Ik werd op mijn 19e onverwacht zwanger kreeg een miskraam met 8 weken. En sindsdien weet ik dat ik er klaar voor ben en wil ik het erg graag, helaas wilde mijn vriend nog anderhalf jaar wachten. Ik kijk niet echt naar de omstandigheden, ga meer op mijn gevoel af.
Ik en mijn vriend zijn er klaar voor, ik(23) al een poosje en hij(26) sinds kort.. We hebben echter allebei een jaarcontract dat begin volgend jaar afloopt. Dit wachten we even af, als 1 van de 2 een vaste aanstelling krijgt dan gaan we ervoor! Al vind ik dat nog best lang duren.. Hebben een fantastisch koophuis met genoeg slaapkamers, maar inkomsten zijn ook wel fijn
Ik denk ook dat je gevoel het belangrijkste is. Daarnaast vind ik het wel belangrijk om een stabiele omgeving/relatie te hebben. Dus een bepaalde zekerheid in je financiele situatie, huis, relatie, werk. Wij zijn direct nadat we getrouwd zijn ervoor gegaan. Voor ons was dat HET moment
Toen mijn man en ik 1 jaar samen waren hadden we een huis gekocht en ongeveer een half jaar tot een jaar daarna begon het bij ons toch wel te kriebelen. Nou ja, eerst bij mij en toen ik het met manlief erover had vond hij het ook wel heel leuk als er een kleintje zou komen. Alleen wilden we samen toch ook nog eerst genieten, niet dat het met een kleintje niet kan hoor, maar dat is toch anders. Dus we hadden besloten dat we eerst 2 verre reizen gingen doen. We zijn toen het jaar daarop naar Amerika geweest en het jaar daarop naar Curacao en na Curacao was ik gestopt met de pil. Een jaar later (tussendoor nog wel een MK gehad) ben ik zwanger geraakt van ons zoontje. Tijdens de zwangerschap zijn wij ook getrouwd, erg mooie dag met een wondertje in je buik maakt het extra speciaal en het voelde helemaal goed, we waren helemaal klaar voor een gezinnetje In april is onze zoon 1 jaar geworden en nu gaan we weer voor de tweede! Ps. naar vaste baan hebben wij niet echt gekeken, ik had een jaar contract, wat toen afliep toen ik 12 weken zwanger was en ik was wel gewoon zo eerlijk om het al bij 9 weken te vertellen, maar tijdens mijn zwangerschap dus een vast contract gekregen. En ML had ook een jaarcontract, maar beide niet zonder werk komen te zitten dus en al was dat wel zo geweest dan komt daar ook wel een oplossing voor.
Wij hadden het gevoel heel sterk, de wens was zo op de voorgrond, toen heb ik alvast de pil opzij gelegd en dus onveilig geklust. Toen we waren getrouwd werd de wens alleen maar groter en groter.. op een gegeven moment een soort obsessie. Vooral omdat het niet lukte. Heb me toen ook op andere dingen gericht en op een gegeven moment was het toch raak, toen we het niet meer verwachtte. Vele zwangerschappen verder, verwachten we nu ons volgende kindje (nummer 2 is helaas overleden). Wij hadden overigens alle zaakjes verder goed op orde hoor voor we er voor gingen
ik heb heel me leven geroepen geen kinderen te willen en opeens vorig jaar was t daar ik heb vaste baan maar ik werk maar 10 uur per week en me man heeft contract door de crisis ontslagen en tot op heden nog geen vaste baan,maar alles komt goed volg je gevoel ik dacht eerst ook hij moet wel vast werk hebben enz enz maar dat zegt tegenwoordig niks meer en inmiddels zijn we 10 maand verder en ik ben nog niet zwanger dus ik zou zeggen als je gevoel er is en je heb een stabiele relatie en een huisje en inkomen dan ga ervoor
Mijn vriend is 2 jr jonger en was nog niet klaar wanneer ik er wel al naar uit keek. Hij was ook nog niet lang aan het werk toen. Na 2 jaar later ongeveer, ziet hij het wel zitten en kijkt hij er wel naar uit. Toch mocht het voor hem nog een paar jaar wachten (mannen natuurlijk, die hebben geen biologische klok). Maar ik ben 30 dus dat kan niet
ik was er in mijn hoofd al heel lang klaar voor maar sinds 3 jaar alles goed geregeld qua auto, vast werk, woning etc. vriendlief was er toen nog niet klaar voor.. nu wel en we zijn nu bijna 5 maanden bezig voor ons eerste wondertje..
