Patatje, ik hoop dat je labiele gevoel een goed teken is Ik was zelf ontzettend sacherijnig tijdens mijn zwangerschappen, dat begon zodra de innesteling had plaats gevonden. Wat kan ik dan katten zeg! Dus ik hoop het echt voor je, je wacht al lang genoeg... En ben heel benieuwd naar je dochtertje Denice, wat vervelend dat je last krijgt van je maag van de ijzerpillen. Is er geen vloeibare oid vorm die je beter kan verdragen? En wat grappig dat je nooit zwangerschapskleding aan hoefde bij lanotje zeg! Ik had vanaf 10 weken al een buik waardoor mijn boeken niet meer dicht gingen (opgezette darmen ) Gizje, ik heb de tweede keer ook niet meegedaan aan MvM, heb een hele nare ervaring met ze gehad na het overlijden van onze dochter, dus ik wilde niets meer met ze te maken hebben. Heel rot voor moeders die het nodig hebben, maar niet ten koste van mezelf. Weet je al wanneer je ongeveer de eerste echo krijgt? Wat wil je zelf? zsm of nog even wachten? En jij, Linnie? Wat echo's en controles betreft? Wel fijn dat je er zo rustig onder bent. Het is ook allemaal best onwerkelijk he? Ik vind de eerste 12 weken sowieso erg abstract. Je ziet niks, voelt niks (nou ja, je voelt zelf wel iets, maar geen trappend baby'tje). En de eerste tijd gaat zo tergend langzaam voorbij... Maar dan bij een echo of de eerste trap, wow! Wuppie, ik ga zo even naar de foto van je dochter kijken. Anders ben ik straks mijn hele verhaaltje kwijt Fijn dat het beter gaat met de honden! En moeilijk he, die geboortekaartjes... Ik hoop zo met je mee dat jullie derde kind zich snel aankondigt Iemand vroeg of ik last had van de verzakking, maar kan nu niet terug lezen wie. Maar ja, ik heb er last van in de zin dat ik mijn urine niet goed op kan houden Het is maar een beetje, maar vind het wel vervelend om altijd een inlegkruisje in te moeten. Nou wij gaan eten, tot de volgende keer!
Patatje ik had hellp en pe daardoor moest ons ventje gehaald worden. De kans op herhaling is 20% Meestal komt het wel later in de zwangerschap voor, hellp en pe gaan ook vaak samen met een groeiachterstand. Ik ga er dus maar van uit dat ik waarschijnlijk die 40 niet vol ga maken. Dan kan het altijd meevallen toch?
Nou dames dit mijn buikje: http://i192.photobucket.com/albums/z164/jessy-nena/004.jpg Wuppie wat is je dochtertje een scheetje zeg! Fijn dat het wat beter gaat me de honden. Heb je al ovutesten besteld? Denk dat ze jouw goed kunnen helpen om je ei te vinden. Pataje ben ook benieuwd naar jullie dochtertje. Zal ook een wat foto's in mijn profiel zetten. Mooie tattoo heb je en ook een hele mooie naam! Wou hem eerst ook op mijn pols, maar heb op mijn linker pols al wat staan. Zal deze week voor je duimen! Linnie echt fijn dat je niet bang bent. Voor mij waren de eerste 8 weken ook onwerkelijk totdat ik een echo had, dan word het echt. En vliegt de tijd voorbij. Je dochtertje is zeker over jullie aan het waken echt! Gizje lekker de boel de boel laten en relaxen. De eerste 3mnd heb je daar last van. Soms duurt het best lang voor dat je een reactie krijgt. Sanja jij hebt ook een schat van een dochtertje! En ook zo blond mooi hoor. Lanotje was een echt pinda. Zal deze week ook voor jou duimen! Vlinder er zijn ook bruistabletten Losferron die heb ik ook, maar daar wil ik nog even mee wachten. Want daar zit 700mg ijzer in en in de pilletjes 200mg. En Losferron wordt ook niet vergoed. Mijn moeder had dat ook en heeft een "drempel" gekregen.
