Hoi allemaal, Bij mij is er nooit gesproken over wel of niet wachten ivm rouw.. 2 maart ben ik bevallen van Christian. We hebben gewacht op eventuele uitslagen ivm erfelijkheid, dit is gelukkig allemaal ok. Verder is het nu wachten totdat ik wat meer zicht op mijn cyclus heb, tot die tijd op de gok Als ik zo het forum lees, is iedereen hier op en top moeder zonder baby. Ik ook! Het is dus volgens mij heel normaal dat wij extra graag willen. Dat doet niets af aan het verdriet om ons speciale kindje. Ik ga er vanuit dat Chris graag een lief broertje of zusje wil om over te waken..
Na 28 weken zwangerschap is onze dochter helaas overleden in mijn buik... Na onderzoeken is gebleken dat het gewoon pech is wat ons is overkomen .. Na nog geen 6 weken na de bavalling was ik zwanger.. Helemaal nog niet over na gedacht , waneer en of we nog wel een kindje zouden willen... Ik ben afgelopen november bevallen van een lieve zoon... Hij is voor ons echt een wonder... Misschien te snel zwanger , misschien niet.. Voor ons is het, dat het zo moest zijn ... En mijn lichaam heeft zelf aangegeven waneer het er klaar voor was... Wil alle mamma's die nog die lange weg van een nieuwe zwangerschap mee gaan maken heel veel sterkte wensen ..... Liefs
Lieve Limegreen. Dat is zeker snel na de bevalling. maar aan de andere kant ook weer een stukje geluk waar je naar uit kan kijken. Wij hebben morgen nog een gesprek bij de gyneacoloog. even vragen hoe het gaat en de rest uitslagen van ons kleine meisje. Ik heb zelf sterk het vermoeden dat ik weer zwanger ben, ik heb steekjes in mijn buik, nog niet ongesteld, en me maag rommelt weer op de raarste tijdstippen om eten. Precies dezelfde symptomen had ik ook aan het begin van de zwangerschap met Lieke* . We krijgen morgen zoals het nu staat een echo, zodat ze kan kijken of mijn vermoedens gelijk hebben, en of er idd activiteit is. Een test doe ik niet aangezien we morgen toch naar het ziekenhuis moeten. Ik ben zo ontzettend zenuwachtig, ook omdat ik weet dat de herinneringen van het ziekenhuis allemaal weer te boven komen. Ik heb daar tenslotte wel ons dochtertje daar op de wereld gezet, maar de laatste keer kwam ik daar ook weg met ons kleine meisje in een mandje . Ik hoop dat we vrijdag goed nieuws hebben liefs Vandaag zou ons mooie meisje 2 maand zijn.
Tinkerbell, wat ontzettend spannend zeg... Als je zwanger zou zijn, hoe ver zou je dan zijn? En dat het morgen moeilijk zal worden, is heel logisch meid. Ik heb heel wat tranen gelaten in het ziekenhuis.. Alvast heel veel sterkte!
@ lobi, morgen 4 weken.. Ze kan geen hartslagje zien, maar wel of er activiteit is, en er een vruchtzakje zit. Raar maar waar.. maar hoe kan het dat je zoiets aanvoelt? wat zou het gek wezen, als we een jaar van verlies hebben.. en een jaar dat we nog een kindje op de wereld mogen zetten. het is zo dubbel allemaal, wij wouden maar 2 kindjes.. en nu gaan we alsnog voor de 3e. Het is zo bruut.. ons gezinnetje was zo compleet met onze 2 meiden. Nu hopen we strax in de toekomst 3 kindjes te hebben.. In onze gedachten zal ons gezin altijd compleet zijn! met ons mooie meisje Lieke* maar in de realiteit, is ze zo'n ontzettend groot mis, zoveel verdriet . Ik hoop dat we haar mogen bekronen tot grote zus net als haar grote zus Amy. Wat zou dat fijn zijn, maar ook moeilijk. xxx
Heel herkenbaar... Ik ben ons dochtertje in januari 2008 verloren en in december 2008 ben ik bevallen van mijn tweede dochtertje... En wat betreft een compleet gezin, ook herkenbaar. Ik zou heel erg graag een groot gezin hebben, maar ik mag nu al ontzettend dankbaar zijn dat ik 1 gezonde dochter heb en hopelijk ooit nog een kindje mag krijgen. En wat betreft morgen, ik hoop dat ze al iets kunnen zien. maar volgens mij zien ze met 4 weken alleen nog maar verdikt baarmoederslijm (als je geluk hebt iets meer). Dus misschien toch maar een testje doen? Dan ben je iig van die onzekerheid af...?