Wij wisten dat wij er klaar voor waren toen wij getrouwd waren, een huis en vaste baan hadden. Helaas wachten wij nu al bijna 2 jaar voor ons eerste wondertje...
Wat naar voor je meid hoop dat het jullie snel mag lukken! Hier huis/auto/vaste baan/getrouwd: check, alleen nog even afstuderen. Ben bang voor reacties als: waarom wacht je niet nog een jaartje, dan is alles klaar.. Soms denk ik, ja, waarom eigenlijk niet. Aan de andere kant: omdat het dus ook lang kan duren eer het lukt, en daar wil ik niet erg laat achterkomen. Je wordt immers steeds ouder, en ik ben geen 24 meer.
Dankjewel! Ik weet niet hoe oud je bent en hoeveel tijd je nog hebt, maar ik zou eerst mijn studie afronden. Lijkt me moeilijk om te studeren en een baby te hebben, maar dat is natuurlijk voor iedereen anders. Ik word binnenkort 28. Ik had gedacht dat ik op deze leeftijd al een kindje zou hebben, maar helaas nog niet zo mogen zijn. Wij zijn al 4 jaar getrouwd en de eerste 2 jaar bewust nog niet begonnen aan een kindje, maar achteraf denk ik hadden we dat maar wel gedaan Je moet op je eigen gevoel af gaan. Succes!
Hier...ik was er al veel langer klaar voor als mijn man, die wilde liever eerst gaan voor zekerheid waar ik hem nu heel dankbaar voor ben. Ik heb eerst mijn opleiding afgerond een baan gevonden,toen hebben we een koopwoning gekocht & daarna zijn we gaan trouwen, en toen ik een vaste aanstelling kreeg zijn we na eerst 3 maanden ontpillen ervoor gegaan. 5 maand later was ik zwanger. Nu ben ik 28 en verwachten we elk moment ons tweede kleine wonder....
Ik ben al zeker 2 jaar klaar voor een kindje (Ben nu 25 en heb al 10 jaar een relatie). Toen ik in mijn afstudeerjaar zat, had ik graag al een poging willen doen, maar mijn man was daar nog niet klaar voor. Daarnaast was hij meer van het traditionele en wilde eerst graag trouwen. Daarom zijn we vorig jaar juni in het huwelijksbootje gestapt en hebben in september samen besloten om te stoppen met de pil en ervoor te gaan. We zijn inmiddels bezig met poging 6 en wachten geduldig af...
Ik had een tijd gezegd in de huwelijksreis stoppen we met de pil, dat leek me een mooi moment. Echter had ik toen nog geen vast contract en inkomen van mij was nog niet op t gewenste niveau. Een half jaar later kreeg ik een vast contract en een verhoging en toen was ik er helemaal klaar voor. Er gaat een knop in je om die je dan niet meer kan teruzetten, inmiddels heb ik toch besloten van baan te wisselen en dus geen vast contact meer. Dat was een ewuste keuze maar toch weer die angst van ohjee net nieuwe baan dus besloten paar maanden te stoppene met de kinderwens. Dat nu gedaan en vanaf deze maand gaan we het weer proberen ( 2 rpndes geprobeerd begin dit jsar). Maar sinds die knop om is gezet kan ik het niet meer uit mn kop zetten en ben ik er wel klaar voor! Maar toch ook bang voor wat er gaat komen en of ik t allemaal wel kan, moeder ijn en kind verxorgen haha. Maarja das geen gegronde angst, gewoon onzekerheid!
