Het is vandaag precies 6 weken geleden dat N* met bijna 17 weken stil geboren is. Hij was al overleden in mijn buik met 16,1 weken. Hij had geen chromosoomafwijkingen alleen was er een defect in de navelstreng wat hem het leven heeft gekost. Nu dus 6 weken verder, vorige week begon ik ineens weer te vloeien, dit hield een dag of 5 aan dus ga er vanuit de het een 1e menstruatie was. Mijn lichaam schreeuwt erom om weer opnieuw zwanger te raken, maar vraag me af of het nog niet te vroeg is... Ik heb eind september nog een controleafspraak bij de gynaecoloog omdat er op de laatste controle nog wat te zien was op de echo in de vorm van wat restweefsel. Ik hoop dan ook dat dit er mee uitgekomen is de afgelopen week. Wat is wijsheid? Afspraak afwachten en groen licht krijgen van de gyn, of gewoon weer gaan proberen?
heftig verhaal. Ik heb er voor de rest geen ervaring mee maar kan je niet morgen naar de gyn bellen of je afspraak vervroegt kan worden omdat je denkt dat je je eerste menstruatie heb gehad?
Wat verschrikkelijk heel veel sterkte! Ik ben afgelopen januari mijn zoontje verloren na een zwangerschap van 41 weken. Hij is na 2 dagen overleden. Ik wilde ook meteen zwanger worden. Ondanks dat ik een keizersnede heb gehad was ik toch weer na 2 maanden zwanger. Ik denk dus zeker niet dat het te snel is. Maar het verschilt natuurlijk per persoon. Volg je hart en doe wat goed voelt xx
Mijn zoontje is afgelopen juli overleden na een zwangerschap van 38 weken. Mijn vk gaf aan dat het aan te raden is om iig 3 maandjes te wachten. lichamelijk hoef je dus eigenlijk niet eens zo gek lang te wachten. Ik vraag me af wanneer het emotioneel verstandig is (in ons geval dan). Dat is natuurlijk per persoon heel verschillend. Ik ben bijv heel bang om angstig te worden (ons kindje is levend geboren en was voor zover bekend gezond, is dus geheel onverwacht overleden). Vraag me dan ook af hoe je zeker kunt weten dat je er emotioneel klaar voor bent. herkennen anderen misschien die angst? Ik geloof er namelijk wel in dat als je lijf niet klaar is het ook gewoon niet gebeurt.
Lieve meid, ik herken je gevoel volledig. Hier zei de gyn dat niks ons in de weg stond om zwanger te worden. Wij zijn dan ook gelijk gestart nadat het vloeien van de bevalling gestopt was. Mijn cyclus was wel onwijs onregelmatig, dus ik heb getempt en ovulatietesten gebruikt. Je hebt geen sectio oid gehad, dus ik zou er lekker weer voor gaan. Als je twijfelt gewoon de poli bellen. Hoe is het nu verder met je?
@ Toch3: ik denk inderdaad dat ik dat ga doen, dan weet ik zeker dat mijn baarmoeder wel/niet schoon is. @ xxmamaxx2016: wat heftig, een uitgedragen zwangerschap en dan alsnog afscheid moeten nemen. Gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap, ik hoop dat alles voorspoedig mag gaan ook na je bevalling. En inderdaad wat was je snel weer zwanger! @ Dapper: ik heb in jouw topic ook gereageerd en lijkt me zo moeilijk om zonder reden te weten dat je kindje is overleden, je neemt het gezond mee naar huis en dan moet je alsnog afscheid nemen. Die angst herken ik zelf wel, maar mijn vriendin is met 40 weken ook haar zoontje verloren na de geboorte en is inmiddels nu mama van een dochter en zij vertelde me haar angsten met slapen gaan bijvoorbeeld, bang dat ze een levenloos kindje in bed aan trof. Dit werd na maanden wel minder, maar kan het me erg goed voorstellen. @ Jajo: heb nu al een 1e menstruatie gehad (denk ik) ik zit bijna weer tot op de dag van mijn cyclus voor ik zwanger werd van Nathan. Dus voor mijn gevoel hersteld mijn lichaam erg snel. Het gaat met pieken en dalen, ben nu vandaag voor het eerst aan het werk. Halve dagen nog maar hoor.
Oooh wat is je gevoel herkenbaar! Ik wilde ook weer meteen zwanger zijn, mijn moedergevoelens gilde het uit. Na 2,5 maand was ik zwanger, werd een mk. Net als 2 maanden daarna en 5 maanden daar weer na. Toen 1 jaar niet zwanger geworden. Nu na bijna 2 jaar weer in verwachting. Partner had er veel moeite mee en hoefde niet zo nodig snel weer een zwangerschap. Wel vond en vind ik het doodeng maar dat weegt niet op tegen wat ons te wachten staat gelukkig. m.a.w. ik zou doen waar je je goed bij voelt. Inderdaad lichamelijk gezien kan het gewoon, als je het aankan en je partner ook, zou ik er weer voor gaan.
We willen er graag allebei weer voor gaan en zoals je mijn banner kunt zien zijn we dus van start gegaan. Vind het erg spannend en ook eng want gaat het lukken en gaat het dan goed. De tijd zal het leren. Ergens voelt het ook beetje vreemd nu opnieuw voor een kindje te gaan. Kan het niet zo goed uitleggen maar het gevoel zo van N* heeft het niet gered dus we gaan nu voor een volgend kindje... beetje lastig uit te leggen dat gevoel...
Ik snap denk ik het gevoel wel, tenminste in het begin had ik ook vaak nadat Nikolai overleden was het gevoel van: ik heb zo'n sterke kinderwens en het voelt een beetje als vervangen. Zo is het uiteraard absoluut niet bedoeld want onze kleine man is niet te vervangen. Nu na 2 jaar heb ik er juist moeite mee dat mensen denken dat dit mijn eerste zwangerschap is. Dat maakt me soms best verdrietig. Ik hoop voor jullie dat je snel zwanger bent en dat gevoel van of alles wel goed zal gaan, heel eerlijk, bij mij is dat nog steeds niet weg ook al ben ik verder dan ik bij eerste zoon was. Het blijft een enge gewaarwording en ik ben me zoveel meer bewust van alles wat mis kan gaan dat de roze wolk ver te zoeken is helaas. Niet om je af te schrikken hoor, ik geniet er ook wel degelijk van