tinkerbell: succes morgen, hopelijk kunnen ze al wat zien. Ik ben zelf eind augustus bevallen van onze dochter* en inmiddels 16wk zwanger. Er zit dus 4 maanden tussen. We hebben op de uitslagen van de obductie gewacht om het risico voor een volgende zwangerschap af te wachten en het nagesprek met de klinisch geneticus. We konden ook pas in dec weer een poging wagen aangezien er een stukje placenta achter was gebleven en ik bleef vloeien (bleek eind nov)
Poeh heftig onderwerp dit, maar mss ook omdat het voor mij heel recent is allemaal. Ik ben namelijk 21 maart pas bevallen met 19 wk zwangerschap na een lange periode van onzekerheid. Volgende week hebben we weer afspraak in ac ziekenhuis ivm eerste uitslagen vd obductie, maar pas in juni afspraak bij klinisch genetica. Tot die tijd heb ik extreem de behoefte om allemaal leuke dingen te doen, op vakantie te gaan, naar buiten etc etc. Maar aan een volgende zwangerschap wil ik echt ff nog niet denken. Aan de andere kant ben ik de jongste niet meer. Het kan allemaal nog prima, als het lukt natuurlijk maar ik wil zoiezo ff uitslagen afwachten. Toch blijf ik wel eens een gevoel houden of ik het überhaupt wel aandurf. Hebben jullie dat ook? Ik wil het echt niet nog ns meemaken. Aan de andere kant denk ik nu ook al wel eens...; na de zomer zien we wel waar het schip strand. En ondertussen zijn al m'n vriendinnen zwanger en zelfs m'n schoonzusje (paar weken minder ver als ik zou zijn geweest). In het begin vond ik da niet lastig maar nu denk ik steeds vaker 'ik zou .. Weken zwanger zijn geweest'. Herkent ook iemand dat? Misschien houdt dat na verloop van tijd op, maar zolang ik eigenlijk ook nog zwanger had moeten wezen vind ik dat soms nog wel confronterend.
Herkenbaar inderdaad! Ik krijg ook steeds de berichtjes uit je buik binnen via de mail van moeders voor moeders.... Ik zou nu 6 maanden zwanger moeten zijn en mijn baby kunnen zien bewegen etc etc.. Best wreed... Toch lees ik het wel steeds, beetje vreemd eigenlijk, maar ben toch geïnteresseerd. Ik zou ook het liefst morgen weer zwanger willen zijn.
Hey Meiden.... Pfff.... Hier nog zo iemand! Ik heb de mailinglijsten uitgezet en een nieuwe agenda gekocht zodat ik er niet dagelijk aan herinnerd word. Maar ik mijn hoofd zeg ik toch nog steeds nu zou ik zoveel weken zijn en nu zoveel.... Ook vind ik de confrontatie met andere zwangere vrouwen erg zwaar, t maakt me droevig, al ben ik wel blij voor hun.... Hier ook echt de wens om weer 'opnieuw' zwanger te worden, ik hoop dat dat geluk ons nog een keer gegeven kan worden en dat het dan goed gaat. Maar het zal nooit meer onbezorgd zijn, al is het het alleen maar door alle informatie die ik de afgelopen weken heb gelezen van lotgenootjes. Ik (en ik denk wij allemaal) besef me nu pas wat er allemaal fout kan gaan, daar stond ik nooit echt bij stil. Daarintegen denk ik dacht tijdens een 'nieuwe' zwangerschap het geluk nog meer zal omarmen. Ook heb ik af en toe het gevoel dat ik weer helemaal terug gezet ben. Wat natuurlijk ook zo is, mocht ik opnieuw zwanger worden, dan moet ik weer eerst die eerste 8 weken door tot de eerste echo, dan de 12 weken, dan de 20. Weet niet of het herkenbaar is. Ik was al 22 weken, ik was al over de helft, het duurt weer even voordat ik dat punt ooit zal bereiken. Maar goed we gaan er voor! Tinkerbell hoe is het met de echo gegaan?
Ja heel herkenbaar. Ik denk dat ik na de zomer er weer voor wil gaan, afhankelijk van of er niets raars uit de obductie en kweek komt. Ik vond de confrontatie met andere zwangeren nog niet zo erg maar dat begint wel te komen. Een vriendin is gister bevallen. Een andere vriendin belt me vandaag (die ook zwanger is, is 5 weken verder als ik nu zou zijn geweest) en begint honderduit te kletsen over hoe leuk het allemaal is. Ik viel voor het eerst helemaal stil en zei toen dat het voor mij niet steeds als heel leuk voelt. Wel voor haar, maar confronterend voor mij. En toen zat ik daar te janken in de auto en aan de telefoon... Ze voelde zichzelf een beetje lullig en kreeg daarna ook heel lief en meelevend smsje. Het is meer zo dat het voor de buitenwereld nu allemaal afgesloten lijkt maar dat is het voor mij dus niet. En iedereen om me heen is zwanger. Pffffffff!
