Lieve moeders, 11 weken geleden ben ik bevallen. zware bevalling, nog zwaarder herstel en de eerste 10 weken een behoorlijke huilbaby. nu, totaal uitgeput. mn eetlust is bijna weg, loop dagelijks dronken over de wereld van vermoeidheid, kan niks hebben, enz. Ik heb afgelopen week 1 keer een antidepressiva van de dokter geslikt en reageerde zo vreselijk heftig op die troep, dat ik vrijdag bij de ha post zat. doodeng... wie herkend dit nog meer? ik ga nu hulp zoeken om te kijken wat er precies aan de hand is. ze gooien het richting de postnatale depressie. erg zwaar, maar er kan wat aan gedaan worden. hoewel ik nu het idee heb dat het nooit meer goed komt en ik bang ben dat ik nooit meer helder over de aarde zal lopen. bah liefs
Beste Dina1983. Heel herkenbaar allemaal. Alhoewel ik nog net niet een postnatale depressie heb gehad zat ik er heel erg tegenaan. Rondom bevalling was mijn zwangerschap een zeer zware tijd. Met 42 weken en 1 dag uiteindelijk (met zwangerschapsvergiftiging vanaf 40 weken) een mislukte inleiding en een keizersnede. Na de kraamweek is onze dochter opgenomen in het ziekenhuis. Uiteindelijk twee maanden opgenomen geweest. Nu gelukkig alles weer goed (ze is nu 2 jaar). Doordat ik door mijn eigen krachten ben gelopen (had eigenlijk rustig aan moeten doen na mijn keizersnede) ben ik echt anderhalf jaar "kapot" geweest. Ook de heftige tijd rondom de bevalling heeft mij gesloopt, vooral psychisch. Jammergenoeg heb ik ook nog zenuwpijn overgehouden aan de keizersnede en/of ruggenprik. Nog steeds onder behandeling in het ziekenhuis. Slik heftige medicijnen om de zenuwpijn te onderdrukken. Ik kan het mij heel goed voorstellen dat je er bang van wordt. Ook ik heb antidepressieva geslikt. Ook ik heb er zeer heftig op gereageerd. Snel weer gestopt. Met goede begeleiding (psycholoog en haptonomie) gaat het met mij steeds beter. Duurt alleen heeeeeeeel lang. Het is 9 maanden op en 9 af (ontzwangeren) echter wanneer je niet een "makkelijke" bevalling hebt gehad zal het nog langer duren helaas. Sterkte ermee. Mag ik vragen hoe jouw bevalling is geweest?
hoi joba, ja dat mag je natuurlijk vragen. ik beviel precies op tijd. een hele korte bevalling van 5 uur waarvan ruim 2 uur geperst. met persweeen na 1,5 uur naar het ziekenhuis gegaan, na de bevalling (ingeknipt en vaccum)bijna een liter bloed verloren omdat mijn placenta er niet uit wilde. dit duurde een tijd en is met geweld van de gyn. eruit geduwd. ik had een bloeddruk van 50 over 40 en gruwelijk ijzer tekort. bovendien had ik die hele dag nog maar 2 crackers op wat ook vast niet heeft geholpen. vanaf dag 1 huilde onze meid heel veel, de eerste 5 nachten hebben we echt niet geslapen. zij bij ons om ste beurt op onze borst. heel vermoeiend (na 5 weken bleek dat haar sleutelbeentje gebroken was). De eerste 9 weken heeft ze continu gehuild met tussenposes van eten en oververmoeidheid. de eerste 8 dagen lag ik voor pampus op bed helemaal high van vermoeidheid, daarna moet je wel. Ons meisje sliep overdag aleen maar op onze borst, dus continu waren we met haar in de weer. Even lekker avondeten kon pas met 10 weken toen we gingen inbakeren(dat is nu 2 weken terug). Al met al ben en blijf ik dronken over de aardbol open van vermoeidheid. Ik heb een lichte depressie en hulp gezocht. het is niet dat i khet allemaal niet zie zitten, maar op deze manier hoef ik niet zo nodig wakker te worden...ik wil me gewoon niet meer zo voelen. Ik wil genieten van die kleine en de wereld weer helder gaan zien. ik wil weer recht uit mijn ogen kijken en elke dag fit zijn. slaapmedicatie probeer ik misschien een keer als ik bij mijn moeder logeer, maar antidepressiva gaat er niet meer in. wat een troep. vind het doodeng spul. ik denk dat ik vooral af moet leren om voor alles en iedereen te rennen. ik zou vandaag bijvoorbeeld gebeld worden om een afspraak te maken, maar ben nog niet gebeld. ik kan me daar de hele dag druk om maken en ben in staat om zelf te bellen als ik dat al niet doe. vandaag dacht ik: bel je niet, dan niet. ik ga niet achter mensen aanhobbelen. het is tijd voor mij en voor mijn meisje en mijn vent. dus ...slapen, genieten, rustig aan en ondertussen de hulp krijgen die ik nodig heb om ondertussen mijn denkpatroon te veranderen. want hoe ik het bekijk: ben best negatief geworden de laatste maanden en dat is heel heel naar. ...
Jeetje meid, ook een hoop achter elkaar meegemaakt. Net zoals ik. Die vermoeidheid hoort bij een heftige tijd helaas, het is een uitlaatklep voor je lichaam en geeft jou aan om rustig aan te doen. Probeer er aan toe te geven. Probeer hulp met de kleine te krijgen, als je samen bent met anderen (dat ervaarde ik) voel je je misschien minder rot. De energie die je nu moet geven aan de "normale" dingen heb je niet, ook extra energie is even ver te zoeken. Laat misschien je man/ vriend even bellen en het voor je regelen. 1x in de 2 weken naar een psycholoog is ook aan te raden. Lekker tegen een vreemde aanpraten en alles een plekje geven. Ben ondertussen al 1 jaar bezig met de psycholoog (ik ben anderhalf jaar zonder hulp door blijven gaan, niet goed geweest!) en nu gaat het eindelijk ietsjes beter, ook met de vermoeidheid. Succes meid, ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt.
Hi meid, Je verhaal is ook voor mij heel herkenbaar. Het is al weer even geleden want mijn dochter is inmiddels 15 maanden maar ik herinner het me nog goed. We hebben de eerste 15 weken ook een echte huilbaby gehad, dag en nacht lag ze of op/aan de borst of liepen we met haar rond. Werkelijk ik was helemaal stuk en liep ook voortdurend dronken rond, bah een vreselijk gevoel en ik voelde me ook echt niet meer happy en heel alleen. Uiteindelijk heb ik hulp in mijn directe omgeving gezocht waardoor ik meer rust kon nemen en het langzaam beter ging. Met 15 weken werden de krampen en het huilen minder en de nachten beter en dat scheelde enorm! Nu heb ik nog weleens dat dronken gevoel en dan weet ik dat ik mezelf in acht moet nemen. Want ook een leven met een eigenwijze dreumes is bij tijd en wijle erg pittig. Ik hoop dat je je gauw wat beter gaat voelen!