@Gizje ben benieuwd wat de gyn zei. Bij mijn dochter ben ik ook met 8 weken voor het eerst langs geweest bij de verlos. Ga nu denk ik bij 9,5 ofzo langs. Niemand heeft wat gemerkt, al vonden ze het wel raar dat we met de auto waren, was namelijk om de hoek . Maar ja moest toch wat. zei ook dat ik niet zo lekker was en dat ik daarom niet dronk. Ow maar m v m is toch anoniem? Ik denk dat ik het wel ga doen, vorige keer namelijk niet gedaan. Hopelijk vind je snel een leuke baan meid! @Sanja wie weet denk ik dadelijk waarschijnlijk na de 20 weken echo ook wel weer bij en ga ik toch shoppen. Mijn zus is sneaker freak en die had het nu toevallig al over DC'tjes voor haar toekomstige misschien neefje. Echt bizar ze weet van niets. Owja Sanja echt bizar, afgelopen dinsdag moest ik weer naar de bedrijfarts en dan vraag ik altijd of hij mijn bloeddruk meet. De keer hiervoor was heel goed, en nu was mijn druk 130/90 nog niet te hoog gelukkig maar wel op het randje. Nu begrijp ik dat je bloeddruk altijd iets stijgt als je net zwanger bent. Ow ga even bij je foto's gluren! @Patatje meid ik ga heel hard voor je duimen! Het klinkt iig goed. Zelf had ik ook niet veel kwaaltjes eigenlijk. Ja rommelende darmen, licht duizelig en wat steekjes onder in mijn liezen. Heb nu spierpijn in mijn boven benen, het zal wel. @Vlinder ja die eerste twaalf weken zijn heel raar, bij 20 weken echo kon ik pas wat meer gaan genieten. Ik hoef geen extra controle's etc. Ik mag zelfs bij een verlos maar ik wil heel graag bij de Gyn lopen die mijn bevalling heeft gedaan. Dit had hij zelf voorgesteld. Ik mag namelijk ook voor een geplande keizersnee kiezen. Dit omdat mijn bevalling echt een trauma was. Hij wil me helpen en ik mag alles kiezen qua controles die ik wil. Dus ja ik ga voor de gyn. Ik ga morgen denk ik even bellen om een afspraak te maken voor over 4 weken ofzo. @Denice mooi buikje joh! Heel netjes! Ind goed te verbergen alhoewel als je er op let je het wel zal zien. Het wordt tijd om het te gaan vertellen denk ik. Ja die eerst echo, jeetje dat is zo spannend. Jij wilde eerst toch ook wachten tot 10 weken? Ik ga denk ik ook met 8 a 9 weken ofzo, ik weet het eigenlijk nog niet zo goed. Het is allemaal nog zo onwerkelijk. Dat merk ik wel, sinds het overlijden van onze dochter leef ik met de dag en kijk ik niet te ver vooruit. Maar nu ik zwanger ben moet ik wel, maar dat voelt op een of andere manier niet goed. Vond het altijd wel lekker om te leven met de dag. Zal wel weer even wennen zijn. Meiden fijne avond!
hihi Denice, mijn buik(je) heeft nu al ruimschoots deze afmeting Mooi hoor. die kan je idd wel verbergen. Is het nog nodig of heb je de baas vandaag gesproken? Linnie een onderdruk van 90 is ook best wel hoog hoor. Ik meet met mn thuismeter nu al gemiddeld 145/90 als die dus nog hoger wordt is het echt niet goed. Ik hou het goed in de gaten en als het nou nog hoger wordt kan ik altijd de ha bellen en anders over 2 weken al naar het zh dus dat schiet al weer op. De tijd vliegt echt. Ik kon mezelf er vanmiddag bijna niet van weerhouden om te testen. Pff wat is dat een gestreste bedoeling zeg op die wachtbank
Heb een paar fototjes van Lanotje in mijn profiel gezet. Sanja helaas de baas nog niet gesproken. Wat duren die dagen dan lang he op de wachtbank. Nog even en dan weet je het. Niet te vroeg testen hoor Linnie ik wou wel wachten, maar kon het niet meer. Ik wilde gewoon weten hoever ik was. Ik ken het met de dag dag leven. Ben nu ook weer aan het plannen. En het gaat best goed en vind het ook weer leuk om te doen. Maar soms ook heel dubbel. Bedankt voor je complimentje. Het is heel makkelijk om te verbergen, maar eigenlijk wil ik het nu aan heel de wereld laten weten en zien!
