Hoi meiden Nou de titel zegt het al, voel me echt een muts. Ik heb 29 dec curretage gehad nadat ik op 25 dec cyotec gehad had en ik dacht dat alles wel weg was maar dat bleek helaas niet zo te zijn. Dit keer waren er 2 vruchtjes en dit was de 3e mk op rij ( 4e in totaal) een keer in Nov 2010,April2011 en nu dan Dec 2011. Ik ben een tijdje thuis geweest als ziek gemeld, toen een weekje vakantie gehad en vorige week weer begonnen met werken. Ik werk maar 2 dagen aangezien we al 2 meiden hebben, maar ik vond het echt heel moeilijk vorige week. Ik werk in een winkel en sta bv op woensdag op kls en daar ben ik even een tijdje afgegaan omdat ik het ff niet meer trok. Nu zou ik vandaag ook weer moeten werken maar ik zag er zo tegen op dat ik me ziekgemeld heb. Ik ben nogal een binnenvetter en kan niet heel erg goed over mijn gevoel praten vooral ook omdat ik zelf vind dat ik gewoon stoer moet verder gaan en niet zo moet aanstellen. Ook denk ik dat andere mensen dat vinden en van me verwachten. This ook gewoon zo dat alle mensen wel een mening hebben, zou je nog wel doorgaan, je hebt er 2, doe je dit jezelf niet aan? En daarom voelt het alsof ik niet verdrietig mag zijn want ja we willen het zelf en alle romslomp eromheen.. ( we lopen namelijk in ziekenhuis omdat we niet uit onszelf zwanger worden) Ook thuis blijf ik momenteel gewoon het liefst lekker thuis, niet teveel gedoe en lekker in mijn eigen veilige coconnetje.. geen gezeur en geen facade. Hebben meer mensen dit of stel ik me echt aan zoals het voor mezelf voelt? Groetjes
Ik ben een gemakkelijke prater, dus dat stuk herken ik niet zo. Voor jou is denk ik belangrijk om te bedenken dat hoe langer je wacht met weer je leven op te pakken, hoe moeilijker het zal worden. Je bent je nu druk aan het maken om andermans mening en dat zal alleen maar erger worden. Tuurlijk zullen er mensen zijn die vinden dat je er maar mee moet stoppen. Vinden mensen bij ons al, en we hebben maar 1 dochter, (samen dan, man heeft nog 2 kids uit eerder huwelijk). Maar goed: lekker belangrijk toch? Jullie leven, jullie keuzes... En er zullen toch heus ook (meer dan de mensen die je keuze afwijzen) mensen zijn die jullie hierin zullen steunen? Ik zou zeggen: richt je daarop, dat is veel helpender dan focussen op de paar mensen die een afwijkende mening hebben.
Coortje ik zat er vorig jaar naar mijn 2e ivf er helemaal doorheen en met name mijn werk nam het mij eerder kwalijk dan dat ik begrip kreeg. Zelfs de huisarts was niet echt behulpzaam. Uiteindelijk bijna een half jaar thuis te zijn geweest en 6 bezoeken aan een psycholoog zat ik weer op de juiste weg. Jij voelt het beste wat je aan kan of juist niet en probeer daar naar te luisteren. In het ziekenhuis kan je ook hulp krijgen voor het emotionele vlak. Misschien een idee? Heel veel sterke en je bent absoluut geen muts het is gewoon verschrikkelijk zwaar wat je moet doorstaan.
Nou dat je het even niet meer trekt allemaal, vind ik helemaal niet raar na een 4e miskraam! Hou zou gekker zijn als je vrolijk door zou gaan vind ik! De omgeving begrijpt dat soort dingen vaak niet is mijn ervaring. Ze hebben zelf misschien niet iets soortgelijks meegemaakt. Volg je eigen gevoel en je eigen wensen, dat is zò belangrijk! Misschien is het voor jou wel goed om het er met iemand (een vriendin of evt. een hulpverlener) over te hebben zodat je je niet thuis gaat opsluiten. Het is gewoon zwaar om 4 keer een zwangerschap te verliezen, dat gaat niemand in de koude kleren zitten! Succes en sterkte!