Al tijdens mijn zwangerschap had ik last van zwangerschapsdementie. Nu 6 maanden na mijn bevalling, heb ik het nog steeds! Ik lees overal wel dat het erbij hoort en tijdelijk is, maar gaat het echt echt over? Ik heb het behoorlijk: -Vergeet waar ik spullen heb gelegd -Zoek eindeloos naar spullen die recht onder mn neus liggen -Ik raak regelmatig de draad kwijt in langdurige gesprekken -onthoud mededelingen van mijn man vaak niet. Beweer bij hoog en laag dat hij dat niet heeft gezegd! We hebben echt vaker ruzie dus. Het lijkt soms net of ik aan intelligentie heb ingeleverd met mn zwangerschap. Gaat dit echt weer over? Ik vind het echt een enorm verschil met hoe ik was en ook dat het zo lang blijft.... Wie herkent dit?
ik ook nog altijd last van...maar heb inm iddels door dat het meer selectief is wat ik onthoudt.. ik weet altijd waar dat kleine potje sudocreme heb gelaten, maar mn haarelastiekje kan ik toch echt nooit vinden
Het gaat ineens over, maar duurd ehie rook een maand of 7 denk ik. En nu ik weer zwanger ben is het net zo hard weer terug gekomen die dementie Ik ben zelfs tijdens de eerste zwangerschap wel 3-4x aan de verkeerde kant van de auto ingestapt Dat als ik de sleutel in het contact wilde steken ik door had dat ik op de passagiersstoel zat.
Nou, ik hoop dat het bij mij ook gauw over is. Ik vind het niet prettig. Voel me echt een ander mens zo. Ik heb nog wat zitten struinen op internet en lees van vrouwen bij wie het dus niet wegging.... ieieie!
Mijn dochter was nog net geen 2 jaar toen ik weer zwanger raakte, en bij mij is het nooit weggeweest.. alleen minder dan in de zwangerschap. Inmiddels is het weer terug op volle toeren.. het vergeten is een stuk minder, maar de afwezigheid in mn hoofd is deze keer sterker.. Dus ik vrees dat er na 2 zwangerschappen helemaal niks over is van mijn geheugen
Ik hb trouwens ook ineens gaten in m'n 'verleden' Bij kan me echt weinig herinneren van 10 jaar terug ofzo echt alleen flarden.. Ook heel stom
Ja, dat gaat echt over Ik was zwanger van een tweeling (2x de hoeveelheid dementie hormonen) en werd er echt een regelrechte onaanspreekbare zombie van, die rot hormonen. Het duurde echter wel lang voordat ik me weer echt mezelf voelde. Een paar maanden na het stoppen met BV geloof ik, dat ik voor het laatst zei dat ik nu echt mezelf weer was. En toen was het écht zo. Daarvoor was ik natuurlijk wel al een tijd weer meer mezelf. Leg aan je man uit dat je snapt dat het naar is voor hem, maar dat je hier echt niets aan kunt doen, en al alle zeilen bij zet. Hoe vervelend het ook voor hem is, jij bent degene die er 24/7 last van heeft. Sterkte! Volgend jaar is het weer een stuk beter