Vlinder; Dat was ik van de vraag over de verzakking . Bedankt voor je antwoord . Verevelend dat je dan urine verliest... Ben benieuwd of het een voorteken is . Nog even... Sanja; Oh jee, dus jij was ook behoorlijk ziek... Hoop wel dat je voorbij de 32 weken komt in ieder geval . Kan er iets gedaan worden dat zo lang mogelijk tegen gaat dat je weer Hellp krijgt? Ben benieuwd van de week, moeilijk he dat testen weerstaan . Denice; Mooi buikje! Heb je 't eindelijk kunnen vertellen tegen je baas? Ben ook benieuwd naar Lanotje . Linnie; Gelukkig weinig kwaaltjes, houden zo . Dat ben ik niet gewend van een bedrijfsarts dat ie je bloeddruk meet . Fijn dat je bij dezelfde gyn terecht kan . Hier vanacht echt zuur geslapen . Hoop dat ik snel beter ga slapen... Ff een weekje doorbikkelen en ondertussen wachten op menstruatie of niet . XXX
patatje, ja idd dat zou op zn minst moeten he. Toch vind ik het heel appart en interessant om die verhalen van prematuurtjes te lezen. Onvoorstelbaar dat de hele kleintjes het soms redden. Hoe zwaar en met welk termijn was jullie kanjertje. (of wil je hier liever niet op antwoorden, had dat al eens gevraagd namenlijk) Ik geloof dat er niet echt iets aan gedaan kan worden. Ik ga er maar van uit dan de gyn er boven op zit en ik krijg soieso medicijnen. Verder laat ik het maar over me heenkomen!
Ik vind het niet vervelend om over te praten hoor Sanja . Ze was 29 weken bij de geboorte en 1200 gram, past dus bij termijn. Ja, het is echt ongelofelijk dat ze het redden, als je ziet wat ze allemaal moeten doorstaan... Die couveuses zijn net een soort broedkistjes, met daarin allemaal minimensjes aan slangetjes... Als je ziet hoeveel infusen er in zo'n kleintje gaan . Dat is ook wat de infecties vaak veroorzaakt . Bij haar was het ook nog is zo wonderlijk dat ze het er zo goed vanaf bracht, omdat ze ook nog is geopereerd was. Het was te mooi om waar te zijn... En dat bleek wel . Je hoort ook wel verhalen van prematuren die alleen maar te vroeg geboren zijn, maar verder nooit een complicatie gehad hebben. Ze lagen dus echt alleen maar in de couf om te groeien en gelukkig niet om te vechten voor voor hun leven. Vaak zijn die baby's dan ook wel tegen de 2 kilo, maar soms ook niet. Een goeie start is erg belangrijk in ieder geval. Ons meisje had de pech van een slechte start, abgar score van 2... Vette pech dus...
Jeetje zeg wat een verhaal, het moet voor jullie ook echt verschrikkelijk zijn geweest. Was het ziekenhuis in de buurt? Ik ben me er een beetje in gaan verdiepen in de laatste weken van mijn vorige zwangerschap omdat er toen ook een kans bestond dat dit zou gaan gebeuren. Kindjes vanaf 24 weken met een gewicht van 600 gram krijgen in het sophia een kans. Onze zoon was echt te klein. Soms ben ik ook wel blij dat het niet op het randje is geweest. Als die kleintjes weken vechten voor hun leven en het dan toch niet redden is het extra zuur. Maar ik denk aan de andere kant dat jij die weken met je dochter niet had willen missen?
