maar niet mijn eigen verdriet. Wellicht komt het alsnog, maar de angst om nooit moeder te worden, het intense verlangen naar een kindje, die alles overheersende leegte, dat gevoel dat is er niet. Gelukkig maar. Wat ik wel ervaar is weerstand. Weerstand om weer jaren het zh in en zh uit te moeten. Daar heb ik geen zin is en dus zullen we zeer waarschijnlijk niet zo ver gaan als de 9 verse ICSI's voor onze dochter. Maar ja, zeg nooit nooit, want het is immers eerder gelukt... En dus beginnen we volgende maand vol vertrouwen aan weer een nieuwe poging.