wij waren er vorig jaar augustus er klaar voor we kennen elkaar 14 jaar sinds 2009 zijn we weer bij elkaar gekomen.door dat mijn ex mij op straat heeft gezet met niks geen geld geen huis geen kleren.toen mocht even bij hem in huis en sinds dien is onze liefde weer op gebloeid. en hebben we vorig jaar besloten dat we samen een kindje willen.we zijn nu 10 maanden onderweg.nog niet zwanger. groetjes
Ik was er klaar voor toen ik een jaar of 32 was. Voor mij ging het om 2 dingen: 1. weet ik zeker dat ik een kind wil? 2. weet ik zeker dat ik met deze man een kind wil (en dat ik dus voor de rest van mijn leven een relatie met hem zal hebben)? Toen het antwoord op die 2 vragen allebei ja was, was ik er klaar voor. De praktische / financiële kant was allang in orde, bij mij kwam de gevoelsmatige kant pas daarna. Lijkt me moeilijker als het andersom is. Overigens: toen ik er klaar voor was, heeft het nog een paar jaar geduurd voordat mijn vriend ook zo ver was. Dat moest natuurlijk ook nog "even" in orde zijn voor we ervoor konden gaan. Uiteindelijk ben ik op m'n 35e met AC gestopt, en op m'n 35e voor het eerst zwanger geraakt.
Ik zit ook met deze vraag... Mijn man heeft een vaste baan en het huis is groot zat. Financieel zou het nog niet ideaal zijn maar daar zouden we ons vast wel mee redden. Ben afgestudeerd maar kan nog steeds geen baan vinden. Ik zit hier meer mee: zal ik wel een goede moeder zijn? Ben vaak snel moe en met zo'n kleine is het helemaal zwaar natuurlijk. Kan ik dat dan wel aan? En hoe zal het gaan als ze ouder worden, met zindelijk maken, kinderfeestjes geven enz? Vind het heel moeilijk en die twijfel van wel...of toch niet? maakt me soms verdrietig. Wat moet ik nu?
Ik moest eerst voordat ik zwanger zou/mocht worden de medische modelen ivm dubbele baarmoeder.. 4 juli heb ik (als goed is) de laatste onderzoeken en hebben we officieel groen licht.. Wel hebben we samen besproken om eerst te zorgen dat ons huisje rond is (we zijn bezig met een huisje kopen) en alles te verbouwen.. daarna gaan we verder denken en willen we wel gaan beginnen. Verder vinden wij het ook erg belangrijk dat we allebei een vaste baan hebben, die hebben we gelukkig al dus financieel is het mogelijk en natuurlijk een goede relatie. Gelukkig is dit ook het geval, we gaan ook ons ook registreren als geregistreerd partnerschap. Kortom: - Huis - Vaste banen (financieel moet je het aankunnen) - Goede relatie - Mentaal en fysiek moet je een baby ook aankunnen en het belangrijkste; je moet er ook echt klaar voor zijn en er echt aan toe zijn.. - Verantwoordelijkheidsgevoel is ook erg belangrijk, een kleintje brengt alleen maar verantwoordelijkheden met zich mee
Wij wisten wel van elkaar dat kinderen in ons toekomstplaatje zouden zitten, maar toch kwam het vrij onverwacht toen mn vriend spontaan vroeg of ik eraan wilde beginnen. Ik moest even nadenken, net als Bri zei: je moet wel zeker weten dat je je hele leven bij die persoon wil blijven. Niet dat ik twijfelde, maar ik wilde geen overhaast besluit maken. De volgende dag wilde ik eigenlijk het liefst meteen beginnen, maar we spraken ad dat ik na de strip zou stoppen..toen kregen we n moeilijke tijd, waardoor ons hoofd er niet naar stond. Toen hebben we het dus weer even op zn beloop gelaten. Een paar maanden later voelden we ons klaar ervoor . De rest was al op orde, huis, baan, dus dat was geen probleem.
Mijn man is er sowieso niet klaar voor... en ik nu nog niet, al vraag ik me af of ik er ooit klaar voor zal zijn. Heb met mezelf afgesproken dat ik sowieso wacht totdat we een jaar getrouwd zijn (maart). Hopelijk heb ik dan al een tijdje een baan. Maar mijn man zei gisteravond: de eerste 2 jaar geen kinderen.... en dat zei hij een half jaar geleden ook, en een jaar geleden....