Het ziekenhuis was niet in de buurt, dichtbijzijnde was het Sophia R'dam (120 km verder op) maar was vol. Toen naar MMC in Veldhoven (200 km verder op) gebracht om te bevallen. Erg goed ziekenhuis, ze hebben nu ook een moeder en kind centrum waarbij je kind met couf en al bij je op de kamer kan worden gebracht geloof ik. Voor de operatie moest onze dochter naar het WKZ in Utrecht (ook zo'n 200 km verder op) Sophia was nog steeds vol. Ook een erg goed ziekenhuis en fijn RmcD huis. Uiteindelijk is ze zelfs naar de gewone baby/couveuse afdeling gebracht in ons streekziekenhuis, maar toen het daar mis ging is ze uiteindelijk toch nog in het Sophia terecht gekomen waar ze later overleed. Kortom ons meisje heeft heel wat kilometers gemaakt in haar jonge leventje. Ik had het zeker voor geen goud willen missen, maar het was een hele zware tijd. Gelukkig was het grootste deel van haar leventje pijnloos en waren er meer ups dan downs. Ze heeft zelfs een tijd infuusloos door gebracht en heeft ook nog eens borstvoeding uit m'n borst gedronken . Met hoeveel weken is jullie zoon geboren?
Denice - wat lief mannetje! Wat een verhaal patatje , heftig zeg! Ons dochtertje was maar 21 weken, 25cm en woog 375 gram. Ze maakte dus geen schijn van kans. Ik herken wat je zegt Sanja, de ene keer denk ik waarom was ze niet een maand ouder, maar aan de andere kant ben ik ook blij dat ze niet op het randje was in verband met alle gevolgen. Heel dubbel gevoel.
Oh Denice, wat een prachtig kind! Ik ben er helemaal emotioneel van en kan me gewoon niet voorstellen dat zo'n prachtig kind er niet meer is... Auw wat vind ik dat oneerlijk, dat dit onze kindjes overkwam en zoveel andere kindjes En toch, toch ben ik dankbaar voor de tijd die we met hen door mochten brengen. Het afscheid deed (doet) zo'n pijn, maar ik voel ook die brandende trots van ons kind! Die liefde had ik niet willen missen. Patatje, ik was al emo en nu helemaal. Wat heeft jullie meisje toch moeten doorstaan en wat moeten jullie wanhopig zijn geweest. Konden we maar meer doen... Maar ik weet zeker dat ze jullie liefde heeft gevoeld. Kennen jullie het verhaal van de jonge ziel die ondanks de korte tijd die het nog had, toch geboren wilde worden? Ik zal het even opzoeken. Ik heb er veel steun aan gehad, ondanks dat ik niet zo zweverig ben kon ik mij hier toch in vinden. Het gaf me rust en vervulde me met trots.