Ja, het leven gaat gewoon door, alleen dat van ons staat even op de noodrem.. Ik vind t ook zo lastig om daar een weg in te vinden.. ( ik kreeg vandaag bericht dat ik mijn blijde doos op kon halen..... Wie überhaupt die naam ooit heeft bedacht!,,,!)
Hallo meiden, Ik spiek hier af en toe even mee en moet toch even kwijt dat het zo'n zeer doet om te lezen dat er alweer een heel topic vol is met meiden die in hetzelfde "rot" schuitje zitten. zoveel verdriet, zoveel onrecht, zoveel mooie woorden en zo'n groot verlangen naar een kindje waar je ook echt voor mag zorgen. Pff alle dingen die er mis kunnen gaan. Een kindje krijgen...'t is gewoon echt een wonder! Sterkte bij het verwerken van het verdriet en we hopen met zn allen op een voorspoedige zwangerschap. Liefs Sanja
Tinkerbel, hoe is de afspraak gegaan. Je hebt deze nu toch gehad? Ik ben erg benieuwd of je vermoedens juist zijn! Ik hoop 't!
Hallo, Ik ben Marijke, mama van 4 waaronder ook 1 engeltje... Tibe* is vorig jaar op 12 augustus tijdens de bevalling overleden, ik was 38w6d. Ik heb een volledige placentaloslating gehad. Waardoor ik onmiddelijk een spoedkeizersnede diende te hebben, ik had massaal veel bloedverlies, anders had ik hier nu niet meer gezeten... In eerste instantie moesten we van mijn gyn 6 maand wachten om zwanger te worden, vooral ivm de kz. 3 Maand na de kz heb ik mijn gyn opgebeld of we echt zo lang moesten wachten, na een controle door haar van mijn litteken hebben we groen licht gekregen, ik was in de 4de ronde zwanger. Ik ben nu 11 weken zwanger. Ik beleef deze zwangerschap met zeer gemende gevoelens, heb heel veel schrik om ook dit kindje te verliezen, want ik zit met een herhalingsrisico, ik neem nu een bloedverdunner en moet ook utrogestan opsteken voor de gehele zwangerschap. Op 38 weken zal ik een kz krijgen omdat mijn gyn zo de meeste controle heeft en omdat ik me daarbij ook het beste voel, doordat het fout liep tijdens de bevalling bezorgt het gedacht aan een natuurlijke bevalling me ijskoude rillingen... Als ik heel eerlijk ben was ik liever helemaal niet meer zwanger geworden en had ik gewoon liever Tibe* trggehad maar dat kan jammergenoeg niet, het verdriet wordt met de maanden minder intens maar het gemis wordt (in mijn ogen dan) alleen maar groter. Marijke
Ik wilde het liefst meteen weer zwanger zijn na de bevalling !! Ik kon me niks voorstellen bij het idee dat het allemaal weer ontzettend lang zou gaan duren en de onzekerheid die je elke maand weer hebt en als je eenmaal zwanger bent de onrust of het nu wel goed zou mogen gaan. Inmiddels zijn we bijna anderhalf jaar en 1 miskraam verder en moet ik helaas toegeven aan die frustratie.... Ik heb ook nooit vanuit het ziekenhuis gehoord dat we moesten wachten ivm het rouwproces ofzo. Wel vanwege de keizersnede, maar dat was puur medisch. Ondanks alle ***momenten die elke maand weer kwamen, ben ik wel inmiddels heel blij dat ik niet heel snel zwanger ben geraakt. Ik denk dat het voor mijn eigen verdriet heel ingewikkeld was geweest als ik snel zwanger was geweest, maar dat is natuurlijk voor iedereen anders!
ik wilde ook heel graag kort na het overlijden van ons kindje zwanger worden, maar doordat het door al mijn naaste was afgeraden had ik besloten om toch maar even te wachten. nu is de gedachte om zwanger te raken voor mij zoo eng ik durf gewoon niet meer.
@Zakia, wees niet zo hard voor jezelf, het is nog geen vijf maanden geleden dat je afscheid hebt moeten nemen van je mooie mannetje Amir*. Probeer jezelf niet te vergelijken met meiden die weer binnen een paar maanden zwanger zijn, jij bent jij en jij mag alle tijd nemen die je nodig hebt. Je angst is heel herkenbaar, gun jezelf de tijd om hiermee om te leren gaan.