Dat blijft altijd lastigg. Ik ben nu 24 en mijn vriend ook.. Ik heb al 3,5 jaar een vaste baan en hij studeert nog en werkt daarnaast.. Vorig jaar maart hebben we een huis gekocht. We spraken al vaker over kinderen, maar hij zei altijd ik wil eerst mijn school afmaken, terwijl ik liever zo snel mogelijk een kindje wilde, op een gegeven moment voel je dat gewoon.. Na een half jaar samenwonen besloten we om ervoor te gaan, hij had nu nog zoveel vrije tijd en financieel moet het makkelijk kunnen. Helaas ging het allemaal niet zo vlot want ik werd niet ongesteld.. Na een paar maanden wachten, doorgestuurd naar ziekenhuis en ben nu sinds eind mei in behandeling.. Gelukkig slaat deze goed aan en moet nog een weekje wachten of de rode duivetjes komen of niet.. Je weet zelf wanneer je er klaar voor bent. Tuurlijk is het belangrijk dt je wel het kind wat te bieden hebt, maar als een van jullie werkt is dat prima.. Wonen jullie al wel samen, dat is ook wel makkelijk !
Leuk om alle verschillende verhalen te lezen. Ik heb een tijdje geleden een topic met dezelfde vraag geopend. Bij ons is het zo dat we alles in orde hebben: allebei een goede vaste baan, mooi huis, super goede relatie. We zijn 27 en 31. We hebben het er veel over de laatste tijd, en willen over een maand stoppen met de pil. En het ene moment ben ik super enthousiast, maar soms blijf ik twijfelen aan mezelf. Het is zo n grote stap om te nemen! Ik ken mezelf en twijfel veel als ik grote stappen moet nemen, en altijd is het super goed terecht gekomen. Ik denk ook, als ik eenmaal gestopt ben met de pil, dat alle twijfels meteen weg zullen zijn. Maar ik heb geen rammelende eierstokken, zoals sommige vrouwen dat op een gegeven moment hebben. Is dat er echt voor nodig?
Ik was er al lang klaar voor.al voor ik mijn man ontmoette (qua gevoel). Maar ja heb altijd geroepen dat ik een man nodig heb om een kindje te maken en het op te voeden.want een kind heeft 2 ouders nodig vind ik. Nu ben ik bijna 3 jaarmet mijn man samen en we zijn in meldt jaar getrouwd. Ik ben vorig jaar met de pil gestopt. We gaan er nu echt voor. We hebben het plaatje helemaal op orde, ook allebei een vaste baan.al ben ik van mening dat een vaste baan (en al helemaal in deze roerige tijden van bezuinigingen) niks zegt. Je kan altijd je baan kwijt raken. Zolang je je best doet om werk te vinden en er een inkomen aanwezig is, kan je altijd aan een kindje beginnen. I
Nou, rammelende eierstokken niet per se denk ik.. Maar wel dat je zeker weet dat je ooit kinderen wil. Ik heb van mezelf ook altijd geweten dat ik kinderen wilde, en ik had altijd gedacht dat 25-30 een mooie leeftijd zou zijn om eraan te beginnen. (ben nu 24) Maar goed mijn vriend is ouder en kwam "ineens" met het idee (we hadden het er vaker over gehad, en ik had gedacht dat we over een jaartje of iets zouden beginnen), en toen het eenmaal ter sprake was gekomen om op dat moment aan kinderen te beginnen, heeft het me niet meer losgelaten en wil ik het ook graag, hoewel ik van tevoren ook geen rammelende eierstokken had!
Wanneer we er klaar voor waren? Ik denk een dag of twee na de geboorte van onze zoon. Je kunt je vooraf geen beeld vormen van hoe het is om verantwoordelijk te zijn over je kindje. Er dag en nacht voor te moeten (mogen!!!) zorgen. Het is heerlijk, vermoeiend, spannend, onvoorstelbaar geweldig. Ik kan me nu niks anders meer voorstellen dan mijn leven nu. Maar ik weet nog wel dat ik dolgraag een kind wilde, maar of ik er echt 'klaar' voor was, bleef een mysterie tot het echt zo ver was. Inkomen, onderdak en mensen die je kunnen steunen zijn wel handig voor je er aan begint!