Ah gevonden... Wat raakt een mens dieper dan het begin en t einde van het leven? En wat als die twee dan samenvallen? We hebben geen weet van woorden die z'n groot verdriet troosten..... Maar we weten van een oud indianen verhaal en dat wordt verteld van ouders op grootouders en van kinderen naar kleinkinderen.... Er was eens een zeer oude ziel, die vele, vele mensenlevens op Moeder Aarde geleefd had en nu ook haar bestaan als ziel bijna achter zich had gelaten. Misschien had zij nog een klein stukje leven op aarde nodig voor haar allerlaatste groei. Ja, weldra zou ze samensmelten met de Grote Geest die voor altijd de eeuwigheid vult. Nog even en ze zou één worden met t goddelijke licht!!! In afwachting van de komende samensmelting voelde de oude ziel zich wat eenzaam. Of misschien was ze wat ongeduldig, zo tussen haar laatste mensenleven en haar Grote Moment! Haar beste vrienden waren al vertrokken, de oude ziel kon ze beneden op aarde zien, kon zien hoe ze elk een mens vervulden met gretigheid, nieuwsgierigheid, verwondering, hoop en heel veel liefde... "Ik wil erheen" zei de oude ziel, Ik heb nog alle liefde en zoveel levenskracht in mij. Ik wil erheen om met mensen tot een diepe verbondenheid te komen. "Maar je tijd tot de samensmelting is nog zo kort" waarschuwde de wachter."Natuurlijk kun je hen vreugde schenken, maar als je maar zo kort bij hen blijft, doe je hun ook een geweldig verdriet als je hen verlaat". "Ik weet t "zei de oude ziel.Toch voelde ze een liefde die sterker is. Ik wil hun zoveel vreugde schenken. Ik wil levensvreugde in hun opwekken. Daardoor kunnen ze tot een kracht in zichzelf komen om ook deze levenservaring een plaats te geven en hen over hun verdriet heen zal helpen. "Zo geschiede t dan" zei de wachter, en hij liet de oude ziel gaan...... Op moeder aarde was t toen lente. De vogels floten de winter onherroepelijk naar t verleden. Je kon t nieuwe leven al zien, voelen, ruiken. Frisgroene knoppen stonden, vol verwachting van bloesems en vruchten, op springen. Bij de afdaling naar moeder aarde in de lente kwam de oude ziel in een lege moederschoot terecht die verlangde naar nieuw leven. Daarmee ging de kinderwens van een stel in vervulling. Hun liefde voor elkaar werd zichtbaar in de verwachting van een kind van hun dromen. Ze beleefde hun zwangerschap als een zuivere vreugde die mensen voelen als hun zielen elkaar ontmoeten. "Maar heb jij niet een ontzettend korte tijd over?" fluisterde de ziel van de moeder tegen de oude ziel in de moederschoot. "De tijd in deze lente is kort, maar de vreugde groot" antwoordde de zeer oude ziel. De moeder kon t gesprek niet horen, maar dat gefluister bracht een onrustig gevoel van binnen teweeg. Het was alsof ze daardoor een voorgevoel kreeg dat we op aarde niks bezitten, niet elkaar, niet eens onszelf. Alles zal ons uiteindelijk afgenomen worden, alles waardoor we lijden, al onze dierbaren, al onze verwachtingen en tenslotte ook ons leven en ons lichaam.... Intussen groeide het kind in de moederschoot verder en door de vreugde die ze bracht, deed ze hun moeder dergelijke gedachten vergeten. Ook de vader voelde zich zwanger en deelde in de vreugde. Hun kind was hun toekomst en ze zou weldra geboren worden.... Beide ouders beleefden de kunst om hun hart open te houden en hun ziel de ruimte te geven voor het geheim van t leven dat de oude ziel in zich droeg. Ja die zeer oude ziel mocht haar laatste periode precies doorbrengen zoals zij dat gewenst had. Maar de tijd was kort, zelfs naar mensenmaat gemeten was hij kort en het uur sloeg waarop de samensmelting plaats zou vinden. De zeer oude ziel kreeg de oproep om zich onmiddellijk te melden bij de plechtigheid. Ze had geen keus. Ze moest terug keren naar wat wij soms de kinderhemel of de andere kant noemen.... Meteen leek voor de moeder de verbinding met haar kindje verbroken. Ze kon de warme gloed niet meer