Je kan altijd makkelijke pubers hebben hoor. Wij waren thuis met 3 en gelukkig waren ze niet alle 3 zoals ik. Onze zonen hebben heel veel weg van mij als puber .
Als je dubbele anticonceptie gebruikt Ik wilde er altijd graag 4 maar ik heb 3 levende kinderen. Bij mij gaf de laatste postnatale depressie de doorslag, dat houden we allebei geen tweede keer vol en wil ik de kinderen ook niet aandoen. Na de geboorte van onze jongste heb ik dit een tijdje heel erg gevonden maar nu zij 1,5 is en super druk en temperamentvol, zie ik ook in dat ik praktisch gezien het helemaal niet drukker zou moeten hebben. Ik vind qua was en organiseren van oppas en afspraakjes en zwemles etc. het nu al best een uitdaging. Ik hecht ook heel veel waarde aan vrijheid en flexibel zijn. Ik moest enorm wennen aan weer een babyritme bij de jongste (de middelste was ruim 4 jaar toen zij geboren werd). Oh en mijn lijf is met een dubbele verzakking en een flinke navelbreuk en diastase ook niet echt meer in optimale staat voor een nieuwe zwangerschap. Daarnaast een zwangerschap die met 15 weken mis ging en daardoor altijd veel spanning op dat gebied. Maar ik denk dat ik er sowieso anders in sta want ik hou ook helemaal niet van die babytijd. Dus voor mij eigenlijk geen reden te bedenken om er wel voor te gaan. Ja, de kinderen zouden wel een broertje of zusje willen. Maar ik denk dat ze meer aan een stabiele, vrolijke moeder hebben.
Haha. Die van mij is echt leuk Maar serieus. Bij hem had ik bij elke nieuwe fase het idee dat het leuker werd dan de vorige. Baby: heel lief en knuffelig en bijzonder. Maar meer dan drinken en poepen doet 't ook niet. Dreumes: heerlijk schattig, maar wat een hoop werk. Peuter: leuk! Hij kan praten. Snap ik eindelijk wat ie wil. Kleuter: heerlijk gezellige gesprekjes. T wordt eindelijk wat makkelijker Basisschool: de gesprekken worden leuker. De interesses. De wereld laten zien. Musea bezoeken. En het steeds zelfstandiger worden is heerlijk. Puber: ik voer volwassen gesprekken met hem. Kunnen bijvoorbeeld ook discussieren over politiek of dingen op het nieuws. We kunnen samen ontzettend lachen met puberale humor. Hij wordt echt zelfstandig en helpt mij ook met sommige dingen (gras maaien af en toe koken). De relatie wordt gelijkwaardiger (maar ik ben nog steeds "de baas"). En hij kan prima zijn eigen gang gaan met vrienden online of buitenshuis. We hebben geen oppas meer nodig om samen even weg te kunnen. Het gemopper over school of de onvermijdelijke vader-zoon botsingen wegen absoluut niet op tegen de slapeloze nachten, de onzekerheid van waarom huilt hij nu al zo lang en het honderdduizend luiers verschonen per dag. Doe mij dus maar liever een puber
Waarschijnlijk nooit... We hebben twee gezonde kinderen, jongste 9 en ik bijna 43, dus meer gaan er echt niet komen. Maar diep in mijn hart.....
Wij dachten altijd aan 3 kinderen. Bij onze 2de kreeg ik een depressie na de geboorte. Toen wist ik al meteen, nooit meer! Ze is nu 8 en ik zou echt geen 3de willen. Daar ben ik zo zeker van. Ik wordt ook echt niet warm meer van baby's en babyspullen. Ja, best schattig natuurlijk, maar voor een ander
Na mijn eerste kreeg ik altijd kriebels als ik baby’s zag, zwangere buiken, kleine babykleertjes.. Maar na mijn tweede was dit gevoel gelijk weg. Baby’s deden mij niks meer, als een vriendin zwanger was dan had ik gewoon medelijden. Een duidelijk signaal dus Mijn tweede zwangerschap was ook echt een hel, never nooit dat ik zoiets nog een keer wil meemaken. Man heeft ook gelijk na de geboorte een knip laten zetten
Toen wij er twee hadden twijfelden we er heel erg over of het zo goed was. Ze waren gezond, leuk, na de eerste periode konden we het allemaal weer goed handelen.... en toch voelde het nog niet helemaal af. We durfden eigenlijk niet te kiezen voor een derde, maar die kregen we zomaar spontaan cadeau. Toen hij geboren was, wist ik heel zeker dat het klaar en compleet was zo. En dat gevoel is ook zo gebleven. Met hem ben ik heel bewust voor het laatst zwanger geweest, voor het laatste bevallen, laatste keer borstvoeding etc. Ik heb ook nooit meer echt serieus gedacht aan een vierde, het is helemaal compleet zo. Mijn man heeft volgens mij nog wel een tijdje gefantaseerd over nog een kindje, maar ik heb dat heel duidelijk afgehouden. En laatst had hij het er nog eens over, zo van, tja, als we het nog willen, moet het wel echt nu, want anders zijn we echt te oud. Maar dat zijn we al.... met 43 jaar, dus dat gaat echt niet meer gebeuren.