voelen. Een koude leegte vulde haar buik. Bij de geboorte van haar lieve dochter was ze tegelijk intens dankbaar en diepbedroefd. Het was een welkom en een afscheid. Daarmee toonde hun gestorven dochtertje in een notendop de kern van t leven. Voor de ouders leek het alsof hun kindje onverwacht te vroeg was gestorven. Hun verdriet was woordeloos groot, precies zoals de wachter voorspeld had. Hun warmte werd kilte en hun lachen werd stilte, met een wintergevoel zonder zomer of herfst. Het leek alsof de lente zijn belofte niet was nagekomen. Ze beleefden een rauwe rouw, want hun dochtertje was overgegaan van de moederschoot naar de schoot van moeder aarde. Maar omdat de verwachtingen en herinneringen aan hun voorbarig overleden dochtertje zo vreugdevol waren, alleen maar vreugdevol, konden ze elkaar daarin steunen om na verloop van tijd het verdriet een plek in hun leven te geven, precies zoals de zeer oude ziel het voorspeld had... De intense beleving van het samenzijn in machteloze wanhoop bewaarden ze als een kostbaar geschenk. Ze zwommen samen door de woelige wateren van hoop en wanhoop en kwamen steeds dichter bij hun bron: liefde. Het gebeurt wel vaker dat zeer oude zielen naar beneden komen om hun laatste grote vreugde voor enkele weken of maanden te schenken aan mensen in blijde verwarring. Het verdriet dat daarop volgt, ja het onvermijdelijke en vaak miskende verdriet, dragen de ouders als een wond in hun hart met zich mee en kleurt hun hele verdere leven. Ooit zullen ze in hun diepste levenskracht een nieuwe lente voelen ontkiemen. Want niets komt voor niets en altijd is er iets dat nooit verloren gaat[FONT="] [/FONT]
Vlinder ik vind het een heel mooi verhaal en krijg er tranen van in mijn ogen. Ik wou zo dat ik het kon laten aansluiten op mijn verhaal om er troost uit te halen, maar het enige wat ik kan denken is dat Robin niet weg wilde. Mijn lichaam heeft haar laten gaan en hoe klein ze was ze heeft nog twee uur geknokt om bij ons te mogen blijven. Continu zweeft er door mijn hoofd dat ze het overleeft had als mijn baarmoeder haar gehouden had. Ik voel me niet schuldig, ze weet dat ik alles voor haar gedaan had.
Vlinder mooi verhaal van de oude ziel. Het hartje van ons mannetje nam eigenlijk de leeftijd aan van de oude ziel zo kan ik het op ons vertalen. Patatje zo heftig wat jullie hebben meegemaakt na zo'n tijd verwacht je eigenlijk niet meer dat het alsnog fout gaat. Kan me voorstellen dat je de tijd die jullie hadden koestert. Ons mannetje was al 30 cm en 500 gram toen het geboren werd met 22.5 hij deed het eigenlijk zo goed en dan toch zo'n stom foutje. Ik had mijn ouders en schoonouders ook nog nooit zo verdrietig gezien. Zelfs op schoonmoeders werk werd er meegeleefd. Mijn vader werd zelfs boos toen iemand zei wat erg voor ze, hij zei hoe denk je dat het voor ons is. Denice oh lanotje lijkt echt op een aapje, hij was ook niet zo heel groot bij zijn geboorte of wel? Heel mooi buikje ze zullen verbaasd zijn als je verteld hoe ver je bent. Leuk om te zien wie je ben. Polly ik begrijp jou kijk op het verhaal ook gelukkig voel je je niet schuldig, want hier kon je natuurlijk ook niks aan doen. Sanja erg he dat wachten kan er ook erg slecht tegen wil goed nieuws zien als ik terug ben.Wat een moppie hebben jullie ook en leuk om te zien met wie we schrijven. Linnie ik zou ook voor de gyn kiezen die kent jullie en heeft veel meer middelen om alles in de gaten te houden. Voel je je wel goed of al een beetje misselijk? Ja moeilijk die kleertjes jullie hebben natuurlijk ook een kast vol, dan is het wel zonde om niks te gebruiken. Aan de andere kant is het ook een eer voor het volgende kindje dat hij/zij de kleertjes aan mag van grote broer/zus. Gizje voel jij je ook nog goed? Morgen gaan we heerlijk naar londen om te shoppen heb er zin in en daarna is het weer ei tijd . Testten zijn besteld, hoop dat ik optijd ben.